W Panasoniku GX7 w stosunku do jego poprzednika, poza wielkością i stylistyką, zmieniła się także rękojeść. W porównaniu do GX1 jest ona wyraźnie szersza, wyższa i inaczej wyprofilowana. I choć w tego typu bezlusterkowcach mamy jednak do czynienia z pewną namiastką (lub nieco inaczej: alternatywą) typowej rękojeści, to trzeba przyznać, że rozwiązanie obecne w GX7 pod względem swej funkcjonalności spisuje się dobrze. Aparat wygodnie leży w dłoni, a rękojeść zapewnia dobre podparcie dla palców. Nie bez znaczenia pod tym względem jest przypominający twardą gumę materiał, z którego wykonany został uchwyt. Co więcej, pokrywa on również prawą ściankę aparatu i zachodzi aż na tylną część, w miejscu gdzie przypada kciuk. Można powiedzieć, że bardzo dobrze spełnia on swoje zadanie, zapewniając wystarczająco dużą przyczepność i poprawiając stabilność uchwytu.

Wygodne użytkowanie aparatu zapewniają również elementy sterujące o dobrej ergonomii. Dwa pokrętła sterujące, programowalne przyciski oraz konfigurowalne podręczne menu sprawiają, że aparat obsługuje się szybko i komfortowo. Ponarzekać można jedynie na umiejscowienie przycisku LVF/Fn4. Bezpośrednia bliskość wystającego wyraźnie poza obrys korpusu wizjera powoduje, że obsługa tego przycisku lewą dłonią jest wyjątkowo niewygodna. Dla prawej dłoni natomiast jest on zbyt daleko, by wcisnąć go bez jej odrywania od rękojeści.

Na wysoki poziom wygody użytkowania aparatu z pewnością ma wpływ obecność odchylanego wizjera oraz wyświetlacza LCD. Zaletą jest także możliwość dotykowej obsługi z poziomu ekranu, która pozwala jeszcze szybciej obsługiwać aparat w zakresie nie tylko podstawowych parametrów. Pochwalić należy również bogate menu, zapewniające sporo możliwości jeżeli chodzi o konfigurację aparatu do własnych potrzeb.

Podobnie jak w modelu G6 w testowanym Lumiksie odnajdziemy funkcję elektronicznej migawki. W połączeniu z dotykowym interfejsem pozwala ona na całkowicie bezgłośne wykonywanie zdjęć. W sytuacji gdy zależy nam na wyciszeniu odgłosu migawki, ta funkcja może okazać się bardzo przydatna. Należy jednak zwrócić uwagę, że po jej aktywowaniu maksymalna czułość ograniczona jest do ISO 3200, a najdłuższy czas naświetlania to 1 sekunda.

Obiektywy

Panasonic GX7, bez dodatkowych przejściówek, może być używany ze wszystkimi obiektywami przeznaczonymi dla systemu Mikro 4/3. Dzięki temu oprócz obiektywów Panasonika, testowany Lumix jest również kompatybilny z obiektywami marki Olympus, Sigma, Voigtlander oraz innych firm niezależnych. Pełną listę obiektywów z mocowaniem Mikro 4/3 można obejrzeć w naszej bazie.

Istnieje również możliwość użycia przejściówki, która pozwoli na podłączenie obiektywów systemu 4/3 (z działającym autofokusem) i wtedy do woli można przebierać w ofercie szkieł różnych firm, takich jak: Olympus, Leica, czy Sigma. Podłączenie obiektywów systemu Leica M umożliwia także przejściówka DMC-MA2M, natomiast systemu Leica R – DMC-MA3R.

