Wygodę użytkowania Canona 7D Mark II oceniamy wysoko. Aparat ma spore rozmiary, dzięki czemu rękojeść jest duża i mamy dość miejsca na swobodne ułożenie dłoni. Dodatkowo jest ona dobrze wyprofilowana, co pozytywnie wpływa na wygodę uchwytu. Na tylnej ściance jest sporo wolnego miejsca na ułożenie kciuka, a niewielkie zgrubienie na obudowie przy prawym brzegu oraz wyłożenie całej rękojeści gumowym materiałem powodują, że aparat trzyma się bardzo pewnie.

----- R E K L A M A -----

Dostęp do przycisków i pokręteł znajdujących się w zasięgu prawej dłoni jest swobodny. Aparat na tyle stabilnie leży w ręku, że obsługa pozostałych przycisków lewą dłonią również nie nastręcza żadnych problemów. Elementów sterujących na obudowie jest sporo i dają one dostęp do dużej liczby ustawień fotografowania. Warto pochwalić spore możliwości aparatu w zakresie dostosowywania ich funkcji do własnych upodobań. Niewątpliwie podnosi to ergonomię i pozytywnie wpływa na wygodę użytkowania. Dużym plusem pod tym względem jest również wizjer aparatu, który zapewnia dostęp do sporej ilości informacji o aktualnych ustawieniach. Dzięki temu, po dostosowaniu elementów sterujących do własnych potrzeb możemy dokonywać wielu zmian parametrów, nie odrywając oka od wizjera. Pomocny w obsłudze aparatu jest także monochromatyczny wyświetlacz na górnej ściance. Zapewnia on dodatkowe informacje potrzebne fotografowi i zwalnia z konieczności częstego używania głównego wyświetlacza, co niewątpliwie przekłada się pozytywnie na żywotność akumulatora. Warto też dodać, że odpowiednia ergonomia przycisków sprawia, iż do menu zagląda się raczej rzadko. Oczywiście w pewnych sytuacjach jest to nieuniknione, ale wówczas z pomocą przychodzi zakładka Moje Menu. Dzięki niej możemy ułatwić sobie i przyspieszyć dostęp do najczęściej używanych opcji. Nawet jeśli owych opcji okaże się być całkiem sporo, możliwość stworzenia do 5 zakładek w Moim Menu (z dodatkową opcją nadania im własnych nazw), pozwoli na segregację wybranych ustawień, a tym samym szybszy dostęp do nich.

Obiektywy

Teoretycznie z myślą o lustrzankach z matrycą APS-C Canon stworzył oddzielną rodzinę obiektywów oznaczonych jako EF-S. W praktyce oczywiście można używać wszystkich obiektywów marki Canon. Pamiętać jednak należy, że w przypadku 7D Mark II mnożnik ogniskowej dla ekwiwalentu pełnoklatkowego wynosi 1.6x. Wybór obiektywów jest zatem spory, a dodatkowo można się wspomagać ofertą producentów niezależnych, jak na przykład Sigma, Tamron, czy Tokina.

Szybkość

Do szybkości działania Canona 7D Mark II nie można mieć właściwie żadnych zastrzeżeń. Na jego pokładzie znajdują się dwa procesory DIGIC VI, które zapewniają wystarczającą moc, by aparat działał sprawnie i płynnie. Nowy 7D jest gotowy do użycia praktycznie natychmiast po przesunięciu przełącznika na pozycję ON. Takie operacje jak poruszanie się po menu, przeglądanie i powiększanie zdjęć odbywają się płynnie. Usuwanie pojedynczych zdjęć odbywa się niemal natychmiastowo, a zwykłe formatowanie trwa zaledwie kilka sekund. Jedynie przy pełnym formatowaniu kart SD (które wykonuje się raczej rzadko) warto się uzbroić w nieco cierpliwości bowiem proces ten może zająć dłuższą chwilę. Podczas testu, w przypadku karty o pojemności 16 GB, zapełnionej mniej więcej w połowie trwało to około 15 sekund. Także podczas fotografowania w trybie HDR musimy się przygotować na krótkie przerwy. Składanie wynikowego obrazu może bowiem trwać od około 6 (przy wyłączonej opcji wyrównywania obrazu) do 8 sekund (jeśli wspomniana opcja jest włączona).

Zdjęcia seryjne

Canon 7D Mark II oferuje trzy tryby zdjęć seryjnych: szybki (maksymalnie 10 kl/s), wolny (maksymalnie 9 kl/s) oraz ciche zdjęcia seryjne (maksymalnie 4 kl/s). W przypadku wszystkich trybów mamy możliwość wyboru szybkości fotografowania. W trybie szybkim zakres wyboru wynosi od 2 do 10 kl/s, w trybie wolnym od 1 do 9 kl/s, a w dla cichych zdjęć seryjnych od 1 do 4 kl/s.

