Ergonomia modelu D3300 nie zmieniła się w stosunku do poprzednika. Mamy do dyspozycji niewielką rękojeść, która oferuje wystarczają wygodę uchwytu przy używaniu niewielkich i lekkich obiektywów (np. kitowego 18–55mm f/3.5–5.6G VR II). Podpięcie cięższych instrumentów, takich jak np. AF-S 24–70 f/2.8, czy Sigma A 35 mm f/1.4 wiąże się z koniecznością mocniejszego zaciskania palców na rękojeści oraz podtrzymania zestawu drugą ręką. Zazwyczaj w segmencie prostych, amatorskich aparatów, producenci nie mają w swojej ofercie dodatkowych uchwytów do zdjęć pionowych (tzw. „gripów”) – tak też jest w przypadku Nikona D3300. Dostępne są jednak produkty firm trzecich (np. Meike).

Testowana lustrzanka nie sprawia większych problemów w obsłudze. Nieco irytujący natomiast jest naszym zdaniem fakt, że aparat nie zapamiętuje ustawień samowyzwalacza – po wykonaniu zdjęcia z użyciem tej funkcji musimy aktywować ją drugi raz, jeśli chcemy jej użyć ponownie. Warto także zwrócić uwagę, że możliwości konfiguracyjne D3300 nie są tak bogate jak np. w bezlusterkowcach Panasonika czy Olympusa, bowiem mamy do dyspozycji tylko jeden konfigurowalny przycisk Fn. Lista opcji, jakie możemy do niego przyporządkować, jest bardzo krótka i obejmuje zaledwie cztery pozycje. Naszym zdaniem najlepszym rozwiązaniem będzie przypisanie mu funkcji zmiany czułości ISO, ponieważ tego przycisku brakowało nam najbardziej. Obecność ekranu informacyjnego wraz z opcją zmiany kilku parametrów można niewątpliwie uznać za plus. Amatorom powinno spodobać się także stosunkowo rozbudowane menu retuszu, pozwalające na korektę wyglądu zdjęć (a także wywoływanie plików NEF) od razu w aparacie.

Seria D3xxx od początku została wyposażona w tryb GUIDE. Przeznaczony on jest dla bardzo początkujących użytkowników, prowadząc krok po kroku przez większość funkcji aparatu. Na poniższej animacji pokazujemy podgląd działania tej funkcji.

Obiektywy

Nikon D3300 nie posiada wbudowanego silnika AF, dlatego poprawnie działającymi obiektywami Nikkor są te z wbudowanym silnikiem ustawiania ostrości – z oznaczeniami AF-S i AF-I. Pozostałe obiektywy, między innymi z oznaczeniami AF, po podłączeniu do D3300 wymagają ręcznego ustawienia ostrości. Pomocny wówczas staje się wskaźnik potwierdzenia ostrości (widoczny w lewym dolnym rogu w wizjerze), lub – w trybie live view – opcja powiększenia kadrowanego obrazu.

Jeśli chodzi o obiektywy niezależnych producentów, to zarówno Sigma, Tamron, jak i Tokina posiadają w swojej ofercie modele wyposażone we własny silnik AF. Oczywiście warto upewnić się w specyfikacji obiektywu, że interesujący nas model będzie współpracował z naszym aparatem.

Szybkość

Włączanie aparatu oraz takie operacje jak formatowanie karty pamięci, przeglądanie i powiększanie zdjęć odbywają się szybko i sprawnie. Pewne zastrzeżenia mamy do działania trybu live-view, w którym obraz prezentowany jest z pewnym opóźnieniem. Jest to wyraźnie widoczne zwłaszcza przy powiększaniu widoku oraz ostrzeniu manualnym.

Zdjęcia seryjne

W Nikonie D3300 znajdziemy tylko jeden tryb zdjęć seryjnych. Rejestracja odbywa się z maksymalną szybkością 5 kl/s w każdym formacie.

Test zdjęć seryjnych wykonaliśmy z kartą SanDisk SDHC 8GB Extreme Pro 633x class 10 przy ustawionej czułości wynoszącej 1600 ISO i migawce 1/1000 sekundy. 12-bitowe zdjęcia RAW zajmowały 27 MB, a pliki JPEG LARGE FINE o rozdzielczości 6000×4000 pikseli około 12.5 MB. Otrzymaliśmy następujące rezultaty dla serii trwającej 30 sekund:

• 145 zdjęć JPEG LARGE FINE (4.83 kl/s),
• 85 zdjęć RAW (2.83 kl/s).

