Na początku tego rozdziału tradycyjnie prezentujemy wykres pokazujący wyniki pomiaru szumu zarejestrowanego na zdjęciach JPEG. Zarówno charakterystyka przebiegu wykresu, niski poziom szumu, jak i porównywalne wartości dla poszczególnych składowych na wyższych czułościach ewidentnie wskazują, że JPEG-i podlegają odszumianiu. Co więcej, wartości sięgające maksymalnie poziomu nieco ponad 2% dla ISO 25600 wskazują, że proces ten jest raczej intensywny. Porównując powyższy wykres z analogicznym z testu E-P5 można zauważyć, że na wyższych czułościach bezlusterkowiec Olympusa notuje wyraźnie wyższy poziom szumu, choć jak powiedzieliśmy w poprzednim rozdziale, porównanie wycinków zdjęć na to nie wskazywało. Warto też dokonać porównania z Panasonikiem G6. Można wówczas zauważyć, że GX7 notuje niższe wartości szumu praktycznie w całym zakresie czułości, aczkolwiek dopiero na najwyższych ISO różnice stają się wyraźne.

Panasonic GX7, podobnie jak model G6 umożliwia kontrolę intensywności procesu odszumiania w dość szerokim zakresie. Do dyspozycji mamy 11-stopniową skalę, a zawiera się ona pomiędzy −5 a +5, ze skokiem jednostkowym. Poniżej prezentujemy wycinki naszej scenki testowej wykonane na czułościach ISO 6400, 12800 i 25600, z różnymi stopniami redukcji zakłóceń. Poza minimalnym (−5) i maksymalnym (+5) poziomem odszumiania, prezentujemy również poziom pośredni (0).

ISO 6400
Odszumianie −5
Odszumianie 0
Odszumianie +5
ISO 12800
Odszumianie −5
Odszumianie 0
Odszumianie +5
ISO 25600
Odszumianie −5
Odszumianie 0
Odszumianie +5

Jak już wspomnieliśmy, odszumianie na najniższym poziomie jest dość mocne. Zwiększanie intensywności tego procesu powoduje zauważalne efekty, jednak poza jeszcze większym zredukowaniem szumu, tracimy coraz więcej szczegółów obrazu, co szczególnie wyraźnie widać na dwóch najwyższych czułościach.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z GX7 wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, porównania dokonujemy z Olympusem E-P5 oraz Fujifilm X-E1. Przypominamy jednocześnie, że na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne na dzień dzisiejszy w naszej bazie.

Jakość obrazu na surowych plikach w GX7 utrzymuje się na bardzo dobrym poziomie mniej więcej do ISO 1600. Co prawda przy tej czułości szum jest już zauważalny, jednak jego poziom jest naprawdę umiarkowany. Przy ISO 3200 sytuacja wciąż wygląda całkiem nieźle, a wpływ szumu na pogorszenie jakości obrazu jest nieduży. Przy dalszym wzroście czułości sytuacja szybko się pogarsza. ISO 6400 mimo wyraźnego szumu wydaje się być jeszcze użyteczne, bowiem nadal widać całkiem sporo szczegółów obrazu. Dla dwóch najwyższych czułości negatywny wpływ szumu jest już bardzo wyraźny, a użyteczność ISO 25600 jest mocno dyskusyjna.

Porównując GX7 i E-P5 na wyższych czułościach można zauważyć, że ten drugi ma jednak minimalną przewagę nad testowanym Lumiksem. Różnicę daje się już wychwycić przy ISO 1600, i choć na wyższych czułościach staje się ona nieco wyraźniejsza, to co ciekawe, przy ISO 25600 w zasadzie znika.

Z zaprezentowanej trójki aparatów niewątpliwie na prowadzenie wysuwa się X-E1. Przy ISO 6400 (najwyższa czułość dla tego aparatu na surowych plikach) jego przewaga pod względem poziomu szumu jest dość wyraźnie widoczna.

Warto jeszcze dokonać porównania jakości obrazu na surowych zdjęciach z modelem G6. Okazuje się, że przewagę GX7 dość łatwo zauważyć już przy ISO 800. Przy wzroście czułości prowadzenie testowanego Lumiksa staje się coraz wyraźniejsze. Na najwyższych ISO przewaga GX7 nad G6 jest – można by rzec – wręcz miażdżąca.

Sprawdźmy teraz wyniki pomiarów poziomu szumy przeprowadzonych na surowych zdjęciach tablicy Kodaka Q-13, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów.