Szybkość

Do szybkości działania GX7 nie mamy w zasadzie zastrzeżeń. Po przekręceniu włącznika na pozycję ON aparat jest od razu gotowy do fotografowania, a czas jaki mija do momentu wykonania pierwszego zdjęcia jest uzależniony jedynie od szybkości działania systemu AF. Podczas obsługi testowanego Panasonika nie zauważyliśmy szczególnych opóźnień. Podstawowe operacje, takie jak nawigowanie w menu, dokonywanie ustawień, przeglądanie zapisanych zdjęć, ich powiększanie, czy przechodzenie do widoku miniatur odbywają się płynnie. Jedynie przy wyświetlaniu widoku kalendarza zdarza się, że na ekranie przez krótką chwilę widoczny jest komunikat „Proszę czekać…”. Warto uzbroić się w nieco cierpliwości podczas pracy w trybie HDR. Jeśli fotografujemy ze statywu i mamy wyłączoną opcję automatycznego wyrównywania zdjęć, sytuacja nie jest zła, bowiem złożenie wynikowej fotografii zajmuje aparatowi ok. 4 sekund. Kiedy jednak zdjęcia robimy z ręki, a wspomniana opcja jest aktywna, wówczas będziemy zmuszeni poczekać dwukrotnie dłużej na ostateczny efekt.

Zdjęcia seryjne

Panasonic GX7 został wyposażony w dość mocno rozbudowany tryb zdjęć seryjnych. Do dyspozycji mamy między innymi trzy podstawowe tryby: H (5 kl/s), M (4 kl/s), L (2 kl/s), w których możemy dowolnie ustawiać wielkość i format zapisywanych zdjęć. Podane prędkości dotyczą sytuacji, w której korzystamy z migawki mechanicznej. Jeżeli natomiast uruchomimy migawkę elektroniczną, wówczas teoretyczna prędkość w trybie szybkim wzrasta do 10 kl/s (w pozostałych pozostaje niezmieniona). Należy także dodać, że niezależnie od rodzaju migawki, w trybie H podczas fotografowania nie mamy dostępu do podglądu obrazu na żywo.

Po drugie, testowany aparat oferuje tryb super szybkich zdjęć seryjnych oznaczony symbolem SH, który umożliwia fotografowanie z prędkością 40 kl/s. Jest on jednak ograniczony wyłącznie do plików w formacie JPEG o rozmiarze S czyli 4 Mpix. W trybie tym aparat jest w stanie wykonać do 80 zdjęć w serii. Zapisywane są one pojedynczo, jednak aparat rozpoznaje je jako grupę zdjęć seryjnych, umożliwiając tym samym ich automatyczne poklatkowe odtwarzanie.

Do testów trybu seryjnego użyliśmy karty SanDisk SDHC 16GB Extreme Pro 633x Class 10 o pojemności 16 GB. Zgodnie z naszą procedurą czułość ustawiliśmy na ISO 1600, a czas migawki na 1/1000 sekundy. Podczas testu sprawdziliśmy możliwości trybu H zarówno z mechaniczną jak i elektroniczną migawką oraz tryb M. Zdjęcia w formacie RAW zajmowały 19.7 MB, a pliki JPEG LARGE FINE o rozdzielczości 4592×3448 pikseli 6.8 MB. Dla trwającej 30 sekund serii otrzymaliśmy następujące rezultaty:

• tryb H (migawka mechaniczna):
  • 100 zdjęć JPEG LARGE FINE (3.33 kl/s),
  • 45 zdjęć RAW (1.5 kl/s),
• tryb H (migawka elektroniczna):
  • 119 zdjęć JPEG LARGE FINE (3.97 kl/s),
  • 44 zdjęcia RAW (1.47 kl/s),
• tryb M:
  • 102 zdjęcia JPEG LARGE FINE (3.4 kl/s),
  • 44 zdjęcia RAW (1.47 kl/s).

Dla obu rodzajów plików aparat nie ma problemu z osiągnięciem deklarowanej prędkości fotografowania. Co więcej, przy zapisie JPEG-ów osiąga ona nawet wartość 5.7 kl/s. Bufor w GX7 jest całkiem pojemny, bowiem jak widać na wykresach z maksymalną prędkością możemy fotografować w JPEG-ach przez 6 sekund, a w RAW-ach 3 sekundy. Oczywiście po zapełnieniu bufora następuje spowolnienie prędkości fotografowania i dla JPEG-ów na tym etapie wynosi ona około 2.7 kl/s, a dla surowych plików 1.1 kl/s. Przejdźmy teraz do wyników trybu szybkiego z wykorzystaniem elektronicznej migawki.

