Uchwyt Pentaksa KP z początku wydaje się zupełnie wygodny. Użytkując małe i lekkie obiektywy (np. FA 50 mm f/1.4) nie zauważymy większych niedogodności. Przez większą część testu korzystaliśmy z relatywnie ciężkiej Sigmy A 35 mm f/1.4 DG i taki zestaw ciąży w dłoni po pewnym czasie. Do aparatu przykręciliśmy największą z dostępnych gumowych nakładek na uchwyt, a mimo to komfort pracy pozostawiał nieco do życzenia. Sytuację poprawiłaby wyższa rękojeść, warto zatem przemyśleć zakup dodatkowego uchwytu do zdjęć pionowych (D-BG7).

----- R E K L A M A -----

Podobnie jak w innych modelach klasy półprofesjonalnej, producent zdecydował się na zastosowanie dwóch kółek nastawczych, do tego dochodzi użyteczne pokrętło funkcyjne. Duża liczba optymalnie rozmieszczonych elementów sterujących niewątpliwie ułatwia obsługę aparatu i nie zmusza nas do częstego zaglądania do menu.

Podobnie jak w innych zaawansowanych lustrzankach tego producenta, dużą zaletą KP jest bogactwo opcji konfiguracyjnych oraz rozmaitych funkcji ułatwiających fotografowanie. Do dyspozycji użytkownika pozostają np. interwałometr, wielokrotna ekspozycja, zdjęcia HDR, tryby TAv i Sv (priorytet odpowiednio czasu i przysłony oraz czułości), mikroregulacja AF, elektroniczna poziomica, stabilizacja matrycy, czy dość rozbudowany tryb filmowania. Funkcja „Pixel Shift Resolution” pozwala na uzyskanie bardziej szczegółowych zdjęć, a jej dokładniejszy opis zamieściliśmy w następnym rozdziale. Z kolei ASTROTRACER ułatwia wykonywanie zdjęć ciał niebieskich. Na uwagę zasługuje również, znana z kilku innych modeli tej firmy, funkcja „Dostosowanie kompozycji”. Pozwala ona sterować położeniem matrycy za pomocą przycisków kierunkowych. Sensor można nieznacznie przesuwać w górę lub w dół, oraz obracać pod niewielkim kątem. Ta funkcja może się przydać, kiedy nie mamy statywu z głowicą z mikroruchami, a chcemy dokładnie wykadrować nasze zdjęcie. Należy jednak pamiętać, że przy skrajnych ustawieniach matrycy może dać o sobie znać winietowanie obiektywu.

Bardzo ciekawą funkcją, również wykorzystującą stabilizowany moduł matrycy, jest symulacja filtru antyaliasingowego za pomocą mikro drgań sensora. Matryca w KP owego filtra nie posiada, dlatego gdy fotografujemy drobne, powtarzające się wzory, na zdjęciach może wystąpić efekt mory. Aby temu zapobiec, inżynierowie Pentaksa stworzyli system, który ma temu przeciwdziałać, a jego skuteczność można ocenić w następnym rozdziale. Warto jeszcze dodać, że funkcja ta może pracować w trzech wariantach: optymalna rozdzielczość, jakość (priorytet redukcji efektu mory) i wyłączona oraz to, że efektywnie działa z czasami naświetlania nie krótszymi od 1/1000 s.

Obiektywy

Pentax KP jest w pełni kompatybilny z obiektywami z bagnetem KAF4 i KAF3 (z silnikiem SDM), KAF2 (obiektywami posiadającymi styki ustawiania ostrości, styki informacyjne i zasilające), a także z KAF i KA. Korzystając z obiektywów z ręczną regulacją ostrości aparat potwierdza ostrość (działa także funkcja focus-peaking w LV) i mierzy światło przez obiektyw. Przy włączonej stabilizacji drgań można też podać wartość ogniskowej obiektywu, aby mechanizm ten działał prawidłowo nawet z obcą optyką.