Test możliwości aparatu w zakresie zdjęć seryjnych wykonaliśmy z kartą Sandisk CompactFlash Extreme Pro o pojemności 16 GB, przy czułości wynoszącej 1600 ISO i migawce 1/1000 sekundy. Zdjęcia w formacie RAW zajmowały około 38.6 MB, a pliki JPEG LARGE FINE o rozdzielczości 5472×3648 pikseli około 13.4 MB. Dla trwającej 30 sekund serii otrzymaliśmy następujące rezultaty:

• Zdjęcia szybkie:
  • 228 zdjęć JPEG LARGE FINE (7.6 kl/s),
  • 83 zdjęcia RAW (2.77 kl/s),
• Zdjęcia wolne (prędkość ustawiona na 8 kl/s):
  • 231 zdjęć JPEG LARGE FINE (7.7 kl/s),
  • 83 zdjęcia RAW (2.77 kl/s),
• Ciche zdjęcia seryjne:
  • 121 zdjęć JPEG LARGE FINE (4.03 kl/s),
  • 97 zdjęć RAW (3.23 kl/s).

Dokładne wyniki naszych pomiarów dla szybkich zdjęć seryjnych prezentujemy na poniższych wykresach.

Dla obu formatów zapisywanych plików aparat nie ma problemów z osiągnięciem maksymalnej prędkości 10 kl/s. W przypadku JPEG-ów utrzymuje się ona całkiem długo, bowiem prawie przez 10 sekund. Po przepełnieniu bufora dalsze fotografowanie odbywa się ze zmienną prędkością. Średnia wartość na tym etapie jednak utrzymuje się na poziomie 6.4 kl/s. W przypadku RAW-ów maksymalną prędkością możemy się cieszyć przez niecałe 2 sekundy. Dalsze fotografowanie odbywa się w dość specyficzny sposób, bowiem aparat najczęściej wykonuje zdjęcia niejako w parach; dwa zdjęcia zostają wykonane niemal jedno po drugim, po czym następuje nieco dłuższa przerwa o wartości około 0.7 sekundy. Spójrzmy teraz jak przedstawiają się wyniki dla trybu wolnego przy prędkości ustawionej na wartość 8 kl/s.

Dla JPEG-ów, jak widać, początkowa seria wyraźnie się wydłużyła. Obniżając stosunkowo niewiele prędkość fotografowania możemy ją utrzymać przez około 25 sekund. To ponad dwa razy dłużej niż w przypadku 10 kl/s. W przypadku zapisu RAW-ów początkowa seria również się wydłużyła, jednak tym razem nieznacznie. Dla surowych plików, prędkość 8 kl/s aparat utrzymał przez około 2.4 sekundy. Jak przedstawiają się szczegółowe wyniki dla cichych zdjęć seryjnych można zobaczyć na poniższych wykresach.

W przypadku JPEG-ów prędkość 4 kl/s aparat utrzymał przez cały 30-sekundowy test, co w świetle dotychczasowych rezultatów nie dziwi. Decydując się na zapis RAW-ów prędkość tę utrzymamy przez nieco ponad 12 sekund.

Stabilizacja obrazu

Lustrzanki systemu EOS nie mają wbudowanej stabilizacji matrycy i wymagają stosowania obiektywów wyposażonych w mechanizm optycznej stabilizacji obrazu (IS).

Czyszczenie matrycy

Automatyczne czyszczenie matrycy może następować po każdym włączeniu i wyłączeniu aparatu. W menu jest także opcja wymuszenia czyszczenia i możliwość ręcznego usuwania kurzu z matrycy. Przez cały czas testowania aparatu, mimo częstego zmieniania obiektywów, nie zauważyliśmy aby na matrycy gromadził się kurz czy inne zabrudzenia. Można zatem uznać, że system automatycznego czyszczenia działa sprawnie. Trzeba jednak pamiętać, że podczas krótkiego testu trudno ocenić jego skuteczność w dłuższym okresie czasu.

Lampa błyskowa

Canon 7D Mark II został wyposażony w lampę błyskową o liczbie przewodniej 11 (ISO 100). W stosunku do poprzedniego modelu zmniejszono zatem nieznacznie jej moc, gdyż w 7D liczba przewodnia lampy wynosiła 12. Automatyka błysku w testowanym EOS-ie oparta jest o pomiar E-TTL II, a regulacji mocy błysku można dokonywać w zakresie ±3 EV ze skokiem 1/3 lub 1/2 EV. Pokrycie błysku odpowiada kątowi widzenia obiektywu o odpowiedniku ogniskowej 24 mm. Minimalny czas synchronizacji wbudowanej lampy błyskowej wynosi 1/250 sekundy.