Osiągi D3300 w tej kategorii są zdecydowanie lepsze niż u poprzednika. Zapewne ma w tym udział zastosowanie nowszego procesora EXPEED 4. Przy zapisie JPEG-ów zapis na kartę jest na tyle szybki, że deklarowane 5 kl/s utrzymuje się praktycznie przez cały czas fotografowania. Wąskie gardło stanowi jedynie ograniczenie wykonania 100 zdjęć w serii (stąd też przerwa w okolicy 20 sekundy). Gdy zdecydujemy się na zapis RAW, wówczas zapełnienie bufora następuje dość szybko, bowiem już po sekundzie aparat wyraźnie zwalnia. Rejestracja odbywa się wówczas w sposób nieregularny, jednak średnia szybkość na tym etapie jest stosunkowo dobra i wynosi ok. 2.7 kl/s.

Stabilizacja obrazu

Nikon D3300 nie posiada systemu stabilizacji matrycy. Osoby, którym zależy na tej funkcji, muszą zaopatrzyć się w obiektywy wyposażone w optyczną stabilizację obrazu oznaczoną symbolem VR lub VR II w obiektywach Nikon Nikkor, OS w przypadku Sigmy oraz VC dla Tamrona.

Czyszczenie matrycy

Automatyczne czyszczenie matrycy może następować po każdym włączeniu i wyłączeniu aparatu. W menu jest także opcja wymuszenia czyszczenia i możliwość ręcznego usunięcia kurzu z matrycy. W trakcie przeprowadzania testu nie musieliśmy czyścić matrycy ręcznie. Automatyczny proces usuwania kurzu wystarczająco zabezpieczał przed zabrudzeniami.

Lampa błyskowa

Nikon D3300 ma wbudowaną lampę błyskową o liczbie przewodniej 12 m (ISO 100 w trybie M) i czasie synchronizacji błysku 1/200 sekundy. Moc błysku dobierana jest w oparciu o pomiar i-TTL, a funkcja kompensacji pozwala na jej regulację w zakresie od −3 do +1 EV, z krokiem 1/3 EV. W zależności od trybu fotografowania do wyboru jest kilka opcji pracy lampy błyskowej:

• błysk wypełniający,
• błysk z redukcją efektu czerwonych oczu,
• synchronizacja z długimi czasami ekspozycji + redukcja efektu czerwonych oczu,
• synchronizacja z długimi czasami ekspozycji,
• synchronizacja z tylną kurtyną migawki.

W menu fotografowania można ustawić tryb pomiaru błysku TTL lub określić moc błysku ręcznie (od 1/1 do 1/32). Nikon D3300 umożliwia pracę z zewnętrznymi lampami błyskowymi kompatybilnymi z kreatywnym systemem oświetlenia (CLS), rozwijanym przez firmę Nikon. Według instrukcji aparatu, należą do nich lampy o następujących oznaczeniach: SB-910, SB-900, SB-800, SB-700, SB-600, SB-400, SB-R200. Do zdalnego sterowania grupą lamp niezbędne jest użycie jednej z lamp SB-910, SB-900, SB-800 lub SB-700 albo skorzystanie z bezprzewodowego sterownika błysku SU-800. Wbudowana lampa nie działa jako sterownik i nie można zdalnie sterować z poziomu menu grupą zewnętrznych lamp błyskowych.

Siłę błysku zawsze porównujemy wykonując zdjęcie w zupełnie ciemnym pomieszczeniu przy czułości ISO 100, migawce 1/100 sekundy i przysłonie f/8.0. Wszystkie pozostałe ustawienia, jak na przykład kompensacja błysku, są w pozycji neutralnej. Zdjęcia wykonane z obiektywem Sigma A 35 mm f/1.4 w trybie manualnym (M) z opisanymi wcześniej parametrami i w trybie półautomatycznym (P) przy ISO 100 przedstawiamy poniżej. Dla porównania prezentujemy również zdjęcia wykonane w tych samych warunkach i przy tych samych ustawieniach aparatem Pentax K-500.

