A skoro mówimy już o odszumianiu, to w testowanym Canonie mamy do dyspozycji pięciostopniową skalę redukcji szumu: wyłączona, poziom słaby, standardowy, mocny oraz tzw. wieloklatkowa redukcja szumu. Ta ostatnia opcja polega na wykonaniu czterech ekspozycji i połączeniu ich w jedno zdjęcie o zmniejszonym zaszumieniu. Efekt działania każdego z tych stopni przedstawiamy na przykładzie trzech wartości czułości: ISO 6400, 12800 oraz 25600.

ISO 6400
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
Odszumianie redukcja wielokl.
ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
Odszumianie redukcja wielokl.
ISO 25600
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
Odszumianie redukcja wielokl.

Efekty działania procesu odszumiania w 7D Mark II wyglądają całkiem rozsądnie. W miarę wzrostu stopnia intensywności tego procesu zauważalne staje się obniżenie poziomu szumu, a jednocześnie nie odbija się to drastycznie na utracie szczegółów obrazu. Również wieloklatkowa redukcja szumu daje zadowalające efekty. W wyraźnym stopniu pozwala zmniejszyć szum przy jednoczesnym zachowaniu nieco większej ilości szczegółów obrazu niż odszumianie na poziomie mocnym.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z nowego 7D wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, porównania dokonujemy z Pentaksem K-3 oraz Sony A77 II. Przypominamy jednocześnie, że na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne na dzień dzisiejszy w naszej bazie.

W całkiem szerokim zakresie czułości, do jakości obrazu na surowych zdjęciach z Canona 7D Mark II nie można mieć większych zastrzeżeń. Co prawda szum staje się widoczny w okolicach ISO 800–1600, jednak dla tych czułości jego poziom można uznać za nieznaczny. Oczywiście zaszumienie wzrasta w miarę zwiększania czułości i choć przy ISO 6400 jest on już wyraźnie widoczny, jego wpływ na pogorszenie jakość obrazu nie wydaje się być szczególnie znaczący. Przy ISO 12800 szum staje się już wyraźny nawet w jasnych partiach obrazu. Przypomnijmy jednak, że teoretycznie nieodszumiony JPEG dla tej czułości prosto z aparatu wyglądał jeszcze nie najgorzej. Przy obróbce surowego zdjęcia na komputerze zatem da się zapewne wyciągnąć jeszcze więcej z ISO 12800. Również ISO 16000 potraktowane w ten sam sposób może być w pewnym stopniu użyteczne. Dla dwóch najwyższych czułości szum na RAW-ach osiąga wysoki poziom. Wycinki dla ISO 51200 wskazują na potwierdzenie naszej obserwacji z poprzedniego rozdziału, że czułość tę można uznać za bezużyteczną. ISO 25600 można uznać za warunkowo użyteczne (choć oczywiście zależy to od subiektywnych preferencji danego użytkownika), mając świadomość, że nawet bardziej wyrafinowana obróbka i odszumianie dokonane na komputerze pozbawi obraz wielu szczegółów.

W porównaniu do zaprezentowanej konkurencji, podobnie jak to było dla JPEG-ów, testowany Canon trzyma dobry poziom. Właściwie w całym zakresie czułości 7D Mark II i K-3 wydają się charakteryzować podobnym poziomem zaszumienia obrazu. Z całej stawki najgorzej wypada A77 II. Przewagi, choć minimalnej, obu jego konkurentów można się już dopatrzyć przy ISO 800. W miarę wzrostu czułości natomiast lustrzanka Sony coraz wyraźniej pozostaje w tyle.

Sprawdźmy teraz, co do aktualnego obrazu sytuacji wniosą konkretne liczby. Wyniki pomiarów poziomu szumu na surowych zdjęciach tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów prezentujemy poniżej.

Do przebiegu wykresu w miarę wzrostu czułości, przynajmniej do ISO 12800 nie można mieć większych zastrzeżeń. Poszczególne składowe są dobrze odseparowane, a wzrost poziomu szumu utrzymuje charakter wykładniczy. Wydaje się jednak, że powyżej ISO 12800 mamy załamanie, a wzrost zamiast wykładniczy bardziej przypomina liniowy. Właściwie w przypadku dwóch najwyższych ISO trudno oczekiwać fizycznego zachowania, bowiem zgodnie ze specyfikacją są to czułości rozszerzone (programowe). ISO 16000 jest jednak traktowane jako ostatnia natywna czułość. Spoglądając na wykres można odnieść wrażenie, że w tym przypadku (zakładając wykładniczy wzrost) poziom szumu powinien być nieco wyższy. Z drugiej jednak strony ewentualnie odchylenie jest raczej nieznaczne, zatem nie ma powodu, by zbytnio roztrząsać ten problem.

Rzućmy teraz okiem na poniższy wykres, który prezentuje porównanie składowej luminancji dla testowanej lustrzanki, omawianych do tej pory aparatów konkurencji oraz Nikona D7100.

Faktycznie można zauważyć, że 7D Mark II i K-3 notują wartości szumu na podobnym poziomie. Pewne różnice pojawiają się na wysokich czułościach ale są one w zasadzie nieznaczne i raczej nie przekraczają 1/3 EV. W przypadku Nikona D7100 można zobaczyć nieznaczną przewagę nad testowaną lustrzanką Canona w okolicach ISO 3200–12800, chociaż nie wydaje się ona być większa niż 2/3 EV. Przy ISO 25600 wyniki z obu aparatów się zrównują. Najgorzej w tym porównaniu wypada Sony A77 II. Przewaga 7D Mark II jest bardzo wyraźna i utrzymuje się na poziomie około 1.5 EV.

Na zakończenie omawiania szumu prezentujemy jeszcze wykres uzyskany dla Canona EOS 7D Mark II w przypadku pracy na plikach 48-bitowych.

Darki

Jak wspominaliśmy już wcześniej, Canon 7D Mark II zapisuje RAW-y w postaci 14-bitowej. Taka wartość odpowiada maksymalnemu poziomowi zliczeń równemu 16384. Średni poziom sygnału oscyluje w okolicach 2048, w związku z czym w poniższych przykładach ograniczyliśmy sygnał do przedziału 1535–2559, czyli o szerokości 1024. Pliki zostały wcześniej wywołane programem dcraw (bez interpolacji), zapisane jako 48-bitowe TIFF-y i dopiero ograniczone do wyżej wymienionego przedziału, aby lepiej zobrazować strukturę szumu matrycy. Oś pozioma histogramów odpowiada temu samemu przedziałowi (1535:2559) a pionowa, pokazująca liczbę zliczeń pikseli, ma zakres od 0 do 100 tysięcy.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
16000
25600
51200

W tej kategorii 7D Mark II zachowuje się podobnie jak inne lustrzanki Canona. Histogramy stworzone na podstawie darków w 7D Mark II wyglądają prawidłowo i nie dostrzegamy w ich kształcie niczego niepokojącego. Ma to również odzwierciedlenie w statystyce sygnału, zaprezentowanej w tabelce poniżej, bowiem w całym zakresie czułości średnie wartości sygnału są większe od odchylenia standardowego. Do wyglądu darków na najwyższych czułościach można mieć jednak pewne zastrzeżenia. Widoczne są bowiem niejednorodności w rozkładzie szumu o strukturze pionowych szerokich pasów. Widać również dość wyraźnie wąskie poziome pasy czyli tzw. banding.

Na darkach w formacie JPEG na najwyższych czułościach również można zauważyć opisane wcześniej niejednorodności oraz oznaki bandingu.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
16000
25600
51200