Odnośnie ergonomii modelu K-500 możemy w zasadzie powtórzyć niemal wszystko, co pisaliśmy na temat modelu K-50. Pod względem wygody użytkowania lustrzanka Pentaksa prezentuje porównywalny poziom jak model K-30. Mimo iż rękojeść aparatu nie jest szczególnie wysoka i nie mamy całkowitego podparcia dla małego palca prawej dłoni, to ogólnie komfort uchwytu jest na odpowiednim poziomie. Zaletą w tym przypadku jest gumowa okleina na rękojeści, a także dobre wyprofilowanie. Dostęp do przycisków jest swobodny, a do ich ergonomii nie mamy większych zastrzeżeń. Jak na amatorską lustrzankę elementów sterujących jest całkiem sporo, co niewątpliwie ułatwia obsługę poszczególnych funkcji aparatu. Należy również pochwalić obecność w K-500 dwóch pokręteł sterujących, a możliwość konfigurowania obsługiwanych przez nie funkcji jest dodatkową zaletą.

Plusem z punktu widzenia użytkowania K-500 jest również panel sterowania. Daje on szybki dostęp aż do 15 różnych ustawień, a jego obsługa i dokonywanie zmian odbywa się sprawnie. Jak na amatorską lustrzankę K-500 może się także pochwalić wyjątkowo bogatym menu. Mnogość opcji i ustawień daje szerokie możliwości konfiguracyjne i ułatwia przystosowanie aparatu do indywidualnych preferencji użytkownika. Do zalet można niewątpliwie zaliczyć także obecność różnych funkcji dodatkowych, np. filtry artystyczne, tryb HDR, możliwość wykonywania zdjęć oraz filmów poklatkowych, czy tryb wielokrotnej ekspozycji.

Biorąc pod uwagę różnice dzielące K-50 i K-500 (wymienione we wstępie) nam najbardziej brakowało podświetlenia punktów AF w wizjerze. To drobne z pozoru udogodnienie pozwala na wygodniejsze używanie innych niż środkowe pól AF.

Obiektywy

Pentax K-500 jest w pełni kompatybilny z obiektywami z bagnetem KAF3 (z silnikiem SDM), KAF2 (obiektywami posiadającymi styki ustawiania ostrości, styki informacyjne i zasilające), a także z KAF i KA. Korzystając z obiektywów z ręczną regulacją ostrości aparat potwierdza ostrość i mierzy przez obiektyw światło. Przy włączonej stabilizacji drgań można też podać wartość ogniskowej obiektywu, aby mechanizm ten działał prawidłowo nawet z obcą optyką.

Szybkość

Do szybkości działania testowanego aparatu nie mamy szczególnych zastrzeżeń. Takie czynności jak poruszanie się po menu, dokonywanie ustawień, przeglądanie oraz ich powiększanie odbywają się płynnie. Nawet przy ładowaniu widoku miniatur nie zanotowaliśmy szczególnie wyraźnych opóźnień. Dla przykładu wyświetlenie ostatniego poziomu indeksu (81 miniatur) zabiera około 2 sekund. Kasowanie plików czy stosowanie filtrów cyfrowych do wykonanych fotografii zabiera kilka sekund, ale nie są to irytujące opóźnienia.

Zdjęcia seryjne

W K-500 mamy do dyspozycji dwa tryby wykonywania zdjęć seryjnych: Hi (szybkie) oraz Lo (wolne). Deklarowana prędkość rejestracji w przypadku serii szybkiej wynosi 6 kl/s, natomiast wolnej 3 kl/s.

Test zdjęć seryjnych wykonaliśmy z kartą SanDisk Extreme Pro UHS-1 16.0 GB, dziesiątej klasy szybkości, przy czułości ustawionej na ISO 1600 i migawce 1/1000 sekundy. Zdjęcia w formacie RAW zajmowały 26.1 MB, a pliki JPEG LARGE w najlepszej jakości o rozdzielczości 4928×3264 pikseli około 6.9 MB. Dla trwającej 30 sekund serii Hi otrzymaliśmy następujące rezultaty:

• 96 zdjęć JPEG LARGE (3.2 kl/s),
• 46 zdjęć RAW (1.53 kl/s).

Jak widać, wykresy ilustrujące osiągi Pentaksów K-500 i K-50 są praktycznie identyczne. W przypadku obu rodzajów plików aparat nie ma problemów z osiągnięciem maksymalnej prędkości 6 kl/s. Dla JPEG-ów utrzymuje się ona przez nieco ponad 2.5 sekundy, po czym fotografowanie zwalnia do szybkości około 2.9 kl/s. Dla surowych plików początkowa seria trwa zaledwie nieco ponad sekundę, a spowolnienie jest w tym przypadku wyraźniejsze. Można również zauważyć, że na tym etapie prędkość początkowo jest dość nierówna.

