Poprawiona w stosunku do poprzednika rękojeść zapewnia znacznie większy komfort chwytu. Oczywiście używanie cięższych obiektywów (np. nasz redakcyjny AF-S 24–70 mm f/2.8) nadal wymaga podtrzymania zestawu lewą dłonią. Niemniej jednak postęp w tej kwestii jest widoczny i wart odnotowania.

Aparat nie sprawia kłopotów w użytkowaniu. Układ elementów sterujących został nieznacznie przeprojektowany w stosunku do D5300, nadal jednak brakuje nam przycisku do bezpośredniej regulacji czułości ISO. Do dyspozycji mamy tylko jeden guzik programowalny i właśnie tą funkcję mu przypisaliśmy. Generalnie możliwości konfiguracyjne D5500 nie są tak bogate jak bezlusterkowców Panasonika czy Olympusa. Warto natomiast pochwalić funkcję dotykowej regulacji kilku parametrów za pomocą wyświetlacza, bez odrywania oka od wizjera. Sam ekran jest również bardzo funkcjonalny – możliwość zmiany jego położenia znakomicie ułatwia wykonywanie zdjęć z perspektywy żabiej lub ptasiej.

Inżynierowie Nikona nadal nie poprawili dość irytującej cechy aparatu, który nie zapamiętuje ustawień samowyzwalacza oraz zdjęć HDR. Po wykonaniu zdjęcia z użyciem jednej z tych funkcji musimy aktywować ją drugi raz, jeśli chcemy jej użyć ponownie.

Obiektywy

Nikon D5500 nie posiada wbudowanego silnika AF, dlatego poprawnie działającymi obiektywami Nikkor są te z wbudowanym silnikiem ustawiania ostrości – z oznaczeniami AF-S i AF-I. Pozostałe obiektywy, między innymi z oznaczeniami AF, po podłączeniu do D5500 wymagają ręcznego ustawienia ostrości. Pomocny wówczas staje się wskaźnik potwierdzenia ostrości (widoczny w lewym dolnym rogu w wizjerze), lub – w trybie live view – opcja powiększenia kadrowanego obrazu.

Jeśli chodzi o obiektywy niezależnych producentów, to zarówno Sigma, Tamron, jak i Tokina posiadają w swojej ofercie modele wyposażone we własny silnik AF. Oczywiście warto upewnić się w specyfikacji obiektywu, że interesujący nas model będzie współpracował z naszym aparatem.

Szybkość

Włączanie aparatu oraz takie operacje jak przeglądanie i powiększanie zdjęć odbywają się płynnie. Formatowanie karty pamięci również nie zabiera wiele czasu, o ile nie jest w znacznym stopniu zapełniona. Nakładanie filtrów cyfrowych na wykonane zdjęcia trwa kilka sekund, zazwyczaj jednak poniżej 5 sekund.

Zdjęcia seryjne

Test zdjęć seryjnych wykonaliśmy z kartą SanDisk SDHC 16GB Extreme Pro 633x class 10 o pojemności 16 GB przy ustawionej czułości wynoszącej 1600 ISO i migawce 1/1000 sekundy. 14-bitowe zdjęcia RAW zajmowały 32.1 MB, 12-bitowe 27 MB, a pliki JPEG LARGE FINE o rozdzielczości 6000×4000 pikseli około 12.9 MB. Otrzymaliśmy następujące rezultaty dla serii trwającej 30 sekund:

• 150 zdjęć JPEG LARGE FINE (5 kl/s),
• 68 zdjęcia RAW 14-bit (2.26 kl/s),
• 83 zdjęć RAW 12-bit (2.77 kl/s).

Szybkość zapisu JPEG-ów jest odrobinę wyższa niż deklarowana, bowiem mimo przerwy pojawiającej się w okolicach 20 sekundy (związanej z osiągnięciem limitu 100 zdjęć) średnie tempo wyniosło równo 5 kl/s. Fotografując w RAW-ach dość szybko zapełnimy bufor. Wprawdzie rejestrując pliki zarówno 12- jak i 14-bitowe zajmie to ok. 1.5 sekundy, to w drugim przypadku szybkość rejestracji spada z 5 do 4 kl/s. Ogólnie rzecz biorąc tryb seryjny w D5500 sprawuje się całkiem nieźle. Dostrzegamy poprawę w stosunku do poprzednika, którą widać szczególnie w zapisie 14-bitowych RAW-ów.

Stabilizacja obrazu

Nikon D5500 nie posiada systemu stabilizacji matrycy. Osoby, którym zależy na tej funkcji, muszą zaopatrzyć się w obiektywy wyposażone w optyczną stabilizację obrazu oznaczoną symbolem VR lub VR II.

