Do budowy Nikona Df w zasadzie trudno mieć szczególne zastrzeżenia. Znaczna część obudowy aparatu została wykonana ze stopu magnezu, co zapewnia konstrukcji należytą sztywność. Poszczególne elementy są dobrze do siebie dopasowane, a korpus robi wrażenie wytrzymałego i solidnego. Warto dodać, że z metalu została wykonana również większość z pokręteł sterujących. Ponarzekać nieco można jedynie na przedni fragment obudowy okalający mocowanie obiektywów, który został wykonany z tworzywa sztucznego. Trzeba przyznać, że prezentuje się on całkiem dobrze i w czasie testu nie pojawiły się na nim żadne ślady zużycia. Mamy jednak pewne obawy, że przy dłuższym użytkowaniu, to właśnie na tym fragmencie obudowy mogą pojawić ewentualne drobne uszkodzenia czy zarysowania powierzchni, które będą psuły elegancki wygląd całego aparatu.

----- R E K L A M A -----

Mówiąc o wytrzymałości aparatu nie można pominąć faktu, że jego korpus został uszczelniony przed wpływem niekorzystnych warunków zewnętrznych, takich jak kurz czy wilgoć. Warto również dodać, że uszczelnienia są tej samej klasy, co w zaawansowanym pełnoklatkowym modelu D800. Podczas trzytygodniowego testu trudno oczywiście ocenić jakość owych uszczelnień. Możemy jedynie powiedzieć, że uszczelka znajdująca się na klapce zamykającej komorę baterii i kieszeń karty pamięci wygląda porządnie. Można zatem przypuszczać, że należycie będzie spełniać swoje zadanie. Ponadto gumowe zaślepki gniazd dobrze przylegają do obudowy, zatem również powinny stanowić dobre zabezpieczenie.

Jeżeli chodzi o wielkość, to Df jest najmniejszą i najlżejszą pełnoklatkową cyfrową lustrzanką Nikona. Jest zauważalnie mniejszy od modelu D800, a wielkością najbliżej mu do D610. Jak widać jednak w poniższej tabelce, Df jest nieznacznie szerszy ale jednocześnie nieco niższy od D610. Największa różnica między tymi modelami dotyczy grubości, co spowodowane jest znacznie mniejszą rękojeścią i brakiem wbudowanej lampy błyskowej w modelu Df. Tabelka pokazuje również, że testowany Nikon rozmiarem przypomina mocno Canona 6D, bowiem różnica w szerokości między tymi aparatami wynosi zaledwie 1 mm, a w grubości niecałe 5 mm.

Aparat	Wymiary	Waga
Nikon Df	143.5 × 110 × 66.5 mm	710 g
Nikon D800	146 × 123 × 81.5 mm	900 g
Nikon D610	141 × 113 × 82 mm	760 g
Canon 6D	144.5 × 110.5 × 71.2 mm	680 g

Ocena wyglądu aparatu to oczywiście bardzo subiektywna sprawa. Nie wszystkim stylizacje retro się podobają, zatem pod tym względem zdania mogą być podzielone. Nam jednak wygląd Df przypadł do gustu, szczególnie w wersji srebrnej, która wygląda bardzo klasycznie. Trzeba przyznać, że stylizacja Df-a na stare analogowe aparaty Nikona wyszła jego projektantom bardzo dobrze. Niewątpliwie dzięki temu, Df wyróżnia się mocno na tle typowych cyfrowych lustrzanek obecnych aktualnie na rynku.

Zasilanie i gniazda

Nikon Df, zasilany jest akumulatorem litowo-jonowym EN-EL14a o pojemności 1230 mAh. Istnieje także możliwość zasilania aparatu za pomocą opcjonalnego zasilacza sieciowego EH-5b w połączeniu z adapterem EP-5A. Według specyfikacji wydajność akumulatora wynosi 1400 zdjęć. W trakcie testowania aparatu byliśmy w stanie wykonać średnio ponad 1000 zdjęć na w pełni naładowanym akumulatorze.

