A7R II, APS-C, f/2.8	A7R II, APS-C, f/4.0
A7R II, APS-C, f/5.6	A7R II, APS-C, f/8.0

Na maksymalnym otworze względnym nawet użycie mniejszej matrycy nie pozwala uwolnić się od winietowania, bo sięga tam ono 31% (−1.07 EV). Spada jednak do umiarkowanego poziomu 20% (−0.66 EV) dla przysłony f/4.0. Koniec problemów z tą wadą widać dopiero dla przysłon f/5.6 i f/8.0, gdzie odnotowane przez nas wyniki to 13% (−0.39 EV) i 12% (−0.37 EV).

Małe rozmiary samego obiektywu i jego soczewek oraz wygląd rozogniskowanych krążków światła prezentowanych w poprzednim rozdziale każą nam z obawą oczekiwać na wyniki z pełnej klatki. Na początek rzućmy jednak okiem na miniaturki.

A7R II, FF, f/2.8	A7R II, FF, f/4.0
A7R II, FF, f/5.6	A7R II, FF, f/8.0

Winietowanie nie dość, że jest duże, to jeszcze słabo poddaje się przymykaniu przysłony. Na maksymalnym otworze względnym spadek jasności w rogach kadru sięga bardzo wysokiego poziomu 58% (−2.51 EV). Przymknięcie przysłony do f/4.0 powoduje, że wada ta spada do wciąż dużego poziomu 51% (−2.03 EV). Nawet na f/5.6 winietowanie łatwo rzuca się w oczy, bo wynosi tam 46% (−1.77 EV). Potem wcale nie jest lepiej. Na f/8.0 wada ta sięga 40% (−1.50 EV), a na f/11 wynosi 35% (−1.25 EV). Winietowanie jesteśmy w stanie dojrzeć nawet na przysłonach f/16 i f/22, gdzie sięga ono odpowiednio 30% (−1.02 EV) i 26% (−0.88 EV).

Poniżej pokazujemy uśredniony w koncentrycznych kręgach przebieg spadku jasności wraz z oddalaniem się od centrum kadru. Wartość liczbowa podana w procentach na każdym rysunku mówi nam, jaką powierzchnię ma obszar ograniczony od góry i z prawej strony wartością 100%, a z dołu prezentowaną krzywą. Mówi nam ona tym samym, ile całościowo światła jest traconego przez efekt winietowania. Proszę nie mylić tych procentów z procentami podawanymi na początku niniejszego rozdziału, bo nie są one ze sobą bezpośrednio powiązane.