Ustawienia dotyczące błysku znajdują się w pierwszej zakładce menu fotografowania. Są tam funkcje dotyczące zarówno wbudowanej lampy błyskowej, jak i zewnętrznej, przy czym w przypadku tej drugiej uaktywniają się one dopiero po jej podłączeniu:

• Lampa błyskowa włącz/wyłącz,
• Pomiar E-TTL II (wielosegmentowy, uśredniony),
• Tryb Av – czas synchronizacji błysku:
  • Automatyczny,
  • Automatyczny w przedziale 1/250–1/60 sekundy,
  • 1/250 sekundy (stały),
• Nastawy lampy wbudowanej:
  • Tryb błysku (E-TTL II, Manual flash, Multi flash),
  • Korekcja ekspozycji lampy błyskowej (przy E-TTL II) / Moc błysku (przy Manual i Multi flash),
  • Częstotliwość – od 1 do 199 Hz (tylko dla Multi flash),
  • Liczba błysków – od 1 do 30 (tylko dla Multi flash),
  • Tryb synchronizacji z pierwszą lub drugą kurtyną migawki,
  • Funkcja lampy bezprzewodowej,
• Nastawy lampy zewnętrznej,
• Nastawy C.Fn lampy zewnętrznej,
• Kasuj nastawy:
  • lampy wbudowanej,
  • lampy zewnętrznej,
  • C.Fn. lampy zewnętrznej.

Nastawy zewnętrznej lampy błyskowej dostępne są w momencie jej podłączenia i zależą od jej rodzaju. Dostępne są następujące ustawienia:

• Tryb błysku,
• Tryb synchronizacji,
• Bracketing ekspozycji lampy błyskowej,
• Korekta ekspozycji lampy błyskowej,
• Zoom lampy,
• Nastawy bezprzewodowe.

Nowy 7D został wyposażony we wbudowany sterownik umożliwiający zdalne kontrolowanie grupą lamp Speedlite. Warto zatem omówić nieco szerzej tę funkcjonalność. W trybie E-TTL II dostępne są trzy ustawienia bezprzewodowego błysku:

• Wyzwalanie lampy wbudowanej i jednej grupy lamp zewnętrznych. Dostępna jest regulacja stosunku mocy błysku: 8:1, 4:1, 2:1 lub 1:1 plus wartości pośrednie oraz korekta ekspozycji od −3 do +3 ze skokiem 1/3 EV.
• Brak wyzwalania wbudowanej lampy i korzystanie tylko z zewnętrznych lamp ustawionych w trzech grupach A, B i C w następujący sposób:
  • Wszystkie – lampy wyzwalane są ze stałą mocą regulowaną za pomocą korekty ekspozycji, przy czym korygujemy o stałą wartość wszystkie grupy lamp.
  • (A:B) – określić można proporcje błysku między dwiema grupami A i B w zakresie od 8:1 do 1:8. Dodatkowo można regulować kompensację błysku dla tych dwóch grup.
  • (A:B C) – określa się proporcje błysku między grupami A i B w zakresie od 8:1 do 1:8 oraz można korygować ekspozycję łącznie dla A i B i osobno dla grupy C.
• Wyzwalanie wbudowanej lampy i grup lamp zewnętrznych. Możliwości ustawień grup A, B i C są takie, jak w punkcie powyżej, tyle że dochodzi możliwość osobnego korygowania ekspozycji dla lampy wbudowanej. Korekcja w tym jak i w poprzednich przypadkach odbywa się w zakresie ±3 EV.

W trybie Manual flash dostępne są dwa ustawienia bezprzewodowego błysku:

• Korzystanie tylko z zewnętrznych lamp błyskowych, które można ustawić maksymalnie w trzech grupach A, B i C. Dostępne są wówczas ustawienia:
  • Wszystkie – można ustawić ręcznie moc wszystkich lamp jednocześnie,
  • (A:B:C) – moc błysku każdej grupy można ustawić osobno.
• Korzystanie z lamp zewnętrznych i lampy wbudowanej. Opcje dotyczące ustawień grup A, B i C są takie, jak w punkcie powyżej z dodatkową możliwością osobnego ustawienia mocy dla lampy wbudowanej.

Siłę błysku lampy wbudowanej zawsze porównujemy wykonując zdjęcie przy czułości 100 ISO, migawce 1/100 sekundy i przysłonie f/8.0. Wszystkie pozostałe ustawienia, jak na przykład kompensacja błysku, są w pozycji neutralnej. Zdjęcia w trybie manualnym (M) z opisanymi wcześniej parametrami i w trybie półautomatycznym (P) przy ISO 100 przedstawiamy poniżej.

Canon 7D Mark II (M)	Sony A77 II (M)
Canon 7D Mark II (P)	Sony A77 II (P)

W trybie M lampa w 7D Mark II naświetliła obraz w porównywalnym stopniu jak lampa w Sony A77 II. Co ciekawe, zdjęcie w trybie P (parametry 1/60 sekundy i f/2.8) z lustrzanki Canona ma tę samą jasność, co zdjęcie przy ustawieniach manualnych. Jak widać lustrzanka Sony w tym przypadku doświetliła zdjęcie nieco bardziej.

