Panasonic LX-2 prezentuje się bardzo obiecująco. Po wzięciu go do ręki wrażenie to potęguje metalowa, solidna obudowa. Szybko go uruchamiamy, wykonujemy kilka zdjęć i ... coś jest nie tak. Robimy kolejne zdjęcia, przeglądamy je i ... ciągle mamy wrażenie, że coś nie gra z tym aparatem. Zdjęcia na jego dużym panoramicznym ekranie prezentują się ładnie - kolorki lekko przesycone, ale dodają fotografiom uroku (zresztą w tym segmencie nie ma co oczekiwać wiernej reprodukcji barw). Jednak ciągle coś jest nie tak. Po kolejnych kilkudziesięciu zdjęciach, nie mamy już wątpliwości - to te małe przyciski! Są zdecydowanie za małe na męską dłoń; panie pewnie będą miały łatwiej (dopóki posiadają krótkie paznokcie). Po pewnym czasie dokucza również fakt, że kciuk prawej ręki, z powodu małej ilości miejsca na tylnej ściance, często wędruje na ekran LCD brudząc go. Miejsca na palce na małej obudowie Panasonica generalnie też nie jest za dużo, choć trzyma się go całkiem wygodnie.

LX-2 wyposażony w aż 10 MPix matrycę nie zachwyca prędkością działania. Zdjęcia długo się zapisują na kartę, a sama reakcja aparatu na naciśnięcie spustu migawki też nie jest błyskawiczna. W tym niewielkim kompakcie Panasonic postanowił zamieścić również możliwość zapisywania zdjęć w formacie RAW. Szkoda tylko, że nie są one w żaden sposób bezstratnie kompresowane i jedna taka "surowa" fotografia zajmuje blisko 20 MB. Gdy już zapełnimy kartę i chcemy skasować zdjęcia, również musimy uzbroić się w cierpliwość. Skasowanie 512 MB karty SD (SanDisk Ultra II) trwa w Panasonicu 30 sekund, co jest najdłuższym czasem spośród testowanych do tej pory kompaktów.

Poza problemami w funkcjonowaniu dopatrzyliśmy się niedokładności w systemie pomiaru światła. Krótko mówiąc, aparat ma tendencję do "przepalania" zdjęć.

Dla równowagi wypiszmy kilka jego zalet. Należą do nich niewątpliwie duży i wyraźny ekran LCD, długa żywotność baterii, solidna i trwała obudowa oraz obecność szerokiego kąta. Przejrzystość menu i jego funkcjonalność również są mocną stroną tego aparatu. Jak zachowują się inne funkcje fotograficzne pokaże dalsza część tego materiału.

Szybkość

Test szybkości aparatu wykonaliśmy fotografując stoper przez 30-sto sekundowy przedział czasu. Stoper ustawiony był na tle kolorowej scenki, a podczas ekspozycji trwającej 1/1000 sek. ustawiliśmy czułość na 400 ISO. Wszystko po to, by utrudnić oprogramowaniu Lumixa kompresję zdjęć.

W ten sposób przebadaliśmy prędkość wykonywania zdjęć przez aparat, gdy pliki wynikowe zapisywane są jako JPEG w jakości bardzo dobrej i normalnej. W pierwszym przypadku aparat wykonał 31 ujęć (przeciętny rozmiar zdjęć to 1 400 KB), co odpowiada średniej prędkości 1.0 kl./s. Przy bardziej skompresowanych plikach (rozmiar zdjęć 850 KB) o dziwo liczba zarejestrowanych zdjęć wyniosła zaledwie 23, co przekłada się na prędkość 0.8 kl./sek.! Wynika z tego, że procesor aparatu może być zbytnio obciążany kompresją pliku do jego małych rozmiarów i nie dawać sobie rady z szybkim zapisem zdjęć.

Poniżej prezentujemy wykres przedstawiający czasowy rozkład zarejestrowanych zdjęć dla najwyższej jakości JPEG-a:

Producent nie zdecydował się na udostępnienie trybu zdjęć seryjnych zapisywanych w formacie RAW, co nie powinno dziwić, gdyż w swoim flagowym kompakcie (Panasonic Lumix FZ-50) również nie zamieszczono tej opcji. Poza tym jeśli przy 1 MB JPGach osiągi szybkościowe nie są imponujące, boimy sie pomyśleć co działoby się przy 20 MB RAWach.

Menu

Przejrzyste i funkcjonalne menu jest niemal znakiem rozpoznawczym aparatów Panasonica. Nie inaczej jest i tym razem. Łatwy dostęp do menu funkcyjnego, w którym zawarte są podstawowe funkcje wykorzystywane przy fotografowaniu oraz menu głównego to niewątpliwe zalety testowanego aparatu. Obfitość funkcji to kolejny plus. W tym małym aparaciku możemy po jednorazowym ustawieniu czasu i daty dowolnie zmienić czas lokalny w zależności od tego gdzie się znajdujemy. Posiada on również podstawowe funkcje edycji zdjęć oraz kilka schematów prezentacji fotografii i filmów na ekranie telewizora czy samego aparatu.

Poniżej przykładowe fotografie menu głównego i funkcyjnego:

Jakość zdjęć

Zdjęcia możemy zachowywać w formacie JPEG/EXIF wersja 2.2 zgodne z DPOF (cyfrowy format wykonywania odbitek) oraz, co jest rzadkością w tej klasie kompaktów, w postaci surowego zrzutu z matrycy, czyli pliku RAW. W przypadku plików JPEG możemy wybrać jeden spośród dwóch stopni jakości: bardzo dobra i dobra.

W tabeli poniżej przedstawione są wycinki planszy sfotografowane przy czułości ISO 100 w podstawowych trybach kompresji JPEG oraz RAW przekonwertowanego bezstratnie do formatu PNG:

Bardzo dobra
Dobra
RAW

Stabilizacja obrazu

Panasonic Lumix LX-2 oferuje użytkownikowi możliwość wykonywania nieporuszonych zdjęć dzięki zastosowanej w nim optycznej stabilizacji obrazu (MEGA O.I.S.). Gdy jest włączona mamy do wyboru dwa tryby: MODE1 i MODE2. Pierwszy z nich oznacza, że stabilizacja działa ciągle, od momentu włączenia. W drugim, aktywowana jest tylko podczas wykonywania zdjęcia. Nasze doświadczenia pokazują, że tryb MODE2 jest z reguły nieco skuteczniejszy, a jego wydajność sięga lekko powyżej 2 EV.

Klipy filmowe

Jak każdy aparat w tym segmencie, LX-2 udostępnia również nagrywanie filmów wideo. To co wyróżnia model Panasonica na tle konkurencji, to możliwość nagrywania filmów w rozdzielczości 848x480 pikseli przy prędkości 30 kl./sek. oraz 1280x720 pikseli przy 15 kl./sek. Oba tryby z pewnością ucieszą amatorów kręcenia krótkich klipów, tym bardziej, że wspomniane rozdzielczości odpowiadają standardowi 16:9, więc bardzo wygodnie się je ogląda na panoramicznych ekranach. Możliwe jest również nagrywanie filmów w standardowym formacie 4:3 i rozdzielczości 640x480 pikseli lub 320x240 pikseli (10/30 kl./sek.).