Czyszczenie matrycy

Automatyczne czyszczenie matrycy może następować po każdym włączeniu i wyłączeniu aparatu. W menu jest także opcja wymuszenia czyszczenia i możliwość ręcznego usunięcia kurzu z matrycy. W trakcie przeprowadzania testu nie musieliśmy czyścić matrycy ręcznie. Automatyczny proces usuwania kurzu wystarczająco zabezpieczał przed zabrudzeniami.

Wi-Fi

Nikon D5500 posiada także moduł komunikacji bezprzewodowej Wi-Fi. Dotychczas w lustrzankach tego producenta, musieliśmy dokupić zewnętrzne urządzenie WU-1a. Obecność omawianego modułu pozwala na połączenie z komputerem (program Nikon Camera Control Pro) lub urządzeniem mobilnym (tabletem lub smartfonem) za pomocą aplikacji Wireless Mobile Utility – D5500 funkcjonuje tu jako punkt dostępu.

Aplikacja pozwala nam generalnie na trzy operacje: zdalne wykonywanie zdjęć oraz przeglądanie i zapisywanie zdjęć na urządzeniu mobilnym. Pierwsza z nich zapewnia podgląd kadrowanego obrazu na ekranie telefonu/tabletu. Dotknięcie ekranu w danym miejscu skutkuje ustawieniem ostrości w wybranym fragmencie kadru. Wykonanie zdjęcia odbywa się po dotknięciu przycisku z symbolem aparatu. Fotografie w tym trybie są automatycznie zapisywane na smartfonie, aczkolwiek ich rozdzielczość jest ograniczona do wartości 1680×1080 pikseli. Ponadto, na ekranie widzimy wartość przysłony, czas ekspozycji i wskaźnik baterii. Nie mamy niestety możliwości zmiany żadnych parametrów ekspozycji. Z tego względu trudno uznać aplikację Wireless Mobile Utility za wyjątkowo funkcjonalną.

Wykonane aparatem zdjęcia możemy przeglądać na urządzeniu mobilnym oraz zapisać je na nim. Do wyboru mamy rozdzielczość oryginalną, 1680×1080 oraz 640×480 pikseli.

Lampa błyskowa

Nikon D5500 ma wbudowaną lampę błyskową o liczbie przewodniej 12 m (ISO 100 w trybie M) i czasie synchronizacji błysku 1/200 sekundy. Moc błysku dobierana jest w oparciu o pomiar i-TTL, a funkcja kompensacji pozwala na jej regulację w zakresie od −3 do +1 EV, z krokiem 1/3 EV. W zależności od trybu fotografowania, do wyboru jest kilka opcji pracy lampy błyskowej:

• błysk wypełniający,
• błysk z redukcją efektu czerwonych oczu,
• synchronizacja z długimi czasami ekspozycji + redukcja efektu czerwonych oczu,
• synchronizacja z długimi czasami ekspozycji,
• synchronizacja z tylną kurtyną migawki.

W menu fotografowania można ustawić tryb pomiaru błysku TTL lub określić moc błysku ręcznie (od 1/1 do 1/32). Nikon D5500 umożliwia pracę z zewnętrznymi lampami błyskowymi kompatybilnymi z kreatywnym systemem oświetlenia (CLS), rozwijanym przez firmę Nikon. Według instrukcji aparatu, należą do nich lampy o następujących oznaczeniach: SB-910, SB-900, SB-800, SB-700, SB-600, SB-400, SB-R200. Do zdalnego sterowania grupą lamp niezbędne jest użycie jednej z lamp SB-910, SB-900, SB-800 lub SB-700 albo skorzystanie z bezprzewodowego sterownika błysku SU-800. Wbudowana lampa nie działa jako sterownik i nie można zdalnie sterować z poziomu menu grupą zewnętrznych lamp błyskowych.

Siłę błysku zawsze porównujemy wykonując zdjęcie w zupełnie ciemnym pomieszczeniu przy czułości ISO 100, migawce 1/100 sekundy i przysłonie f/8.0. Wszystkie pozostałe ustawienia, jak na przykład kompensacja błysku, są w pozycji neutralnej. Zdjęcia wykonane z obiektywem Sigma A 35 mm f/1.4 w trybie manualnym (M) z opisanymi wcześniej parametrami i w trybie półautomatycznym (P) przy ISO 100 przedstawiamy poniżej. Dla porównania prezentujemy również zdjęcia wykonane w tych samych warunkach i przy tych samych ustawieniach aparatem Pentax K-S1.