GPS

Ciekawym rozwiązaniem, jakie zastosowano w Canonie 7D Mark II, jest niewątpliwie wewnętrzny odbiornik GPS. Z takim rozwiązaniem w przypadku lustrzanek Canona mieliśmy już do czynienia w modelu 6D. W testowanym aparacie możliwości tego rozwiązania rozszerzono o funkcję kompasu cyfrowego. Poza geotagowaniem wykonywanych zdjęć, GPS umożliwia także zapisywanie do odpowiedniego pliku aktualnej pozycji aparatu. Ponieważ odbiornik po jego włączeniu działa nieprzerwanie (nawet kiedy aparat jest wyłączony), dane o położeniu są na bieżąco aktualizowane. W opcjach GPS-u możemy ustalić, co jaki czas ma następować aktualizacja pozycji, a do wyboru są następujące możliwości: 1, 5, 10, 15, 30 sekund i 1, 2, 5 min. Dane zapisywane są w pamięci aparatu, a pliki rejestru można zaimportować do komputera korzystając z programu EOS Utility lub przenieść je na kartę pamięci. Do dyspozycji mamy także opcję umożliwiającą ustawianie czasu w aparacie w oparciu o dane z systemu GPS.

Funkcja kompasu cyfrowego umożliwia dołączanie do zdjęć informacji o orientacji aparatu (kierunek, w którym robimy zdjęcie). Przed pierwszym uruchomieniem kompas należy skalibrować. Proces ten można oczywiście powtórzyć w każdej chwili jeśli zajdzie taka potrzeba. Sama kalibracja jest prosta i wymaga obrócenia aparatu wokół trzech prostopadłych osi o kąt co najmniej 180 stopni.

Mając aktywną funkcję kompasu cyfrowego kierunek w którym fotografujemy możemy podejrzeć na ekranie LCD, uruchamiając widok poziomicy. Informacja o kierunku jest również wyświetlana w trybie Live View, a podczas odtwarzania zdjęć można ją podejrzeć na ekranie z danymi GPS.

Testując aparat sprawdziliśmy, jak w praktyce działa funkcja GPS. Podczas jednego z wyjść na zdjęcia przykładowe uruchomiliśmy odbiornik GPS i pozostawiliśmy włączony przez większość czasu wykonywania zdjęć. Ustawienie aktualnej pozycji po włączeniu GPS zajęło nieco ponad 40 sekund. Aktualizację pozycji odbywała się co pół minuty. Następnie, korzystając z programu Map Utility dostarczanego przez producenta aparatu nanieśliśmy zarejestrowane dane na mapę.

Widać, że dokładność wyznaczenia trasy jest całkiem niezła, chociaż miejscami przebiega ona w odległości co najmniej kilku metrów od faktycznie przebytej drogi. Być może większą dokładność można by osiągnąć, ustawiając częstszą aktualizację pozycji. Co ciekawe jednak, przebywanie przez dłuższy czas w jednym miejscu nie gwarantuje utrzymania dokładnej pozycji. Odpowiedni przykład przedstawiamy na poniższej grafice. Mimo iż przez kilkanaście minut przebywaliśmy w obszarze o promieniu nie przekraczającym kilku metrów, zarejestrowana trasa wskazuje na chaotyczne kluczenie na odległościach co najmniej kilkunastu, o ile nie więcej metrów.

Podobne problemy z precyzyjnym ustaleniem pozycji pojawiają się czasami również w przypadku danych zapisywanych podczas wykonywania zdjęć. Na kolejnej grafice rzeczywista pozycja, w której wykonano zdjęcie, zostało oznaczone przez nas zieloną kropką. Widać natomiast, że dane GPS zapisane w EXIF-ie wskazują miejsce odległe o przynajmniej kilka metrów. Drugi przykład jednak pokazuje, że zapisane dane są całkiem dokładnie i faktycznie wskazują miejsce, w którym zdjęcie zostało wykonane.

W programie Map Utility poza zaznaczeniem trasy, czy pozycji wykonywanych zdjęć, przedstawione są także kierunki, w których fotografowaliśmy. Widoczne są one w formie fioletowych wycinków koła, skierowanych w różne strony w zależności od zdjęcia.

Ponieważ w naszym przypadku kalibracja kompasu cyfrowego przebiegła prawidłowo, dane o kierunku wykonywania zdjęć zapisane w EXIF-ach są całkiem precyzyjne, co można zaobserwować na poniższej grafice. Jest na nim zaznaczone miejsce, z którego wykonaliśmy zdjęcie frontowej fasady Kościoła św. Anny, znajdującego się przy Krakowskim Przedmieściu. Kierunek zaznaczony w programie Map Utility, faktycznie wskazuje na kościół.

Odbiornik GPS w testowanym modelu działa nawet po wyłączeniu aparatu, tak więc pozostawienie go aktywnego na dłuższy czas będzie odbijało się negatywnie na poziomie naładowania akumulatora. Wydaje się jednak, że w 7D Mark II włączony GPS nie zużywa akumulatora w istotnym stopniu (choć zależy to zapewne od ustawionej częstotliwości aktualizacji pozycji). Przy stanie akumulatora 81% włączyliśmy moduł GPS, który pozostawał aktywny przez całą noc (około 9 godzin). Aparat przez cały ten czas nie był używany i znajdował się w pomieszczeniu, zatem GPS nie miał w zasadzie szans na złapanie sygnału. Po tym czasie stan akumulatora spadł do 76%, czyli w zasadzie niewiele.