Testowany aparat obsługuje kartami SD/SDHC/SDXC zgodne z UHS-I. Niestety w przeciwieństwie do modelu D610 do dyspozycji mamy tylko pojedyncze gniazdo na kartę, które znajduje się na spodzie aparatu w bezpośrednim sąsiedztwie komory akumulatora.

W Nikonie Df znajdziemy w sumie 4 gniazda:

• złącze USB 2.0 Hi-Speed,
• wyjście mini HDMI (typu C),
• gniazdo akcesoriów,
• gniazdo synchronizacyjne lampy błyskowej.

Pierwsze trzy umieszczone są na lewym boku aparatu, a każde z nich zabezpieczone jest oddzielną gumową zaślepką. Ostatnie znajdziemy na przedniej ściance i zabezpieczone jest nakręcaną niewielką plastikową pokrywką. Warto również dodać, że Df umożliwia korzystanie z wężyka spustowego MC-DC2, który podłączamy do gniazda akcesoriów.

Przyciski

Układ elementów sterujących w Nikonie Df w dużym stopniu nawiązuje do starych analogowych lustrzanek tego producenta, w związku z czym na jego obudowie odnajdziemy sporo pokręteł. Przyjrzyjmy się jednak dokładnie, co pod tym względem oferuje testowany aparat.

Na górnej ściance, po lewej stronie znajdziemy pokrętło kompensacji ekspozycji oraz pierścień wyboru czułości. Do przekręcenia każdego z nich konieczne jest wciśnięcie przycisku zwalniającego ich automatyczną blokadę. Na prawo od wizjera natrafimy na pokrętło czasu otwarcia migawki. Znajdują się na nim znaczniki czasów od 4 sekund do 1/4000 sekundy z krokiem 1 EV. Ponadto można na nim zauważyć pozycję 1/3 STEP, przy ustawieniu której czas otwarcia migawki kontrolujemy standardowym pokrętłem sterującym z krokiem 1/3 EV. Pozostałe znaczniki to:

• X – synchronizacja błysku,
• T – tryb Time,
• B – tryb Bulb.

Pokrętło czasu otwarcia migawki również posiada automatyczną blokadę, jednak działa on jedynie w pozycji 1/3 STEP, X oraz T. W zakresie pozostałych ustawień pokrętło możemy obracać bez potrzeby wciskania przycisku znajdującego się w jego środku. Bezpośrednio przy opisanym pokrętle mamy również przełącznik trybu pracy migawki, który umożliwia następujące ustawienia: zdjęcia pojedyncze (S), seryjne wolne (CL), seryjne szybkie (CH), ciche wyzwalanie migawki (Q), samowyzwalacz i wstępne podnoszenie lustra (Mup). Na prawo od niego natrafiamy na włącznik aparatu, w postaci niewielkiego pierścienia wewnątrz którego znajduje się spust migawki. Sam spust wyposażono w gwintowany otwór, umożliwiający wkręcenie mechanicznego wężyka spustowego AR-3. Przy prawej krawędzi górnej ścianki mamy jeszcze przycisk podświetlenia monochromatycznego panelu LCD oraz niewielkie pokrętło trybów pracy aparatu. Ono również posiada automatyczną blokadę i w celu przekręcenia należy je nieznacznie podnieść. Na pokrętle tym znajdują się następujące pozycje:

• P – automatyka program,
• S – priorytet migawki,
• A – priorytet przysłony,
• M – tryb manualny.

W lewym górnym narożniku tylnej ścianki odnajdziemy przyciski trybu odtwarzania oraz usuwania zdjęć. Przechodząc niżej, przy lewej krawędzi korpusu znajduje się kolumna pięciu przycisków. Zaczynając od góry mamy:

• MENU,
• przycisk pomocy, ochrony oraz balansu bieli,
• przycisk powiększania (przybliżania) oraz jakości i wielkości zdjęć,
• przycisk pomniejszania (oddalania), włączający widok miniatur i umożliwiający wybór trybu lampy błyskowej oraz kompensacji błysku,
• i – zmienia ustawień na ekranie informacji / regulowanie ustawień w trybie LV / retuszowanie zdjęć.

