Nikon D3300 - test aparatu
2. Budowa, jakość wykonania i funkcjonalność
Tworzywo sztuczne, z którego wykonano obudowę D3300, jest typowe dla tej klasy sprzętu. Trudno się nim zachwycać, lecz jednocześnie ciężko mieć do niego większe zastrzeżenia, gdy weźmiemy pod uwagę, że mamy do czynienia z najprostszą lustrzanką segmentu entry-level. Na plus należy zaliczyć to, że na rękojeści zastosowano miłe w dotyku gumowe pokrycie, o dobrej przyczepności do dłoni. Małą „łatkę” z tego materiału znajdziemy także na niewielkim fragmencie tylnej ścianki w miejscu, gdzie zazwyczaj spoczywa kciuk osoby fotografującej. Podobnie jak w modelu D5300, klapki osłaniające komorę baterii oraz slot karty SD są nieco za małe i posiadają pewien luz. Z drugiej strony dobre wrażenie sprawiają gumowe osłony portów komunikacyjnych, które ciasno przylegają do odpowiednich zagłębień. Warto jeszcze wspomnieć, że w tym segmencie aparatów raczej nie można liczyć na zabezpieczenie korpusu przed działaniem niekorzystnych warunków atmosferycznych i tak też jest w przypadku Nikona D3300.
Różnice w wymiarach w stosunku do poprzednich lustrzanek z linii D3xxx są naprawdę niewielkie. W poniższej tabelce zgromadziliśmy dane dotyczące wielkości modeli D3100, D3200 i D3300. Co ciekawe, nowy D3300 jest najlżejszy z tej stawki. Porównując go wizualnie do poprzednika, dostrzegamy drobne modyfikacje stylistyczne, inaczej wyprofilowaną rękojeść oraz odświeżony wygląd kilku przycisków.
W trakcie testowania Nikona D3300 mieliśmy okazję porównać go do jednego z konkurentów z tego segmentu, mianowicie Canona 1200D. Lustrzanka Canona jest nieco większa, szczególnie pod względem szerokości (ma 5 mm więcej). W pozostałych wymiarach różnice są mniejsze i nie rzucają się mocno w oczy.
Zasilanie i gniazda
Na lewej ściance korpusu, pod gumową zaślepką zgromadzono wszystkie złącza aparatu. Patrząc od góry, znalazły się tu następujące gniazda:
- wężyka spustowego,
- zewnętrznego mikrofonu stereo (np. ME-1),
- USB (podłączenie do komputera, drukarki lub telewizora),
- HDMI (typu C mini).
Energię elektryczną dostarcza akumulator o symbolu EN-EL14a, znamionowym napięciu 7.2 V i pojemności 1230 mAh. Do jego ładowania używamy dołączonej do zestawu ładowarki MH-24, a pełny cykl zajmuje ok. 1.5 h. Wydajność akumulatora wg instrukcji to 700 zdjęć, a nasze obserwacje potwierdzają tę wartość, o ile nie korzystamy wiele z trybu live-view. Jako dodatkowe akcesorium przewidziano możliwość podłączenia zasilacza sieciowego EH-5b przez odpowiednie złącze EP-5A.
Zapis zdjęć i filmów odbywa się na kartach SD/SDHC/SDXC (także zgodnych z UHS-I). Gniazdo nośnika pamięci znajduje się na lewej ściance aparatu, pod plastikową klapką.
Przyciski
Opis przycisków i kółek sterujących zaczniemy jak zwykle od górnej ścianki korpusu:
Włącznik aparatu stanowi dźwignia otaczająca spust migawki. Poniżej znajdują się trzy przyciski (patrząc od lewej):
- rejestracja filmów – rozpoczęcie i jej zakończenie (uwaga: przycisk działa dopiero po wejściu do trybu live view),
- info – wyłączenie ekranu z informacjami podczas fotografowania lub zmiana sposobu wyświetlania informacji na ekranie w trybie live view,
- kompensacja ekspozycji – guzik ten pozwala również na zmianę wartości przysłony w trybie manualnym (przy pomocy kółka sterującego) oraz kompensacji błysku wbudowanej lampy (z przyciśniętym włącznikiem lampy).
Kółko trybów pracy aparatu również zlokalizowano na jego górnym panelu, a zawiera ono następujące pozycje:
- AUTO – tryb automatyczny,
- GUIDE – tryb podręcznika,
- P – automatyka programowa,
- S – preselekcja czasu naświetlania,
- A – preselekcja przysłony,
- M – tryb manualny,
- EFFECTS – tryb efektów specjalnych,
- nocny portret,
- makro,
- sport,
- dziecko,
- krajobraz,
- portret,
- lampa wyłączona.