Szybkość

Aparat jest gotowy do pracy niecałą sekundę po przekręceniu włącznika w pozycję ON. Dokonywanie zmian ustawień, czy poruszanie się po menu Pentaksa odbywa się szybko i sprawnie. Podobnie jest z powiększaniem zdjęć i włączaniem widoku miniaturek. Kasowanie plików, czy stosowanie filtrów cyfrowych do wykonanych fotografii zabiera kilka sekund, ale nie są to irytujące opóźnienia. Złożenie zdjęcia wykonanego z użyciem funkcji PixelShift Resolution lub HDR zajmuje ok. 5 sekund.

Zdjęcia seryjne

KP posiada trzy tryby wykonywania zdjęć seryjnych: H (szybkie), M (średnie) oraz L (wolne). Deklarowana prędkość rejestracji w przypadku serii szybkiej wynosi 7 kl/s, średniej – 3 kl/s, natomiast wolnej – 0.8 kl/s.

Test zdjęć seryjnych wykonaliśmy z kartą SanDisk SDHC UHS-II Extreme PRO 16 GB 1867x, przy ustawionej czułości wynoszącej 1600 ISO i migawce 1/1000 sekundy. Zdjęcia w RAW zajmowały 50.3 MB, a pliki JPEG (najlepszej jakości) około 12.8 MB. Dla trwającej 30 sekund serii Hi otrzymaliśmy następujące rezultaty:

• migawka mechaniczna:
  • 103 zdjęcia JPEG (3.43 kl/s),
  • 24 zdjęcia RAW (0.8 kl/s).
• migawka elektroniczna:
  • 105 zdjęć JPEG (3.5 kl/s),
  • 24 zdjęcia RAW (0.8 kl/s).

Spójrzmy teraz na rozkłady czasowe, a zaczniemy od testu wykonanego przy wykorzystaniu migawki mechanicznej.

Aparat nie ma problemu z osiągnięciem deklarowanej szybkości fotografowania, a nawet nieco ją przekracza. Bufor w testowanym modelu pozwala na zapis jedynie 7 plików RAW w szybkim tempie, które po niecałej sekundzie spada do ok. 0.5 kl/s. W przypadku JPEG-ów jest lepiej, zapis przy 7 kl/s trwa ok. 5 sekund, po czym zapis staje się nieregularny. Dopiero w ok. 9 sekundzie przyjmuje w miarę stałe tempo przekraczające 2 kl/s.

Zobaczmy teraz co się stanie, jeśli aktywujemy elektroniczną migawkę.

Wprawdzie w instrukcji aparatu pojawia się informacja o spadku szybkości fotografowania w stosunku do migawki mechanicznej, nie podano jednak konkretnych wartości. Jak widać na podstawie informacji podanych wyżej, liczba zdjęć w 30-sekundowej serii praktycznie się nie zmieniła. Maksymalne tempo fotografowania wyraźnie jednak spadło i wyniosło ok. 4.2 kl/s i 4.7 kl/s odpowiednio dla formatu JPEG i RAW.

Pod względem szybkości fotografowania tryb seryjny w Pentaksie KP wypada zadowalająco. Niewielka pojemność bufora stanowi jednak ograniczenie, odczuwalne zwłaszcza przy fotografowaniu w formacie RAW. W tej kategorii konkurencja wypada lepiej, szczególnie Sony A77 II.

W testach wykorzystujemy karty pamięci SanDisk dostarczone przez firmę CSI.

Zdjęcia z przedziałem czasu

KP został wyposażony w interwałometr. Aby wykonać zdjęcia z wykorzystaniem tej funkcji, należy wpierw określić czas pomiędzy kolejnymi wyzwoleniami migawki (tzw. przedział czasu, od 2 s do 24 h) lub czas pomiędzy końcem jednej ekspozycji a początkiem kolejnej (tzw. przedział gotowości, minimalny lub od 1 s do 24 h), następnie podać liczbę fotografii, które chcemy zrobić (od 2 do 2000). Istnieje również opcja zdefiniowania godziny rozpoczęcia rejestracji serii zdjęć. KP umożliwia nam także wykonanie zaprogramowanej serii zdjęć z wykorzystaniem funkcji HDR. Minimalny czas pomiędzy kolejnymi wyzwoleniami migawki wynosi wówczas 10 sekund. Interwałometr pozwala także na rejestrację filmów poklatkowych, o czym pisaliśmy w poprzednim rozdziale.

