W poprzednim rozdziale wspomnieliśmy, że w Nikonie 1 V3 zrezygnowano z całkiem sporej i wyraźnie zaznaczonej rękojeści, z którą mieliśmy do czynienia w przypadku jego poprzednika. W testowanym modelu na przedniej ściance pojawiło się jedynie niewielkie wybrzuszenie, o które można oprzeć palce. Zdecydowanie nie zapewnia ono wygody trzymania i pewności uchwytu na takim poziomie, jaki oferował model V2. Niewielki korpus sprawia, że o przednią część aparatu opiera się głównie środkowy palec i tylko nieznacznie palec serdeczny. Użytkownicy o większych dłoniach z pewnością będą mieli problem z wygodnym ułożeniem dłoni. Trzeba jednak przyznać, że gumowy materiał, którym został wyłożony praktycznie cały fragment obudowy stykający się z dłonią, bardzo dobrze spełnia swoje zadanie. W istotnym stopniu poprawia on przyczepność dłoni, dzięki czemu palce się nie ślizgają, a aparat leży w dłoni całkiem stabilnie. Warto jeszcze dodać, że do V3 można dokupić opcjonalny uchwyt GR-N1010, dzięki któremu aparat zyskuje wyraźną rękojeść. Jest on ponadto wyposażony w osobny spust migawki, pokrętło sterujące i dodatkowy programowalny przycisk.

W kwestii wygody użytkowania i funkcjonalności elementów sterujących musimy nieco ponarzekać. Z jednej strony, aparat został wyposażony w aż dwa pokrętła sterujące oraz jeden pierścień, i to zdecydowanie warto pochwalić. Naszym zdaniem jednak nie wykorzystano w pełni tego rozwiązania. Do zmiany wartości przysłony przewidziano przednie pokrętło oraz zamiennie tylny pierścień. Tylne pokrętło natomiast służy do regulowania czasu otwarcia migawki lub fleksji programu w trybie P. W trybie M takie rozwiązanie się sprawdza i trudno w tej kwestii na coś narzekać. Jednak w trybie A tylne pokrętło nie obsługuje niczego, a w trybach S i P natomiast, bez funkcji pozostaje przednie pokrętło i pierścień. Dlaczego zatem przynajmniej jednego z tych elementów nie zarezerwowano do obsługi kompensacji ekspozycji? Fakt, że dostęp do tego parametru jest całkiem wygodny, bowiem wystarczy wcisnąć prawy przycisk kierunkowy i praktycznie bez odrywania palca od pierścienia możemy od razu wybrać żądaną wartość. Ale kiedy fotografujemy i kciuk spoczywa powyżej wielofunkcyjnego wybieraka, trzeba go oderwać, żeby wcisnąć wspomniany przycisk. A przecież w tej pozycji, niemal bez odrywania kciuka jesteśmy w stanie przekręcić tylne pokrętło. Gdyby zatem obsługiwało ono domyślnie kompensację ekspozycji, bylibyśmy w stanie obsługiwać ten parametr efektywniej. Trzeba jednak przyznać, że takie rozwiązanie jest możliwe. Tylne pokrętło bowiem, pełni jednocześnie rolę programowalnego przycisku i można mu przypisać obsługę kompensacji ekspozycji. Mimo to, w ten sposób tracimy poniekąd jeden z przycisków, gdyż tego, który domyślnie obsługuje kompensację przeprogramować się nie da. Podsumowując, naszym zdaniem aparat powinien udostępniać możliwość programowania podstawowych funkcji pokręteł i pierścienia, przynajmniej w zakresie obsługi parametrów ekspozycji.

Potencjału pokręteł nie wykorzystano również w zakresie obsługi podręcznego menu. Po jego uruchomieniu, pomiędzy poszczególnymi elementami możemy przemieszczać się za pomocą przycisków kierunkowych albo pierścienia sterującego i przedniego pokrętła. Jednak w przypadku tych dwóch ostatnich możemy przechodzić jedynie pomiędzy elementami ustawionymi w poziomie. Aby dostać się do elementu znajdującego się powyżej lub poniżej aktualnie aktywnego, musimy użyć górnego albo dolnego przycisku kierunkowego. Co więcej, do bezpośredniej zmiany ustawień danego parametru służy tylne pokrętło sterujące. W efekcie, mamy całkiem niezłe zamieszanie, a pierwszy kontakt z podręcznym menu wywołuje reakcje w stylu „O co tutaj chodzi?”. A kwestię można było rozwiązać w prosty sposób. Skoro i tak trzeba użyć kciuka do uruchomienia tego menu, to wystarczyło pozostawić funkcję przechodzenia pomiędzy poszczególnymi elementami w gestii przycisków kierunkowych, a do zmiany danego parametru wykorzystać pierścień. W ten sposób można by obsłużyć podręczne menu w zasadzie bez odrywania kciuka od wielofunkcyjnego wybieraka.

