Panasonic Leica DG Vario-Elmarit 8-18 mm f/2.8-4 ASPH. - test obiektywu
6. Dystorsja
Olympus E-M5 II, JPEG, 8 mm | |||
Olympus E-M5 II, JPEG, 10 mm | |||
Olympus E-M5 II, JPEG, 13 mm | |||
Olympus E-M5 II, JPEG, 18 mm | |||
Na najkrótszej ogniskowej mamy do czynienia z „beczką” o wartości −1.59%. Na 10 mm zmniejsza się ona do niezauważalnego poziomu −0.37%. Na 13 mm wciąż mamy zniekształcenia beczkowe, choć w granicach błędów pomiarowych są one zgodne z zerem (formalna wartość −0.14%). Zniekształcenia poduszkowe, także znikome, bo wynoszące +0.32, możemy obserwować dopiero dla maksymalnej ogniskowej.
Po przejściu do plików RAW sytuacja zmienia się dramatycznie. Widać do wyraźnie na poniższych zdjęciach.
Olympus E-M5 II, RAW, 8 mm | |||
Olympus E-M5 II, RAW, 10 mm | |||
Olympus E-M5 II, RAW, 13 mm | |||
Olympus E-M5 II, JPEG, 18 mm | |||
Na 8 mm dystorsja jest ogromna. Mamy do czynienia z beczką o wartości aż −6.59%. Oczywiście można ją skorygować, ale niesie to za sobą pewne koszta. Po pierwsze, przycinamy pole widzenia. Jest to problem mniejszy niż mogłoby się wydawać, bo na szczęście producenci optyki Mikro 4/3 podają swoje pola widzenia już po skorygowaniu dystorsji. Większym problemem jest jednak inny efekt.
Niestety dystorsja Panaleiki 8–18 mm dość wolno maleje wraz ze zwiększaniem ogniskowej. Na 10 mm mamy do czynienia z wciąż wysokim poziomem −4.51%. Zniekształcenia beczkowe daje się także zauważyć dla ogniskowej 13 mm, gdzie sięgają one −1.68%. Dopiero na 18 mm mamy do czynienia z minimalną „poduszką” o wartości +0.32%.