Stabilizacja obrazu

Testując stabilizację obrazu dla różnych wartości czasu ekspozycji wykonujemy serię minimum 20 zdjęć na każdym czasie ekspozycji z szerokiego zakresu czasów. Serię robimy raz z włączoną, a drugi raz z wyłączoną stabilizacją. Następnie sprawdzamy, ile zdjęć w danej serii jest poruszonych. Otrzymane wyniki prezentujemy w formie procentowej stosunku liczby zdjęć poruszonych do całkowitej liczby zdjęć w serii. Odległość między dwoma krzywymi na wykresie jest miarą skuteczności stabilizacji. Zero na skali poziomej odpowiada najkrótszej ekspozycji, czyli czasowi 1/200 sekundy. Test wykonywany był z obiektywem Pentax-smc DA* 55 mm f/1.4 SDM.

Skuteczność systemu redukcji drgań SR II oceniamy na ok. 3 i 2/3 EV. Do deklarowanej przez producenta skuteczności 5 EV wprawdzie trochę brakuje, jednak ogólne wynik ten można śmiało uznać za bardzo dobry. Zaobserwowaliśmy lekką poprawę względem modelu K-3 II. Warto także przypomnieć, że w teście Sony A77 II skuteczność stabilizacji okazała się niższa, wyniosła bowiem 2.5 EV.

ASTROTRACER

Kolejną funkcją wykorzystującą ruchomy mechanizm matrycy jest ASTROTRACER. Inżynierowie Pentaksa wykorzystali funkcję „dostosowania kompozycji” (umożliwiającej mikroruchy matrycy) by wraz z informacjami dostarczanymi z dołączanego modułu GPS aparat mógł śledzić ruch gwiazd i planet podczas wykonywania długich ekspozycji. Ma to pozwolić na uzyskanie ostrych zdjęć ciał niebieskich bez potrzeby używania montażu paralaktycznego z prowadzeniem (oczywiście w ograniczonym czasie ekspozycji – maksymalnie 5 minut). ASTROTRACER działa także z innymi aparatami Pentaksa (K-r, K-30, K-50, K-S1, K-S2, K-5, K-5 II/IIs, K-3, K-3 II, K-1), przy czym podobnie jak opisywany model KP, większość z nich wymaga dołączenia zewnętrznego modułu GPS – O-GPS1.

Czyszczenie matrycy

Czyszczenie czujnika obrazu polega na wprawieniu go w krótką serię drgań, w celu usunięcia drobinek kurzu. W menu istnieje opcja uruchomienia tej funkcji na żądanie, a także zaprogramowania, by czyszczenie było przeprowadzane przy każdym włączeniu lub/i wyłączeniu aparatu. Podczas testowania zauważyliśmy kilka niewielkich cząstek kurzu na matrycy, których system czyszczenia nie był w stanie usunąć.

Wi-Fi

Pentax KP jest kolejną lustrzanką tego producenta wyposażoną w wewnętrzny moduł Wi-Fi. Połączenie ze smartfonem lub tabletem wyposażonym w system operacyjny Android lub iOS wymaga zainstalowania aplikacji mobilnej Image Sync. Niewątpliwie bardzo użyteczną funkcją dostępną dzięki komunikacji bezprzewodowej jest obsługa aparatu z poziomu smartfonu lub tabletu. Fotografując, mamy możliwość regulowania parametrów ekspozycji (czas, przysłona, ISO), balansu bieli, czy dotykowego wyboru punktu autofokusa wraz z wyzwoleniem migawki. Na ekranie widać również podgląd działania funkcji focus-peaking, choć jakość podglądu zostawia trochę do życzenia.

Aplikacja pozwala także na zdalne przeglądanie zdjęć i filmów (tylko pierwszej klatki) zapisanych w pamięci aparatu. Media można wyeksportować na urządzenie mobilne, wybierając jeden bądź więcej plików, a potem opublikować np. na Facebook-u. Nie ma problemu w przesyłaniem RAW-ów, czy filmów, niestety w aplikacji brakuje wskaźnika postępu przesyłania plików.