Mimo powyższych zastrzeżeń trzeba przyznać, że w zakresie najważniejszych ustawień V3 obsługuje się całkiem sprawnie. Warto pochwalić obecność dwóch programowalnych przycisków, choć mogłyby one oferować większy wybór parametrów do przypisania. Z punktu widzenia wygody użytkowania zaletą jest również odchylany wyświetlacz, ułatwiający fotografowanie z nietypowej perspektywy. Niektórzy docenią zapewne także dotykowy interfejs dający dodatkowe możliwości w zakresie obsługi aparatu.

Obiektywy

System Nikon 1 pojawił się na rynku 3 lata temu. Przez ten czas poza kolejnymi modelami korpusów powiększała się sukcesywnie oferta obiektywów. Na obecną chwilę jest ich 13 i można się z nimi zapoznać w naszej bazie. Jak widać, wybór nie jest szczególnie duży, a co więcej większość to jednak niezachwycające dobrym światłem zoomy. Stałoogniskowych obiektywów mamy jedynie cztery, a w praktyce w zasadzie trzy. Poza 32/1.2 i 18.5/1.8 bowiem, są dwie stałki o ogniskowej 10 mm i świetle f/2.8, z których jedna jest przeznaczona do wodoszczelnego modelu AW1.

Za pomocą opcjonalnego adaptera FT1 można połączyć aparaty Nikon 1 z obiektywami Nikkor o mocowaniu F. Co więcej, w przypadku użycia obiektywów AF-S działać będzie automatyczne ustawianie ostrości, choć tylko w centralnym punkcie AF.

Szybkość

Do szybkości działania testowanego aparatu trudno mieć szczególne zastrzeżenia. Po włączeniu, obraz na wyświetlaczu pojawia się po około sekundzie. Podstawowa obsługa odbywa się płynnie i zarówno przy przeglądaniu menu czy dokonywaniu ustawień nie zanotowaliśmy żadnych problemów. Opóźnień nie zanotowaliśmy również w trybie odtwarzania. Usuwanie pojedynczych zdjęć odbywa się praktycznie natychmiastowo, a formatowanie karty zajmuje zazwyczaj kilka sekund.

Zdjęcia seryjne

W Nikonie 1 V3 odnajdziemy 5 trybów zdjęć seryjnych pozwalające fotografować z prędkościami: 6, 10, 20, 30 i 60 kl/s. Poza pierwszym z trybów, w pozostałych używana jest wyłącznie migawka elektroniczna i w jednej serii można wykonać maksymalnie 40 zdjęć. Co warte odnotowania, wszystkie tryby umożliwiają fotografowanie w pełnej rozdzielczości zarówno w formacie JPEG jak i RAW.

Test szybkości wykonaliśmy z kartą SanDisc Extreme Pro microSDHC 8GB UHS-I, przy czułości wynoszącej 1600 ISO i czasie migawki ustawionym na 1/1000 sekundy. Zdjęcia RAW zajmowały 9.4 MB, a pliki JPEG w jakości FINE około 21.8 MB.

W pierwszej kolejności przyjrzyjmy się wynikom dla trybu 6 kl/s.

Niezależnie od zapisywanego formatu zdjęć, aparat nie ma najmniejszych problemów z osiągnięciem deklarowanej szybkości fotografowania. W zasadzie nawet nieznacznie ją przekracza, bowiem w naszym teście zanotował wartość około 6.7 kl/s. Jak widać bufor aparatu ma sporą pojemność. Pozwala ona na fotografowanie z maksymalną prędkością w JPEG-ach przez ponad 14 sekund. Gdy zdecydujemy się na zapis RAW-ów, czas ten wyniesie ponad 8 sekund. W przypadku fotografowania w surowym formacie z jednoczesnym zapisem JPEG-ów, maksymalną prędkość można utrzymać przez około 7 sekund.

