RX1R II dobrze leży nawet w jednej ręce, choć wyprofilowanie pod kciuk jest raczej płytkie, a przednia ścianka jest płaska, bez wyprofilowania uchwytu. Dzięki pokryciu materiałem skóropodobnym chwyt może być traktowany jako pewny, jednak naszym zdaniem spora grupa użytkowników zdecyduje się na zakup przystawki – przedniego uchwytu będącego w ofercie firm trzecich. Producent oferuje dodatkowe oparcie pod kciuk, akcesorium o oznaczeniu TGA-1, które jednak mocuje się na stopce ISO – tracimy tym samym możliwość podłączenia lampy błyskowej.

Bez dodatkowego gripa, trzymając aparat jedną ręką, nie mamy możliwości wciśnięcia kciukiem przycisku filmowania. By to uczynić, należy aparat ująć oburącz, lewą ręką podpierając obiektyw. Taki chwyt należy traktować jako podstawowy, jeśli będziemy pracować w trybie preselekcji przysłony lub manualnym, nie wspominając już o ręcznej regulacji ostrości.

Gdy weźmiemy pod uwagę wspominane w poprzednim rozdziale wagę oraz rozmiary, trudno uznać opisywany aparat za kieszonkowy, choć bez osłony przeciwsłoneczej uda się umieścić go w kieszeni kurtki.

Spust migawki pracuje z należytym oporem, dobrze wyczuwalny jest punkt, w którym następuje aktywacja pomiaru ekspozycji i ustawienia ostrości. Wspominane wcześniej przyciski tylnej ścianki nie dają komfortu użytkowania, podobnie jak przełącznik AF – wymaga on uwagi, brakuje możliwości dotykowego określenia jego pozycji.

Użycie listkowej migawki nie tworzy wibracji i pozwala na synchronizację błysku aż do 1/1000 s. Co więcej, aparat jest prawie bezgłośny.

Elementy sterowania obiektywu są serwomechanizmami. To znaczy – nie mają one bezpośredniego przełożenia na ustawienie obiektywu. Informują jedynie oprogramowanie o bieżącej nastawie, a aparat sam decyduje, czy tych nastaw użyć, czy też nie, w zależności od ustawionego trybu pracy. Podobnie wygląda praca z pierścieniem ostrości – obracanie nim daje spodziewany efekt tylko w trybie MF lub DMF.

Rewolucyjny – bo tak należy o tym mówić – jest sterowany elektronicznie filtr dolnoprzepustowy (ang: LPF – low-pass filter). W menu aparatu odnajdziemy trzy opcje – wyłączony, którą używać powinniśmy, gdy zainteresowani jesteśmy najwyższą możliwą do uzyskania ostrością, oraz dwa progi aktywujące filtr antyaliasingowy, zapobiegający powstawaniu efektu mory.

W przeciwieństwie do opisywanego zachowania automatyki w poprzednim modelu, RX1R II, zapewne chcąc korzystać z hybrydowego autofokusu, otwiera zawsze przysłonę maksymalnie, a tym samym pozwala większej ilości światła na dotarcie do czujników fazowych. W tym wypadku nie tylko ilość światła się liczy, ale też mała głębia ostrości.

RX1R II posiada dość rozbudowany system sterowania automatyką ISO. Możemy podać nie tylko zakres czułości do wyboru, ale co istotne, najkrótszy czas, jaki będzie stosowała automatyka. Biorąc pod uwagę brak stabilizacji oraz rozdzielczość, jaką oferuje opisywany aparat, musimy pamiętać, że nie do końca sprawdza się reguła odwrotności ogniskowej. By uzyskać nieporuszone zdjęcia z ręki, musimy używać czasów nie dłuższych od 1/60 czy nawet 1/125 s. Producent jest tego świadomy, gdyż domyślny czas migawki AutoISO to właśnie 1/100 s.

Co prawda RX1R II w przeciwieństwie do poprzedników oferuje odchylany ekran, jednak musimy przyznać, że bardziej zadowoleni bylibyśmy z możliwości jego dotykowej obsługi. Szczególnie gdy weźmie się pod uwagę możliwość sterowania punktem AF. Na koniec ostatnia uwaga – RX1R II nie jest zabezpieczony przed kurzem czy zachlapaniem.

Sony RX1R II jest w dość dużym zakresie konfigurowalny. Możliwe jest przypisanie funkcji pięciu przyciskom: C1, C2, AEL, przyciskom środkowemu i kierunkowym wybieraka czterokierunkowego (za wyjątkiem przycisku GÓRA).

