Rozdzielczość

Testy rozdzielczości przeprowadzamy na podstawie zdjęć tablicy ISO12233, które są robione dla różnych długości ogniskowych i różnych wartości przysłony. Następnie dokonujemy obliczeń zarówno dla centrum, jak i brzegu kadru. Wyniki prezentujemy w postaci wartości funkcji MTF50. Tradycyjnie pomiarom podlegały zarówno pliki JPEG, jak i surowe pliki RAW.

Zacznijmy od wyników otrzymanych dla plików RAW z centrum kadru.

Jak widać na powyższym wykresie, testowany aparat osiąga najwyższą rozdzielczość dla przysłony f/3.5 zarówno dla najkrótszej ogniskowej, jak i ekwiwalentu 50 mm. Uzyskany wynik nieco ponad 1300 linii na wysokość kadru (LW/PH) nie jest zbyt wysoki, choć z drugiej strony można powiedzieć, że identyczny z osiągnięciami modelu G16. Należy zwrócić uwagę na niezmiernie równą pracę obiektywu niezależnie od użytej ogniskowej – widać wyraźnie wręcz książkowe zachowanie, gdzie zdolność rozdzielczą ogranicza z jednej strony aberracja chromatyczna, a z drugiej – dyfrakcja.

Spójrzmy na przebiegi funkcji MTF dla składowych poziomej i pionowej dla plików RAW.

Pomiędzy składowymi poziomą i pionową w zasadzie dla wszystkich zmierzonych punktów pomiarowych odnotowaliśmy dysproporcję sięgającą dwukrotności wartości. To znak, że filtr antyaliasingowy prawdopodobnie jest osłabiony w jednym z kierunków. Kształt krzywych pokazuje też, że nie mamy do czynienia z wyostrzaniem plików RAW.

Przejdźmy do zachowania obiektywu na brzegu kadru.

Tutaj – za wyjątkiem najdłuższej ogniskowej – krzywe zdolności rozdzielczej są bardzo podobne do tych z centrum. Notujemy spadek wartość zdolności rozdzielczej oraz większą jej zmienność w zależności od użytej przysłony. Widzimy też mocne ugięcie dla największego otworu względnego – to znak, że nasilone różnego rodzaju aberracje wpływają bardzo negatywnie na wyniki. Patrząc na wykres, stwierdzamy, że aby uzyskać optymalną jakość, powinniśmy używać jedynie przysłony f/2.8, czyli jednocześnie szerokiego kąta widzenia. Przy takich nastawach otrzymamy zdecydowanie najrówniejszy pod względem ostrości kadr.

Poniżej zamieszczamy wyniki pomiaru rozdzielczości przeprowadzonego na plikach JPEG z wyostrzaniem ustawionym na minimalną wartość.

Dla centrum kadru charakterystyka wyników jest bardzo podobna do tej uzyskanej z analizy surowych plików. Dla odmiany brzeg wygląda zupełnie inaczej – widać wpływ programowych korekcji wad obiektywu. Widzimy też, że wyniki notowane dla plików JPEG są zdecydowanie lepsze od tych uzyskanych z pomiarów plików RAW. Oznacza to, że na minimalnym poziomie proces wyostrzania JPEG-ów jest bardzo silny. Należy uznać, że aparat S120 był konstruowany tak, by właśnie w tym formacie osiągał optymalne rezultaty.

Na zakończenie tej części rozdziału prezentujemy wycinki zdjęć tablicy testowej (w formacie RAW) w skali 1:1 z okolic centrum kadru dla maksymalnej i minimalnej rozdzielczości.

5.2 mm f/2.8

26 mm f/5.7

Aberracja chromatyczna

Przypomnijmy, że w naszej ocenie wartości aberracji wykraczające ponad 0.15% są uznawane za bardzo silne i widoczne na zdjęciach. Wyniki w przedziale 0.08–0.14% uznajemy za umiarkowane, a w zakresie 0.04–0.08% za nieznaczące. Poniżej 0.04% możemy potraktować aberrację jako znikomą, czyli trudno dostrzegalną.