Zarówno dla JPEG-ów, jak i RAW-ów aparat nie osiągnął prędkości 10 kl/s. Dla tych pierwszych maksymalna prędkość wyniosła 7.2 kl/s, a dla drugich 5.9 kl/s. Dla plików JPEG, po zapełnieniu bufora dalsze fotografowanie odbywa się ze zmienną prędkością, aczkolwiek średnia na tym etapie, to około 3.5 kl/s. Przy zapisie surowych plików sytuacja wygląda bardzo podobnie jak poprzednio, a prędkość wykonywania zdjęć po zapełnieniu bufora jest niemal stała i wynosi około 1.1 kl/s. Spójrzmy teraz na szczegółowe wyniki dla trybu M.

Przy zapisie JPEG-ów aparat osiąga deklarowane 4 kl/s i jest w stanie utrzymać tę prędkość przez niemal 20 sekund. Po tym czasie fotografowanie spowalnia do prędkości około 2.3 kl/s. Przy zapisie surowych plików jednak testowanemu Lumiksowi trochę zabrakło do maksymalnej prędkości, gdyż w początkowej fazie testu wyniosła ona około 3.5 kl/s. Po zapełnieniu bufora fotografowanie ponownie odbywa się ze średnią prędkością na poziomie około 1.1 kl/s.

Sprawdziliśmy także jak aparat radzi sobie w super szybkim trybie zdjęć seryjnych. Panasonic GX7 faktycznie osiąga prędkość na poziomie 40 kl/s, a w czasie 30 sekund jest w stanie wykonać dwie serie, po 80 zdjęć każda. Po wykonaniu pierwszej, trzeba odczekać aż aparat zapisze zrobione zdjęcia na kartę. W naszym teście trwało to około 23 sekund. Fotografowanie można co prawda rozpocząć zanim wszystkie zdjęcia zostaną zapisane, jednak długość kolejnej serii będzie wówczas ograniczona w zależności od ilości wolnego miejsca w buforze.

Zdjęcia z przedziałem czasu

Panasonic GX7 podobnie jak model G6 został wyposażony w interwałometr, a odnajdziemy go w menu nagrywania pod pozycją „Zdjęcia poklatkowe”. Aby wykonać zdjęcia z wykorzystaniem tej funkcji, należy najpierw określić czas pomiędzy kolejnymi wyzwoleniami migawki (od 1 s do 99 min 59 s) oraz liczbę zdjęć (od 1 do 9999). Mamy możliwość rozpoczęcia wykonywania serii zdjęć o zadanej godzinie lub od razu. Ponadto, w menu przeglądania znajdziemy opcję „Rejestracja poklatkowa”, która umożliwia utworzenie z wykonanych zdjęć filmu poklatkowego. Do wyboru są cztery formaty pliku MP4 (1920×1080 pix 50p, 1920×1080 pix 25p, 1280×720 pix 25p oraz 640×480 pix 25p) oraz liczba klatek na sekundę (50; 25; 12.5; 8.3; 6.25; 5; 2.5 oraz 1). Można także odwrócić kolejność zdjęć w klipie.