Zdjęcia z przedziałem czasu

K-500 został wyposażony w interwałometr. Aby wykonać zdjęcia z wykorzystaniem tej funkcji, należy najpierw określić czas pomiędzy kolejnymi wyzwoleniami migawki (od 3 s do 24 h), a następnie podać liczbę fotografii, które chcemy zrobić (od 2 do 999). Istnieje także opcja zdefiniowania godziny rozpoczęcia rejestracji serii zdjęć.

Stabilizacja obrazu

Pentax K-500 został wyposażony w mechanizm stabilizacji matrycy. Można go uruchomić w menu fotografowania lub z poziomu panelu sterowania. Stabilizacja dostępna jest również podczas filmowania.

Testując stabilizację obrazu, dla różnych wartości czasu ekspozycji wykonujemy serię minimum 20 zdjęć, przy czym robimy to zarówno z włączoną jak i wyłączoną stabilizacją. Następnie sprawdzamy, ile zdjęć w danej serii jest poruszonych. Otrzymane wyniki prezentujemy na poniższym wykresie, w formie procentów liczby zdjęć poruszonych do całkowitej liczby zdjęć w serii. Zero na skali poziomej odpowiada najkrótszej ekspozycji, czyli 1/200 sekundy. Test wykonywany był z obiektywem Pentax smc DA* 55 mm f/1.4 SDM.

Na podstawie powyższego wykresu widać, że skuteczność stabilizacji sięga ok. 3 EV. Jest to niewątpliwie dobry wynik, do którego trudno mieć szczególne zastrzeżenia.

Mechanizm stabilizacji realizowany na zasadzie ruchów matrycy, umożliwił zastosowanie dodatkowej funkcji zwanej „dostosowanie kompozycji” (znanej z K-5 i K-7). Jej działanie polega na możliwości precyzyjnego, aczkolwiek nieznacznego sterowania położeniem sensora, co umożliwia dokładne wykadrowanie ujęcia. Należy jednocześnie zaznaczyć, że przy skrajnych przesunięciach matrycy możemy zaobserwować wpływ winietowania obiektywu.

Czyszczenie matrycy

Czyszczenie czujnika obrazu polega na wprawieniu go w krótką serię drgań, w celu usunięcia drobinek kurzu. W menu istnieje opcja uruchomienia tej funkcji na żądanie, a także zaprogramowania by czyszczenie było przeprowadzane przy każdym włączeniu lub/i wyłączeniu aparatu. Podczas testowania zauważyliśmy kilka bardzo niewielkich cząstek kurzu na matrycy, których system czyszczenia nie był w stanie usunąć.

Lampa błyskowa

W K-500 zastosowano lampę błyskową o liczbie przewodniej 12 m (przy ISO 100), która pokrywa swym zasięgiem kąt odpowiadający obiektywowi o ekwiwalencie ogniskowej 28 mm. Kompensacja mocy błysku zawiera się w przedziale od −2 do +1 EV, a najkrótszy czas synchronizacji wynosi 1/180 s. Pomiar błysku działa na bazie automatyki P-TTL. Lampa może pracować w następujących trybach:

• Błysk automatyczny,
• Błysk automatyczny + redukcja efektu czerwonych oczu,
• Synchronizacja z długimi czasami naświetlania,
• Synchronizacja z długimi czasami naświetlania + redukcja efektu czerwonych oczu,
• Synchronizacja na tylną kurtynę,
• Tryb bezprzewodowy.

Siłę błysku zawsze porównujemy wykonując zdjęcie w zupełnie ciemnym pomieszczeniu przy czułości ISO 100, migawce 1/100 sekundy i przysłonie f/8.0. Wszystkie pozostałe ustawienia, jak na przykład kompensacja błysku, są w pozycji neutralnej. Zdjęcia wykonane z obiektywem Pentax smc DA* 55 mm f/1.4 SDM w trybie manualnym (M) z opisanymi wcześniej parametrami i w trybie półautomatycznym (P) przy ISO 100 przedstawiamy poniżej.

Pentax K-500 (M)	Canon 100D (M)
Pentax K-500 (P)	Canon 100D (P)

Lampa w K-500 daje silniejszy błysk niż ta w 100D, jednak różnica na korzyść Pentaksa jest bardzo niewielka. Warto zauważyć, że liczba przewodnia lampy w K-500 jest wyższa. W trybie P rezultat działania obu fleszy prezentuje się podobnie.