Dla wszystkich kombinacji ogniskowej i przysłony zmierzony poziom aberracji chromatycznej został przez nas sklasyfikowany jako niski. Ciekawie wyglądają wyniki dla szerokiego kąta – charakterystyka badania aberracji (na brzegu kadru) w zależności od wartości przysłony wygląda jak lustrzane odbicie wykresu zdolności rozdzielczej (w centrum kadru). Ponieważ nie ma prostej zależności między tymi dwiema wielkościami, traktujemy to porównanie jedynie w kategoriach ciekawostki.

Wiadomym jest, że w dobie cyfrowej obróbki sygnału dużo łatwiej korygować wady obiektywu implementując specjalny algorytm, niż poświęcać czas na konstrukcję optyczną. Często producenci decydują się na kompromis, próbując konstruować jak najmniejszy obiektyw, który nie będzie pozbawiony wad, a ciężar ich korekcji przerzucić na proces tworzenia plików JPEG. Spójrzmy zatem, jak prezentują się wyniki analizy plików RAW.

Jedynie dla pozycji tele obiektywu aparat S120 osiąga niewielki poziom wartości tej wady. Dla innych testowanych ogniskowych jest duży lub bardzo duży. Tłumaczy to różnicę między centrum a brzegiem kadru w zdolności rozdzielczej odnotowaną w poprzednim rozdziale. Krótko mówiąc, stwierdzamy, że pod tym względem konstrukcja obiektywu rozczarowuje.

W tabelce poniżej prezentujemy w skali 1:1 wycinki zdjęć tablicy testowej przedstawiające krawędzie czerni i bieli z najwyższym i najniższym poziomem aberracji chromatycznej według wyników otrzymanych dla surowych plików wywołanych programem dcraw.

10.8 mm f/8	26 mm f/5.7

Dystorsja

Pomiary dystorsji prezentuje poniższe tabela.

Musimy zacząć od analizy plików RAW, która pokazuje wprost gigantyczną dystorsję beczkową dla szerokiego kąta. Wynik ponad −20% nie przynosi chluby. Przypomnijmy, że poziom w okolicach od −8 do −10% to już prawie zniekształcenie, które zwykliśmy nazywać efektem rybiego oka. Wada ta jest tak słabo skorygowana optycznie, że daje się we znaki nawet w połowie zakresu ogniskowych. Dopiero pozycja tele pokazuje brak zakrzywień.

Zgoła odmienny obraz rysuje się nam, gdy spojrzymy na pliki JPEG. Tutaj wyniki pokazują średnią dystorsję jedynie dla szerokiego kąta. Co prawda przyzwyczailiśmy się już do programowej korekcji tej wady, ale wynik −3% świadczy o tym, jak bardzo obraz optyczny jest zniekształcony.

Poniżej prezentujemy przykłady dystorsji dla różnych ogniskowych.

JPEG	RAW
5.2 mm
10.8 mm
26 mm

Kilka słów komentarza należy się też wywoływaniu zdjęć w programie Adobe Lightroom. Otóż otworzenie w nim fotografii w formacie RAW wykonanej na najkrótszej ogniskowej nie wykazuje żadnych oznak dystorsji (nawet gdy wyłączymy moduł korekcji obiektywu). By dojrzeć tę wadę, należy użyć programu, który nie modyfikuje zdjęcia, np. dcraw.

Koma i astygmatyzm

W aparacie S120 koma jest korygowana bardzo słabo. To zatem kolejna wada mająca negatywny wpływ na rozdzielczość na brzegu kadru. Obraz diody w rogu przy najbardziej otwartej przysłonie ukazuje wręcz książkowy opis aberracji komatycznej. Wystarczy jednak przysłonę domknąć do f/2.8, by wada ta została mocno zminimalizowana.