Bezpośrednio przy wizjerze, w prawym górnym narożniku znajduje się niewielkie pokrętło regulacji dioptrii. Przechodząc na prawą część tylnej ścianki mamy u góry przycisk blokady ekspozycji i ostrości AE-L/AF-L, guzik uruchamiający ustawianie ostrości AF-ON, a przy samym brzegu pokrętło sterujące. Po prawej stronie ekranu LCD natrafimy na przełącznik trybu pomiaru światła. Poniżej znajduje się wybierak wielofunkcyjny, który używany jest między innymi do nawigowania w menu aparatu, wybierania punktów AF oraz wykorzystywany jest podczas odtwarzania zdjęć. W środku znajduje się przycisk OK, służący między innymi do zatwierdzania ustawień. Bezpośrednio przy wybieraku znajduje się przełącznik blokujący jego funkcję wyboru pól AF. Przechodząc niżej natrafiamy na przycisk LV uruchamiający podgląd na żywo. Obok niego natomiast znajduje się przycisk info, który wyświetla na ekranie LCD informacje o ustawieniach aparatu. W trybie LV umożliwia wyświetlanie dodatkowych elementów na ekranie. Przyjrzyjmy się teraz przedniej ściance.

Z lewej strony, pod przyciskiem zwalniającym blokadę bagnetu mamy przełącznik trybu ustawiania ostrości AF/M. Wewnątrz niego natomiast znajduje się przycisk wyboru trybów AF (pojedynczy i ciągły). Za jego pomocą można również ustawiać tryb obszaru AF. Powyżej natomiast mamy przycisk bracketingu.

Przechodząc na drugą stronę bagnetu natrafimy na dwa przyciski. Górny, oznaczony jako Pv, poza podglądem głębi ostrości można przeprogramować i wykorzystywać w innych sytuacjach. Dolny przycisk został oznaczony jako Fn i również jest programowalny. Powyżej nich znajduje się jeszcze przednie pokrętło sterujące.

Menu

Menu w Df jest zorganizowane w sposób tradycyjny dla zaawansowanych lustrzanek Nikona. Do dyspozycji mamy sześć zakładek: menu odtwarzania, fotografowania, ustawienia własne, ustawienia aparatu, retusz i menu własne. Przyjrzyjmy się teraz dokładniej poszczególnym zakładkom.

Menu odtwarzania:

• usuwanie zdjęć,
• wybór folderu z którego będą odtwarzane zdjęcia,
• ukrywanie obrazów,
• wybór ilości wyświetlanych informacji wraz ze zdjęciem,
• włączenie podglądu zdjęcia bezpośrednio po jego wykonaniu,
• wybór zdjęcia, które zostanie pokazane po usunięciu obrazu,
• ustawienie obracania zdjęć,
• pokaz slajdów,
• drukowanie.

Menu fotografowania:

• bank menu fotografowania,
• folder zapisu,
• nazwy plików,
• jakość zdjęć (NEF, JPEG FINE, JPEG NORMAL, JPEG BASIC, równoczesny zapis NEF+JPEG),
• rozmiar zdjęć (Large, Middle, Small),
• obszar zdjęcia, czyli wybór pomiędzy formatem FX i DX,
• kompresja zdjęć JPEG (optymalna jakość lub z priorytetem rozmiaru),
• ustawienia plików NEF (wybór 12- lub 14-bitowych plików RAW, ustawienie kompresji stratnej lub bezstratnej),
• wybór balansu bieli,
• funkcja Picture Control – ustawienia parametrów zdjęcia (Standardowe, Neutralne, Żywe, Monochromatyczne, Portret, Krajobraz, plus ustawienia ostrości, kontrastu, jasności i nasycenia),
• dostosowywanie funkcji Picture Control,
• wybór przestrzeni kolorów,
• aktywna funkcja D-Lighting zapobiegająca utracie szczegółów w przepaleniach i cieniach,
• tryb HDR,
• korekcja winietowania,
• korekcja dystorsji,
• redukcja szumów dla długich czasów ekspozycji,
• redukcja szumów przy wysokich czułościach (Off, Low, Norm, High),
• automatyczny dobór czułości ISO,
• wielokrotna ekspozycja,
• fotografowanie z interwałometrem.