Musimy pochwalić aplikację za stabilność i szybkość działania, nie zauważyliśmy w zasadzie żadnych problemów w jej pracy. Nawiązanie połączenia trwa krótko, a przełączanie pomiędzy trybem live-view, a odtwarzania odbywa się sprawnie.

Lampa błyskowa

Pentax KP został wyposażony we wbudowaną lampę błyskową. Jej liczba przewodnia to tylko 6 m (przy ISO 100), a pokrywa ona swym zasięgiem kąt 75 stopni, odpowiadający obiektywowi o ekwiwalencie ogniskowej 28 mm. Kompensacja mocy błysku zawiera się w przedziale od −2 do +1 EV (w krokach co 1/2 lub 1/3 EV), a najkrótszy czas synchronizacji wynosi 1/180 s. Pomiar błysku działa na bazie automatyki P-TTL. Lampa może pracować w następujących trybach:

• Błysk automatyczny,
• Błysk automatyczny + redukcja efektu czerwonych oczu,
• Błysk ręczny,
• Błysk ręczny + redukcja efektu czerwonych oczu,
• Synchronizacja z długimi czasami naświetlania,
• Synchronizacja z długimi czasami naświetlania + redukcja efektu czerwonych oczu,
• Synchronizacja na tylną kurtynę,
• Tryb bezprzewodowy – wbudowana lampa może służyć jako sterownik zdalnego wyzwolenia lamp AF540FGZ lub AF360FGZ.

Siłę błysku zawsze porównujemy wykonując zdjęcie w zupełnie ciemnym pomieszczeniu przy czułości ISO 100, migawce 1/100 sekundy i przysłonie f/8.0. Wszystkie pozostałe ustawienia, jak na przykład kompensacja błysku, są w pozycji neutralnej. Zdjęcia wykonane z obiektywem Sigma 35 mm f/1.4 DG w trybie manualnym (M) z opisanymi wcześniej parametrami i w trybie półautomatycznym (P) przy ISO 100 przedstawiamy poniżej. Dla porównania prezentujemy również zdjęcia wykonane w tych samych warunkach i przy tych samych ustawieniach aparatem Canon EOS 80D.

KP (M)		80D (M)
KP (P)		80D (P)

Niska liczba przewodnia lampy w testowanym aparacie sprawia, że zdjęcie w trybie M jest słabo naświetlone. Przewaga 80D jest bardzo widoczna, jednak flesz w nim zastosowany charakteryzuje się LP równą 12. Z kolei w trybie P, scenka została nieco lepiej doświetlona w przypadku KP.

Autofokus

Za pracę systemu automatycznego ustawiania ostrości w KP odpowiada ten sam co w modelach K-3 i K-3 II czujnik SAFOX 11. Działa on w zakresie od −3 do 18 EV (przy ISO 100 i 1.4/50 mm). Do dyspozycji mamy 27 punktów AF, w tym 25 krzyżowych (o podwójnej precyzji). Przy pomocy przycisku AF MODE znajdującego się z boku obudowy, możemy wybrać jeden z trzech trybów ustawiania ostrości:

• AF.S – tryb pojedynczy automatyki ostrości – z możliwością określenia priorytetu ostrości bądź migawki,
• AF.C – tryb ciągły – z możliwością określenia priorytetu ostrości bądź zdjęć seryjnych,
• AF.A – tryb automatycznego wyboru – aparat automatycznie przełącza pomiędzy AF.S i AF.C w zależności od fotografowanego obiektu.