Timer interwałowy

W 7D Mark II udostępniono funkcję umożliwiającą automatyczne wykonywanie zdjęć poklatkowych. Dostępne dla tej funkcji opcje obejmują możliwość ustawienia interwału pomiędzy kolejnymi zdjęciami. Osobno możemy ustawiać liczbę sekund, minut i godzin. Minimalny interwał to 1 sekunda a maksymalny 99 godzin, 59 minut i 59 sekund. Druga z opcji to liczba zdjęć. W tym przypadku możemy wybrać konkretną wartość z zakresu od 1 do 99. Możliwe jest jednak również ustawienie, przy którym aparat będzie fotografował nieprzerwanie do momentu zatrzymania przez użytkownika. Działanie timera interwałowego jest sygnalizowane na monochromatycznym panelu LCD odpowiednią ikoną. Niestety nie przewidziano możliwości tworzenia z wykonanych zdjęć animacji lub filmu bezpośrednio w aparacie.

Timer funkcji Bulb

W 7D Mark II pojawiła się ciekawa funkcja dotycząca trybu Bulb. Umożliwia ona ustawienie konkretnego czasu ekspozycji w tym trybie z dokładnością co do sekundy. Pod tym względem ustawienia są naprawdę spore, bowiem osobno możemy regulować liczbę godzin (w zakresie od 1 do 99) a także niezależnie liczbę minut i sekund. Funkcję tę można połączyć z trybem seryjnym, co przy wykorzystaniu wężyka spustowego z blokadą pozwoli na przykład na wykonanie serii zdjęć o ekspozycjach dłuższych niż 30 sekund. Taka funkcjonalność może na przykład przydać się w astrofotografii.

Fotografowanie bez migotania

W 7D Mark II znalazła się funkcja usprawniająca fotografowanie przy oświetleniu, którego migotanie może powodować problemy z poprawną ekspozycją zdjęcia, przy stosowaniu krótkich czasów ekspozycji. Dotyczy to na przykład światła jarzeniowego. Jest to szczególnie pomocne przy wykonywaniu serii zdjęć. Przy tego typu oświetleniu kolejne zdjęcia mogą się różnić poziomem naświetlenia, jak również kolorystyką. Funkcja detekcji migotania powoduje, że migawka będzie wyzwalana w optymalnym momencie, by zapewnić równą ekspozycję kolejnych zdjęć. W przypadku trybu seryjnego efektem ubocznym stosowania opisywanej funkcji jest spadek prędkości fotografowania. Sprawdziliśmy na ile jest to istotny efekt. W tym celu korzystając z lamp wyposażonych w świetlówki, wykonaliśmy dwie serie zdjęć w trybie szybkim (10 kl/s), jedną z wyłączoną a drugą z włączoną funkcją detekcji migotania. W pierwszym wypadku aparat osiągnął zakładaną prędkość, ale kolejne zdjęcia zauważalnie różniły się poziomem naświetlenia jak również kolorystyką. W drugim przypadku prędkość fotografowania spadał do około 7.7 kl/s, ale na kolejnych zdjęciach nie widać już typowych oznak migotania światła. Ekspozycja jest utrzymana na niemal identycznym poziomie, a prawidłowa kolorystyka zostaje zachowana.

Autofokus

Canon 7D Mark II został wyposażony w autofokus fazowy TTL-CT-SIR, oparty na 65 punktach. Wszystkie z tych punktów mają charakterystykę krzyżową (przy korzystaniu z obiektywów o maksymalnym otworze względnym f/5.6 lub większym). Ponadto punkt centralny jest podwójnie krzyżowy i charakteryzuje się wysoką precyzją, pod warunkiem, że korzystamy z obiektywu o jasności f/2.8 lub większej. Co więcej, pozostaje on krzyżowy przy fotografowaniu obiektywem (lub zestawem obiektyw + telekonwerter), którego maksymalne światło wynosi f/8. Warto także wspomnieć o dużej czułości centralnego punktu, którego zakres detekcji wynosi od −3 do 18 EV. Autofokus w 7D Mark II może pracować w trzech standardowych dla lustrzanek Canona trybach:

• One Shot AF – jednorazowe ustawienie ostrości po naciśnięciu do połowy spustu migawki,
• AI Servo AF – tryb ciągłego autofokusu dopasowującego się do poruszającego się obiektu,
• AI Focus AF – tryb pośredni, w którym aparat automatycznie wybiera, czy ma działać w AI Servo, czy One Shot.