Przejdźmy teraz do opisu tylnej ścianki aparatu.
- Blokada AE/AF (blokada ekspozycji i autofokusu),
- Tylko blokada ekspozycji,
- Tylko blokada autofokusu,
- Blokada AE wciśnięta,
- Włączenie autofokusu.
Po lewej stronie LCD, w kolumnie umieszczono pięć przycisków. Patrząc od góry, mamy do dyspozycji guziki o następujących funkcjach:
- wejście do trybu podglądu zdjęć,
- wejście do menu aparatu,
- powiększanie zdjęć w trybie podglądu lub obrazu w trybie live view oraz przełączanie widoku miniatur,
- zmniejszanie zdjęć w trybie podglądu lub obrazu w trybie live view oraz przełączanie widoku miniatur, a także wyświetlanie krótkich komunikatów pomocy,
- „i” – aktywacja panelu sterowania z możliwością zmiany wyświetlonych na nim parametrów.
Spójrzmy jeszcze na lewą ściankę D3300.
Umieszczono na niej przycisk podnoszący lampę błyskową, a także guzik Fn. Do tego drugiego możemy przyporządkować jedną z czterech funkcji:
- jakość/wielkość zdjęcia,
- czułość ISO,
- balans bieli,
- aktywna funkcja D-Lighting.
Pod nimi zlokalizowano przycisk blokady bagnetu obiektywu.
Menu
Struktura menu zastosowanego w Nikonie D3300 nie różni się od innych modeli amatorskich tego systemu. Całość podzielono na pięć zakładek: menu odtwarzania, menu fotografowania, menu ustawień, menu retuszu oraz ostatnie ustawienia, czyli ostatnio używane opcje. Poniżej prezentujemy poszczególne elementy kolejnych zakładek.
Menu odtwarzania:
- Usuwanie,
- Folder odtwarzania,
- Opcje odtwarzania,
- Podgląd zdjęć,
- Obrót zdjęć pionowych,
- Pokaz slajdów,
- Ustawienia wydruku (DPOF),
- Ocena,
- Wybierz zdjęcia do przesłania do urządzenia inteligentnego.
Menu fotografowania:
- Resetowanie menu fotografowania,
- Jakość zdjęcia,
- Wielkość zdjęcia,
- Balans bieli,
- Ustaw funkcję Picture Control,
- Dopasuj funkcję Picture Control,
- Automatyczna kontrola dystorsji,
- Przestrzeń barw,
- Aktywna funkcja D-Lighting,
- Redukcja szumów – długie naświetlania oraz wysokie czułości,
- Ustawienia czułości ISO,
- Tryb pola AF,
- Wbudowana dioda wspomagająca AF,
- Pomiar ekspozycji,
- Sterowanie lampą wbudowaną,
- Ustawienia filmu.
Menu ustawienia:
- Resetowanie opcji ustawień,
- Formatowanie karty pamięci,
- Jasność monitora,
- Format wyświetlania informacji,
- Automatyczne wyświetlanie informacji,
- Czyszczenie matrycy,
- Uniesienie lustra przy czyszczeniu matrycy,
- Wzorzec do usuwania kurzu,
- Redukcja migotania,
- Strefa czasowa i data,
- Język,
- Automatyczny obrót zdjęć,
- Komentarz do zdjęcia,
- Czasy autowyłączenia,
- Samowyzwalacz,
- Oczekiwanie na zdalne wyzwolenie (pilotem ML-L3),
- Sygnał dźwiękowy,
- Wskaźnik ustawienia ostrości,
- Numery kolejne plików,
- Przyciski (Fn, AE-L/AF-L, blokada AE spustem migawki),
- Blokowanie spustu przy pustym gnieździe kart pamięci,
- Nanieś datę,
- Folder zapisu,
- Gniazdo akcesoriów (GPS, moduł Wi-Fi),
- Tryb wideo (PAL lub NTSC),
- HDMI,
- Mobilny adapter bezprzewodowy,
- Wersja oprogramowania.
Menu retuszu:
- D-lighting,
- Korekcja efektu czerwonych oczu,
- Przycinanie,
- Monochromatyczne,
- Efekt filtrów,
- Balans kolorów,
- Nakładanie zdjęć,
- Przetwarzanie NEF,
- Zmień wielkość,
- Szybki retusz,
- Prostowanie,
- Korekta dystorsji,
- Rybie oko,
- Kolorowy kontur,
- Ilustracja,
- Szkic kolorowy,
- Korekcja kształtu,
- Efekt miniatury,
- Kolor selektywny,
- Edycja filmu.