Widzimy, że nietrudno dostosować aparat do własnych potrzeb. Np. przypisanie lewemu i prawemu przyciskowi wybieraka 4-kierunkowego wyboru balansu bieli i czułości matrycy spowoduje, że w trybach P/A/S/M fotografowanie nie wymaga zagłębiania się w menu w poszukiwaniu odpowiednich opcji czy też używania menu podręcznego aktywowanego przyciskiem Fn. Producent oferuje także korzystanie z trybu przywoływania ustawień MR – to kolejne rozwiązanie ułatwiające i przyspieszające obsługę aparatu.

Tryby pracy

Koło trybu pracy aparatu umożliwia wybór jednego z następujących trybów:

• Auto – tryby automatyczne iAuto oraz iAuto+,
• P – tryb półautomatyczny,
• A – tryb preselekcji przysłony,
• S – tryb preselekcji migawki,
• M – tryb manualny,
• 1,2,3 – przywołanie konfiguracji z pamięci MR,
• Film – tryb wideo,
• Panoramy,
• SCN – programy tematyczne.

Menu

RX1R II posiada menu, które zorganizowano w sposób znany z aparatów Sony Alpha – jest bardzo czytelne i funkcjonalne. Zostało podzielone na 6 grup ułożonych w formie poziomych zakładek, których nie trzeba przewijać w pionie. Poszczególne grupy zawierają menu:

• fotografowania (8 zakładek),
• ustawień własnych (6 zakładek),
• komunikacji bezprzewodowej (2 zakładki),
• aplikacji (1 zakładka),
• odtwarzania (2 zakładki),
• konfiguracji (6 zakładek).

Jak widać, aparat dysponuje dość dużą liczbą opcji, na które mamy wpływ. Praktyka pokazuje jednak, że przydałaby się możliwość definiowania własnego menu z najczęściej przez nas wykorzystywanymi opcjami, co zaoszczędziłoby czasu na ich poszukiwanie. Pewnym pocieszeniem jest aktywacja menu na stronie z poprzednio modyfikowanym elementem.

W głównym menu nie odnajdziemy parametrów odpowiadających za ustawienia aparatu w trybie fotografowania – zostały one zgrupowane w menu uruchamianym przyciskiem Fn. Zawartość tego menu zmienia się w zależności od aktywnego trybu pracy. W trybach AUTO, SCN oraz Film dodatkowo dostępne są specyficzne dla nich podfunkcje. I tak w trybie AUTO mamy iAuto oraz iAuto+ (lepsza automatyka), w trybie SCN – wybór tematu fotografii, a w trybie Film – wybór trybów P, S, A oraz M.

Zawartość menu Fn możemy ustawiać wedle własnych upodobań. Dostępne, możliwe do ustawiania pozycje pokazuje poniższa animacja.

Podczas wykonywania zdjęć przycisk DISP służy do przełączania zakresu informacji dostępnych na wyświetlaczu. Zawsze jednak u dołu ekranu widoczny jest wąski czarny pasek z podstawowymi parametrami ekspozycji (czas migawki, liczba przysłony, kompensacja ekspozycji oraz czułość ISO).

Z dodatkowych elementów, które możemy wyświetlić na ekranie, mamy do wyboru:

• dodatkowe informacje u góry ekranu oraz graficzną skalę migawki i przysłony u dołu,
• histogram,
• elektroniczną poziomicę,
• informacje o ustawieniach aparatu u góry i z lewej oraz prawej strony ekranu,
• tryb wizjera (bez podglądu),
• brak informacji.

Każde wciśnięcie klawisza DISP powoduje przełączenie do następnego zestawu informacji z listy powyżej. Listę możemy jednak modyfikować, aktywując i dezaktywując poszczególne jej elementy w menu konfiguracji klawisza DISP.

W trybie odtwarzania zdjęć wyświetlimy dodatkowe informacje na trzy sposoby. Poza widokiem samej fotografii do dyspozycji mamy również wersję z podstawowymi informacjami oraz tryb z miniaturką połączoną ze skróconymi danymi EXIF i histogramami RGBY. Możemy także uruchomić pokaz slajdów.

W wypadku filmów dostępne jest tylko krótkie podsumowanie informacji o klipie i włączenie jego odtwarzania. Możemy skorzystać z pauzy, przewijania do przodu i tyłu w normalnym oraz zwolnionym tempie.