Druga opcja umożliwiająca wykonanie serii zdjęć z zadanym przedziałem czasu to „Animacja poklatkowa”. Różnica pomiędzy nią a wspomnianą wyżej polega na możliwości ustalenia sposobu wyzwalania migawki (automatycznego lub ręcznego) oraz braku opcji wyboru liczby wykonanych zdjęć. Wykonywaną serię przerywamy ręcznie i możemy utworzyć plik wideo od razu lub później, z poziomu menu przeglądania (pozycja „Wideo poklatkowe”). Co więcej, mamy możliwość wykonania kilku serii zdjęć i utworzenia z nich jednego filmu. Opcje dotyczące jakości oraz liczby klatek na sekundę są takie same jak dla funkcji „Zdjęcia poklatkowe”. Warto również dodać, że podczas rejestracji zdjęć wyświetlany jest powidok poprzedniego ujęcia, który może być przydatny, gdy nie mamy pod ręką statywu. Ponadto, podczas odtwarzania mamy możliwość przeglądania pojedynczych zdjęć z danej serii, lub wyświetlenia szybkiego pokazu imitującego film poklatkowy.

MP4 Full HD 25p, 24 s, 37.8 MB

MP4 Full HD 25p, 18 s, 20.5 MB (filtr artystyczny Mocny obraz)

Stabilizacja obrazu

Panasonic GX7 to pierwszy model wśród bezlusterkowych Lumiksów, który został wyposażony w system stabilizacji matrycy. Do tej pory producent stosował jedynie stabilizację optyczną w obiektywach, aczkolwiek nie wszystkich. W GX7 mamy zatem możliwość korzystania ze stabilizacji obrazu niezależnie od użytego szkła. Warto również dodać, że po podpięciu do aparatu stabilizowanego obiektywu mechanizm stabilizacji matrycy zostaje automatycznie wyłączony.

Testując stabilizację obrazu, dla różnych wartości czasu ekspozycji wykonujemy serię minimum 20 zdjęć, przy czym robimy to zarówno z włączoną jak i wyłączoną stabilizacją. Następnie sprawdzamy, ile zdjęć w danej serii jest poruszonych. Otrzymane wyniki prezentujemy na poniższym wykresie, w formie procentów liczby zdjęć poruszonych do całkowitej liczby zdjęć w serii. Zero na skali poziomej odpowiada najkrótszej ekspozycji, czyli 1/160 sekundy. Test wykonywany był z obiektywem Olympus M.Zuiko Digital 45 mm f/1.8.

Niestety, wynik GX7 w tej kategorii nas zawiódł. Skuteczność mechanizmu stabilizacji matrycy możemy ocenić maksymalnie na 1.5 EV, co w dzisiejszych czasach jest wynikiem raczej słabym. Dla przykładu stabilizacja w Olympusie E-P5 pokazała w naszym teście skuteczność na poziomie 3 EV.

Czyszczenie matrycy

W testowanym modelu Lumiksa zastosowano ultradźwiękowy mechanizm czyszczenia matrycy. Operacja ta jest wykonywana automatycznie przy każdym włączeniu aparatu. W menu ustawień można również uruchomić czyszczenie matrycy w dowolnej chwili, jeśli zajdzie taka potrzeba. Podczas testowania aparatu nie zauważyliśmy aby kurz gromadził się na detektorze, zatem można uznać, że system działa sprawnie. Trudno jednak przewidzieć, jak efektywnie będzie sobie radził przy dłuższym użytkowaniu aparatu.

Wi-Fi

Obecność modułu Wi-Fi (z obsługą NFC, czyli Near Field Communication) w testowanym Lumiksie pozwala na szereg czynności związanych z bezprzewodową komunikacją z urządzeniami zewnętrznymi.

Połączenie ze smartfonem lub tabletem wyposażonym w system operacyjny Android lub iOS (wymaga zainstalowania aplikacji mobilnej Panasonic Image App) umożliwia:

• zdalne wykonywanie zdjęć i przeglądanie,
• odtwarzanie zdjęć zapisanych na karcie pamięci znajdującej się w aparacie,
• przesyłanie zdjęć z aparatu w celu udostępnienia ich w usługach sieciowych (np. serwisach społecznościowych),
• geotagowanie zdjęć (po aktywacji modułu GPS w smartfonie lub tablecie).

Łączność z komputerem PC (bezpośrednio lub przez bezprzewodowy punkt dostępowy) pozwala na przesyłanie zdjęć natychmiast po ich wykonaniu lub zapisanych w aparacie.

