Rozdzielczość układu jako całości

Korzystając z obiektywu Sony-Carl Zeiss Sonnar T* E 24 mm f/1.8, wyznaczyliśmy rozdzielczość układu aparat+obiektyw (w rozumieniu wartości funkcji MTF50). Pomiary wykonaliśmy w programie Imatest na zdjęciach tablicy testowej, zapisanych w formacie JPEG z wyostrzaniem ustawionym na minimalną wartość, która w przypadku A5000 wynosi −3. Wyniki prezentujemy na poniższym wykresie, a wartości wyrażone są w liniach na wysokość obrazu. Pozwalają one na porównanie z analogicznymi wykresami dla aparatów kompaktowych oraz ocenę stopnia wyostrzania zastosowanego przez producenta.

Maksymalne wartości, jakie zanotowaliśmy w tej części testu, są znacznie wyższe niż w Panasoniku GF6, czy Samsungu NX300 (który posiada matrycę o porównywalnej liczbie pikseli). Za wysoki poziom zdolności rozdzielczej w plikach JPEG odpowiada najczęściej wyostrzanie. W przypadku NX300 było ono wyraźne, natomiast w GF6 w zasadzie minimalne. A jak sytuacja wygląda w A5000? Spójrzmy na poniższe wykresy.

Na górnych wykresach widoczny jest przebieg profilu na granicy czerni i bieli dla poszczególnych składowych. Widać na nich typowe i wyraźne lokalne ekstrema, które jednoznacznie wskazują na zastosowanie dość silnego wyostrzania. Na dolnych z kolei możemy obserwować przebiegi funkcji MTF. Fakt, że ich wartości dla poszczególnych składowych przekraczają wartość 1, a jednocześnie pokazują nietypowe garby, jest kolejnym potwierdzeniem stosowania wyostrzania i to w stopniu znaczącym.

Rozdzielczość matrycy

Rozdzielczość matrycy wyznaczamy w oparciu o funkcję MTF50, a pomiary wykonujemy standardowo na niewyostrzonych plikach RAW, które uprzednio konwertujemy do formatu TIFF przy pomocy programu dcraw. Test również wykonaliśmy z użyciem obiektywu Sony Carl Zeiss Sonnar T* E 24 mm f/1.8. Aby uciec od aberracji optycznych, mierzymy wartości MTF50 tylko dla zakresu przysłon f/4.0–f/16, w którym głównym czynnikiem ograniczającym osiągi obiektywu jest dyfrakcja. Warto również przypomnieć, że na każdej przysłonie wykonujemy kilkanaście-kilkadziesiąt zdjęć (zarówno z autofokusem, jak i z ręcznym ustawianiem ostrości), po czym wybieramy najlepsze. Otrzymane przez nas wyniki prezentujemy na poniższym wykresie.

Spośród aparatów wybranych do powyższego porównania, A5000, NX30 oraz EOS M posiadają matryce o bardzo zbliżonej liniowej gęstości pikseli. Sensor w GF6 jest nawet bardziej upakowany, a mimo to, bezlusterkowiec Sony prowadzi w naszym porównaniu dla przysłon f/4 i f/5.6. Oprócz liczby megapikseli, należy koniecznie brać pod uwagę moc filtrów antyaliasingowych, gdyż wpływa ona w sposób znaczący na zmierzone osiągi. Przypomnijmy, że każdy z wymienionych tutaj bezlusterkowców konkurencji ma wyraźnie osłabiony filtr, w co najmniej jednej składowej. Czy tak samo jest w przypadku Sony A5000? Spójrzmy na poniższe wykresy wygenerowane programem Imatest na podstawie zdjęcia testowego w formacie RAW.

Wysokie wartości odpowiedzi w częstości Nyquista (szczególnie dla składowej poziomej) świadczą o tym, że działanie filtra antyaliasingowego zostało albo mocno ograniczone, albo wręcz całkowicie zniesione. Wyostrzanie surowych plików raczej wykluczamy, bowiem górne wykresy przebiegu profilu jasności na granicy czerni i bieli nie pokazują typowych ekstremów, które pojawiają się w wyniku tego procesu.

Nic zatem dziwnego, że wyniki A5000 są tak wysokie. Warto jednak poruszyć istotny aspekt związany z faktem zastosowania tak słabego filtra AA. Chodzi mianowicie o efekt mory, który może wystąpić na zdjęciach. Poniższy wycinek tablicy testowej pokazuje, że w specyficznych sytuacjach możemy go zaobserwować. Warto wziąć to pod uwagę przed ewentualnym zakupem.