W Pentaksie K-1 II zastosowano pełnoklatkową matrycę typu CMOS, o całkowitej liczbie 36.77 milionów pikseli i rozmiarze 35.9×24 mm. Efektywna liczba pikseli wynosi 36.4 milionów, co pozwala na zapis zdjęć o maksymalnej rozdzielczości wynoszącej 7360×4912 pikseli. Surowe zdjęcia w K-1 zapisywane są jako pliki DNG (RAW nieskompresowany) lub PEF (RAW skompresowany).

Testowany Pentax posiada pełnoprawną funkcję wstępnego podnoszenia lustra (MLU). Znajduje się ona pośród trybów pracy migawki, czyli w łatwo dostępnym i intuicyjnym miejscu. Można korzystać z niej wyzwalając aparat spustem migawki, wężykiem zdalnego sterowania lub pilotem bezprzewodowym.

Na uwagę zasługuje także funkcja redukcji efektu mory. System opracowano, aby zminimalizować występowanie tego niekorzystnego zjawiska. Może ono powstawać, gdy aparat nie posiada filtra antyaliasingowego, a na naszych zdjęciach znajdują się drobne, powtarzające się wzory. Inżynierowie Pentaksa wykorzystali do tego celu stabilizowany moduł matrycy, który za pomocą mikrodrgań ma zasymulować efekt działania filtra AA. Funkcja ta może pracować w trzech wariantach: optymalna rozdzielczość, jakość (brak efektu mory) i wyłączona. Jej działanie sprawdziliśmy m.in. w teście Pentaksa K-3.

Rozdzielczość układu jako całości

Używając plików JPEG z wyostrzaniem ustawionym na najmniejszą możliwą wartość, wyznaczyliśmy rozdzielczość (MTF50) układu aparat plus obiektyw, obliczając ją w programie Imatest. Wartości wyrażone w liniach na wysokość obrazu pozwalają na porównanie z analogicznymi wykresami dla aparatów kompaktowych oraz ocenę stopnia wyostrzania zastosowanego przez producenta. Zdjęcia pomiarowe zostały wykonane z obiektywem Sigma A 35 mm f/1.4. Widzimy, że maksymalne osiągi są o około 400 LW/PH wyższe niż te notowane w pierwszej iteracji modelu K-1. Rozbieżność ta może wynikać ze stosowania innego obiektywu, albo zwiększonego wyostrzania. Zerknijmy zatem na przebiegi profili czerni i bieli oraz kształt funkcji MTF.

----- R E K L A M A -----

Nie zauważymy tutaj niczego niepokojącego. Górne przebiegi pozostają gładkie, a na funkcjach MTF nie zauważymy wyraźnych wybrzuszeń.

Rozdzielczość matrycy

Rozdzielczość matrycy (a dokładniej rzecz biorąc rozdzielczość układu matryca plus odcięty od wpływu aberracji optycznych dobrej klasy obiektyw) wyznaczamy w oparciu o funkcję MTF50, a pomiarów dokonujemy na niewyostrzonych plikach RAW, które uprzednio konwertujemy do formatu TIFF przy pomocy programu dcraw. Zdjęcia wykonaliśmy przy użyciu Sigmy A 35 mm f/1.4. Najwyższe uzyskane przez nas wyniki prezentujemy na poniższym wykresie.

Analizując powyższy wykres możemy zauważyć, że najmniej „upakowany” Pentax daje najniższą wartość funkcji MTF wyrażonej w liniach na milimetr. Z D850 oraz A7R III przegrywa o niecałe 10 lpmm. Rezultaty testowanego aparatu są tożsame (w granicach błędów pomiarowych) do wyników pierwszej wersji K-1. Zdolność rozdzielczą matrycy K-1 Mark II musimy zatem ocenić pozytywnie.

Upewnijmy się jeszcze, że zdjęcia nie są poddawane procesowi wyostrzania. W tym celu przedstawiamy przebiegi czerni i bieli (górny wykres) oraz kształt funkcji MTF (dolny wykres).

Widzimy, że na górnym wykresie nie zauważymy lokalnych maksimów, a funkcja MTF nie przyjmuje wartości powyżej 1. Oznacza to, że zdjęcia z K-1 II nie są wyostrzane. Matryca tego aparatu jest pozbawiona filtra AA, o czym świadczą wysokie odpowiedzi w częstości Nyquista (32.7% oraz 27.7% dla, kolejno, składowej pionowej i poziomej).

Pixel Shift Resolution

Podobnie jak poprzednik, K-1 II wyposażony został w funkcję Pixel Shift Resolution. Warto tu zaznaczyć, że Pentax był jedną z pierwszych firm, która zaczęła stosować przesunięcie o jeden piksel w celu polepszenia rozdzielczości dzięki uniknięciu demozaikowania. Aktualnie na rynku spotkamy się z aparatami Olympusa, Sony, Panasonika oraz Hasseblada, które również wykorzystują tę funkcjonalność. Pentax to wciąż jedyna firma, która zaimplementowała tryb Hi Res, wykorzystujący stablilizację matrycy, w lustrzance.

Warto podkreślić obecność opcji Motion Correct, która służy do niwelowania artefaktów powstałych na skutek przesunięcia fotografowanych obiektów w trakcie czterech ekspozycji. Jak widać na załączonych przykładach, funkcja ta działa poprawnie, likwidując większość niechcianych artefaktów.

Zdjęcie bez korekty ruchu

Zdjęcie z korektą ruchu

Domyślnie, tryb ten służy do stosowania przy użyciu statywu. W K-1 Mark II pojawiła się jednak opcja wykorzystania przesunięcia pikseli przy fotografiach wykonywanych z ręki. Poniżej przedstawiamy wykres wygenerowany dla trzech serii zdjęć JPEG: standardowej, z wykorzystaniem trybu Hi Res oraz z wykorzystaniem trybu Hi Res przy aktywnej opcji fotografowania z ręki. Warto zaznaczyć, że aparat zamocowany był na statywie, a złożenie pojedynczego zdjęcia w ostatnim trybie zajmuje około 15 sekund.

Widzimy, że najlepszą szczegółowością charakteryzują się zdjęcia wykonane w trybie Hi Res. Zarówno tryb standardowy, jak i Hi Res z ręki ustępują mu o przeszło 1000 linii na wysokość obrazu dla przysłony f/4. Zysk ze stosowania trybu Hi Res przy fotografowaniu z ręki jest, względem standardowych fotografii, minimalny.

Zbadaliśmy również jakość obrazu RAW, pliki wykonane w trybie Pixel Shift Resolution wywołując oprogramowaniem producenta Digital Camera Utility 5, a także programem dcraw (w tym wypadku traktowane są one jako pojedyncze zdjęcie, bowiem dcraw nie potrafi wywołać poprawnie czterech zdjęć „zaszytych” w jedno – ta seria oznaczona jest jako „zwykłe”). Rezultaty obliczeń przedstawiamy poniżej.

Zauważymy, że najlepszą szczegółowością prezentować się będą zdjęcia wykonane w trybie Pixel Shift Resolution. Przewaga nad zwykłymi zdjęciami wynosi prawie 5 lpmm dla przysłony f/5.6. Ponownie, zysk ze stosowania trybu Pixel Shift w trybie zdjęć z ręki jest minimalny.

Warto podkreślić, że na przebiegach funkcji MTF zdjęć wykonanych w trybie Pixel Shift Resolution nie da się zauważyć oznak świadczących o wyostrzaniu zdjęć.

Obiektywy Sigma A 35 mm f/1.4 DG HSM wykorzystywane w testach rozdzielczości udostępniła firma Sigma ProCentrum.