Wyraźna przerwa, którą widać w wynikach dla JPEG-ów w okolicy 16 sekundy wynika z faktu, że po wykonaniu 100 zdjęć aparat automatycznie wstrzymuje fotografowanie. O tym fakcie dowiedzieliśmy podczas testu, bowiem w instrukcji obsługi nie było informacji na ten temat. Dalsze wykonywanie zdjęć jest oczywiście możliwe i wymaga po prostu ponownego wciśnięcia spustu migawki.

Przejdźmy teraz do omówienia pozostałych trybów. Przypomnijmy, że w ich przypadku działa jedynie migawka elektroniczna, a maksymalna liczba zdjęć w serii wynosi 40. Warto jeszcze dodać, że po wykonaniu serii dalsze fotografowanie jest możliwe po ponownym wciśnięciu spustu migawki, ale liczba zdjęć w serii będzie wówczas ograniczona ilością wolnego miejsca w buforze. Aby wykonać kolejną pełną serię należy zatem odczekać dłuższą chwilę, najlepiej do czasu zapisania wszystkich zdjęć na kartę.

Omawiane tryby zdjęć seryjnych przetestowaliśmy w nieco inny sposób. Parametry ekspozycji były ustawione tak samo jak przy standardowym teście. Dla każdego z trybów wykonaliśmy po dwie serie zdjęć w JPEG-ach i w RAW-ach. Drugą serię jednak rozpoczynaliśmy dopiero w momencie zapisania wszystkich zdjęć z pierwszej serii na kartę pamięci.

We wszystkich trybach niezależnie od formatu zapisywanego pliku aparat osiągnął deklarowane prędkości w obu seriach. W przypadku JPEG-ów, zapis wszystkich zdjęć na kartę z pierwszej serii zajmował około 11.8 sekund, a w przypadku RAW-ów około 25 sekund.

Podsumowując, tryb zdjęć seryjnych w Nikonie 1 V3 zdecydowanie zasługuje na pochwałę. Aparat nie ma problemu z osiągnięciem deklarowanych szybkości fotografowania, a bufor ma wystarczającą pojemność na wykonywanie długich serii zdjęć nawet w surowym formacie. Co więcej, nawet dla trybów z bardzo dużymi prędkościami mamy możliwość zapisywania zdjęć w pełnej rozdzielczości zarówno w formacie JPEG, jak i RAW.

Tryb „Uchwycenie najlepszego momentu”

Tryb ten przeznaczony jest do fotografowania dynamicznych scen, a do wyboru mamy w nim trzy opcje: aktywna selekcja, spowolnienie obrazu oraz inteligentne wybierania zdjęcia. W tej pierwszej, za jednym wciśnięciem spustu migawki rejestrowanych jest 40 zdjęć. Proces ten zaczyna się zaraz po wciśnięciu spustu migawki do połowy i ustawieniu ostrości (buforowanie zdjęć jest sygnalizowany na ekranie odpowiednią ikoną). Zarejestrowane zdjęcia możemy następnie ręcznie przejrzeć i wybrać te, które chcemy zachować. Domyślnie, do zapisania na karcie zaznaczone zostaje zdjęcie wykonane w momencie wciśnięcia migawki do końca.

Opcja aktywnej selekcji ma również dodatkowe ustawienia. Możemy zdecydować, która część zdjęć w stosunku do momentu wciśnięcia spustu migawki do końca będzie kopiowana z bufora do tymczasowej pamięci. Do wybory są trzy możliwości:

• 40 zdjęć poprzedzających,
• 40 zdjęć zarówno z czasu przed jak i po,
• 40 zdjęć zarejestrowanych po.

W drugiej opcji (spowolnienie obrazu) aparat również wykonuje 40 zdjęć, co następuje natychmiast po wciśnięciu spustu do połowy i ustawieniu ostrości (odpowiednia ikona sygnalizuje proces buforowania). Następnie zdjęcia te odtwarzane są w zwolnionym tempie w ciągłej pętli. W chwili, gdy wyświetlany jest kadr, który chcemy zachować, wystarczy wcisnąć spust migawki do końca. Zdjęcie to zostanie zapisane na kartę, a pozostałe zostaną odrzucone.

