Wobec dobrego przyjęcia na rynku modelu E-M5, firma postanowiła najwyraźniej pójść za ciosem i we wrześniu br. swoją premierę miał OM-D E-M1. Lektura specyfikacji obydwu aparatów wskazuje, że mamy do czynienia z solidną ewolucją w linii OM-D. Nowy bezlusterkowiec oferuje bowiem większy korpus o wyższej ergonomii, lepszą funkcjonalność (więcej przycisków, w tym tych możliwych do zaprogramowania), czy świetny wizjer elektroniczny o imponujących parametrach. Nie obeszło się także bez modyfikacji sensora światłoczułego. Liczba pikseli jest taka sama jak w E-M5, natomiast największa zmiana dotyczy umieszczeniu na powierzchnii matrycy pikseli odpowiadających za ustawianie ostrości na zasadzie detekcji fazy. Jest to o tyle istotne, że umożliwia świetną pracę z obiektywami 4/3, co przy autofokusie działającym w oparciu o detekcję kontrastu nie było odpowiednio wydajne.

Dzięki temu udogodnieniu, wprowadzenie na rynek E-M1 można traktować jako odpowiedź na głosy niezadowolonych użytkowników E-systemu, którzy premierę ostatniej lustrzanki serii E widzieli ponad 3 lata temu. Z powodzeniem będą mogli używać obiektywów 4/3 z nowym OM-D, mając do dyspozycji faktycznie szybko działający autofokus.

Szczegółowy opis osiągów Olympusa OM-D E-M1 Czytelnicy znajdą w kolejnych rozdziałach niniejszego testu. Serdecznie zachęcamy do lektury.

Aparat do testu wypożyczyła firma Olympus Polska, za co serdecznie dziękujemy.

Opis naszych procedur testowych można znaleźć w artykule „Jak testujemy lustrzanki cyfrowe”. Jeśli w trakcie czytania pojawią się wątpliwości, zachęcamy do lektury artykułu „Często zadawane pytania”.

Porównanie specyfikacji Olympusa OM-D E-M1 iE-M5 oraz przykładowych bezlusterkowców konkurencji można obejrzeć tutaj.