W A7 II, tak samo jak u poprzednika, poza możliwością wyłączenia odszumiania dla plików JPEG (przynajmniej teoretycznie), w menu odnajdziemy dodatkowo dwa stopnie intensywności redukcji szumu: niska i normalna. Oprócz nich, istnieje także dodatkowa funkcja zwana wieloklatkową redukcją szumu, działająca tylko dla JPEG-ów. Jej działanie polega na tym, że po wciśnięciu przycisku migawki aparat wykonuje kilka ekspozycji, z których składa finalne zdjęcie z uśrednionym szumem. Na poniższych wycinkach prezentujemy wyniki działania wszystkich czterech ustawień odszumiania dostępnych w A7, dla dwóch najwyższych wartości ISO. Pokazujemy także wycinki zdjęcia wykonanego dla ISO 51200, która to czułość staje się dostępna po aktywacji funkcji wieloklatkowej redukcji szumu.

ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie normalne
Wieloklatkowa redukcja szumu
ISO 25600
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie normalne
Wieloklatkowa redukcja szumu
ISO 51200
Wieloklatkowa redukcja szumu

Dla ISO 12800 wyższe stopnie odszumiania dają całkiem rozsądne rezultaty. Przy odszumianiu normalnym zauważalna jest co prawda degradacja szczegółów, aczkolwiek nie jest ona szczególnie duża. Całkiem dobrze spisuje się również opcja wieloklatkowej redukcji szumu. Przy ISO 25600 kolejne ustawienia odszumiania pozwalają na obniżenie szumu, aczkolwiek w tym przypadku trzeba się już liczyć z wyraźną utratą detali. Czułość ISO 51200 dostępną przy wieloklatkowej redukcji szumu można raczej uznać za bezużyteczną.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z A7 II wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, dla porównania prezentujemy również wycinki zdjęć z Canona 5D Mark III i Nikona D750. Na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne na dzień dzisiejszy w naszej bazie.

Porównując wycinki zdjęć wykonanych na niskich czułościach trudno zauważyć różnice pomiędzy A7 II i D750. W obu aparatach mamy do czynienia z bardzo dobrym odwzorowaniem szczegółów. Pod tym względem 5D Mark III pozostaje nieco w tyle za konkurentami, ale jest w pełni zrozumiałe z powodu mniejszej liczby pikseli na matrycy i obecności filtra AA o typowej mocy.

Pod względem poziomu generowanego szumu A7 II wypada podobnie jak jego poprzednik. W tym zakresie sytuacja wygląda całkiem dobrze do czułości ISO 1600, przy której szum jest jeszcze nieznaczny i w minimalnym stopniu wpływa na pogorszenie jakości obrazu. Od ISO 3200 sytuacja zaczyna się jednak dość szybko pogarszać i na dwóch najwyższych czułościach negatywny wpływ szumu jest znaczny. Daje się również zauważyć, że pod względem poziomu zaszumienia A7 II pozostaje w tyle za konkurentami użytymi w porównaniu. Minimalne różnice daje się już wychwycić przy ISO 800 i w miarę wzrostu czułości stają się one wyraźniejsze. Z całej trójki trudno wyłonić lidera, bowiem D750 i 5D Mark III wypadają w tym porównaniu bardzo podobnie.

Przejdźmy teraz do sprawdzenia, co w temacie szumów pokażą nam konkretne liczby. Wyniki pomiarów poziomu szumu na surowych zdjęciach tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów prezentujemy poniżej.

W przebiegu powyższego wykresu nie dostrzegamy niczego niepokojącego przynajmniej do ISO 12800. W tym zakresie wzrost szumu ma wykładniczy charakter i dopiero przy przejściu do maksymalnej czułości można zauważyć załamanie. To sugeruje, że ISO 25600 jest realizowane na drodze programowej.

Przejdźmy teraz do porównania składowej luminancji dla A7 II, jego poprzednika oraz konkurentów D750 i EOS-a 5D Mark III.

Jak widać, powyższy wykres potwierdza nasze obserwacje. Nowa „siódemka” notuje szum na porównywalnym poziomie do poprzednika. Jedynie dla maksymalnego ISO pojawia się niewielka różnica. Potwierdza się również to, że konkurencja ma przewagę nad A7 II. Co więcej utrzymuje się ona na poziomie około 1 i 1/3 EV.

Tradycyjnie, na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach, prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Standardowo zdjęcia w tym teście wykonujemy w formacie RAW. Wywołujemy je programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W A7 II na najniższych czułościach średni poziom sygnału utrzymuje się na poziomie 128, jednak od pewnego momentu zaczyna powoli maleć. Co ciekawe, dla maksymalnej czułości znów nieco wzrasta. W poniższych przykładach ograniczyliśmy sygnał do przedziału 0–255. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą milion zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600

Do wyglądu histogramów w zakresie czułości ISO 50–6400 trudno mieć szczególne zastrzeżenia. Ich kształt przypomina rozkład Poissona i nie dostrzegamy w nich nic niepokojącego. Na wyższych czułościach maksimum rozkładu zaczyna przesuwać się w lewo (na co wskazują średnie wartości sygnału zaprezentowane w tabelce poniżej), jednak owo przesunięcie jest w zasadzie minimalne, a statystyka nie zostaje zaburzona. Dopiero dla najwyższej czułości (ISO 25600), średnia wartość sygnału jest bliska odchyleniu standardowemu.

Spoglądając na same darki można mieć zastrzeżenia do ich wyglądu na trzech najwyższych czułościach. Można zauważyć na nich pewne niejednorodności w rozkładzie szumu (zwłaszcza przy lewym brzegu) oraz oznaki bandingu. Ewidentnie elektronika aparatu grzeje nieznacznie lewą część kadru i przy dłuższych ekspozycjach wykonanych na wysokim ISO efekty tego grzania daje się obserwować.

Dla porządku prezentujemy również darki w formacie JPEG.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600