Wyświetlacz LCD
Wyświetlacz zastosowany w D3300 to nieruchomy, 3-calowy monitor TFT, o rozdzielczości 921 tysięcy punktów. Z taką samą konstrukcją mieliśmy do czynienia także u poprzednika. W ostrym słońcu czytelność LCD wyraźnie spada, aczkolwiek istnieje możliwość regulacji jego jasności (w 11-stopniowej skali). Kąty widzenia są dobre i wynoszą 170 stopni. Generalnie jakość wyświetlanego obrazu nie daje powodów do narzekań i pozwala na w miarę wygodną ocenę wykonanych zdjęć. Trochę brakowało nam możliwości uchylania i obracania ekranu, jednak zdajemy sobie sprawę, że to udogodnienie Nikon zastosował tylko w serii D5XXX.
W „tradycyjnym” trybie fotografowania na wyświetlaczu prezentowany jest zestaw informacji, który przedstawiamy wspomagając się schematem zaczerpniętym z instrukcji obsługi aparatu.
Ekran informacyjny można wykorzystać do zmiany dziesięciu parametrów fotografowania. Wciśnięcie przycisku „i” powoduje przejście do trybu edycji ustawień. Opcje, jakie możemy regulować pokazane są na poniższym rysunku.
Korzystając z wybieraka wielofunkcyjnego możemy wybrać interesujący nas element i dokonać odpowiednich zmian.
Co więcej, dostępne są dwa typy ekranu informacyjnego: graficzny i klasyczny. W każdym z nich możemy wybierać spośród trzech schematów kolorystycznych: białego, czarnego i niebieskiego. Mamy także możliwość zdefiniowania odmiennych typów ekranu dla trybów PASM oraz pozostałych.
W trybie przeglądania, zdjęcia i informacje o nich możemy przeglądać na kilka sposobów:
- zdjęcie wraz z podstawowymi danymi (nazwa pliku, czas i data wykonania, rozdzielczość),
- zdjęcie wraz z podglądem prześwietlonych obszarów,
- miniatura zdjęcia wraz z histogramami RGBY,
- dane naświetlania (trzy ekrany) ze zdjęciem w tle,
- miniatura zdjęcia z histogramem luminancji oraz częściowym EXIF-em.
Powiększanie zdjęć odbywa się przy pomocy klawiszy z symbolami lupy, którymi też przełączamy pomiędzy widokami miniatur (2×2, 3×3, 9×8 sztuk oraz kalendarz).
Live view i filmy
Aktywacja podglądu na żywo odbywa się przy pomocy przycisku Lv, znajdującego się obok prawej krawędzi wyświetlacza. Towarzyszy jej charakterystyczny odgłos podnoszenia lustra.
Podczas fotografowania w podglądzie na żywo, automatyczne ustawianie ostrości działa na zasadzie detekcji kontrastu. Szybkość pracy tego mechanizmu jest umiarkowana, choć nie mieliśmy problemów z jej skutecznością. Autofokus może pracować w trybie pojedynczym (AF-S) lub ciągłym (AF-F). Obszar jego działania można zmienić z szerokiego na normalny, albo wybrać rozpoznawanie twarzy lub funkcję śledzenia obiektu.
Informacje wyświetlane na ekranie w trybie live-view można zmieniać przy pomocy przycisku info. Oprócz prezentowania parametrów naświetlania czy siatki kadrowania, istnieje możliwość powiększenia fragmentu kadru (np. w celu ułatwienia ręcznego ustawienia ostrości). Zabrakło niestety opcji wyświetlania histogramu na żywo oraz cyfrowej poziomicy.
Nagrywanie filmów jest możliwe z następującymi wartościami rozdzielczości:
- 1920×1080 pix:
- 60 kl/s (p) – NTSC,
- 50 kl/s (p) – PAL,
- 30 kl/s (p) – NTSC,
- 25 kl/s (p) – PAL,
- 24 kl/s,
- 1280×720 pix:
- 60 kl/s (p) – NTSC,
- 50 kl/s (p) – PAL,
- 640×424 pix:
- 30 kl/s (p) – NTSC,
- 25 kl/s (p) – PAL.
