Do nastawy aparatu ISO 6400 krzywa utrzymuje wykładniczy charakter, co jednak zmienia się dla kolejnej wartości. Otrzymujemy bowiem charakterystyczne załamanie, które sprawia, że procentowa obecność szumu dla ISO 12800 jest praktycznie identyczna jak w ISO 6400. Świadczy to oczywiście o redukcji zaszumienia, przy czym odpowiedni parametr w aparacie pozostawał wyłączony. Nie możemy pochwalić takiego zachowania, gdyż jest ono wprowadzaniem użytkownika w błąd.

Sprawdźmy zatem, jak testowana lustrzanka radzi sobie z programowym odszumianiem zdjęć JPEG. Przewidziano pięć stopni redukcji szumu: wyłączona, standardowa, słaba, mocna oraz wieloklatkowa redukcja szumu. Ta ostatnia polecana jest przy zdjęciach obiektów nieruchomych wykonywanych ze statywu i polega na wykonaniu czterech klatek, a następnie uśrednieniu zarejestrowanego szumu, co pozwala na otrzymanie finalnego ujęcia o mniejszym zaszumieniu. Efekt działania wszystkich stopni przetestowaliśmy na nastawach ISO 12800 oraz 25600.

ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
Odszumianie redukcja wielokl.
ISO 25600
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
Odszumianie redukcja wielokl.

Przy każdym kolejnym parametrze odszumiania spotkamy się z większą redukcją szumu, ale też mocniejszą degradacją szczegółów. Całkiem pozytywnie możemy ocenić działanie wieloklatkowej redukcji szumu – zdjęcia są praktycznie pozbawione zaszumienia, musimy się jednak pogodzić ze stratą części detali.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z EOS-a 77D wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, porównania dokonujemy z aparatami Nikon D7200 i Fujifilm X-T20.

Surowe pliki z 77D na niższych czułościach charakteryzują się bardzo dobrym odwzorowaniem szczegółów, porównywalnym z D7200 i X-T20. Od ISO 1600 sytuacja zmienia się na korzyść aparatów konkurencji, gdyż naszym zdaniem testowana lustrzanka „szumi” wyraźniej niż aparaty Nikona i Fujifilm. Powyżej ISO 3200 wpływ szumu jest już bardzo wyraźny.

Sprawdźmy wyniki pomiarów programu Imatest. Wartości wyznaczyliśmy na podstawie zdjęć tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów.

Do wykresu nie możemy mieć zastrzeżeń, bowiem krzywa ma charakter wykładniczy, a wraz ze wzrostem ISO rośnie odległość pomiędzy poszczególnymi składowymi. Świadczy to o fizycznym charakterze wykresu, a więc braku ingerencji w surowe pliki RAW.

Zerknijmy zatem, czy wizualna ocena zostanie potwierdzona liczbami na wykresie porównującym składową luminancji (Y) szumu na zdjęciach z omawianych powyżej aparatów.

Już od najniższej nastawy ISO możemy zauważyć przewagę aparatów konkurencji ,oprócz Pentaksa, nad testowaną lustrzanką. Do ISO 1600 D7200 i X-T20 notują nad 77D przewagę niecałej działki ekspozycji, powyżej tej wartości różnica pomiędzy testowanym aparatem a urządzeniami Nikona i Fujifilm zmniejsza się. Dla przykładu, przy ISO 12800 przewaga D7200 i X-T20 to około 2/3EV, a K3 II 1/2 EV.

Na zakończenie, tradycyjnie prezentujemy wykres otrzymany w wyniku obliczeń na 48-bitowych zdjęciach TIFF.

Darki

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200

Generalnie, do wyglądu darków nie możemy mieć większych zastrzeżeń. Dla wszystkich czułości kształt histogramu przypomina rozkład Poissona. Nie zauważamy oznak redukcji zaszumienia przy dłuższych ekspozycjach – odchylenie standardowe zwiększa się wraz z kolejnymi czułościami. Jedynym mankamentem jest fakt, że na najwyższych czułościach można dostrzec banding, a także jaśniejsze obszary po jednej stronie kadru, które są prawdopodobnie efektem nagrzewania się elektroniki sąsiadującej z matrycą.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200