W trzeciej opcji powierzamy wybór zdjęcia automatyce aparatu. Seria zdjęć jest buforowana od momentu naciśnięcia do połowy spustu migawki i ustawieniu ostrości (AF w razie potrzeby koryguje ustawienie ostrości w trakcie wykonywania zdjęć). Zapis do bufora trwa do 90 sekund, lub do momentu dociśnięcia spustu migawki do końca. Aparat porównuje zdjęcia zapisane w buforze zarówno przed, jak i po wciśnięciu spustu migawki, a następnie wybiera pięć zdjęć do skopiowania na kartę pamięci. W menu fotografowania możemy wybrać, czy zapisywane ma być pojedyncze zdjęcie wybrane przez aparat, czy wspomniane pięć.

Tryb „Uchwycenie najlepszego momentu” jest niemal w całości automatyczny, zatem jest to pewne ograniczenie. Z podstawowych parametrów ekspozycji mamy jedynie wpływ na kompensację. Nie można też ustawić konkretnej opcji Picture Control, czy balansu bieli. Plusem jest natomiast to, że można w nim pracować na RAW-ach.

Tryb ruchomego zdjęcia

Jest to funkcja łącząca ze sobą film oraz zdjęcie. Od momentu wciśnięcia do połowy spustu migawki aż po jego dociśnięcie, następuje buforowanie nagrywanego w tym czasie materiału. W efekcie powstaje 10-sekundowa prezentacja składająca się z 4-sekundowego filmu w zwolnionym tempie (powstałego na podstawie 1.6-sekundowego materiału) oraz zdjęcia wykonanego w momencie dociśnięcia spustu migawki. W opcjach dotyczących dźwięku możemy wybrać podkład muzyczny, który zostanie dodany do powstałego materiału lub nagrać dźwięk otoczenia (rejestrowany przez 4 sekundy). Istnieje również możliwość wyboru opcji bez dźwięku. Dodatkowo w ustawieniach możemy wybrać czy części filmowe ruchomych zdjęć mają się kończyć wraz z naciśnięciem spustu migawki do końca (opcja 1.6s/0s), czy 0.6 sekundy później (opcja 1s/0.6s). Determinuje to również, które zdjęcie z całej zarejestrowanej sekwencji zostanie wyświetlone na końcu.

W stosunku do modelu V2 wprowadzono zmiany dotyczące formatu tworzonego w tym trybie „wideoklipu”. Do wyboru mamy opcję „Plik NMS”, po wybraniu której na kartę zapisuje się trwający 4 sekundy film w formacie MOV oraz zdjęcie JPEG. Ruchome zdjęcie możemy wówczas wyświetlić tylko w aparacie lub przy użyciu programu ViewNX 2. Druga opcja to „Plik MOV”, w której wynikowy „wideoklip” zapisuje się w postaci pojedynczego pliku filmowego trwającego 10 sekund.

Plik MOV, opcja 1s/0.6s

Plik MOV, opcja 1.6s/0s

Stabilizacja obrazu

Nikon 1 V3, tak jak pozostałe bezlusterkowce tego producenta nie ma systemu stabilizacji matrycy. W stabilizację optyczną została jednak wyposażona większość obiektywów zoom dostępnych w systemie.

Czyszczenie matrycy

Według specyfikacji matrycy Nikon 1 V3 został wyposażony w automatyczny system czyszczenia matrycy. W instrukcji aparatu jednak trudno znaleźć więcej informacji na ten temat. Nie jesteśmy zatem w stanie powiedzieć, kiedy jest on aktywowany. W każdym razie w menu aparatu nie ma żadnej opcji umożliwiającej dokonanie jakichkolwiek ustawień pod tym względem. Nie ma też możliwości uruchomienia czyszczenia w zadanym momencie.

Po przeprowadzeniu testu aparatu sprawdziliśmy czystość matrycy, wykonując zdjęcie jednorodnie oświetlonej powierzchni na dużej wartości przysłony. Ponieważ nie zauważyliśmy żadnych oznak drobin kurzu, można uznać, że w krótkim okresie czasu system ten się sprawdza. Trudno jednak ocenić, czy przy dłuższym użytkowaniu aparatu będzie on wstanie utrzymać matrycę w czystości.