D5500 (M)		K-S1 (M)
D5500 (P)		K-S1 (P)

Autofokus

Moduł autofokusa jest taki sam jak u poprzednika i został zapożyczony z bardziej zaawansowanego modelu D7000. Nosi on oznaczenie Multi-CAM 4800DX i działa w oparciu o detekcję fazową TTL dając do dyspozycji 39 punktów ustawiania ostrości, przy czym 9 z nich jest podwójnej precyzji. Zakres działania autofokusu zawiera się w przedziale od −1 do + 19 EV (ISO 100). Aparat został wyposażony w diodę wspomagającą autofokus o przybliżonym zasięgu od 0.5 do 3 metrów.

Poza ręcznym (MF) ustawianiem ostrości, autofocus może pracować na trzy sposoby:

• AF-A – automatyczny wybór pomiędzy pojedynczym a ciągłym autofokusem,
• AF-S – pojedynczy autofokus,
• AF-C – ciągły autofokus.

• pojedynczy punkt – użytkownik może wybrać konkretny punkt, w którym ustawiona zostanie ostrość,
• dynamiczny wybór pola – jeśli obiekt opuści wybrany punkt AF, ostrość będzie ustawiana automatycznie w oparciu o sąsiednie punkty ostrości. W zależności od ustawienia, czujnik może korzystać z 9, 21 lub 39 pól,
• automatyczny wybór pola ostrości,
• śledzenie 3D (39 punktów) – jest to tak naprawdę wersja dynamicznego wyboru pola ostrości z wykorzystaniem wszystkich 39 punktów, W trybie AF-C i AF-A, zmiana kadru już po wciśnięciu do połowy spustu migawki, spowoduje że system śledzenia 3D wybierze nowy punkt ostrości i będzie trzymał ostrość na pierwotnie wybranym obiekcie.

W przypadku ustawiania ostrości w trybie live view lub podczas filmowania, dostępne są cztery tryby pola AF:

• AF z priorytetem ostrości na twarzy fotografowanej osoby,
• Szerokie pole AF,
• Normalne pole AF,
• AF ze śledzeniem obiektu.

Ogniskowanie w trybie live view działa w oparciu o detekcję kontrastu w dowolnym punkcie kadru. Szybkość pracy tej funkcji jest niezła, choć daleko jej do osiągów takich bezlusterkowców jak np. Olympus OM-D E-M10, czy Sony A5100.

Nikon D5500 nie posiada wbudowanego silnika autofokusu. Sprawdziliśmy jednak, jak radzi sobie w połączeniu z obiektywem AF-S, wykonując 40 zdjęć i mierząc na nich rozdzielczość. Procentowe wartości odchyłek od najlepszego pomiaru MTF50 zestawiliśmy na histogramie. Zdjęcia wykonane zostały z obiektywem Nikkor AF-S 24–70 mm f/2.8G ED ustawionym na ogniskowej 70 mm i przysłonie f/2.8. Przed każdym zdjęciem tablicy testowej obiektyw był przeogniskowany.

Współpraca naszego egzemplarza obiektywu Nikkor z D5500 pozostawia trochę do życzenia. Trafienia w punkt to jedynie 25% wszystkich zdjęć, a sporo odchyłek przekracza 20%. Z konkurencji jednak tylko Pentax wypadł wyraźnie lepiej.

Sprawdziliśmy również jak autofocus radzi sobie przy świetle żarowym.

Liczba trafień w punkt spadła dwukrotnie, a większość odchyłek przekracza 30%. To nie są dobre wiadomości. Warto dodać, że na testowanym aparacie obiektyw nie wykazywał ani front- ani backfokusa.

Pomiar światła

W Nikonie D5500 zastosowano ten sam system pomiaru światła co w modelu D5300. Funkcję tę pełni 2016-pikselowy czujnik RGB pracujący w następujących trybach:

• matrycowym – 3D Color Matrix II (obiektywy typu G/D),
• matrycowym – Color Matrix II (pozostałe obiektywy z procesorem),
• centralnym ważonym – przypisanie 75% wagi pomiaru do koła o średnicy 8 mm w centrum kadru,
• punktowym – obszar o średnicy 3.5 mm na środku wybranego punktu AF (około 2.5% kadru).

Aparat pozwala na stosowanie bracketingu ekspozycji. Można wykonać 3 klatki z krokiem 0.3, 0.5, 0.7, 1, 1.3, 1.5, 1.7 lub 2 EV (wartości 0.5 oraz 1.5 EV dostępne są po ustawieniu w menu kroku zmiany ekspozycji na 0.5 EV).

Przy aktywnym pomiarze punktowym, światłomierz wskazuje ekspozycję w wybranym punkcie autofokusa.