Opcje wyboru punktów ostrości są następujące:

• Auto – aparat automatycznie wybiera odpowiednie pole spośród wszystkich dostępnych,
• Wybór strefy – aparat automatycznie wybiera optymalny punkt ustawiania ostrości spośród wybranej strefy 9 pól AF,
• Wybierz – ręczny wybór jednego pola spośród wszystkich dostępnych,
• Punktowy – ustawia ostrość w środkowym punkcie AF,
• Rozszerzone pole AF (S) – ustawia ostrość w wybranym polu AF (z 27 punktów). Kiedy obiekt przesunie się poza nie, wykorzystywanych jest 8 punktów peryferyjnych by ponownie ustawić ostrość,
• Rozszerzone pole AF (M) – ustawia ostrość w wybranym polu AF (z 27 punktów). Kiedy obiekt przesunie się poza nie, wykorzystywane są 24 punkty peryferyjne by ponownie ustawić ostrość,
• Rozszerzone pole AF (L) – ustawia ostrość w wybranym polu AF (z 27 punktów). Kiedy obiekt przesunie się poza nie, wykorzystywanych jest 26 punktów peryferyjnych by ponownie ustawić ostrość.

Tryby Rozszerzonego pola AF działają jedynie podczas ciągłego ustawiania ostrości (AF.C).

Wspomaganie automatyki ostrości w warunkach słabego oświetlenia może odbywać się za pomocą wbudowanej diody świecącej. W live-view i trybie manualnego ustawiania ostrości możemy się posiłkować funkcją powiększenia obrazu (maksymalnie 10-krotnego), dostępną po wciśnięciu przycisku OK, oraz funkcją focus-peaking.

Standardowo w teście celności autofokusa wykonujemy serię 40 zdjęć i mierzymy na nich rozdzielczość. Zdjęcia wykonane zostały z obiektywem Pentax DA* 55 mm f/1.4 SDM przy przysłonie f/2.8. Przed każdym zdjęciem tablicy testowej obiektyw był przeogniskowany. Wyniki przedstawiamy w postaci histogramu, który prezentuje procentowe wartości odchyłek od najlepszego pomiaru MTF50 w serii.

KP wypadł całkiem nieźle na tle klasycznych, lustrzankowych konkurentów. Zdecydowana większość zdjęć plasuje się w trzech pierwszych przedziałach odchyłek, choć więcej trafień przypadło nie na pierwszy, a na drugi słupek. Znacznie lepiej poradził sobie aparat Sony.

Sprawdziliśmy również, jak zastosowany w testowanej lustrzance moduł radzi sobie przy świetle żarowym.

W tym świetle, KP praktycznie zdeklasował konkurencję. Ponad 70% strzałów w punkt to bardzo dobry wynik. Ponadto nie zaobserwowaliśmy odchyłek większych od 6%.

Pomiar światła

System pomiaru światła w Pentaksie KP działa w oparciu o czujnik RGB, mający 84000 pikseli i pracujący w zakresie od −3 do 20 EV (dla ISO 100 i obiektywu 50 mm f/1.4). Kompensacja ekspozycji może odbywać się w zakresie od −5 do +5 EV z krokiem 1/3 lub 1/2 EV. W testowanym Pentaksie dostępne są 3 standardowe tryby pomiaru światła:

• pomiar wielosegmentowy – ekspozycja jest automatycznie dobierana na podstawie pomiarów z czujnika RGB,
• punktowy – pomiar odbywa się tylko w centralnym punkcie AF,
• centralnie ważony – pomiar dokonywany jest w całym kadrze ale uśredniany z większą wagą dla obszaru centralnego.

W menu znajduje się także możliwość połączenia pomiaru ekspozycji z wybranym punktem ostrości – odpowiednia opcja znajduje się w zakładce ustawień niestandardowych.

Podczas testowania aparatu, praca czujnika pomiaru światła nie sprawiała problemów, choć przy fotografowaniu kontrastowych scen trzeba ustawiać ujemną kompensację ekspozycji (do -0.7 EV)

Warto również wspomnieć o funkcji bracketingu ekspozycji. Pozwala on na wykonanie 2, 3 lub 5 zdjęć różniących się od 1/3 do 3 EV z krokiem 1/3 EV (dla 5 zdjęć przedział ograniczono do ±2 EV). Dostępne są także tryby bracketingu głębi pola (różnica od 1 do 3 EV wartości przysłony z krokiem 1/3 EV) oraz bracketingu ruchu (zakres jw. dla czasu naświetlania). Można je także połączyć z samowyzwalaczem.