Autofokus

W Pentaksie K-500 mamy ten sam system automatycznego ogniskowania, co w modelu K-50 i K-30. Jest to zatem czujnik SAFOX IXi+, który działa w zakresie od −1 do 18 EV (przy ISO 100 i 1.4/50 mm). Do dyspozycji mamy 11 punktów AF, w tym 9 krzyżowych (o podwójnej precyzji). Przy pomocy przełącznika znajdującego się na obudowie, możemy wybrać jeden z trzech trybów ustawiania ostrości:

• AF.S – tryb pojedynczy automatyki ostrości – z możliwością określenia priorytetu ostrości bądź migawki,
• AF.C – tryb ciągły – z możliwością określenia priorytetu ostrości bądź zdjęć seryjnych,
• MF – ręczne ustawienie ostrości.

Punkty AF można wybierać ręcznie (korzystając z wybieraka wielofunkcyjnego), używać tylko centralnego punktu lub pozwolić, by automatyka wybierała je za nas spośród grupy 5 lub 11 punktów. Wspomaganie automatyki ostrości w warunkach słabego oświetlenia może odbywać się za pomocą wbudowanej diody świecącej. W trybie manualnego ustawiania ostrości możemy się posiłkować dwiema funkcjami, które tę czynność ułatwiają. Pierwsza to opcja powiększenia obrazu (maksymalnie 6-krotnego), dostępnego po wciśnięciu przycisku OK. Natomiast druga to funkcja „focus peaking”. Jej działanie polega na silnym wyostrzeniu kontrastowych krawędzi na ekranie LCD. Obie funkcje działają oczywiście tylko w trybie live view.

Testowanie autofokusa w K‑500 rozpoczęliśmy od sprawdzenia, czy we współpracy z obiektywem Pentax smc DA* 55 mm f/1.4 SDM istnieje tendencja do ustawiania ostrości za lub przed właściwym punktem. Odpowiednie zdjęcia wykonaliśmy po ustawieniu przysłony na wartość f/2.8. Odległość od tablicy Lens Align wynosiła ok. 1.5 m. Spójrzmy na poniższe zdjęcia testowe:

Światło 5500K

Światło 3000K

Widać wyraźnie, że mamy do czynienia z back-fokusem. W obydwu przypadkach, ustawienie korekty na wartość +7 było wystarczające, aby zestaw aparat plus obiektyw ostrzył prawidłowo.

Standardowo w teście celności autofokusa wykonujemy serię 40 zdjęć. Przysłonę w obiektywie ustawiamy na f/2.8 i fotografujemy tablicę rozdzielczości, każdorazowo przeogniskowując obiektyw. Wyniki przedstawiamy w postaci histogramu, który prezentuje procentowe wartości odchyłek od najlepszego pomiaru MTF50 w serii.

Jak widać, celność systemu AF w K-500 jest naprawdę niezła. Trafienia „w punkt” to 70% wszystkich zdjęć, a wyraźnych pomyłek jest stosunkowo niewiele. Sprawdźmy jeszcze osiągi testowanego zestawu przy świetle żarowym.

Liczba trafień „w punkt” nieco spadła, jednak ogólną skuteczność układu AF w tych warunkach można uznać za dobrą.

Pomiar światła

W K-500 również system pomiaru światła został zaczerpnięty z modelu K-30. Działa on w zakresie od 0 do 22 EV (dla f/1.4 i ISO 100). Kompensacja ekspozycji może odbywać się w zakresie od −3 do +3 EV z krokiem 1/3 lub 1/2 EV. W testowanym Pentaksie dostępne są 3 standardowe tryby pomiaru światła:

• pomiar wielosegmentowy – ekspozycja jest automatycznie dobierana na podstawie pomiarów z 77 stref rozmieszczonych w kadrze,
• punktowy – pomiar odbywa się tylko w centralnym punkcie AF,
• centralnie ważony – pomiar dokonywany jest w całym kadrze ale uśredniany z większą wagą dla obszaru centralnego.

W menu znajduje się także możliwość połączenia pomiaru wielosegmentowego z wybranym punktem ostrości – odpowiednia opcja znajduje się w zakładce ustawień niestandardowych. Niestety, pomiar punktowy nie może być powiązany z aktualnie użytym polem AF – światło mierzone jest zawsze w centrum kadru.

Podczas testowania aparatu praca czujnika pomiaru światła nie sprawiała większych problemów. Można jednak zauważyć, że tryb wielosegmentowy ma nieznaczną tendencję do niedoświetlania, zatem zazwyczaj konieczne było użycie kompensacji ekspozycji o wartości +0.3 EV, czasem +0.7 EV.