Rozdzielczość układu jako całości

Korzystając z obiektywu Nikon Nikkor 1 10–30 mm f/3.5–5.6 VR PD-ZOOM (ustawionym na ogniskową 18 mm) wyznaczyliśmy rozdzielczość układu aparat+obiektyw (w rozumieniu wartości funkcji MTF50). Podstawowe pomiary wykonaliśmy za pomocą programu Imatest na zdjęciach tablicy testowej. Na wykresie poniżej prezentujemy wyniki otrzymane na JPEG-ach z najniższym stopniem wyostrzania (czyli 0 w testowanym aparacie). Wartości wyrażone są w liniach na wysokość obrazu.

Maksymalne osiągi V3 w tej kategorii są zauważalnie wyższe niż w przypadku jego poprzednika. Ze względu na dość wyraźnie zwiększoną liczbę pikseli na matrycy, można się było spodziewać takich rezultatów. Warto jednak zauważyć, że V2 był testowany na jasnym stałoogniskowym obiektywie podczas gdy przy V3 wykorzystaliśmy kitowego zooma. Oczywiście w przypadku JPEG-ów bezpośrednie porównania są dość ryzykowne, bowiem czynnikiem dość istotnie wpływającym na uzyskiwane wyniki jest wyostrzanie. Przykładowo, NX Mini zanotował w tej kategorii maksymalną wartość na poziomie ponad 2600 lwph, zatem znacznie więcej niż V3. I mimo że bezlusterkowiec Samsunga ma większą liczbę pikseli na matrycy (20 Mpix), to jego spora przewaga wynika głównie z faktu zastosowania wyraźnego wyostrzania przy minimalnym poziomie tego parametru.

W testowanym Nikonie minimalny stopień wyostrzania JPEG-ów oznacza w zasadzie jego brak. Wskazuje na to brak lokalnych maksimów w przebiegach profili na granicy czerni i bieli, dla obu składowych. Profile te otrzymane dla jednego ze zdjęć testowych prezentujemy poniżej (górne wykresy).

W przebiegach funkcji MTF (dolne wykresy) nie widać charakterystycznych wybrzuszeń w górnej części, które pojawiają się w przypadku wyostrzania obrazu.

Rozdzielczość matrycy

Rozdzielczość matrycy (a dokładniej rzecz biorąc rozdzielczość układu matryca plus odcięty od wpływu aberracji optycznych dobrej klasy obiektyw) wyznaczamy na podstawie niewyostrzonych plików RAW, które uprzednio konwertujemy do formatu TIFF przy pomocy programu dcraw. W tej części testu użyliśmy obiektywu Nikon 1 Nikkor 18.5 mm f/1.8, a otrzymane wyniki prezentujemy na poniższym wykresie.

Do rezultatów Nikona 1 V3 w tej kategorii trudno mieć większe zastrzeżenia. Maksymalne wartości, jakie zanotował, są zauważalnie wyższe niż te, którymi może pochwalić się jego poprzednik. A ponieważ oba modele były testowane z takim samym obiektywem, można wnioskować, że owa przewaga jest zasługą większej liczby pikseli na matrycy V3 niż V2.

Nietrudno zauważyć, że V3 wyraźnie wygrywa w starciu z Samsungiem NX Mini, mimo że ten drugi ma na swoim pokładzie matrycę o większej liczbie pikseli. Przyczyny takiego stanu rzeczy mogą być różne. Swój wkład ma niewątpliwie obiektyw. Niewykluczone, że ten zastosowany przy teście NX Mini jest gorszy optycznie niż ten użyty w teście V3. Istotnym czynnikiem wpływającym na wysokość notowanych wartości jest moc użytego filtra antyaliasingowego. Przypomnijmy, że szczegółowe wyniki pomiarów w teście NX Mini wskazały na zastosowanie filtra AA o typowej mocy. A jak to wygląda w testowanym Nikonie? Spójrzmy na poniższe wykresy.

Na dolnych wykresach widać, że w przypadku obu składowych wysokość odpowiedzi funkcji MTF w częstości Nyquista jest dość wyraźna i sięga około 20%. To może wskazywać, że mamy do czynienia z filtrem AA osłabionym symetrycznie w obu kierunkach. Co ciekawe, w sieci można trafić na informacje, wskazujące na zupełny brak filtra AA w V3. W oficjalnej specyfikacji na stronie producenta oraz instrukcji aparatu nie znaleźliśmy żadnej wzmianki na ten temat.

Brak filtra antyaliasingowego lub znaczne jego osłabienie może skutkować pojawianiem się na zdjęciach efektu mory. Przyglądając się zdjęciom tablicy testowej zauważyliśmy, że faktycznie efekt mory się pojawia. Odpowiedni fragment zdjęcia prezentujący omawiany problem przedstawiamy poniżej.

Jak widać mora jest wyraźna, co może sugerować, że faktycznie testowany aparat jest pozbawiony filtra AA.