D3300 (M)		K-500 (M)
D3300 (P)		K-500 (P)

Autofokus

Nikon D3300 posiada taki sam układ autofokusa jak poprzednik. De facto jest to ten sam moduł, który został po raz pierwszy zastosowany w modelu D200 (zaprezentowanym w 2005 roku). System AF o nazwie Multi-CAM 1000 działa w oparciu o detekcję fazową TTL. Składa się z 11 punktów AF (w tym jednego krzyżowego – środkowego) o zakresie działania od −1 do +19 EV. W słabych warunkach oświetleniowych autofokus wspomagany jest przez diodę o zasięgu 0.5–3.0 m. AF działa w trzech trybach: pojedynczym (AF-S), ciągłym (AF-C) lub automatycznym (AF-A). W trybie live view oraz podczas filmowania, opcje AF-C i AF-A zastąpiła jedna, oznaczona jako AF-F. Nikon D3300 został wyposażony w 4 tryby wyboru punktów ustawiania ostrości:

• Wybór pojedynczego pola AF spośród dostępnych 11 punktów,
• Automatyczny wybór pól AF – aparat automatycznie wybiera punkty nastawiania ostrości,
• Dynamiczny wybór pola – w trybie AF-C i AF-A po wybraniu punktu ostrości, gdy obiekt na chwilę go opuści, aparat używa sąsiednich punktów AF do ustawienia ostrości,
• Śledzenie 3D (11 punktów) – w trybie AF-C i AF-A, jeśli obiekt po ustawieniu ostrości poruszy się, aparat używa funkcji śledzenia 3D i ustawia ostrość przy wykorzystaniu jednego z 11 punktów AF.

• AF z priorytetem ostrości na twarzy fotografowanej osoby,
• Szerokie pole AF,
• Normalne pole AF,
• AF ze śledzeniem obiektu.

Ogniskowanie w trybie live view działa w oparciu o detekcję kontrastu w dowolnym punkcie kadru. Szybkość pracy tej funkcji jest niezła, choć daleko jej do osiągów takich bezlusterkowców jak np. Olympus OM-D E-PL5, czy Panasonic GF6.

Standardowo w teście celności autofokusa wykonujemy serię 40 zdjęć. Przysłonę w obiektywie ustawiamy na f/2.8 i fotografujemy tablicę rozdzielczości, każdorazowo przeogniskowując obiektyw. Wyniki przedstawiamy w postaci histogramu, który prezentuje procentowe wartości odchyłek od najlepszego pomiaru MTF50 w serii. Test przeprowadziliśmy przy użyciu obiektywu Nikkor AF-S 24–70 mm f/2.8G ED ustawionym na ogniskowej 70 mm i przysłonie f/2.8.

Celność autofokusa w D3300 pozostawia sporo do życzenia. Zarejestrowaliśmy zaledwie dwa trafienia w punkt, a 3/4 zdjęć przekracza 15% odchyłki od najlepszego zdjęcia w serii. Na powyższym wykresie widać wyraźnie, iż Canon i Pentax wypadły znacznie lepiej. Z kolei w aparacie Sony autofocus pokazał podobną skuteczność jak w Nikonie.

Oprócz standardowego testu autofokusa, sprawdziliśmy również jak zastosowany w D3300 moduł radzi sobie przy świetle o temperaturze 3000K.

W świetle żarowym sytuacja nieco się poprawiła, bowiem zanotowaliśmy 5 trafień w punkt, a przekroczenie 15% odchyłki miało miejsce w 50% przypadkach. Nie mniej jednak, wciąż nie jest to skuteczność, jakiej byśmy oczekiwali.

Pomiar światła

Za pomiar światła w Nikonie D3300 odpowiada 420-pikselowy czujnik RGB. Pomiar może odbywać się w następujących trybach:

• matrycowym – 3D Color Matrix II (obiektywy typu G/D),
• matrycowym – Color Matrix II (pozostałe obiektywy z procesorem),
• centralnym ważonym – przypisanie 75% wagi pomiaru do koła o średnicy 8 mm w centrum kadru,
• punktowym – obszar o średnicy 3.5 mm na środku wybranego punktu AF (około 2.5% kadru).

Podczas testowania aparatu nie zauważyliśmy szczególnych problemów z pomiarem światła i w większości przypadków zdjęcia były poprawnie naświetlone.

Przy aktywnym pomiarze punktowym, światłomierz wskazuje ekspozycję w wybranym punkcie autofokusa.