Carl Zeiss Makro-Planar T* 100 mm f/2 ZF.2/ZE - test obiektywu
8. Winietowanie

Szanse na dojrzenie winietowania mamy tylko na maksymalnym otworze względnym, ale nawet tam jest ono umiarkowane, bo wynosi 21% (−0.67 EV). Problem znika praktycznie całkowicie po przymknięciu przysłony do f/2.8, bo wtedy spadek jasności w rogach zmniejsza się do niezauważalnej wartości 6% (−0.19 EV).
Sprawdźmy teraz zachowanie na pełnej klatce. Umożliwią to nam poniższe miniaturki.

Na maksymalnym otworze względnym winietowanie wynosi 38% (−1.36 EV). To całkiem sporo i dokładnie tyle samo co u Apo Sonnara. Po przymknięciu przysłony do f/2.8 winietowanie spada do 22% (−0.71 EV) i robi się niezauważalne dla f/4.0, gdzie sięga już tylko 8% (−0.23 EV).
![]() |