Możliwości konfiguracyjne związane z system ustawiania ostrości, podobnie jak w profesjonalnym modelu 1D X, są mocno rozbudowane. Zostały ujęte w oddzielnej kategorii w menu aparatu i obejmują w sumie pięć kart. Pierwsza karta zawiera 6 zdefiniowanych trybów działania autofokusa ciągłego (AI Servo AF), a ich krótki opis prezentuje zaczerpnięta z instrukcji aparatu tabelka.

W każdym przypadku można zmieniać domyślne ustawienia trzech parametrów:

• Czułość śledzenia – ustawienie czułości śledzenia obiektu (blokada −2 / blokada −1 / 0 / szybka zmiana +1 / szybka zmiana +2),
• Śledzenie przyspieszenie/zwalnianie – ustawienie czułości śledzenia ruchomych obiektów, których prędkość zmienia się gwałtownie (0 / +1 / +2),
• Autoprzełączenia punktu AF – ustawienia czułości przełączania punktów AF podczas śledzenia gwałtownych ruchów obiektu w górę, w dół, w lewo lub w prawo.

Druga karta zawiera opcje związane z ustawieniem priorytetu wyzwalania lub ostrości w trybie AI Servo AF podczas wykonywania pojedynczych lub serii zdjęć. Trzecia karta natomiast dotyczy trybu One Shot AF. Można tam ustawić priorytet wyzwalania i ostrości, wybrać opcje korzystania z elektronicznego pierścienia ustawiania ostrości w niektórych obiektywach Canona oraz ustawić oświetlenie wspomagające AF (ON, OFF, tylko z zewn. lampą błyskową, tylko oświetlenie wspomagające IR AF).

Czwarta karta zawiera między innymi opcje związane z wyborem punktów AF. Po pierwsze możemy zdecydować, które punkty AF mają być wybieralne (65, 21 lub 9 punktów). Ponadto, 7D Mark II oferuje następujące tryby wyboru obszaru AF:

• wybór ręczny: AF punktowy (obszar ustawiania ostrości jest mniejszy niż w przypadku tradycyjnego 1-punktowego AF),
• wybór ręczny: 1-punktowy AF,
• poszerzony obszar AF (1-punktowy AF działający z pomocą 4 sąsiednich punktów powyżej, poniżej i na bokach),
• poszerzony obszar AF: Otoczenie (1-punktowy AF działający z pomocą wszystkich sąsiednich punktów),
• wybór ręczny: strefowy AF (wybór 1 z 9 stref, na które został podzielony cały 65-punktowy obszar AF),
• wybór ręczny: wielkostrefowy AF (wybór 1 z 3 stref, na które został podzielony cały 65-punktowy obszar AF),
• autowybór: 65-punktowy AF.

W menu można znaleźć opcję pozwalającą ustawić, który z trybów obszaru AF ma być dostępny podczas wybierania (jedynie tryb 1-punktowy jest domyślnie włączony na stałe). Dodatkowo w czwartej karcie znajdziemy możliwość określenia zachowania AF po utracie ostrości (dalsze szukanie / zaprzestanie szukania) oraz opcję punktów AF powiązanych z orientacją aparatu. W tym przypadku mamy trzy możliwości do wyboru:

• te same punkty dla kadrów poziomych i pionowych,
• oddzielne punkty/obszary AF (w zależności od orientacji, aparat przełącza się automatycznie na ustawiony wcześniej w danym przypadku obszar i punkt AF.
• oddzielne punkty AF (w odróżnieniu od wcześniejszej opcji automatycznie zmienia się jedynie położenie aktywnego punktu lub obszaru AF; zmiana trybu obszaru AF w jednej orientacji spowoduje również zmianę w drugiej orientacji)

Bezpośrednio wyboru rodzaju obszaru AF możemy dokonywać za pomocą dźwigni znajdującej się przy dżojstiku, o ile odpowiedniego ustawienia dokonamy w menu C.Fn. Jeśli do dźwigni przypiszemy inną funkcję, wówczas wciąż można ją wykorzystać do zmiany rodzaju obszaru AF, jednak po uprzednim wciśnięciu przycisku, znajdującego się w prawym górnym rogu tylnej ścianki. W czwartej zakładce możemy także określić dodatkowy element sterujący, który w tym przypadku możemy wykorzystać do wyboru rodzaju obszaru AF. Dostępne opcje obejmują przednie pokrętło sterujące lub przycisk M.Fn.

Kolejna opcja w czwartej karcie umożliwia określenie wstępnego punktu AF, od którego zaczyna działanie AI Servo AF w trybie 65-punktowego obszaru AF. Ostatnia opcja w tej zakładce to możliwość włączenia systemu EOS iTR AF. Korzysta on z informacji docierających z czujnika pomiaru światła, które pozwalają określić rozmiar, kształt, czy kolor obiektu znajdującego się w obrębie aktywnego obszaru AF. Następnie system AF jest w stanie śledzić tak określony obiekt. EOS iTR AF działa po ustawieniu trybu obszaru AF na strefowy, wielkostrefowy lub automatyczny 65-punktowy.

