Wyniki pomiarów całkiem dobrze odzwierciedlają obserwacje z poprzedniego rozdziału. W porównaniu z Olympusem E-M1, na czułościach powyżej ISO 1600 GH4 notuje niższe wartości (choć różnice są raczej nieznaczne) i dopiero na maksymalnym ISO oba aparaty wypadają znowu porównywalnie. NX30 charakteryzuje się przewagą do ISO 3200, ale powyżej tej czułości szum w jego przypadku mocno wzrasta i bezlusterkowiec Samsunga pozostaje w tyle za GH4.

Podobnie jak jego poprzednik, Panasonic GH4 umożliwia kontrolę intensywności procesu odszumiania w dość szerokim zakresie. Do dyspozycji mamy 11-stopniową skalę odszumiania, a zawiera się ona pomiędzy −5 a +5, ze skokiem jednostkowym. Poniżej prezentujemy wycinki naszej scenki testowej wykonane na czułości ISO 6400, 12800 i 25600 z różnymi stopniami redukcji zakłóceń. Poza minimalnym (−5) i maksymalnym (+5) poziomem odszumiania prezentujemy również poziom pośredni (0).

ISO 6400
Odszumianie −5
Odszumianie 0
Odszumianie +5
ISO 12800
Odszumianie −5
Odszumianie 0
Odszumianie +5
ISO 25600
Odszumianie −5
Odszumianie 0
Odszumianie +5

Odszumianie w Panasoniku GH4 działa całkiem rozsądnie. Jeśli chodzi o czułości ISO 6400 i 12800 w miarę wzrostu intensywności tego procesu daje się zauważyć zmniejszenie zaszumienia obrazu, a z drugiej strony wpływ na utratę szczegółów obrazu jest umiarkowany. Gorzej sytuacja wygląda przy ISO 25600, bowiem w tym przypadku szum jest na tyle wysoki, że jego redukcja musi mieć swoje konsekwencje w zauważalnej utracie detali.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z GH4 wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, porównania dokonujemy z Olympusem E-M1 oraz Samsungiem NX30. Przypominamy jednocześnie, że na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne aktualnie w naszej bazie.

Jakość obrazu na surowych zdjęciach z Panasonika GH4 w całkiem szerokim zakresie czułości utrzymuje się na dobrym poziomie. Przy ISO 1600 szum jest już zauważalny, jednak jego poziom można uznać za niski. W miarę wzrostu czułości zaszumienie obrazu staje się oczywiście coraz wyraźniejsze. Przy ISO 6400 jednak negatywny wpływ szumu na jakość zdjęcia jest wciąż nieduży i dopiero przy ISO 25600 obraz wygląda naprawdę słabo.

Na niskich czułościach szczególnych różnic w jakości obrazu pomiędzy prezentowanymi aparatami nie widać. Co prawda można zauważyć różny stopień oddania detali, ale zależy to głównie od liczby pikseli na matrycy, czy rodzaju zastosowanego filtra AA. Minimalnych różnic w poziomie szumu można się dopatrywać przy ISO 800, Wydaje się, że przy tej czułości oznaki zaszumienia w przypadku Samsunga są minimalnie wyższe niż w pozostałych dwóch aparatach. W miarę wzrostu czułości ta tendencja się utrzymuje. Ponadto na prowadzenie wydaje wysuwać się Olympus E-M1. W jego przypadku jednak widzimy mniejsze nasycenie kolorów niż w GH4, przez co kolorowe składowe szumu nie są tak wyraźne jak w testowanym Panasoniku.

Można pokusić się jeszcze o porównanie GH4 i jego poprzednika. Zauważymy wówczas, że na niższych czułościach w zasadzie nie widać różnicy w jakości obrazu. Na najwyższych czułościach (mniej więcej od ISO 6400) można się jednak dopatrywać przewagi nowego modelu, choć trzeba przyznać, że jest ona raczej umiarkowana.

Przejdźmy teraz do sprawdzenia wyników pomiarów poziomu szumu, które przeprowadziliśmy na surowych zdjęciach tablicy Kodaka Q-13, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów.

W przebiegu powyższego wykresu nie dostrzegamy żadnych nieprawidłowości. Nie widać zatem żadnych załamań, a w miarę wzrostu czułości szum rośnie wykładniczo. Dla łatwiejszego porównania osiągów różnych aparatów, spójrzmy na poniższy wykres. Prezentuje on wartości składowej luminancji dla GH4 i trzech wybranych aparatów.

Widać, że Panasonic GH4 w praktycznie całym zakresie oferowanych czułości notuje bardzo podobne wartości składowej Y szumu, jak Olympus E-M1. Pewne różnice można co prawda zauważyć, ale są one w zasadzie minimalne. Testowany aparat wypada jednak lepiej niż porównywany już wcześniej Samsung NX30. Przewaga GH4 nie jest może szczególnie duża, ale przy wysokich czułościach sięga około 1/2 EV.

Tradycyjnie na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach, prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Sprawdźmy teraz, jak Panasonic GH4 zachowuje się pod względem prądu ciemnego. Jego poziom testujemy na podstawie zdjęć wykonanych z 3-minutową ekspozycją bez dopływu światła. Zdjęcia wykonujemy zarówno w formacie JPEG jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Surowe pliki natomiast wywołujemy programem dcraw do postaci czarnobiałej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W przypadku testowanego aparatu zakres ten wynosi od 0 do 511. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów wykonanych na podstawie surowych plików. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 700.000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600

W tej kategorii GH4 zachowuje się podobnie jak jego poprzednik. Histogramy otrzymane z surowych plików nie mają typowego poissonowskiego kształtu. Na niższych czułościach (do ISO 3200) maksimum jest bardziej odsunięte od zera i wypada w okolicy 140 (patrz tabelka poniżej). Na wyższych czułościach średni poziom sygnału jest nieco niższy. Warto także zauważyć, że od ISO 3200 odchylenia standardowe przekraczają średnią wartość sygnału. Do samego wyglądu darków nie mamy większych zastrzeżeń. Nie dostrzegamy bowiem ani oznak bandingu, ani nierównomierności naświetlania matrycy.

Na zakończenie prezentujemy darki w formacie JPEG.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600