Ustawienia osobiste:

• bank ustawień osobistych,
• (a) autofokus:
  • priorytet w trybie AF-C,
  • priorytet w trybie AF-S,
  • blokada śledzenia ostrości,
  • włączenie AF (spust i przycisk AF-ON lub tylko przycisk AF-ON),
  • podświetlanie punktu AF,
  • zmiana punktów AF w pętli,
  • liczba punktów AF,
• (b) pomiar światła/ekspozycja:
  • obszar pomiaru centralnie ważonego,
  • korekta pomiaru ekspozycji,
• (c) zegary/blokada AE,
  • blokada AE spustem migawki,
  • automatyczne wyłączenie pomiaru światła,
  • samowyzwalacz,
  • automatyczne wyłączenie monitora,
• (d) fotografowanie/wyświetlacz:
  • sygnał dźwiękowy,
  • wyświetlanie siatki w wizjerze,
  • wyświetlanie ISO,
  • podpowiedzi ekranowe,
  • prędkość fotografowania w trybie seryjnym CL,
  • maksymalna liczba zdjęć w serii,
  • numeracja kolejnych plików,
  • ekran informacyjny,
  • podświetlanie panelu LCD,
  • tryb opóźnienia ekspozycji,
• (e) bracketing/błysk:
  • czas synchronizacji błysku,
  • czas migawki dla błysku,
  • ustawienia zewnętrznej lampy błyskowej,
  • kompensacja ekspozycji dla lampy błyskowej,
  • błysk modelujący,
  • sposób realizacji bracketingu,
  • automatyczny bracketing (tryb M),
  • kolejność bracketingu,
• (f) sterowanie:
  • przycisk podświetlenia monochromatycznego panelu LCD,
  • przycisk OK w trybie fotografowania,
  • wybierak wielofunkcyjny (aktywacja po upływie czasu czuwania),
  • rola przycisku Fn,
  • rola przycisku podglądu Pv,
  • rola przycisku AE-L/AF-L,
  • dostosowanie pokręteł sterowania,
  • puść przycisk by użyć pokrętła,
  • działanie bez karty pamięci,
  • odwróć wskaźniki,
  • łatwa korekta czasu otwarcia migawki.

Ustawienia aparatu:

• formatowanie karty,
• jasność monitora LCD,
• automatyczne wyświetlanie informacji na głównym ekranie,
• czyszczenie matrycy,
• podniesienie lustra do ręcznego czyszczenia matrycy,
• zdjęcie referencyjne przy usuwaniu kurzu,
• redukcja migotania wyświetlacza (automatyczne, 50 lub 60 Hz),
• strefa czasowa i data,
• ustawienie języka,
• automatyczne obracanie zdjęć,
• komentarz do zdjęcia,
• informacje o prawach autorskich,
• zapis lub wgranie ustawień menu,
• wirtualny horyzont,
• ustawienia obiektywów bez CPU,
• precyzyjna regulacja autofokusu w obiektywie,
• ustawienia HDMI,
• dane pozycji (ustawienia dotyczące opcjonalnego odbiornika GPS),
• rola przycisku Fn na pilocie zdalnego sterowania,
• przesyłanie Eye-Fi,
• wersja oprogramowania.

Retusz zdjęć:

• funkcja D-lighting,
• redukcja czerwonych oczu,
• kadrowanie,
• monochromatyczne,
• efekt filtrów,
• balans kolorów,
• nakładanie zdjęć,
• przetwarzanie i wywoływanie zdjęć RAW,
• skalowanie,
• szybki retusz,
• prostowanie,
• korekta dystorsji,
• rybie oko,
• kolorowy kontur,
• szkic kolorowy,
• korekcja kształtu,
• efekt miniatury,
• kolor selektywny,
• bezpośrednie porównanie.