Aparat oferuje także przełączenie w tryb miniaturek – do wyboru mamy widok 2×2 lub 3×3 (konfigurowalny w menu ustawień aparatu). W tym trybie możemy zdecydować, czy chcemy oglądać zdjęcia JPEG, katalog z filmami MP4 czy też filmy AVCHD.

Szybkość

Testowany model nie wykazuje spowolnienia podczas regularnej pracy. Oczywiście większość filtrów cyfrowych wymaga chwili na przetworzenie zdjęcia, ale nie jest to czas powodujący frustrację użytkownika.

O szybkości pracy aparatu podczas fotografowania świadczą testy, które podsumowuje poniższa tabela.

Czas startu pokazany w powyższej tabeli nie tyczy się sytuacji, gdy aktywujemy aparat po wymianie akumulatora. Wtedy czas startu potrafi się wydłużyć do 3 s.

Co ciekawe, po zrobieniu zdjęcia możemy natychmiast przystąpić do wykonania kolejnego, ale uruchomienie menu głównego czy podręcznego uda się dopiero po zakończeniu zapisu danych na karcie. Stan ten jest sygnalizowany jedynie przez diodę w komorze baterii, której niestety nie widać w trakcie normalnego użytkowania. Dodatkowo próba powiększenia obrazu – co nie jest dziwne, bo przy tak dużej rozdzielczości często będziemy chcieli sprawdzić, czy AF trafił – wymaga dłuższej chwili na załadowanie do pamięci aparatu pełnego zdjęcia. Także zaraz po zrobieniu zdjęcia będziemy mieli problem z powiększeniem obrazu.

Zdjęcia seryjne

W testowanym modelu znajdziemy 2 tryby zdjęć seryjnych: zwykły o prędkości 2.5 kl/s oraz tzw. priorytet szybkości, który umożliwia fotografowanie z prędkością 5 kl/s. Dodatkowo aparat oferuje używanie plików RAW skompresowanych (12-bitowych, o rozmiarze 42 MB) i nieskompresowanych (14-bitowe pliki o wielkości 85 MB). Pomiary zostały wykonane dla obu tych formatów oraz w połączeniu formatu JPEG (średnia wielkość 18 MB) i nieskompresowanego RAW.

Pomiary serii wykonaliśmy, korzystając z karty Sandisk Extreme Pro UHS-I 633×95 MB/s. Wyniki testów zaprezentowane są w formie poniższych wykresów.

W trybie priorytetu szybkości w ciągu 30 s interwału pomiarowego aparat wykonał 20 zdjęć w formacie JPEG + RAW (nieskompresowany) oraz 42, gdy zapisy był tylko w formacie JPEG. W obu wypadkach jedynie podczas zapisu do bufora aparat uzyskał szybkość lekko przekraczającą 5 kl/s. Po zapełnienie bufora spada ona jednak do 1.2 kl/s dla formatu JPEG oraz 0.4 kl/s dla obu formatów zapisu. Podobna sytuacja występuje, gdy używamy trybu zwykłej serii, jednak w tym wypadku aparat osiąga szybkość wynoszącą 3 kl/s.

Kolejny test został wykonany po przełączeniu aparatu w zapis skompresowanych plików RAW.

Powyższe wykresy pokazują, że nie zmieniły się maksymalne osiągi – dla trybu priorytetu szybkości aparat, zapełniając bufor, rejestruje 5.8 kl/s, a w trybie zwykłym 3 kl/s. Inna jest jednak szybkość po zapełnieniu bufora, co nie dziwi, gdy weźmiemy pod uwagę, że pliki są dwukrotnie mniejsze. W efekcie w ciągu 30 s aparat rejestruje 37 zdjęć RAW.

Autofokus

System ustawiania ostrości w Sony RX1R II to układ hybrydowy wykorzystujący detekcję kontrastu oraz fazowe czujniki umieszczone na matrycy. Dysponujemy następującymi trybami ustawiania ostrości:

• pojedynczym (AF-S tylko podczas fotografowania),
• ciągłym (AF-C tylko podczas filmowania),
• pojedynczym z korekcją ręczną (DMF, Direct Manual Focus),
• manualnym (MF).

• szeroki,
• środek,
• elastyczny punktowy (pozwalający przesunąć ramkę ustawiania ostrości w dowolny punkt kadru),
• wielopunktowy,
• z podążaniem.