Wi-Fi

W Nikonie 1 V3 zastosowano moduł komunikacji bezprzewodowej Wi-Fi. Pozwala on na połączenie aparatu z urządzeniem mobilnym (tabletem lub smartfonem) za pomocą aplikacji Wireless Mobile Utility. Aplikacja ta dostępna jest na systemy operacyjne Android oraz iOS i umożliwia zdalne sterowanie aparatem i wyzwalanie migawki, przeglądanie zdjęć na aparacie lub przesyłanie zdjęć z aparatu do urządzenia mobilnego.

W przypadku urządzeń z system Android połączenia można dokonać na trzy sposoby. Odpowiednie opcje odnajdziemy w zakładce Wi-Fi w menu aparatu:

• Przycisk konfiguracji ustawień WPS jeśli urządzenie mobilne obsługuje przycisk konfiguracji WPS, oferuje opcję WPS button connection (połączenie przyciskiem WPS),
• Kod PIN ustawień WPS jeśli urządzenie mobilne obsługuje WPS (w aparacie wpisujemy kod PIN wyświetlany przez urządzenie),
• Pokaż SSID dla urządzeń nie obsługujących WPS.

Aplikacja Wireless Mobile Utility oferuje dwie podstawowe funkcje: zdalne wykonywanie zdjęć oraz przeglądanie zdjęć. Po wybraniu tej pierwszej na ekranie urządzenia pojawia się podgląd aktualnego kadru wraz z informacją o podstawowych parametrach ekspozycji i poziomie energii akumulatora. Mamy również podgląd 4 ostatnio wykonanych zdjęć w postaci miniaturek widocznych u dołu ekranu. Z poziomu urządzenia nie mamy w zasadzie żadnej kontroli nad ustawieniami aparatu. Przy zdalnym wykonywaniu zdjęć aparat automatycznie ustawia się w tryb P. Czas otwarcia migawki i przysłona będą zatem ustawiane automatycznie. Pozostałe parametry (między innymi ISO, kompensacja ekspozycji, czy balans bieli) pozostaną takie, jakie były ustawione w aparacie przed dokonaniem połączenia. Według instrukcji WMU autofokus działa w trybie pojedynczym, choć w praktyce można było zauważyć, że przy kadrowaniu AF na bieżąco korygował ustawienie ostrości w zależności od odległości fotografowanego obiektu. Z poziomu urządzenia mamy możliwość uruchomienia 2-sekundowego samowyzwalacza.

Po wykonaniu zdjęcia może być ono bezpośrednio przesłane na telefon w zmniejszonej rozdzielczości. Jeżeli chodzi o wielkość przesyłanego zdjęcia do wyboru są dwie możliwości: tzw. Recommended size (wielkość zoptymalizowana do rozdzielczości wyświetlacza w urządzeniu) lub VGA (640×480 px). Zdjęcia przesyłane na urządzenie zapisywane są w osobnych folderach dla każdej osobnej sesji połączenia.

Aplikacja WMU umożliwia przeglądanie zdjęć zarówno tych zapisanych na urządzeniu jak i tych w aparacie. W tym drugim przypadku jednak, zanim podgląd będzie możliwy, aplikacja pobiera informacje dotyczące zdjęć zapisanych na karcie pamięci. Proces ten trwa tym dłużej im więcej zdjęć mamy zapisanych na karcie i w przypadku kilkuset fotografii może potrwać nawet kilka minut. Zdjęcia zapisane w aparacie możemy pobrać na urządzenie, przy czym mamy możliwość ustalenia wielkości kopiowanych zdjęć. Poza wcześniej wspomnianymi opcjami Recommended size oraz VGA w tym przypadku możemy także pobrać zdjęcie w jego oryginalnej wielkości. Warto także dodać, że na urządzenie możemy skopiować zdjęcia w formacie RAW.

Lampa błyskowa

Nikon 1 V3 ma wbudowaną lampę błyskową, o liczbie przewodniej 5 (ISO 100). Lampa może pracować w następujących trybach:

• błysk wypełniający,
• redukcja efektu czerwonych oczu,
• redukcja efektu czerwonych oczu + synchronizacja z długimi czasami,
• błysk wypełniający + synchronizacja z długimi czasami,
• synchronizacja na drugą kurtynę migawki + synchronizacja z długimi czasami,
• synchronizacja na drugą kurtynę migawki.