Ostatnią zakładką jest Moje menu lub Ostatnie ustawienia. To pierwsze umożliwia skomponowanie własnej zakładki poprzez wybór opcji (maksymalnie 20) z całego menu, według własnego uznania i przydatności. Alternatywnie można wyświetlać menu zawierające ostatnio używane opcje.

Wyświetlacze

Nikon Df, podobnie jak pozostałe z ostatnich pełnoklatkowych lustrzanek tego producenta, został wyposażony w 3.2-calowy ekran TFT LCD o rozdzielczości wynoszącej 921 tysięcy punktów (640×480 pikseli, VGA). Zapewnia on dobry kąt widzenia w zakresie około 170 stopni. Jasność wyświetlacza możemy regulować w 11-stopniowej skali. Do samej jakości obrazu wyświetlanego na ekranie LCD, podobnie jak w przypadku D610, nie mamy poważniejszych zastrzeżeń. Jest on wyraźny i dostatecznie jasny aby zapewnić wygodną pracę w większości sytuacji. Ponarzekać można jedynie na fakt, że przy fotografowaniu w ostrym świetle słonecznym stosunkowo łatwo zobaczyć na wyświetlaczu odbicia otoczenia. Nie są one bardzo intensywne, jednak potrafią czasem przeszkadzać.

Korzystając z przycisku INFO na głównym wyświetlaczu można wyświetlić ekran informacyjny, przedstawiający aktualne ustawienia najważniejszych parametrów. Wciśnięcie przycisku i natomiast daje nam dostęp do wybranych ustawień widocznych u dołu ekranu.

Ilość informacji wyświetlanych w trybie odtwarzania jest w pełni satysfakcjonująca. Pomiędzy kolejnymi ekranami wyświetlania przechodzimy za pomocą górnego lub dolnego przycisku kierunkowego wybieraka. Wśród informacji, do których mamy dostęp, są między innymi histogramy RGBY, skrócony EXIF zdjęcia, najważniejsze parametry ekspozycji lub informacje o przepaleniach obrazu. Ilość tych informacji możemy regulować w menu odtwarzania.

Tradycyjnie, zdjęcia możemy powiększać, przeglądać z formie miniaturek (4, 9 lub 72 zdjęcia) lub z poziomu kalendarza.

W Nikonie Df poza głównym ekranem mamy również pomocniczy, niewielki monochromatyczny panel LCD, który umieszczony został na górnej ściance aparatu. Schemat wyświetlacza oraz opis poszczególnych elementów, które mogą się na nim pojawić, prezentujemy poniżej.

1 – czas otwarcia migawki, liczba interwałów fotografowania z interwałometrem, 2 – wskaźnik stanu akumulatora, 3 – wskaźnik bracketingu ekspozycji i mocy błysku, balansu bieli oraz ADL, 4 – wskaźnik wielokrotnej ekspozycji, 5 – wartość przysłony, liczba działek przysłony, liczba zdjęć na interwał, wskaźnik trybu pracy z komputerem, 6 – wskaźnik działki przysłony, 7 – „k” pojawia się, kiedy na karcie jest miejsce na ponad 1000 zdjęć, 8 – liczba pozostałych zdjęć, liczba zdjęć pozostałych do zapełnienia bufora pamięci, wskaźnik zapisu zmierzonego balansu bieli, wskaźnik trybu przechwytywania, wskaźnik połączenia HDMI-CEC.

Live View

Tryb podglądu na żywo w Nikonie Df uruchamiamy dedykowanym przyciskiem, znajdującym się u dołu tylnej ścianki aparatu. Podczas podglądu na żywo mamy dostęp wyłącznie do autofokusa działającego w oparciu o detekcję kontrastu. Może on działać w trybie pojedynczym (AF-S), wówczas ostrość ustawiamy wciskając po prostu spust migawki do połowy oraz w trybie ciągłym (AF-F). W tym drugim, aparat na bieżąco koryguje ostrość obiektu znajdującego się w obrębie obszaru AF.

