Bezlusterkowiec Fujifilm X-A10 został wyposażony w klasyczny (wykorzystujący filtry Bayera) 16 Mpix sensor w rozmiarze APS-C, tj. 23.6×15.6 mm. Maksymalna rozdzielczość zapisu obrazów to 4896×3264 a RAW-y są zapisywane w z rozszerzeniem RAF.

Rozdzielczość układu jako całość

Rozdzielczość układu aparat + obiektyw (w rozumieniu wartości funkcji MTF50) wyznaczyliśmy w oparciu zdjęcia zapisane w formacie JPEG z wyostrzaniem ustawionym na minimalną wartość (−2), a pomiary wykonaliśmy przy pomocy programu Imatest. W teście wykorzystaliśmy obiektyw Fujifilm Fujinon XF 1.4/35. Na poniższym wykresie przedstawiamy osiągnięte przez aparat wyniki wyrażone w liniach na wysokość obrazu. Ich analiza pozwoli na ocenę stopnia wyostrzania stosowanego przez producenta.

Maksymalny wynik dla przysłony f/4.0 to ponad 3200 linii na wysokość obrazu, co jest wysokim wynikiem. Warto przypomnieć, że Fujifilm X-A2 z niemal identyczną matrycą osiągał zaledwie niewiele ponad 2200 LW/PH. Z kolei bezlusterkowce konkurentów, Panasonic GX80 oraz Olympus E-PL8 mogą poszczycić się wynikiem na poziomie, kolejno: prawie 2400 LW/PH oraz ponad 2300 LW/PH. Przewaga X-A10 jes w tej kategorii miażdżąca, jednak wpływ na to może mieć kilka czynników: wyostrzanie stosowane przez producenta czy użycie obiektywów rożnej klasy. Na podstawie powyższego wykresu wysnuć możemy wniosek, że producent w plikach JPEG stosuje bardzo silne wyostrzanie, nawet przy ustawieniu minimalnego stopnia działania tej funkcji.

Zobaczmy jak wyglądają profile przejścia czerni w biel:

Widać wyraźnie, że stopień wyostrzania na minimalnej wartości jest dość wysoki. Funkcja MTF znacznie przekracza wartość 1, a na profilu zaobserwować możemy charakterystyczne piki.

Rozdzielczość matrycy

Rozdzielczość matrycy (a dokładniej rzecz biorąc rozdzielczość układu matryca plus odcięty od wpływu aberracji optycznych dobrej klasy obiektyw) wyznaczamy na podstawie niewyostrzonych plików RAW, które uprzednio konwertujemy do formatu TIFF przy pomocy programu dcraw. W tej części testu wykorzystaliśmy trzy obiektywy: Fujifilm Fujinon XF 35 mm f/1.4 R, Carl Zeiss Touit M 50 mm f/2.8 oraz Fujifilm Fujinon XF 56 mm f/1.2 R. Dla każdej przysłony wybraliśmy najlepszy wynik.

Rozdzielczości zmierzone dla X-A10 są niemal tożsame z tymi, które otrzymaliśmy przy pomiarach X-A2. Testowany aparat ustępuje wyraźnie aparatom marki Olympus i Panasonic. Różnica maleje dopiero od wielkości otworu względnego f/11, gdzie wpływ zjawiska dyfrakcji na wynik pomiaru jest znaczny. Warto również pamiętać, że porównanie jest jedynie przybliżone – w Fujifilm użyto matrycy o innej gęstości niż w przypadku Panasonika i Olympusa. W przypadku X-A10 jest ona równa 209 px/mm a w micro 4/3 aż 266 px/mm. Użyliśmy również podobnych, ale jednak innej klasy obiektywów. Podsumowując – możemy uznać, że zdolność rozdzielcza aparatu Fujifilm X-A10 stoi na dobrym poziomie i nie mamy co do niej żadnych zastrzeżeń.

Spójrzmy jeszcze, jak wygląda profil przejścia czerni w biel na surowych zdjęciach.

Z wykresów możemy wywnioskować, że surowe pliki nie są w żadnym stopniu wyostrzane – świadczą o tym gładkie, pozbawione lokalnych maksimów przebiegi profili (wykresy górne) oraz funkcje MTF, które nie przekraczają wartości 1 (wykresy dolne). Analizując odpowiedzi funkcji w częstości Nyquista dojdziemy do pewnego ciekawego wniosku. W kierunku pionowym ma ona wartość na poziomie 12.8%, co świadczy o zastosowaniu w tym kierunku filtra dolnoprzepustowego. W kierunku poziomym sprawa ma się zupełnie inaczej – odpowiedź funkcji MTF w częstości Nyquista to 34.2%, co świadczy o braku filtra AA w tym kierunku. Zobaczmy zatem, czy na zdjęciach naszej tablicy możemy zaobserwować efekt mory:

Zgodnie z przewidywaniami, w jednym w kierunków schodzenia się linii efekt mory jest bardziej widoczny.