Centrum	Róg
5.2 mm, f/1.8
5.2 mm, f/2.8
10.8 mm, f/3.5
26 mm, f/5.7

Oszacowany poziom astygmatyzmu dla modelu S120 to 15%. To wynik, który określamy mianem: średni. Wystarczy jednak niewiele przymknąć przysłonę, by spadł on niemal do niezauważalnego poziomu. Wada ta może mieć wpływ na gorsze wyniki pomiaru zdolności rozdzielczej w centrum kadru.

Winietowanie

Pomiary winietowania wykonaliśmy w pierwszej kolejności dla plików JPEG.

Widzimy wyraźnie, że winietowanie jedynie dla najdłuższej ogniskowej nie stanowi problemu. Przy ekwiwalencie 50 mm wyszarzenie brzegów osiąga maksymalne wartości w okolicach 1 i 1/3 EV. Taki wynik należy uznać za wizualnie niewielki, trzeba jednak zdecydowanie powiedzieć, że w wypadku plików JPEG powinien on być usunięty na drodze programowej. Jednak to, co prezentuje aparat dla szerokiego kąta, każe sądzić, że i pod względem winietowania konstrukcja obiektywu jest bardzo słaba.

Spójrzmy teraz na wyniki pomiarów, które wykonaliśmy na surowych plikach.

Przy analizie plików RAW należy zauważyć, że charakterystyka obiektywu nie jest identyczna z pomiarami plików JPEG jedynie dla szerokiego kąta – tu wyniki osiągają gigantyczne wartości −8 EV. To naprawdę duże wyszarzenie pokazujące, jak bardzo konstrukcja obiektywu nie odpowiada wielkości matrycy. Weźmy jednak pod uwagę, że ukazana w poprzednim rozdziale dystorsja – a dokładniej usuwanie jej w procesie tworzenia plików JPEG, powoduje, że rogi są wypychane poza kadr.

JPEG	RAW
5.2 mm
f/1.8	f/1.8
f/2	f/2
f/2.8	f/2.8
f/4	f/4
f/5.6	f/5.6
f/8	f/8
10.8 mm
f/3.5	f/3.5
f/4	f/4
f/5.6	f/5.6
f/8	f/8
26 mm
f/5.7	f/5.7
f/8	f/8

By dokładnie wyjaśnić fenomen ciemniejszych rogów odnotowany dla surowych plików, postanowiliśmy dla najkrótszej ogniskowej pokazać uśredniony w koncentrycznych kręgach przebieg spadku jasności wraz z oddalaniem się od centrum kadru. Podana na każdym z rysunków wartość liczbowa wyrażona w procentach mówi nam, jaką powierzchnię ma obszar ograniczony od góry i z prawej strony wartością 100%, a z dołu prezentowaną krzywą. Informuje nas ona tym samym, jaką całościową utratę światła powoduje efekt winietowania. Nie należy mylić tych wyników z podawanymi na początku niniejszego rozdziału, gdyż nie są one ze sobą bezpośrednio powiązane.

Wyraźnie widzimy, że dla szerokiego kąta wyszarzenie obrazu dotyka całego kadru, a jego charakterystyka opada wręcz liniowo wraz z oddalaniem się od centrum obrazu. Musimy przyznać, że tak złego zachowania obiektywu już dawno w naszych testach nie oglądaliśmy.

Odblaski

Przypomnijmy, że obiektyw Canona S120 składa się z 7 soczewek ułożonych w 6 grupach, czyli posiada 12 powierzchni potencjalnie powodujących odblaski na wynikowej fotografii. I rzeczywiście: aparat dość słabo radzi sobie z odblaskami, które potrafią przybierać formę mocno ingerujących w obraz pasów. Przy najdłuższej ogniskowej zauważalny jest także stosunkowo duży spadek kontrastu.

5.2 mm, f/1.8

5.2 mm, f/8

5.2 mm, f/8

26 mm, f/5.7

26 mm, f/8