Panasonic GX80 umożliwia kontrolę intensywności procesu odszumiania w dość szerokim zakresie. Do dyspozycji mamy 11-stopniową skalę, a zawiera się ona pomiędzy −5 a +5, ze skokiem jednostkowym. Poniżej prezentujemy wycinki naszej scenki testowej wykonane na czułościach ISO 6400, 12800 i 25600 z różnymi stopniami redukcji zakłóceń. Poza minimalnym (−5) i maksymalnym (+5) poziomem odszumiania, prezentujemy również poziom pośredni (0).

ISO 6400
Odszumianie -5
Odszumianie 0
Odszumianie +5
ISO 12800
Odszumianie -5
Odszumianie 0
Odszumianie +5
ISO 25600
Odszumianie -5
Odszumianie 0
Odszumianie +5

Wspomnieliśmy przed chwilą, że odszumianie na najniższym poziomie jest całkiem intensywne. Na podstawie powyższego porównania widać, że kolejne stopnie przynoszą zauważalną zmianę w postaci coraz „gładszego” obrazu, co jednak siłą rzeczy odbija się na utracie detali. Przy ISO 6400 sytuacja wygląda całkiem dobrze, bowiem nawet przy maksymalnym ustawieniu wciąż widać sporo szczegółów, a jednak obraz jest zauważalnie gładszy niż przy minimalnym odszumianiu. Przy dwóch najwyższych czułościach jednak, degradacja detali jest wyraźniejsza.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z GX80 wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, porównania dokonujemy z Olympusem E-M10 Mark II oraz Fujifilm X-E2s.

Do jakości surowych zdjęć z GX80 również nie można mieć dużych zastrzeżeń. W szerokim zakresie czułości obraz prezentuje się naprawdę nieźle. Przy ISO 1600-3200 szum jest już widoczny ale jego poziom można uznać za umiarkowany. Obraz zaczyna wyglądać słabo dopiero na dwóch najwyższych czułościach, gdzie szum w istotnym stopniu psuje jego jakość.

Jeśli chodzi o porównanie do konkurencji pod względem jakości RAW-ów, testowany Panasonic wypada podobnie do bezlusterkowca Olympusa. W obu aparatach szum wydaje się narastać w porównywalnym tempie i jedynie dla ISO 25600 można dopatrywać się minimalnej przewagi GX80. Trzeba jednak przyznać, że w powyższym zestawieniu najlepiej wypada X-E2s.

Przyjrzyjmy się teraz wynikom pomiarów. Te uzyskaliśmy programem Imatest na podstawie surowych zdjęć tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów. Na początek prezentujemy wyniki z pierwszego egzemplarza GX8.

Do przebiegu wykresu nie mamy szczególnych zastrzeżeń. Wraz ze wzrostem czułości szum rośnie wykładniczo i trudno dopatrzyć się jakichś niepokojących załamań. Dodatkowo, poszczególne składowe szumu są wyraźnie oddzielone. Nic zatem nie wskazuje na to, by surowe pliki były odszumiane. Przejdźmy więc teraz do porównania składowej luminancji dla testowanego bezlusterkowca i trzech innych aparatów. Odpowiedni wykres prezentujemy poniżej.

Powyższy wykres w dużym zakresie potwierdza nasze obserwacje poczynione na podstawie analizy wycinków zdjęć. Panasonic GX80 i Olympus E-M10 Mark II charakteryzują się podobnym poziomem szumu aż do ISO 6400. Przy ISO 12800 różnica jest w zasadzie nieznaczna i dopiero przy maksymalnej czułości sięga około 1/2 EV, na korzyść Lumiksa. Pomiary pokazują również przewagę X-E2s nad aparatami systemu Mikro 4/3.

Tradycyjnie na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach, prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Sprawdźmy teraz jak matryca GX80 zachowuje się w kategorii prądu ciemnego. Standardowo jego poziom testujemy na podstawie zdjęć wykonanych z 3-minutową ekspozycją bez dopływu światła. Testowany Lumix, podobnie jak model GX7, ma jednak w trybie bulb ograniczenie na maksymalną długość ekspozycji wynoszące 2 minuty (w praktyce jest to dokładnie 128 sekund). Jedynie takie darki byliśmy zatem w stanie wykonać w tej sytuacji.

Darki robimy zarówno w formacie JPEG jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Surowe pliki natomiast, wywołujemy programem dcraw do postaci czarnobiałej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W przypadku Panasonika GX80 zakres ten ograniczyliśmy do przedziału 0 – 1023. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów wykonanych na podstawie surowych plików. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 100 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600

Histogramom bardzo daleko do kształtu rozkładu Poissona. Co prawda do ISO 800 sytuacja wygląda nieźle, bowiem otrzymane rozkłady są dobrze odseparowane od zera, a statystyka jest prawidłowa. Niestety od ISO 1600 wszystko zaczyna się psuć. Rozkłady mają bardzo nieregularne kształty, z wyraźnym pikiem w okolicy zera, a statystyka się załamuje (wartość odchylenia standardowego przekracza średnią wartość sygnału).

Same darki wyglądają nieźle. Trzeba jednak zaznaczyć, że w sporym zakresie czułości daje się zauważyć, że brzegi kadru „świecą” nieco bardziej, co wskazuje na negatywny wpływ grzejącej się elektroniki na poziom szumu. Na najwyższych czułościach można też zauważyć pewne oznaki bandingu.

Na zakończenie prezentujemy darki w formacie JPEG. Widać na nich, że od ISO 1600 szum na długich ekspozycjach staje się wyraźny.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600