W A7S przewidziano (przynajmniej teoretycznie) możliwość wyłączenia odszumiania dla plików JPEG. W menu dostępne są trzy opcje intensywności tego procesu: wyłączona, niska i normalna. Oprócz nich, istnieje także dodatkowa funkcja zwana wieloklatkową redukcją szumu, działająca tylko dla JPEG-ów. Jej działanie polega na tym, że po wciśnięciu przycisku migawki aparat wykonuje kilka ekspozycji, z których składa finalne zdjęcie z uśrednionym szumem. Na poniższych wycinkach prezentujemy wyniki działania wszystkich czterech ustawień odszumiania dostępnych w A7S, dla czułości ISO 25600, 51200 i 102400.

ISO 25600
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie normalne
Wieloklatkowa redukcja szumu
ISO 51200
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie normalne
Wieloklatkowa redukcja szumu
ISO 102400
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie normalne
Wieloklatkowa redukcja szumu

W przypadku dwóch pierwszych wartości czułości, kolejne stopnie odszumiania sprawdziły się całkiem nieźle. Widać zmniejszenie poziomu szumu, przy czym detale nie są drastycznie redukowane. Przy ISO 102400 jakość obrazu jest na tyle słaba, że trudno mówić o przewadze jednego ustawienia nad innymi.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z A7S wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, dla porównania prezentujemy również wycinki zdjęć z Canona 5D MkIII i Nikona Df. Na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne na dzień dzisiejszy w naszej bazie.

Przeprowadzenie porównania w kwestii odwzorowania detali jest utrudnione ze względu na duże różnice w liczbie pikseli matryc testowanych aparatów. Warto natomiast zestawić wycinki zdjęć z A7S oraz Nikona D3s. Obydwa modele wypadają bardzo porównywalnie zarówno w kategorii szczegółowości, jak i ilości szumu. Prawie w całym zakresie czułości poziom zakłóceń jest podobny, dopiero dla ISO 102400 uwidaczniają się różnice na korzyść bezlusterkowca Sony.

Pod względem zaszumienia obrazu, A7S nie ustępuje także Canonowi 5D MkIII, ani Nikonowi Df. Trzeba przyznać, że wszystkie omawiane aparaty oferują zbliżony poziom jakości, bowiem różnice w ilości zakłóceń są w zasadzie minimalne.

Sprawdźmy teraz wyniki pomiarów poziomu szumu, jakie przeprowadziliśmy na surowych plikach. Dzięki nim będziemy mogli zweryfikować poczynione przed chwilą obserwacje. Ze względu na szeroki zakres dostępnych czułości oraz wysokie wartości poziomu szumu dla maksymalnego ISO, zdecydowaliśmy się zaprezentować wyniki na dwóch oddzielnych wykresach.

Aż do czułości ISO 51200 nie obserwujemy niepokojących załamań, świadczących o manipulacji danymi z matrycy na poziomie plików RAW. Dopiero od ISO 102400 widzimy, że wzrost wartości nie ma charakteru wykładniczego.

Dla uproszczenia porównań poziomu szumu, pokazujemy także wykres z wartościami składowej luminancji. Żeby zachować lepszą czytelność, ograniczyliśmy zakres czułości zaznaczonych na osi poziomej do wartości ISO 102400 – najwyższej dostępnej w Nikonie D3s.

Ze względu na duże różnice w fizycznych rozmiarach senseli matryc omawianych aparatów, zdecydowaliśmy się porównać A7S tylko z Nikonem D3s. Wykres pokazuje, że aż do ISO 25600 idą one praktycznie „łeb w łeb”. Przy maksymalnej zaprezentowanej czułości, Sony ma przewagę nad Nikonem, aczkolwiek tylko dzięki odszumianiu RAW-ów.

Tradycyjnie na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach, prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów. W tym przypadku również zastosowaliśmy analogiczny podział na dwa wykresy, by w bardziej przejrzysty sposób zaprezentować otrzymane wartości.

Darki

Standardowo zdjęcia w tym teście wykonujemy w formacie RAW. Wywołujemy je programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W A7R na najniższych czułościach średni poziom sygnału utrzymuje się na poziomie 128, jednak od pewnego momentu zaczyna powoli maleć. Co ciekawe, dla maksymalnej czułości znów nieco wzrasta. W poniższych przykładach ograniczyliśmy sygnał do przedziału 0–255. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 500 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400
204800
409600

Do wyglądu histogramów wygenerowanych dla zdjęć w zakresie czułości ISO 50–6400 trudno mieć jakieś szczególne zastrzeżenia. Ich kształt przypomina rozkład Poissona i nie dostrzegamy w nich nic niepokojącego. Od ISO 6400 maksimum rozkładu zaczyna przesuwać się w lewo (na co wskazują średnie wartości sygnału zaprezentowane w tabelce poniżej), a od ISO 51200 znajduje się w zerze. Również od tej czułości odchylenia standardowe są większe od średnich wartości sygnału. Można zaryzykować stwierdzenie, że zakres powyżej 51200 uzyskiwany jest na drodze programowej.

Patrząc na same darki można mieć zastrzeżenia do tych wykonanych na najwyższych czułościach. Uwagę zwracają jaśniejsze narożniki po lewej stronie kadru – zarówno na górze, jak i na dole. Przyczyna ich powstawania nie leży z pewnością w szumie termicznym powodowanym przez długie ekspozycje, bowiem taki sam efekt obserwujemy nawet przy czasie naświetlania wynoszącym 1/8000 s. Na plus należy zaliczyć brak oznak bandingu.

Dla porządku prezentujemy również darki w formacie JPEG.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400
204800
409600