Zobaczmy więc, jak na tym tle prezentują się wyniki testowanego obiektywu.

Zachowanie w centrum kadru jest rewelacyjne. Już na maksymalnym otworze względnym obraz ma świetną jakość, bo MTF-y docierają tam do wartości 41 lpmm. Przymykanie przysłony jeszcze polepsza sytuację. Na f/2.0 docieramy do rewelacyjnego poziomu 45 lpmm, a na f/2.8–4.0 rozdzielczość trzyma się bliskim rekordom wartościom z przedziału 48–49 lpmm.

Zachowanie na brzegu kadru jest ciekawe. Od razu dodam, że nie chciałbym, aby słowo „ciekawe” miało jakikolwiek wydźwięk pejoratywny. W ogólnej ocenie brzeg kadru zachowuje się bowiem bardzo dobrze. Nawet na maksymalnym otworze względnym MTF-y przekraczają poziom 36 lpmm, a więc obraz jest tam dobrej jakości. Na brzegu matrycy APS-C/DX, po przymknięciu przysłony, bez problemów przekraczamy 40 lpmm, a na brzegu pełnej klatki zbliżamy się wyraźnie do tej wartości. W efekcie nie ma problemów, aby uzyskać zdjęcia, w których jakość obrazu jest utrzymywana na bardzo wysokim poziomie w całym kadrze.

Widać jednak, że priorytetem konstruktorów było zapewnienie świetnej jakości obrazu w centrum kadru nawet na maksymalnym otworze względnym, a przez co poświęcono trochę brzegi (w obiektywie portretowym taka taktyka wcale nas nie dziwi). W efekcie, kombinacja krzywizny pola, poprzecznej aberracji chromatycznej, astygmatyzmu, komy i wad wyższego rzędu powoduje, że w okolicach f/2.0–2.8 MTF-y wyznaczane na pionowych i poziomych granicach zmieniają wyraźnie swoje wartości, a to, po uśrednieniu, powoduje lekkie zachwianie trendu wzrostowego.

Opisywany przed chwilą efekt zupełnie nie zmienia bardzo wysokiej oceny testowanego obiektywu. Nie mam wątpliwości, że to jeden z najostrzejszych Nikkorów, jakie przyszło mi używać. Brawa dla konstruktorów!

Na końcu tego rozdziału tradycyjnie przedstawiamy wycinki zdjęć naszej tablicy do pomiarów rozdzielczości pobrane z plików JPEG, zapisywanych równolegle z RAW-ami użytymi do powyższej analizy.

Nikon D3x, JPEG, f/1.4

Nikon D3x, JPEG, f/2.8