Wykorzystując 399 punktów fazowych ustawianie ostrości w RX1R II w większości sytuacji przebiega szybko i celnie. Podczas wykonywania zdjęć przykładowych szybkość działania AF była bardzo zadowalająca. Przy słabym świetle autofokus wspomaga dioda, choć trzeba mieć świadomość, że strumień światła przez nią generowany nie jest mocny – pomoże wyłącznie przy ostrzeniu na położonych blisko obiektach. Kłopotliwa okazała się jedynie ciągła praca na przysłonie roboczej. W trybie ostrości AF-C początkowa nastawa wykonywana jest na bazie informacji z czujników fazowych matrycy, przysłona zatem jest na ten moment otwierana maksymalnie. Następnie domykana jest do wartości roboczej i kolejne pomiary ostrości są robione już na niej. W praktyce używanie przysłony f/8 powoduje, że autofokus wiele razy się myli. Warto zatem używać mniejszych wartości przysłony, choć z oczywistych względów jest to dość duże ograniczenie.

W trybie MF do ręcznego ustawiania ostrości wykorzystujemy pierścień na obiektywie. Jego poruszenie powodować może automatyczne powiększenie obrazu na wyświetlaczu (5.9- lub 11.7-krotnie – za zmianę powiększenia odpowiada klawisz OK). Funkcję tę oczywiście można wyłączyć odpowiednią opcją w menu. Aby ułatwić ręczne ustawianie ostrości, do dyspozycji mamy również funkcję focus peaking powodującą oznaczanie w trybie rzeczywistym zarysów obiektów, które znajdują się w płaszczyźnie ostrości. Do wyboru mamy 3 poziomy intensywności kolorowania (wysoki, średni, niski) oraz 3 kolory (biały, czerwony, żółty).

Pomiar ekspozycji

Aparat dobiera wartości ekspozycji, korzystając z pomiarów:

• wielopunktowego,
• centralnie ważonego,
• punktowego (centrum kadru).

Dodatkowo aparat umożliwia wyświetlenie zebry, czyli zakreskowania tej części obrazu, którego jasność osiągnie ustalony poziom. Możemy wybrać wartość graniczną na 70, 75, 80, 85, 90, 95, 100 oraz powyżej 100.

Kompensacja ekspozycji umożliwia sterowanie w zakresie ± 5 EV, jednak w trakcie filmowania spada on do ± 2 EV. W menu aparatu możemy wybrać, czy sterujemy zarówno lampą błyskową i światłem zastanym, czy tylko zastanym. Musimy wspomnieć też o sytuacji, gdy używamy trybu fotografowania M. Aparat pozwala na kompensację jedynie wtedy, gdy korzystamy z automatyki ISO.

Domyślnie w trybie podglądu na żywo RX1R II umożliwia wizualizowanie wpływu parametrów ekspozycji, czyli pokazywanie, jak będzie wyglądało finalne zdjęcie po zastosowaniu wszystkich ustawień. Można też wybrać tryb, w którym aparat będzie zawsze pokazywał na ekranie LCD obraz w taki sposób, by był najlepiej widoczny. To ustawienie jest bardzo pomocne przy pracy w studiu z oświetleniem błyskowym.

Zdecydowanie brakuje możliwości powiązania pomiaru ekspozycji z wybranym punktem autofokusu.

Programy tematyczne

Aparat oferuje zestaw następujących programów tematycznych:

• portret,
• sporty,
• krajobraz,
• zachód słońca,
• nocny widok,
• z ręki o zmierzchu,
• nocny portret,
• korekcja drgań.

Tryb scena nocna oraz nocny portret są realizowane poprzez wydłużenie czasu migawki, co przy braku stabilizacji w niektórych wypadkach wymusza stosowanie podparcia, a najlepiej statywu.

Filtry artystyczne

Aparat RX1R II dysponuje zestawem kilku filtrów cyfrowych nazwanych przez producenta efektem wizualnym:

• Aparat zabawka (normalny, zimny, ciepły, zielony, magenta),
• Kolor pop,
• Posteryzacja (czarno-biała lub kolorowa),
• Zdjęcia retro,
• High-key: Miękki,
• Kolor częściowy (czerwony, zielony, niebieski, żółty),
• Czarno-biały o dużym kontraście,
• Miękka ostrość (niski, średni, wysoki),
• Malowidło HDR (niski, średni, wysoki),
• Czarno-biały o bogatej gradacji,
• Miniatura – obszar ostry może być wybrany automatycznie lub też ręcznie w poziomie (u góry kadru, pośrodku, na dole) oraz w pionie (po lewej stronie, pośrodku, po prawej),
• Akwarela,
• Ilustracja (niski, średni, wysoki).