Aparat można także połączyć bezprzewodowo z drukarką wyposażoną w moduł Wi-Fi, co umożliwi szybkie wydrukowanie wykonanych zdjęć.

Możliwe jest również bezprzewodowe podłączenie aparatu do telewizora z funkcją Wi-Fi. Dzięki temu, możemy oglądać na jego ekranie zdjęcia zaraz po ich wykonaniu, lub przeglądać fotografie zapisane w aparacie.

Ostatnią opcją jest wysyłanie zdjęć do usługi w chmurze. Wymagane jest uprzednie założenie konta w LUMIX Club, a odbywa się to za pośrednictwem komputera PC, smartfonu lub tabletu.

Lampa błyskowa

Panasonic GX7 ma wbudowaną lampę błyskową o liczbie przewodniej 5 (dla ISO 100) i minimalnym czasie synchronizacji 1/320 s. Korekcja siły błysku może odbywać się w zakresie od −3 do +3 EV z krokiem 1/3 EV. W ręcznych trybach pracy aparatu z włączoną opcją TTL, lampa błyskowa w GX7 może pracować w następujących trybach:

• lampa wymuszona,
• lampa wymuszona z redukcją efektu czerwonych oczu,
• synchronizacja z długimi czasami,
• synchronizacja z długimi czasami z redukcją czerwonych oczu.

Dodatkowy tryb pracy flesza to bezprzewodowe wyzwalanie jednej bądź kilku zewnętrznych lamp przy wykorzystaniu czterech kanałów komunikacji. Lampy można grupować, a każda z grup (A, B, C) może działać w jednym z trybów: TTL (regulacja mocy od −3 do +3 EV z krokiem 1/3 EV), auto, lub manual (regulacja od 1/1 do 1/128 mocy pełnego błysku).

Siłę błysku lampy błyskowej porównujemy zawsze wykonując zdjęcie przy czułości ISO 100, migawce 1/100 sekundy i przysłonie f/8.0. Wszystkie pozostałe ustawienia, jak na przykład kompensacja błysku, są w pozycji neutralnej. Ponieważ GX7 nie ma ISO 100, a czułość ISO 125 jest programowa zdecydowaliśmy się użyć czułości ISO 200, zwiększając jednocześnie liczbę przysłony do f/11. Do porównania wybraliśmy aparat Panasonic G6, w którym zdjęcie testowe w trybie M wykonane było na czułości ISO 160 i przysłonie f/10.

Panasonic GX7 (M)	Panasonic G6 (M)
Panasonic GX7 (P)	Panasonic G6 (P)

Widać, że lampa w GX7 daje błysk o niewielkiej mocy, a zdjęcia potwierdzają to, że jest ona słabsza niż w modelu G6. W trybie P przy czułości ISO 200 aparat wybrał czas otwarcia migawki na poziomie 1/60 sekundy i przysłonę f/5.3. W modelu G6 natomiast przy ISO 160 parametry ekspozycji w tym trybie wynosiły 1/60 sekundy oraz f/4.7.

Autofokus

W Panasoniku GX7 ostrość ustawiana jest oparciu o detekcję kontrastu. Autofokus w testowanym aparacie charakteryzuje się szerokim zakresem detekcji, który wynosi od −4 do 18 EV (ISO 100). W trudnych warunkach oświetleniowych może on być wspomagany przez wbudowaną diodę świecącą. System AF w testowanym aparacie może pracować w jednym z następujących trybów:

• AFS – dla obiektów nieruchomych,
• AFC – dla obiektów poruszających się,
• AFF – dla obiektów, których ruchu nie można przewidzieć (dzieci, zwierzęta).

Do dyspozycji mamy następujące możliwości związane z wyborem obszaru ustawiania ostrości:

• wykrywanie twarzy,
• śledzenie,
• automatyczny korzystający z 23 obszarów AF,
• punktowy,
• precyzyjne ustawianie.

