Mówiąc o odszumianiu, w aparacie mamy do wyboru cztery ustawienia stopnia intensywności tego procesu: niskie, średnie, silne, auto oraz wyłączone. Co więcej, w menu aparatu znajdziemy także opcję pozwalającą zdefiniować odszumianie dla każdej czułości z osobna. Działanie funkcji usuwania zakłóceń pokazujemy na wycinkach zdjęć scenki, wykonanych z czułościami 12800 i 25600 ISO.

ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie auto
Odszumianie niskie
Odszumianie średnie
Odszumianie silne
ISO 25600
Odszumianie wyłączone
Odszumianie auto
Odszumianie niskie
Odszumianie średnie
Odszumianie silne

Użycie niskiego stopnia odszumiania nie powoduje znaczącej utraty detali (w przeciwieństwie do stopnia opisanego jako silne) i wydaje się być rozsądnym wyborem w przypadku korzystania z formatu JPEG.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z K-500 wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Dla porównania prezentujemy również wycinki zdjęć z aparatów Canon 700D oraz Nikon D3200. Przypominamy jednocześnie, że na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne aktualnie w naszej bazie.

Ponieważ matrycę zastosowaną w K-500 znamy już dość dobrze, porównanie zdjęć nieskompresowanych nie przynosi zaskakujących wniosków. Jakość zdjęć jest naprawdę zadowalająca, ze względu na niski poziom szumu (nawet przy ISO 6400) i dobry stopień odtworzenia detali. Dzięki niewielkiej ilości zakłóceń, lustrzanka Pentaksa wyróżnia się in plus spośród wykorzystanych do powyższego porównania aparatów konkurencji. Praktycznie już od ISO 800 przoduje ona w naszym zestawieniu. Mimo ogólnie dobrych osiągów jakie obserwujemy, nie polecamy używać najwyższej wartości ISO, gdyż poziom szumu jest na tyle wysoki, że w znacznym stopniu degraduje szczegóły obrazu. Gdy spojrzymy na porównanie K-500 i K-50 widzimy, że wychwycenie istotnych różnic w jakości obrazu pomiędzy nimi jest praktycznie niemożliwe.

Sprawdźmy tradycyjnie, co pokazują pomiary szumu w programie Imatest. Wykonujemy je na surowych zdjęciach tablicy Kodaka Q-13, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów. Wyniki prezentujemy na poniższym wykresie.

Warto od razu zwrócić uwagę na istotny fakt, który widzieliśmy już wcześniej w przypadku modeli K-50, K-30 oraz bezlusterkowca K-01. Otóż w zakresie czułości od ISO 100 do 1600 wartości rosną wykładniczo, po czym w punkcie 3200 ISO następuje załamanie. Wszystko wskazuje na to, że począwszy od tej wartości, następuje redukcja szumu, która utrzymuje się na tym samym poziomie do końca zakresu czułości dostępnych w aparacie. Takie zachowanie nie byłoby wyjątkowo niepokojące w przypadku zdjęć JPEG, natomiast ingerencja w surowe pliki nie zasługuje na pochwałę. Pocieszający za to jest fakt, że wpływ dodatkowego odszumiania nie jest wyjątkowo intensywny.

Poziom szumu na zdjęciach z K-500 jest dość niski. Ma on przewagę zarówno nad Canonem 700D jak i Nikonem D3200 wynoszącą ok. 1 EV. Co ciekawe, na najwyższych czułościach K-500 ustępuje odrobinę K-50, jednak różnica ta wynosi maksymalnie ok. 1/4 EV.

Tradycyjnie na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach, prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów. Otrzymane w ten sposób wyniki są zgodne z tym, co do tej pory mogliśmy zaobserwować.

Darki

Sprawdźmy teraz, jak Pentax K-500 zachowuje się pod względem prądu ciemnego. Jego poziom testujemy na podstawie zdjęć wykonanych z 3-minutową ekspozycją bez dopływu światła. Zdjęcia wykonujemy zarówno w formacie JPEG, jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Natomiast surowe pliki wywołujemy programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób TIFF-y konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W przypadku K-500 zakres ten wynosi od 0 do 255. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów wykonanych na podstawie surowych plików. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą milion zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200

W tej kategorii wyniki nie są zaskoczeniem, bowiem analiza prądu ciemnego pokazuje w zasadzie to samo, co w przypadku modeli K-50 i K-30. Cała lewa część histogramów jest obcięta, a ich maksimum wypada praktycznie w zerze. Ponadto średnie wartości sygnału są mniejsze od odchylenia standardowego. Możemy zatem stwierdzić, że mamy do czynienia z redukcją sygnału. Dodatkowo, poniższa tabelka wyraźnie pokazuje, że odchylenie standartowe dla czułości 1600 ISO jest mniejsze niż dla 800 ISO. To wskazuje na istnienie dodatkowego procesu odszumiania. Jednak pomiary poziomu szumu przeprowadzone na wycinkach zdjęć tablicy Kodaka pokazały, że rozpoczęcie tego procesu powinno nastąpić dopiero przy czułości 3200 ISO. Przyczyna takiego stanu rzeczy może tkwić w długich czasach ekspozycji, z którymi wykonujemy darki. Prawdopodobnie owo odszumianie jest aktywowane wówczas już dla ISO 1600. Sam wygląd darków natomiast nie pokazuje niczego niepokojącego. Nie dostrzegamy oznak bandingu, a nierównomierności naświetlania matrycy są raczej śladowe.

Na zakończenie prezentujemy darki w formacie JPEG zarejestrowane równolegle z RAW-ami.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200