Owocem współpracy Panasonica z Leicą jest bardzo dobra jakość obiektywów stosowanych w produktach japońskiego koncernu. Wyjątkiem nie jest LX2, w którym zamontowano obiektyw DC VARIO-ELMARIT o zakresie ogniskowych 6.3 - 25.2 mm, będący odpowiednikiem obiektywu małoobrazkowego 28 - 112 mm. Pamiętać należy o fakcie, że tyczy się to fotografowania w formacie 16:9. Dla tego stosunku boków wykorzystana jest w 100% powierzchnia matrycy i dla niej prezentujemy wykres zmierzonych przez nas rozdzielczości:

Jak widać dla najszerszego kąta i maksymalnie otwartego otworu przysłony LX2 nie ma problemu z osiągnięciem rozdzielczości powyżej 2000 LW/PH. Dla najdłuższej ogniskowej maksymalny rezultat wynosi nieco ponad 1800 LW/PH. Tak dobrych osiągów pozazdrościć mogą mu konkurenci i Lumix zasługuje tutaj na duże pochwały. Widać, że Leica wie jak zrobić dobry obiektyw, a pomogło jej w tym niewątpliwie zachowanie umiaru krotności zooma.

Wraz z przymykaniem przysłony rozdzielczość szybko spada Dla całego zakresu ogniskowych przy f/8 rozdzielczości w centrum kadru oscylują w okolicach 1410 LW/PH.

Sytuacja na brzegu wygląda równie obiecująco:

Najlepsza sytuacja panuje dla okolic ekwiwalentu 60 mm. Przy maksymalnie otwartej przysłonie, rozdzielczość na brzegach ociera się wówczas o wysoki poziom 1600 LW/PH. Niewiele gorzej jest dla dłuższych ogniskowych. Jednak dla szerokiego kąta sytuacja wygląda już nieco mniej ciekawie. Dla f/2.8 rozdzielczość na brzegu wynosi jedynie 1129 LW/PH. Dla przysłon f/4-5.6 widoczna jest wyraźna poprawa - MTF-y powyżej 1310 LW/PH, po czy spada ona do 1138 LW/PH dla f/8. Należy jednak pamiętać, że sytuacja na brzegu odnosi się do fotografowania w formacie 16:9. Gdy przejdziemy do stosunku 4:3 (charakterystycznego dla typowych kompaktów) zakres ogniskowych zmienia nam się na 37 - 150 mm (ekwiwalent małoobrazkowy). Jednocześnie spada rozdzielczość fotografii - zamiast 10 MPix do dyspozycji mamy już "jedynie" 7.5 MPix. Wtedy mierzone wartości MTFów na brzegu kadru dodatkowo się poprawiają.

Aberracja chromatyczna

Obiektyw, choć nie posiada zbyt dużego zakresu ogniskowych, to ze względu na obecność szerokiego kąta oraz nietypowego formatu matrycy CCD, może mieć potencjalne problemy z aberracją chromatyczną. Nic bardziej mylnego! Uzyskane wyniki są wręcz wyśmienite. Aberracja jest praktycznie niewidoczna dla całego zakresu ogniskowych. Spośród dotąd przetestowanych kompaktów tej klasy z LX2 konkurować może jedynie... Panasonic TZ-1. Wykres mówi sam za siebie.

Dystorsja

Dla najszerszego kąta dystorsja, czyli zniekształcenia geometryczne obrazu, jest najbardziej widoczna. Mamy tutaj do czynienia z dystorsją beczkową, która wynosi -4.3%. Jest to dość duża wartość, jak na ekwiwalent małoobrazkowy 28 mm jednak przy tak szerokim polu widzenia nie można oczekiwać idealnego odwzorowania linii prostych. Szczerze mówiąc wolimy mieć 28 mm z dystorsją -4.3%, niż 35-37 mm z wynikiem na poziomie -3.5% jak to najczęściej jest w innych kompaktach nie mających bardzo szerokiego kąta.