Podczas ręcznego ustawiania ostrości możemy posiłkować się powiększeniem wybranego obszaru kadru. Funkcja ta działa w dwóch trybach. W pierwszym, powiększony obszar widoczny jest na całym ekranie LCD, a zakres powiększenia wynosi od 3x do 10x. W drugim trybie powiększony fragment obrazu wyświetla się w centrum ekranu, na tle aktualnego kadru. W tej opcji zakres powiększeń wynosi od 3x do 6x. W obu trybach wielkość powiększenia kontrolować możemy z krokiem 0.1 lub 1.

Panasonic GX7 jest kolejnym bezlusterkowcem tej marki, który wyposażono w funkcję focus-peaking. Widnieje ona pod nazwą „Wyróżnienie punktu ostrości” w menu ustawień osobistych. W odróżnieniu od modelu G6 w nowym Lumiksie funkcja ta zyskała dodatkowe opcje. Do wyboru mamy dwa stopnie czułości (intensywności podświetlenia) oraz trzy kolory. Trzeba dodać, że zestawy dostępnych kolorów różnią się w zależności od wybranego poziomu intensywności podświetlenia i obejmują: jasnoniebieski, żółty i zielony lub niebieski, pomarańczowy lub biały.

Z szybkości działania systemu AF w dobrych warunkach oświetleniowych byliśmy bardzo zadowoleni. Ustawienie ostrości następuje na tyle szybko, że aż trudno uwierzyć, iż mamy do czynienia wyłącznie z autofokusem kontrastowym. W ciemnym otoczeniu szybkość autofokusa nieco się pogarsza, aczkolwiek w takiej sytuacji też trudno mieć większe zastrzeżenia. Dioda wspomagająca daje całkiem intensywne światło i jeżeli ostrzymy na stosunkowo bliskich obiektach autofokus działa z zadowalającą szybkością.

Podczas testów celności systemu AF wykonujemy serię 40 zdjęć tablicy rozdzielczości, każdorazowo przeogniskowując obiektyw. W teście skorzystaliśmy z obiektywu Olympus M.Zuiko Digital 45 mm f/1.8, na którym ustawiliśmy przysłonę f/2.8. Wyniki przedstawiamy w postaci histogramu, który prezentuje procentowe wartości odchyłek od najlepszego pomiaru MTF50 w serii.

Widać, że GX7 nie ma problemu z prawidłowym ustawianiem ostrości. Przy ponad 2/3 wykonanych zdjęć aparat trafił w punkt i jedynie przy jednym zdjęciu odchyłka przekroczyła minimalnie wartość 10%. W tej kategorii aparat wypada porównywalnie do swojego starszego brata, czyli modelu GH3 oraz konkurenta ze stajni Olympusa. Rzućmy jeszcze okiem, jak system AF w GX7 spisał się przy świetle żarowym.

Pomiar światła

System pomiaru światła, jaki zastosowano w GX7, jest taki sam, jaki wcześniej znalazł się w modelach G6 i GF6. Działa on w oparciu o 1728 stref, w zakresie od 0 do 18 EV (dla f/2.0 i ISO 100). Kompensacji ekspozycji możemy dokonywać w zakresie od −5 EV do +5 EV (w trybie filmowania ±3 EV) z krokiem 1/3 EV. W testowanym Panasoniku dostępne są 3 standardowe tryby pomiaru światła:

• punktowy,
• centralnie ważony,
• inteligentny matrycowy.

W aparacie dostępna jest funkcja bracketingu ekspozycji, która umożliwia wykonanie 3, 5 lub 7 klatek z krokiem 1/3, 2/3 lub 1 EV.

Do działania systemu pomiaru światła w GX7 nie mamy zastrzeżeń. Podczas testów nie sprawiał właściwie problemów, a jego wskazania można uznać za prawidłowe. Ewentualne korekty ekspozycji, jakie zdarzało się nam stosować, zazwyczaj nie przekraczały ±2/3 EV.