Z powyższych filtrów możemy korzystać wyłącznie wtedy, gdy nie zapisujemy zdjęć w formacie RAW. W czasie używania filtrów blokowane są m.in. opcje strefa twórcza oraz DRO/HDR.

Fotografia HDR

Podczas fotografowania mamy dostęp do trybów rozszerzonego zakresu dynamicznego: DRO oraz HDR. Tryb DRO polega na specjalnym przetwarzaniu wykonanego zdjęcia, natomiast tryb HDR oferuje wykonanie 3 fotografii z zakresu od 1 EV aż po 6 EV i złożenie ich w wynikowy obraz.

Przykład działania funkcji w trybie automatycznym prezentujemy poniżej.

W trybie automatycznym wynikowe pliki ukazują niewielki wpływ tego trybu na zdjęcie. Zauważalna zmiana jest tylko w jasnych partiach, szczególnie nieba.

Panoramy

Tryb fotografii panoramicznej w RX1R II oferuje tylko panoramy dwuwymiarowe o rozmiarze standardowym lub szerokim (efektywne maksymalne rozmiary to: 3872×2160 / 8192×1856 lub 5536×2160 / 12416×1856).

Przed rozpoczęciem tworzenia panoram możemy ustawić balans bieli, tryb pomiaru ekspozycji i kolorystykę zdjęcia (strefa twórcza), natomiast lampa błyskowa (zewnętrzna) i cyfrowy zoom są niedostępne.

Tworzenie panoram jest dość proste: wystarczy wcisnąć spust migawki i przesuwać aparat w zdefiniowanym kierunku. Po wykonaniu wszystkich niezbędnych zdjęć następuje składanie ich w fotografię panoramiczną.

Warto odnotować, że przy wybieraniu kierunku panoramy zapamiętywana jest orientacja aparatu, co służy później prawidłowemu ustawieniu obrazu. W praktyce oznacza to, że możemy tworzyć panoramę poziomą, trzymając aparat w pionie. Jednak w takim wypadku wynikowe panoramy będą węższe niż zakładamy. Gdy przerwiemy rejestrację zdjęć przed osiągnięciem pełnego rozmiaru panoramy, pozostała część kadru zostanie wypełniona kolorem szarym.

Analizując panoramy wytworzone przez RX1R II możemy uznać, że aparat bardzo dobrze je składa – choć zdarza się, że łączenie krzywizn (np. budynków) nieco odbiega od ideału. Dokładnie takiej samej wielkości panoramy rejestrował aparat RX1R. Zwiększenie rozdzielczości matrycy nie wpłynęło na prace algorytmów, co niezbyt dobrze świadczy o konstruktorach. Gdy chcemy wykonać panoramę pionową, zamiast posiłkować się specjalnym trybem i myśleć o optymalnej początkowej ekspozycji, prościej jest wykonać pojedyncze zdjęcie i w komputerze przyciąć je do formatu panoramicznego. Nie dość że pozbędziemy się błędów składania, a ekspozycja będzie optymalna w całym kadrze, to jeszcze wynikowy rozmiar panoramy będzie większy!

Filmowanie

Sony RX1R II posiada dedykowany przycisk pozwalający rozpocząć nagrywanie filmów w dowolnym momencie. Ponieważ jest on umieszczony w dość specyficznym miejscu, należy chwycić aparat oburącz, by wygodnie filmować.

Większą kontrolę w zakresie filmowania mamy w oddzielnym trybie wideo, znajdującym się na kole nastaw. Po jego wybraniu dostępne jest nagrywanie filmów we wszystkich trybach ręcznych (P, A, S oraz M) przy jednoczesnym zachowaniu możliwości ich konfiguracji wraz ze zmianą parametrów ekspozycji (przysłony, migawki, kompensacji) również w czasie filmowania.

