Rozdzielczość układu jako całości

Rozdzielczość układu aparat+obiektyw (w rozumieniu wartości funkcji MTF50) wyznaczyliśmy w oparciu o zdjęcia zapisane w formacie JPEG z wyostrzaniem ustawionym na minimalną wartość, a pomiary wykonaliśmy za pomocą programu Imatest. W tej części testu wykorzystaliśmy kitowy obiektyw Panasonic G VARIO 12–32 mm f/3.5–5.6 ASPH. M.O.I.S. ustawiony na ogniskową 25 mm. Wyniki prezentujemy na poniższym wykresie, a wartości wyrażone są w liniach na wysokość obrazu. Pozwalają one na porównanie z analogicznymi wykresami dla aparatów kompaktowych oraz ocenę stopnia wyostrzania zastosowanego przez producenta.

W tej kategorii GF7 notuje wyniki na porównywalnym poziomie do tego, jaki zaprezentował w teście model GM5. Oba te aparaty były w tej części testowane na tym samym obiektywie, a co więcej, specyfikacja wskazuje na zastosowanie w nich tej samej matrycy. Porównywalne osiągi były zatem oczekiwane. Można zauważyć, że notowane przez GF7 wartości nie należą do szczególnie wysokich. Widać to na przykład przy porównaniu do wyników Olympusa E-PL7 w tej kategorii, który przekroczył poziom 2400 LW/PH. Jak wiadomo jednak, JPEG-i w PEN-ach są wyraźnie wyostrzane nawet przy minimalnym ustawieniu tego parametru. W bezlusterkowcach Panasonika natomiast, przy najniższym ustawieniu obserwowaliśmy raczej umiarkowane wyostrzanie. Jak wygląda to w przypadku GF7 pokazują poniższe wykresy.

Na górnych wykresach możemy obejrzeć przebieg profilu na granicy czerni i bieli. Lokalne maksima będące dowodem na zastosowanie wyostrzania są widoczne. Warto dodać, że w przypadku składowej poziomej owo maksimum jest wyraźniej zaznaczone. Za wyostrzaniem przemawiają również przebiegi funkcji MTF (dolne wykresy). Mimo, że nie wykraczają one poza wartość 1, to ich wybrzuszenie są z łatwością zauważalne. Niemniej jednak szczegółowe wyniki potwierdzają, że intensywność wyostrzania w GF7 jest raczej niewielka.

Rozdzielczość matrycy

Rozdzielczość matrycy (a dokładniej rzecz biorąc rozdzielczość układu matryca plus odcięty od wpływu aberracji optycznych dobrej klasy obiektyw) wyznaczamy na podstawie niewyostrzonych plików RAW, które uprzednio konwertujemy do formatu TIFF przy pomocy programu dcraw. W tej części testu wykorzystaliśmy dwa obiektywy: Olympus M.Zuiko Digital 45 mm f/1.8 oraz Sigma A 60 mm f/2.8 DN, a najwyższe uzyskane przez nas wyniki prezentujemy na poniższym wykresie.

Wyniki GF7 w tej kategorii nas zaskoczyły. Podobnie jak w przypadku JPEG-ów spodziewaliśmy się raczej zanotować podobne wyniki jak w przypadku modelu GM5. Jak widać jednak, testowany Lumix poradził sobie w tej kategorii zauważalnie lepiej. A skoro oba te modele mają matrycę o tej samej liczbie pikseli, a do testu wykorzystaliśmy takie same obiektywy (i mamy tu na myśli te same egzemplarze), nasze podejrzenia o źródło widocznej różnicy kierujemy pod adresem filtra antyaliasingowego.

Szczegółowe wyniki z testu GM5 wskazały na zastosowanie w nim mocno osłabionego filtra AA, symetrycznie w obu kierunkach. A jak to wygląda w przypadku GF7. Spójrzmy na poniższe wykresy.

Dla obu składowych odpowiedzi funkcji MTF w częstości Nyquista (dolne wykresy) są bardzo wysokie i sięgają ponad 27%. Poziom ten jest zauważalnie wyższy niż zanotowany w przypadku modelu GM5. Można się zastanawiać, czy nie mamy na przykład do czynienia z wyostrzaniem surowych plików, jednak przebiegi profilu na granicy czerni i bieli na to nie wskazują. Najprawdopodobniej zatem, w przypadku testowanego modelu w ogóle nie mamy filtra antyaliasingowego. Stąd tak wysokie wyniki rozdzielczości zanotowane w teście.

Oczywiście brak filtra AA to spore prawdopodobieństwo powstania efektu mory w rejestrowanym obrazie. Morę na zdjęciach tablicy testowej do pomiaru rozdzielczości dało się stosunkowo łatwo zaobserwować. Odpowiedni przykład prezentujemy poniżej.