W Nikonie D500, tak samo jak w innych zaawansowanych lustrzankach tego producenta, w menu fotografowania odnajdziemy funkcję redukcji szumu przy wysokich czułościach. Dostępne ustawienia obejmują: wyłączona, zmniejszona, normalna oraz zwiększona. Okazuje się jednak, że odszumianie „wyłączone” nie oznacza zupełnego braku redukcji szumu. W instrukcji aparatu odnajdziemy bowiem dla tego ustawienia następujący opis: „Redukcja szumów jest przeprowadzana tylko w razie potrzeby i nigdy w stopniu wyższym od stosowanego, gdy wybrane jest ustawienie „Zmniejszona”. Nie wiemy niestety, co oznacza owo enigmatyczne określenie „w razie potrzeby”, niemniej jednak nie widzimy powodów, aby w aparacie, który będzie używany przez świadomych użytkowników, robić coś za nich bez ich zgody.

Jak jednak działa odszumianie w D500 przy poszczególnych ustawieniach, można przekonać się na podstawie poniższej tabelki. Zdjęcia wykonaliśmy dla czułości ISO 12800 i 25600.

ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie umiarkowane
Odszumianie normalne
Odszumianie zwiększone
ISO 25600
Odszumianie wyłączone
Odszumianie umiarkowane
Odszumianie normalne
Odszumianie zwiększone

Kolejne stopnie odszumiania pozbawiają obraz zarówno zakłóceń obrazu, jak i detali. Proces ten nie odbywa się jednak drastycznie i funkcja ta może się okazać użyteczna dla niektórych fotografujących.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z D500 wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, porównania dokonujemy z Canonem 7D Mark II i Pentaksem K-3 II. Przypominamy jednocześnie, że na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne na dzień dzisiejszy w naszej bazie.

Pod względem odwzorowania detali, 20-megapikselowa matryca zastosowana w D500 niewiele ustępuje tej, która znalazła się w K-3 II. Obraz z 7D Mark II z kolei wydaje się ciut bardziej miękki, prawdopodobnie dzięki obecności klasycznego filtra antyaliasingowego.

Poziom szumu na zdjęciach z Nikona jest dobrze kontrolowany. Jego wyraźny wpływ objawia się dopiero przy ISO 6400, choć nawet dla tej czułości poziom rejestrowanych szczegółów jest całkiem zadowalający. Naszym zdaniem, w tej kategorii D500 wypada nieco lepiej niż produkty konkurencji.

Przejdźmy teraz do sprawdzenia, co w temacie szumów pokażą nam konkretne liczby. Wyniki pomiarów poziomu szumu na surowych zdjęciach tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów prezentujemy poniżej. Ze względu na bardzo szeroki zakres czułości, w celu zachowania lepszej czytelności dane prezentujemy na dwóch wykresach.

W niemalże całym zakresie czułości, przebieg poszczególnych składowych szumu ma charakter wykładniczy. Niewielkie załamania dostrzegamy dopiero dla rozszerzonych wartości Hi4 i Hi5.

Spójrzmy teraz na poniższy wykres, który prezentuje porównanie składowej luminancji dla D500, EOS-a 7D Mark II oraz Sony A77 II. Ze względu bardzo szeroki zakres czułości w Nikonie, zakres ISO na wykresie ograniczyliśmy do wartości 102400, przy czym ostatnia wspólna czułość dla porównywanych aparatów to ISO 51200.

Dla czułości ISO 6400 Nikon wypada lepiej od Canona o ok. 2/3 EV. W przypadku Pentaksa różnica jest większa i wynosi ok. 1 i 1/3 EV. Największą przewagę D500 obserwujemy w stosunku do Sony A77 II, która nieco przekracza 2 EV.

Tradycyjnie, na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach, prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów. Tutaj także zastosowaliśmy podział na dwa wykresy.

Darki

Wspominaliśmy już wcześniej, że Nikon D500 może zapisywać RAW-y między innymi w postaci 14-bitowej. Taka wartość odpowiada maksymalnemu poziomowi zliczeń równemu 16384. Standardowo zdjęcia w tym teście wykonujemy zarówno w formacie JPEG jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Surowe pliki natomiast wywołujemy programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W poniższych przykładach ograniczyliśmy sygnał do przedziału 0–800. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 500 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400
204800
409600
819200
1638400

Podobnie jak w modelu D7200 czy D750, w D500 histogramy nie mają swojego maksimum w zerze, jak to zwykle obserwowaliśmy w starszych lustrzankach tego producenta. Na podstawie poniższej tabelki widzimy, że punkt ten odpowiada wartości sygnału na poziomie około 400. Przy wzrastającej czułości rozkłady stają się coraz szersze, a średnie wartości sygnału systematycznie rosną. Poziom szumu dla czułości rozszerzonych jest naprawdę bardzo wysoki.

Darki wykonane przy czułości ISO 12800 i wyższych mają wyraźne niejednorodności – obserwujemy świecenie przy krawędziach kadru, szczególnie po lewej stronie. Nie dostrzegamy natomiast śladów bandingu.

Na zakończenie prezentujemy jeszcze darki w formacie JPEG, w przypadku których również daje się zauważyć wspomniane wcześniej niejednorodności pojawiające się na wysokich czułościach.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400
204800
409600
819200
1638400