Sony RX1R II oferuje nagrywanie filmów w następujących rozdzielczościach:

Podczas rejestrowania filmów aparat pozwala redukować dźwięk szumu wiatru oraz używać elektronicznej stabilizacji obrazu, a także zoomu cyfrowego (niedostępne jednak w trybie 100p). Możemy także skorzystać z funkcji Efekt wizualny oferującej następujące filtry:

• Aparat zabawka,
• Kolor pop,
• Posteryzacja,
• Zdjęcie retro,
• High-key: Miękki,
• Kolor częściowy,
• Czarno-biały o dużym kontraście.

MPEG-TS (MPEG-2 Transport Stream), 1920×1080 50p 34.9 MB, 11 s, 25 Mb/s	MPEG-TS (MPEG-2 Transport Stream), 1920×1080 50p 22.4 MB, 7.2 s, 25 Mb/s
MPEG-TS (MPEG-2 Transport Stream), 1920×1080 50p 41.5 MB, 13.4 s, 25 Mb/s	QuickTime / MOV, 1280×720 100p 69.2 MB, 11 s, 50 Mb/s
QuickTime / MOV, 1280×720 100p 51.2 MB, 8.2 s, 50 Mb/s	QuickTime / MOV, 1280×720 100p 53.9 MB, 8.6 s, 50 Mb/s
QuickTime / MOV, 1920×1080 50p 31.8 MB, 10.6 s, 24 Mb/s	QuickTime / MOV, 1920×1080 50p 23.1 MB, 7.7 s, 24 Mb/s

Filmowanie nie sprawia większych kłopotów. Funkcja cyfrowej stabilizacji pracuje całkiem dobrze, jednak oznacza niewielką ingerencję w wielkość klatki filmowej. Autofokus pracuje sprawnie, także w trybie wykrywania twarzy. Jednak podczas filmowania niedostępne jest śledzenie oka. Jakość zarejestrowanego materiału jest na wysokim poziomie, także gdy używamy wyższych czułości. Kodek AVC HD S pozwala rejestrować materiały Full HD nawet w 120 kl/s, jednak wymaga kart SDXC. Brakuje filmowania w 4K i dotykowego sterowania punktem AF. Nie odnajdziemy także znanego z A7 II trybu Super 35, czyli wykorzystania tylko części matrycy tak, by symulować kąt widzenia rejestrowany klasyczną kamerą filmową.

Poniżej przedstawiamy przykłady jakości dla kodeków:

• 1920×1080 50i 22 Mb/s: 18.5 MB
• 1920×1080 50i 16 Mb/s: 10.4 MB
• 1920×1080 100i 25 Mb/s: 20.8 MB
• 1920×1080 25p 21 Mb/s: 16.1 MB
• 1920×1080 25p 16 Mb/s: 12.3 MB
• 1920×1080 100i 49 Mb/s: 47.2 MB
• 1920×1080 25p 43 Mb/s: 40.9 MB
• 1280×720 100p 50 Mb/s: 50.9 MB
• 1920×1080 50p 23 Mb/s: 18.1 MB
• 1920×1080 25p 15 Mb/s: 13.9 MB
• 1280×720 25p 6 Mb/s: 4.6 MB

Kolejne klipy to testy sprawdzające, jak zachowują się układy AF, zoomu oraz stabilizacji. Dodatkowo zarejestrowaliśmy materiał pozwalający ocenić widoczność tak zwanego „efektu galaretki” (ang. jelly effect, czyli chwiania się szybko poruszających się motywów), będącego wynikiem sekwencyjnego sczytywania danych z matrycy (ang. rolling shutter).

• Demonstracja pracy układu AF: 23.8 MB
• Demonstracja tzw. efektu „galaretki”: 17.8 MB

Łączność WiFi

Aparat został wyposażony w interfejs komunikacji bezprzewodowej WiFi. Dodatkowo – w celu szybkiego konfigurowania jego parametrów – do dyspozycji mamy łączność NFC. Przyda się nam ona, gdy często zmieniamy smartfon czy tablet i nie chcemy za każdym razem wpisywać na nowo hasła dostępowego.

Nie mamy możliwości sterowania aparatem w pełnym zakresie. Producent udostępnia jedynie korektę ekspozycji i sterowanie zoomem, co uznajemy za podejście minimalistyczne. Okazuje się, że rozwiązaniem jest aktualizacja wbudowanej w aparat aplikacji Smart Remote. Aparat Sony RX1R II można rozbudowywać o dodatkową funkcjonalność przez instalowanie specjalnych aplikacji – w większości płatnych. Przegląd aktualnie dostępnych znaleźć można na stronie PlayMemories Camera Apps.