Porównując powyższy wykres z analogicznym dla E-P5 zauważymy, że faktycznie bezlusterkowiec Olympusa ma nieznaczną przewagę. Wydaje się jednak, że sięga ona maksymalnie 1/3 EV, a na najwyższej czułości GX7 okazuje się nawet wysuwać delikatnie na prowadzenie. Widoczną na wycinkach zdjęć przewagę bezlusterkowca Fujifilm nad testowanym Panasonikiem potwierdzają również pomiary, aczkolwiek GX7 pozostaje w tyle za X-E1 stosunkowo niewiele, bowiem jakieś 0.5 EV.

Choć porównanie zdjęć z GX7 i G6 wyłoniło zwycięzcę bez najmniejszych wątpliwości, warto dokonać konfrontacji wyników pomiarów tych aparatów. Pokazuje ona bowiem, że przewaga testowanego modelu nad jego starszym bratem sięga niemal 2 EV.

Tradycyjnie na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach, prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów. Wyniki, które otrzymaliśmy w ten sposób potwierdzają to, co do tej pory powiedzieliśmy.

Darki

Sprawdźmy teraz jak matryca GX7 zachowuje się pod względem prądu ciemnego. Standardowo jego poziom testujemy na podstawie zdjęć wykonanych z 3-minutową ekspozycją bez dopływu światła. Testowany aparat w trybie bulb ma jednak ograniczenie na maksymalną długość ekspozycji wynoszące 2 minuty (w praktyce jest to dokładnie 128 sekund), zatem jedynie takie darki byliśmy w stanie zrobić w tej sytuacji.

Zdjęcia wykonujemy zarówno w formacie JPEG jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Surowe pliki natomiast, wywołujemy programem dcraw do postaci czarnobiałej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W Panasoniku GX7 ze względu na otrzymane wyniki zdecydowaliśmy na dobór różnych zakresów, w zależności od użytej czułości. Dla przedziału ISO 125–3200 zakres ten wynosi od 0 do 1023, natomiast dla pozostałych od 0 do 3000. Identyczne zakresy zostały również odłożone na poziomej osi histogramów wykonanych na podstawie surowych plików. Maksymalne wartości na osi pionowej dla wszystkich czułości wynoszą 100 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
125
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600

W tej kategorii testowany Lumix niemiło nas zaskoczył. Co prawda w podobny sposób w kategorii prądu ciemnego „popisał się” w naszym teście model G6, jednak ze względu na zastosowanie w GX7 ulepszonej matrycy, spodziewaliśmy się lepszych rezultatów. Na niskich czułościach sytuacja wygląda jeszcze nieźle. Średni poziom sygnału (w tabelce poniżej) utrzymuje się na stosunkowo niedużym poziomie, a rozkłady choć mają dość nietypowy kształt, są stosunkowo wąskie. W miarę wzrostu czułości jednak sytuacja szybko się pogarsza. Już podczas wykonywania darków zaczęliśmy przypuszczać, że GX7 w tej kategorii nie zabłyśnie. Zdjęcie wykonane na ISO 1600 na ekranie aparatu wyglądało podejrzanie jasno, a to co następowało przy kolejnych czułościach tylko utwierdzało nas w naszych obawach.

Na najwyższych czułościach jest naprawdę źle. Rozkłady otrzymane na podstawie analizy surowych plików są mocno niesymetryczne i bardzo szerokie. Przy ISO 6400 średni poziom sygnału stanowi praktycznie 1/4 pojemności całej matrycy, a przy maksymalnej czułości niemal 3/4. Na ISO 25000 część pikseli (szczególnie w lewym górnym rogu) wygenerowała sygnał na poziomie przekraczającym pojemność studni potencjału. A warto przypomnieć, że mamy do czynienia z darkami 2-minutowymi. Co by się działo przy 3-minutowych ekspozycjach, wolimy nawet nie myśleć.

Na pocieszenie można jednak powiedzieć, ze w GX7 nie widać dziwnych skośnych niejednorodności, jakie pojawiły się w teście modelu G6. Widać jednak, że mocniej świecą brzegi kadru, a szczególnie wspomniany lewy górny narożnik. Daje się również zauważyć delikatne niejednorodności o strukturze pionowych pasów.

Na zakończenie prezentujemy darki w formacie JPEG. Na nich również bardzo dobrze widać, że GX7 nie radzi sobie w tej kategorii.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
125
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600