Siłę błysku wbudowanej lampy błyskowej porównujemy zawsze wykonując zdjęcie przy czułości ISO 100, migawce 1/100 sekundy i przysłonie f/8.0. Wszystkie pozostałe ustawienia, jak na przykład kompensacja błysku, są w pozycji neutralnej. W przypadku V3, ze względu na minimalną czułość wynoszącą ISO 160 przymknęliśmy przysłonę do f/10.

V3 (M)	A6000 (M)
V3 (P)	A6000 (P)

Widać, że w trybie M lampa w V3 naświetliła zdjęcie w podobny sposób jak w Sony A6000. Lampy w tych aparatach charakteryzują się zatem podobną mocą błysku.

Autofokus

Nikon 1 V3 podobnie jak jego poprzednik ma hybrydowy autofokus działający w oparciu o detekcję fazy i kontrastu. W słabych warunkach oświetleniowych jest wspomagany światłem wbudowanej diody. Pojedyncze pole AF może być wybrane spośród 171 pól ostrości, z czego 105 pól położonych w środkowym obszarze kadru obsługuje autofokus z detekcją fazową. Natomiast przy automatycznym wyborze obszaru AF liczba punktów ograniczona jest do 41. W aparacie można skorzystać z następujących sposobów wyboru pola AF:

• Auto – aparat sam wybiera, które z pól zostaną użyte,
• Punktowy – możliwość ręcznego wyboru punktu spośród wszystkich,
• Śledzenie – po wskazaniu obiektu następuje jego śledzenie w kadrze.

Ostrość w V3 ustawiana może być w następujących trybach:

• AF-A – aparat automatycznie wybiera ustawienie AF-S lub AF-C,
• AF-S – autofokus ustawia się jednorazowo po naciśnięciu do połowy spustu migawki,
• AF-C – ciągłe działanie AF przy wciśniętym do połowy spuście,
• AF-F – aparat cały czas ustawia ostrość (w niektórych wariantach trybu zaawansowanego filmowania),
• MF – ręczne ustawianie ostrości za pomocą pierścienia sterującego.

Standardowo w teście celności autofokusu wykonujemy serię 40 zdjęć. Przysłonę w obiektywie ustawiamy na f/2.8 i fotografujemy tablicę rozdzielczości, każdorazowo przeogniskowując obiektyw. Wyniki przedstawiamy w postaci histogramu, który prezentuje procentowe wartości odchyłek od najlepszego pomiaru MTF50 w serii. Test przeprowadziliśmy na obiektywie Nikon 1 Nikkor 18.5 mm f/1.8.

Celność systemu AF w Nikonie 1 V3 przy świetle lamp 5500K jest na całkiem dobrym poziomie. W 55% strzałów aparat trafił w punkt, a w 90% przypadków odchyłki nie przekroczyły 9%. Warto jednak zauważyć, że poprzedni model zanotował lepszy wynik w pierwszym słupku. Należy jeszcze dodać, że w całej testowej serii 40 zdjęć, V3 jeden raz bardzo wyraźnie spudłował. Na jednym ze zdjęć zanotowaliśmy bowiem odchyłkę wynoszącą 68%. Spójrzmy teraz na wyniki testu przeprowadzonego w świetle żarowym.

Tym razem liczba trafień w punkt nieco zmalała i w pierwszym słupku znalazło się 43% strzałów. W dwóch pierwszych przedziałach jednak (czyli odchyłki nie przekraczające 6%), mamy w sumie 80% zdjęć, zatem sytuacja nie jest zła. W tym przypadku jednak pojawiło się więcej chybionych ujęć. Dwa strzały widać w okolicach wartości odchyłek na poziomie 30–40%. Ponadto w jednym przypadku zanotowaliśmy wartość 60%.

Pomiar światła

W Nikonie 1 V3, tak jak w jego poprzedniku, do dyspozycji mamy trzy podstawowe tryby pracy pomiaru światła:

• pomiar matrycowy,
• pomiar centralnie ważony – w kole o średnicy 4.5 mm,
• pomiar punktowy – w kole o średnicy 2 mm w centrum wybranego pola AF.