Nikon Nikkor AF-S 105 mm f/1.4E ED - test obiektywu
8. Winietowanie
Nikon D7000, f/1.4 | Nikon D7000, f/2.0 |
Tutaj problemów nie ma. Na maksymalnym otworze względnym winietowanie jest umiarkowane i sięga 24% (−0.81 EV). Wada ta znika praktycznie całkowicie na przysłonach f/2.0 i f/2.8, gdzie wynosi odpowiednio 8% (−0.25 EV) i 4% (−0.11 EV).
Zobaczmy teraz, co dzieje się na znacznie bardziej wymagającej w tym względzie pełnej klatce.
Nikon D3x, f/1.4 | Nikon D3x, f/2.0 |
Nikon D3x, f/2.8 | Nikon D3x, f/4.0 |
Pościnane krążki światła widziane w poprzednim rozdziale nie pozostawiały złudzeń, że w tej kategorii będziemy mieli wybitne osiągi. Z drugiej strony, biorąc pod uwagę ciekawe parametry obiektywu, wcale nie są one złe. Na maksymalnym otworze względnym spadek jasności w rogach kadru wynosi 47% (−1.83 EV) i wcale nie jest duży patrząc na osiągi innych jasnych portretówek. Przymknięcie przysłony do f/2.0 sprowadza winietowanie do poziomu 30% (−1.04 EV). Z niewielkim poziomem tej wady mamy do czynienia na przysłonach f/2.8 i f/4.0, gdzie zmierzone przez nas wartości to odpowiednio 17% (−0.55 EV) i 14% (−0.42 EV). Problemy kończą się całkowicie na otworze względnym f/5.6, gdzie wada ta sięga już tylko 10% (−0.30 EV).
Poniżej pokazujemy uśredniony w koncentrycznych kręgach przebieg spadku jasności wraz z oddalaniem się od centrum kadru. Wartość liczbowa podana w procentach na każdym rysunku mówi nam, jaką powierzchnię ma obszar ograniczony od góry i z prawej strony wartością 100%, a z dołu prezentowaną krzywą. Mówi nam ona tym samym, ile całościowo światła jest traconego przez efekt winietowania. Proszę nie mylić tych procentów z procentami podawanymi na początku niniejszego rozdziału, bo nie są one ze sobą bezpośrednio powiązane.