Jeżeli chodzi o wybór obszaru AF w trybie LV, mamy w tym zakresie cztery możliwości:

• AF z priorytetem twarzy,
• szerokie pole AF,
• normalne pole AF,
• AF ze śledzeniem ruchu.

Podczas fotografowania w LV możemy na ekranie wyświetlać różne informacje oraz dodatkowe elementy. Pomiędzy kolejnymi widokami przechodzimy przyciskiem info. Do dyspozycji mamy następujące podglądy (w każdym z nich, u dołu ekranu wyświetlane są informacje o parametrach ekspozycji, czułości, trybie pomiaru światła i liczbie zdjęć możliwych do wykonania):

• informacje włączone,
• aktualny kadr bez dodatkowych informacji,
• siatka kadrowania (4×4),
• siatka kadrowania (3×3),
• elektroniczna poziomica,
• linie proporcji obrazu 16:9,
• linie proporcji obrazu 1:1.

Za pośrednictwem przycisku i mamy dostęp do niewielkiego podręcznego menu, które zawiera następujące opcje: jakość zdjęcia, wielkość zdjęcia, funkcja Picture Control, aktywna funkcja D-Lighting, jasność monitora.

W tym miejscu w naszych testach pojawia się standardowo opis trybu wideo. Za względu na swój specyficzny charakter Nikon Df jednak, nie został wyposażony w tryb filmowania.

Wizjer

W Nikonie Df mamy pentapryzmatyczny wizjer o 100-procentowym pokryciu kadru w trybie FX oraz 97-procentowym w trybie DX. Powiększenie wynosi około 0.7x (dla 50 mm f/1.4), a zakres dioptrażu zawiera się pomiędzy −3 a +1 m⁻¹. Odległość źrenicy wyjściowej natomiast wynosi 15 mm, a wizjer został wyposażony w matówkę BriteView Clear Matte Mark VIII typu B.

W wizjerze poza punktami AF możemy wyświetlić również siatkę kadrowania. Widoczne są także dodatkowe informacje o najważniejszych ustawieniach aparatu. Schemat oraz pełną listę elementów wyświetlanych w wizjerze prezentujemy poniżej.

1 – linie kadrowania, 2 – pola AF, tryb pola AF, 3 – obszar punktów AF, 4 – wskaźnik ostrości, 5 – pomiar ekspozycji, 6 – blokada automatycznej ekspozycji, 7 – tryb ekspozycji, 8 – wskaźnik fleksji programu, 9 – czas otwarcia migawki, tryb AF, 10 – wartość przysłony, liczba działek przysłony, 11 – wskaźnika ustawienia Monochromatyczne, 12 – ostrzeżenie o niskim poziomie naładowania akumulatora, 13 – wskaźnik aktywnej funkcji D-Lighting, 14 – wskaźnik HDR, 15 – wskaźnik czułości ISO, 16 – „k” pojawia się, kiedy na karcie jest miejsce na ponad 1000 zdjęć, 17 – wskaźnik blokady mocy błysku, 18 – wskaźnik synchronizacji błysku, 19 – wskaźnik działki przysłony, 20 – skala ekspozycji, kompensacji ekspozycji, wskaźnik przechylenia (elektroniczna poziomica), 21 – wskaźnik kompensacji mocy błysku, 22 – wskaźnik kompensacji ekspozycji, 23 – wskaźnik bracketingu ekspozycji, mocy błysku, balansu bieli oraz ADL, 24 – wskaźnik automatycznego wyboru ISO, 25 – liczba pozostałych zdjęć, liczba zdjęć pozostałych do zapełnienia bufora pamięci, wskaźnik zapisu zmierzonego balansu bieli, wartość kompensacji ekspozycji, wartość kompensacji mocy błysku, czułość ISO, tryb pola AF, 26 – wskaźnik gotowości lampy błyskowej.

Do wizjera w testowanym aparacie nie mamy szczególnych zastrzeżeń. Jest on wystarczająco duży i daje jasny obraz, zapewniając tym samym wygodną pracę podczas fotografowania.