Wraz z wydłużeniem ogniskowej dystorsja szybko maleje i dla przedziału od 60 do 112 mm waha się ona pomiędzy 0.8% a 1.2%, co nie jest poziomem zbyt uciążliwym.

Koma i astygmatyzm

Obiektyw Leica kiepsko radzi sobie z korekcją komy. Dla szerokiego kąta widoczne jest tylko niewielkie rozmycie punktowego obrazu diody w rogu kadru. Jednak dla dłuższych ogniskowych, zarówno w centrum jak i na brzegu dioda przybiera postać jajowatego dysku. Świadczy to o tym, że wszelkiego rodzaju drobne ("punktowe"), jasne elementy scenerii na fotografiach, będą lekko rozmyte.

Astygmatyzm (różnica pomiędzy poziomą a pionową rozdzielczością obrazu) jest utrzymywany na niskim poziomie. Dla ekwiwalentu 28 mm, wynosi on zaledwie 1.4% (co jest wartością bardzo małą). Przy ekwiwalencie małoobrazkowym 60 mm, osiąga on pułap 8.5% co jest wynikiem dobrym. Najgorzej jest dla najdłuższej ogniskowej, kiedy to astygmatyzm osiąga wartość 13.5%, która leży na pograniczu dobrego i dostatecznego korygowania tej wady.

Trochę dziwi, tak szybki przyrost astygmatyzmu w obiektywie o zaledwie czterokrotnym zoomie optycznym. Z drugiej strony nie przybiera on rozmiarów, które mogły by znacząco pogorszyć jakość zdjęć.

Winietowanie

W obiektywach szerokokątnych spadek jasności w rogach kadru jest nieunikniony i w wielu przypadkach jest on znaczący. LX2, w przypadku najszerszego kąta. dość dobrze sprostał temu zadaniu - winietowanie dla ekwiwalentu 28 mm i przy przysłonie f/2.8 wynosi w nim 0.73 f-stop (22%). Po przymknięciu przysłony o jedną działkę, pociemnienie brzegowe szybko spada do poziomu 0.24 f-stop (7.9%).

Wydłużenie ogniskowej powoduje szybki spadek winietowania. Dla środka zakresu, pociemnienie dla wszystkich wartości przysłony oscyluje w okolicach 0.2 f-stop (6.7%), co uznajemy za poziom niezauważalny na zdjęciach z życia wziętych.

Przy długim końcu zakresu ogniskowych winietowanie nieznacznie rośnie i wynosi ono około 11%.

Ostatecznie w tej kategorii oceniamy obiektyw zastosowany w LX2 dobrze. Stopień pociemnienia brzegowego prezentują poniższe fotografie:

Odblaski

Warstwy antyodbiciowe zastosowane w obiektywie LX2 spisują się kiepsko. Dla całego zakresu ogniskowych, podczas zdjęć pod światło, bez trudu uwiecznimy różnego rodzaju duszki i flary, których rozmiary i natężenie potrafią przybrać spore rozmiary. O ile ktoś nie lubi abstrakcyjnych wzorów pojawiających się na zdjęciach, lepiej nie kierować obiektywu Panasonica w kierunku ostrego źródła światła.

Makro

Tryb makro spisuje się przyzwoicie. Pozwala on fotografować obiekty położone w odległości od 5 cm do 30 cm od obiektywu (w zależności od ogniskowej). W tym celu wystarczy przesunąć jedynie suwak na obiektywie na pozycję "AF Macro". Przykładowe zdjęcie poniżej:

Autofokus

Mechanizm nastawy ostrości działa w LX2 działa cicho, w miarę szybko i bezbłędnie. Podczas zdjęć studyjnych nie odnotowaliśmy przypadku, w którym wg naszych kryteriów ostrość została by nastawiona niepoprawnie. Jest to duży plus, tym bardziej, że obiektyw do najjaśniejszych nie należy.