W piątej karcie znajdziemy opcję pozwalającą na określenie wzoru ręcznego wyboru punktów AF (tylko do krawędzi całego pola AF lub ciągłe). Ponadto możemy określić jak mają być wyświetlane punkty AF w wizjerze w zależności od stanu aparatu (1. podczas wyboru punktów; 2. w momencie gotowości aparatu do wykonania zdjęcia; 3. podczas działania AF; 4. po ustawieniu ostrości). Wybór w tym zakresie jest następujący:

• wybrane (stałe) – wybrane punkty AF są zawsze wyświetlane,
• wszystkie (stałe) – wszystkie punkty AF są zawsze wyświetlane,
• wybrane (wstępny AF, z ostrością) – wybrane punkty AF będą wyświetlane w przypadku 1, 2 i 3,
• wybrane (z ostrością) – wybrane punkty AF będą wyświetlane w przypadku 1 i 3,
• OFF – punkty AF wyświetlane są tylko w przypadku 1.

Kolejna z opcji określa czy punkty AF mają być podświetlane na czerwono po ustawieniu ostrości. Poza wyborem włącz/wyłącz, jest jeszcze wariant auto, przy którym aparat aktywuje podświetlenie automatycznie w warunkach słabego oświetlenia. Dodatkowo można ustawić również podświetlenie w przypadku trybu Servo AF. Następna opcja umożliwia określenie sposobu sygnalizacji działania AF. Można wybrać, czy ma to być ikona w polu widzenia kadru, czy ikona poza kadrem. Ostatnia z opcji dotyczących systemu AF to funkcja mikroregulacji, która pozwala precyzyjnie skalibrować punkt ustawiania ostrości, co jest szczególnie istotne, jeśli w przypadku obiektu mamy do czynienia z tendencją do ustawiania ostrości przed lub za właściwym punktem. Istnieje możliwość zastosowania wspólnej korekty dla wszystkich używanych obiektów lub indywidualnie (możliwość zapamiętania ustawień dla maksymalnie 40 obiektywów). W przypadku obiektywów typu zoom można wprowadzić osobną regulację dla obu końców zakresu ogniskowej.

Standardowo w teście autofokusa wykonujemy serię 40 zdjęć. Na zastosowanym obiektywie ustawiamy przesłonę f/2.8 i fotografujemy tablicę rozdzielczości, każdorazowo przeogniskowując obiektyw. Wyniki przedstawiamy w postaci histogramu, który prezentuje procentowe wartości odchyłek od najlepszego pomiaru MTF50 w serii.

Celność systemu AF w 7D Mark II można uznać za całkiem dobrą. Co prawda liczba trafień w punkt nie jest imponująca, jednak w większości przypadków odchyłki on najlepszego zdjęcia w serii nie przekraczają 10%. Warto też zaznaczyć, że w przypadku obu użytych przez nas obiektywów, konieczna okazała się nieznaczna mikroregulacja AF, ze względu na minimalny front focus. Mimo iż staraliśmy się dobrać wartość korekcji jak najlepiej, nie można wykluczyć, że wybranie innego ustawienia pozwoliłoby na uzyskanie lepszych wyników. Jak natomiast system AF w nowym 7D poradził sobie przy świetle żarowym można zobaczyć na poniższym wykresie.

W tym przypadku liczba trafień w punkt przy obiektywie Canon EF 35 mm f/2 IS USM się zwiększyła. Ponadto nie zanotowaliśmy odchyłek większych niż 7%. Dla obiektywu Canon EF 100 mm f/2.8L Macro IS USM, liczba trafień w punkt pozostała niemal taka sama. Wzrosła natomiast liczba zdjęć w drugim słupku. Ponadto w przypadku około 83% zdjęć odchyłki nie przekroczyły 9%. Należy nadmienić, że również dla światła żarowego konieczne było zastosowanie nieznacznej mikroregulacji AF.

Zdecydowaliśmy się również sprawdzić skuteczność autofokusa ciągłego (AI Servo AF), wykonując dwa rodzaje testów. W pierwszym z nich fotografowaliśmy samochody poruszające się szybką trzypasmową ulicą. W teście wykorzystaliśmy obiektywy Canon EF 100 mm f/2.8 L Macro IS USM i sprawdziliśmy trzy z podstawowych ustawień AF Servo: Case 1 (nastawa uniwersalna), Case 2 (stałe śledzenie obiektów; ignorowanie przeszkód) oraz Case 3 (natychmiastowe ostrzenie obiektów w obrębie punktów AF). Dla każdego z wybranych ustawień wykonaliśmy co najmniej sześć serii (po około 30 zdjęć każda), trzy dla samochodów zbliżających się do aparatu i trzy dla samochodów oddalających się od aparatu. Skuteczność trafień ocenialiśmy wzrokowo, na podstawie ostrości wykonanych zdjęć.

