Poziom szumu na zdjęciach JPEG jest dość niski, bowiem nawet dla czułości ISO 51200 nie przekracza on 4%. Na podstawie porównywalnych wartości poszczególnych składowych (od ISO 400) oraz przebiegu odbiegającego kształtem od wykładniczego możemy stwierdzić, że odszumianie ma miejsce, mimo iż wyłączyliśmy je w menu. Kolejny raz musimy potępić takie zachowanie. W tak zaawansowanym sprzęcie, jeśli użytkownik coś wyłącza, to najczęściej robi to świadomie i nie chce być na siłę poprawiany przez programistów, którzy zachowują się jakby wiedzieli lepiej, co chcemy uzyskać.

W aparacie mamy do wyboru cztery ustawienia dotyczące odszumiania: niskie, średnie, silne, auto oraz wyłączone. Co więcej, w menu aparatu znajdziemy także opcję pozwalającą zdefiniować odszumianie dla każdej czułości z osobna. Działanie funkcji usuwania zakłóceń pokazujemy na wycinkach zdjęć scenki wykonanych z czułością ISO 12800 oraz 25600.

ISO 6400
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie średnie
Odszumianie silne
ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie średnie
Odszumianie silne

Biorąc pod uwagę zauważalne odszumianie przy ustawieniu „wyłączone”, siła kolejnych stopni tego procesu nie jest wyjątkowo duża. Obserwujemy redukcję zakłóceń obrazu, której towarzyszy utrata detali widocznych na zdjęciach. Nie jest ona jednak drastyczna i pozwala zachować przyzwoitą ilość szczegółów.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z K-3 II (zapisywane jako 14-bitowe pliki DNG) wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, porównania dokonujemy z Canonem 7D Mark II oraz Nikonem D7200. Przypominamy jednocześnie, że na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne na dzień dzisiejszy w naszej bazie.

Jakość zdjęć z nowego Pentaksa na niskich czułościach jest w pełni satysfakcjonująca. Oznaki szumu widać praktycznie dopiero przy czułości ISO 800. Można uznać, że nawet przy ISO 3200 jego wpływ nie jest szczególnie dotkliwy. Gdy przyjrzymy się uważnie zdjęciom z K-3 II i poprzednika zauważymy, że poziom zakłóceń w nowszej lustrzance jest nieco wyższy. Podobnie rzecz się ma w odniesieniu do konkurencji (z wyjątkiem Sony). Nie ma jednak większych powodów do obaw, bowiem owe różnice nie są drastyczne.

Sprawdźmy teraz, jak wizualna ocena szumu przekłada się na konkretne liczby. Na poniższym wykresie przedstawiamy poziom szumu zmierzony na podstawie surowych zdjęć tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów.

Przebiegi krzywych szumu dla poszczególnych kanałów mają charakter wykładniczy i nie dostrzegamy w nich niczego niepokojącego.

Dla ułatwienia porównań poziomu szumu pomiędzy omawianymi aparatami, pokazujemy także wykres z wartościami składowej luminancji.

W powyższym zestawieniu najlepiej radzi sobie Canon. Jego przewaga nad K-3 II to ok. 1/3 EV. Różnice pomiędzy Pentaksem, a Nikonem są jeszcze mniejsze. Najwyższym poziomem szumu charakteryzują się zdjęcia z Sony A77 II, co przekłada się na wynik gorszy od K-3 II o ok. 1–1.5 EV.

Tradycyjnie na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach, prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów

Na koniec tego podrozdziału, analogicznie jak przy omówieniu plików JPEG, zamieszczamy zestawienie wycinków zdjęć wykonanych w formacie RAW w trybie zwykłym (wywołanych dcraw) oraz z wykorzystaniem funkcji Pixel Shift Resolution. Pliki DNG w tym drugim przypadku wywołaliśmy używając do tego celu oprogramowania producenta (Digital Camera Utility 5) z przyczyn, o których wspominaliśmy w rozdziale czwartym.

ISO 100
dcraw
DCU5
ISO 200
dcraw
DCU5
ISO 400
dcraw
DCU5
ISO 800
dcraw
DCU5
ISO 1600
dcraw
DCU5
ISO 3200
dcraw
DCU5
ISO 6400
dcraw
DCU5
ISO 12800
dcraw
DCU5
ISO 25600
dcraw
DCU5
ISO 51200
dcraw
DCU5

Różnica w wyglądzie wycinków jest całkiem wyraźna, co szczególnie dobrze widać na wysokich czułościach. Po wywołaniu zdjęć przy użyciu oprogramowania producenta, poziom zakłóceń jest zdecydowanie niższy, niż w przypadku dcraw. Najprawdopodobniej wynika to z faktu uśrednienia szumu z czterech ekspozycji, nie wykluczamy także odszumiania dokonywanego przez program Digital Camera Utility. Niemniej jednak z końcowego rezultatu można być zadowolonym, bowiem wycinki prezentują się korzystnie.

Darki

Pentax K-3 II zapisuje RAW-y w postaci 14-bitowej, co odpowiada maksymalnemu poziomowi sygnału równemu 16384. Po wykonaniu 3-minutowych ekspozycji bez dopływu światła RAW-y zostały wywołane programem dcraw, ale tak, aby uzyskać obraz jeszcze sprzed interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W przypadku K-3 II zakres ten wynosi od 0 do 1023. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów wykonanych na podstawie surowych plików. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 150 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200

Cała lewa część histogramów wygenerowanych na podstawie zdjęć z K-3 II jest obcięta, a ich maksimum wypada praktycznie w zerze. Ponadto średnie wartości sygnału są mniejsze od odchylenia standardowego. Możemy zatem stwierdzić, że mamy do czynienia z redukcją sygnału. Do wyglądu darków nie mamy większych zastrzeżeń, bowiem nie dostrzegamy oznak bandingu, a nierównomierności naświetlania matrycy nie są specjalnie intensywne.

Dla porządku prezentujemy również darki w formacie JPEG.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200