A skoro mówimy już o odszumianiu, to w testowanym Canonie mamy do dyspozycji pięciostopniową skalę redukcji szumu: wyłączona, poziom słaby, standardowy, mocny oraz tzw. wieloklatkowa redukcja szumu. Ta ostatnia opcja polega na wykonaniu czterech ekspozycji i połączeniu ich w jedno zdjęcie o zmniejszonym zaszumieniu. Efekt działania każdego z tych stopni przedstawiamy na przykładzie dwóch wartości czułości: ISO 6400 oraz 12800.

ISO 6400
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
Odszumianie redukcja wielokl.
ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
Odszumianie redukcja wielokl.

Efekty działania procesu odszumiania w 80D wyglądają całkiem rozsądnie. W miarę wzrostu stopnia intensywności tego procesu zauważalne staje się obniżenie poziomu szumu, a jednocześnie nie odbija się to drastycznie na utracie szczegółów obrazu. Również wieloklatkowa redukcja szumu daje całkiem zadowalające efekty.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z 80D wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, porównania dokonujemy z Nikonem D7200 i Pentaksem K-3 II. Przypominamy jednocześnie, że na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne na dzień dzisiejszy w naszej bazie.

Obrazy z nowego EOS-a prezentują się korzystnie. Nietrudno jednak zauważyć, że zdjęcia z lustrzanek konkurencji są nieco ostrzejsze, bardziej szczegółowe. Najprawdopodobniej jest to efekt zastosowania w 80D klasycznego filtra antyaliasingowego, którego sensory w D7200 i K-3 II nie posiadają (patrz rozdział 4). Oceniając szumy na RAW-ach, do testowanego EOS-a trudno mieć większe zastrzeżenia. Poziom zakłóceń przy ISO 3200 jest wprawdzie istotny, ale nie degraduje jeszcze znacząco jakości obrazu. Nawet czułość ISO 6400 można uznać za akceptowalną w pewnych sytuacjach.

Stosując ocenę wzrokową, nie widzimy istotnych różnic w kwestii zaszumienia obrazu pomiędzy zestawionymi lustrzankami. Można dopatrywać się niewielkiej przewagi Nikona, choć trudno ją uznać za znaczącą.

Sprawdźmy teraz, co do aktualnego obrazu sytuacji wniosą konkretne liczby. Wyniki pomiarów poziomu szumu na surowych zdjęciach tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów prezentujemy poniżej.

Do przebiegu wykresu w miarę wzrostu czułości, przynajmniej do ISO 16000 nie można mieć większych zastrzeżeń. Dopiero dla wartości maksymalnej (rozszerzonej) obserwujemy nieznaczne załamanie.

Rzućmy teraz okiem na poniższy wykres, który prezentuje porównanie składowej luminancji dla testowanej lustrzanki i omawianych do tej pory aparatów konkurencji.

Spośród zestawionych lustrzanek, najniższym poziomem szumu charakteryzują się modele Nikona i Pentaksa. Przy ISO 6400, 80D ustępuje K-3 II o ok. 0.5 EV. Wypada natomiast lepiej od A77 II o ok. 1 EV.

Na zakończenie omawiania szumu prezentujemy jeszcze wykres uzyskany dla Canona EOS 80D w przypadku pracy na plikach 48-bitowych.

Darki

Jak wspominaliśmy już wcześniej, Canon 80D zapisuje RAW-y w postaci 14-bitowej. Taka wartość odpowiada maksymalnemu poziomowi zliczeń równemu 16384. W poniższych przykładach ograniczyliśmy sygnał do przedziału 0–3071. Pliki zostały wcześniej wywołane programem dcraw (bez interpolacji), zapisane jako 48-bitowe TIFF-y i dopiero ograniczone do wyżej wymienionego przedziału, aby lepiej zobrazować strukturę szumu matrycy. Oś pozioma histogramów odpowiada temu samemu przedziałowi (0:3071) a pionowa, pokazująca liczbę zliczeń pikseli, ma zakres od 0 do 100 tysięcy.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
16000
25600

Na pierwszy rzut oka można uznać, że coś jest nie tak z naszymi histogramami. Poniższa tabelka wyjaśnia jednak w czym „problem” – otóż dla ISO 100 i 200 Canon stosuje inną, znacznie niższą wartość biasu (ok. 512), niż dla pozostałych czułości (ok. 2048). Stąd też zupełnie odmienny wygląd darków. W histogramach do ISO 1600 widzimy pewne zaburzenie, przez co swoim kształtem odbiegają one od wyglądu rozkładu Poissona. Tak czy inaczej, w całym zakresie czułości średnie wartości sygnału są większe od odchylenia standardowego. Do wyglądu darków na najwyższych czułościach można mieć jednak pewne zastrzeżenia. Widoczne są bowiem niejednorodności w rozkładzie szumu – prawa i lewa część sensora grzeje się mocniej. Nie obserwujemy jednak śladów bandingu.

Dla porządku prezentujemy także darki w formacie JPEG.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
16000
25600