Trzeba przyznać, że w tej części testu aparat nie miał większych problemów ze śledzeniem obiektów. W każdej serii zanotowaliśmy jedynie kilka zdjęć, które były nieostre (aczkolwiek w nieznacznym stopniu). W przypadku samochodów oddalających się najczęściej 2–3 nieostre zdjęcia pojawiały się na początku serii, a w pozostałych (poza pojedynczymi wyjątkami) aparat trafiał prawidłowo. W przypadku samochodów zbliżających się nieostre zdjęcia pojawiały się raczej pod koniec serii kiedy samochód był już w pobliżu aparatu. Ogólnie nie zauważyliśmy większej różnicy w skuteczności trafień od zastosowanego ustawienia AF. Podsumowując można stwierdzić, że dla wszystkich wykonanych serii utrzymywała się ona na poziomie 80–90%.

W drugim teście fotografowaliśmy obiekt poruszający się naprzemiennie w dwóch kierunkach: od i w stronę aparatu. Częstotliwość ruchu utrzymywała się na poziomie 1 cyklu na około 3 sekundy, a amplituda ruchu nie przekraczała 2 metrów. W tym teście również wykorzystaliśmy obiektyw Canon EF 100 mm f/2.8 L Macro IS USM. Sprawdziliśmy trzy z podstawowych ustawień AF Servo: Case 1 (nastawa uniwersalna), Case 4 (obiekty szybko przyspieszające i zwalniające), Case 5 (obiekty w chaotycznym ruchu w dowolnym kierunku) oraz Case 6 (obiekty w chaotycznym ruchu ze zmienną szybkością). Dodatkowo sprawdziliśmy ustawienie Case 1 ze zmodyfikowanymi ustawieniami; parametry „czułość śledzenia” i „śledzenie przyspieszenie/zwalnianie” ustawiliśmy na maksimum. Dla każdego z ustawień wykonaliśmy po dwie serie zawierające od 40 do 50 zdjęć. Jedną wykonaliśmy w trybie szybkim (10 kl/s), drugą w trybie wolnym (7 kl/s). Skuteczność trafień dla przetestowanych przypadków przedstawia się następująco:

• Case 1
  • tryb seryjny H – 60%
  • tryb seryjny L – 78%
• Case 4
  • tryb seryjny H – 86%
  • tryb seryjny L – 72%
• Case 5
  • tryb seryjny H – 74%
  • tryb seryjny L – 78%
• Case 6
  • tryb seryjny H – 70%
  • tryb seryjny L – 74%
• Case 1 (zmodyfikowany)
  • tryb seryjny H – 73%
  • tryb seryjny L – 76%

Dodatkowy test z obiektywem Canon EF 100 mm f/2.8 L Macro IS USM przeprowadziliśmy włączając system EOS iTR AF i wybierając automatyczny wybór obszaru AF w obrębie wszystkich 65 punktów AF. Tym razem sprawdziliśmy tylko dwa ustawienia: Case 4 i Case 6. Skuteczność trafień przedstawia się następująco:

• Case 4
  • tryb seryjny H – 62%
  • tryb seryjny L – 66%
• Case 6
  • tryb seryjny H – 45%
  • tryb seryjny L – 66%

Jak widać otrzymane wyniki są nieco gorsze niż we wcześniejszym teście. Na podstawie analizy wykonanych zdjęć możemy jednak stwierdzić, że nie cały fotografowany przez nas obiekt mieścił się w głębi ostrości, a w trakcie fotografowania aparat automatycznie przełączał punkty AF starając się łapać ostrość w różnych miejscach poruszającego się obiektu, co oczywiście utrudniało zadanie. We wcześniejszym teście mieliśmy jednak ustawiony stały niewielki obszar AF, który staraliśmy się utrzymywać w tym samym obszarze fotografowanego obiektu. Być może w takim przypadku łatwiej było systemowi AF podążać za poruszającym się obiektem.

Pomiar światła

W Canonie 7D Mark II system pomiaru światła oparty jest o czujnik RGB+IR złożony ze 150 tysięcy pikseli i podzielony na 252 strefy pomiarowe. System pracuje w zakresie od 0 do 20 EV (ISO 100). W testowanym aparacie kompensacja ekspozycji może odbywać w zakresie ±5 EV ze skokiem 1/3 lub 1/2. Opcja bracketingu ekspozycji oferuje możliwość wykonania trzech ekspozycji w maksymalnym zakresie ±3 EV, z minimalnym krokiem 1/3 EV. W 7D Mark II do dyspozycji mamy następujące tryby pracy pomiaru światła:

• Pomiar wielosegmentowy,
• Pomiar skupiony (ok. 6% obszaru na środku wizjera),
• Pomiar punktowy (ok. 1.8% obszaru na środku wizjera),
• Pomiar centralnie ważony uśredniony.

W zasadzie nie mamy zastrzeżeń do pracy systemu pomiaru światła w nowym 7D. Podczas testowania aparatu nie sprawiał on problemów i w typowych warunkach oświetleniowych zachowywał się poprawnie. Stosowane przez nas wartości kompensacji ekspozycji utrzymywały się zazwyczaj na niewielkim poziomie i raczej nie przekraczały 2/3 EV.