Formatem pliku używanym w D3300 jest MOV, natomiast kodekiem – H.264/MPEG-4. W każdym z powyższych trybów możemy ustawić jakość filmu: wysoką lub normalną. Maksymalna długość nagrania ograniczona jest wielkością pliku (4 GB) lub czasem rejestracji (10 min dla wysokiej i 20 min dla normalnej jakości w rozdzielczości Full HD). Podczas rejestracji można nagrywać także dźwięk monofoniczny przy wykorzystaniu wbudowanego mikrofonu lub dołączyć zewnętrzny, np. model ME-1. Jego czułość regulowana jest automatycznie lub manualnie (w menu). W trakcie nagrywania działa również autofokus: wyzwalany spustem migawki w trybie pojedynczym (AF-S) lub ciągłym (AF-F). Praca ciągłego autofokusa pozostawia niestety sporo do życzenia, ponieważ ustawienie ostrości na nowym obiekcie lub planie wiąże się z rozogniskowaniem obrazu i dopiero właściwym doostrzeniem.
W menu aparatu dostępna jest także opcja redukcji migotania obrazu i szumu wiatru. Istnieje również możliwość wykonania zdjęcia podczas rejestracji filmu, jednakże dociśnięcie spustu migawki do końca zatrzymuje zapis klipu. Dopiero wówczas zdjęcie zostanie zarejestrowane.
D3300 umożliwia nagrywanie filmów z manualną kontrolą niektórych parametrów w trakcie nagrywania. Po aktywacji manualnych nastaw w menu aparatu oraz ustawienia pokrętła trybów pracy na M, możemy sterować czułością (w zakresie 100–25600) oraz czasem naświetlania. Najdłuższy czas naświetlania został jednak ograniczony następującymi wartościami, w zależności od ustawionego formatu rejestracji:
- 1/50 s – tryby Full HD 50p oraz HD 50p,
- 1/30 s – pozostałe tryby.
Nie ma niestety możliwości sterowania przysłoną w trakcie rejestracji. Chcąc nagrywać filmy, musimy również pamiętać, że aparat nie pozwala regulować stopnia otwarcia przysłony w trybie LV. Uruchamiając live-view, przysłona jest domykana do wartości jaka była widoczna na wyświetlaczu przed wejściem do tego trybu. Chcąc zatem ustawić żądaną wartość przysłony, należy to zrobić przed wejściem do trybu live-view.
Nieco mylący może być również fakt, że przy wyłączonych manualnych nastawach filmowania, w trybie M możemy w trakcie rejestracji zmieniać ustawienia zarówno wartości przysłony, czasu naświetlania jak i wartości ISO. Tyle tylko, że owe operacje nie mają najmniejszego wpływu na ekspozycję (realnie możemy regulować jedynie kompensację ekspozycji w trybach A, S i P).
Przykładowe filmy nagrane testowanym aparatem prezentujemy poniżej. Wszystkie zostały zarejestrowane przy użyciu obiektywu Nikkor AF-S DX 18–55 mm f/3.5–5.6G VR II.
- film 1 – H.264/MPEG-4 1920×1080 pix (50p), 55 MB,
- film 2 – H.264/MPEG-4 1920×1080 pix (50p), 56.5 MB,
- film 3 – H.264/MPEG-4 1920×1080 pix (25p), 52.1 MB, film nagrany w ciemnym pomieszczeniu (ISO 6400),
- film 4 – H.264/MPEG-4 1920×1080 pix (25p), 56.6 MB,
- film 5 – H.264/MPEG-4 1920×1080 pix (25p), 39 MB,
- film 6 – H.264/MPEG-4 1920×1080 pix (24p), 30.5 MB,
- film 7 – H.264/MPEG-4 1280×720 pix (50p), 39.4 MB,
- film 8 – H.264/MPEG-4 1920×1080 pix (25p), 30.4 MB, wyostrzanie 4,
- film 9 – H.264/MPEG-4 1920×1080 pix (25p), 30.7 MB, efekt: kolor selektywny,
- film 10 – H.264/MPEG-4 1920×1080 pix (25p), 30.1 MB, efekt aparatu zabawkowego,
- film 11 – H.264/MPEG-4 1920×1080 pix (25p), 40.6 MB, efekt: ilustracja.
Wizjer
Konstrukcja wizjera oparta jest na pentagonalnym układzie luster i charakteryzuje się średnio dużym powiększeniem obrazu, które wynosi 0.85x. Pokrycie kadru jest równe 95% zarówno w pionie, jak i poziomie, natomiast punkt oczny wynosi 18 mm. Dostępna jest również regulacja dioptrii w zakresie od −1.7 do +0.5 m−1. Poniżej prezentujemy schemat wizjera pochodzący z instrukcji obsługi aparatu.