Panasonic G90 umożliwia kontrolę intensywności procesu odszumiania w dość szerokim zakresie. Do dyspozycji mamy 11-stopniową skalę, a zawiera się ona pomiędzy −5 a +5, ze skokiem jednostkowym. Poniżej prezentujemy wycinki naszej scenki testowej wykonane na czułościach ISO 6400 i 12800 z różnymi stopniami redukcji zakłóceń. Poza minimalnym (−5) i maksymalnym (+5) poziomem odszumiania, prezentujemy również poziom pośredni (0).

ISO 3200
Odszumianie −5
Odszumianie 0
Odszumianie +5
ISO 6400
Odszumianie −5
Odszumianie 0
Odszumianie +5

Odszumianie na najniższym poziomie jest łatwo zauważalne. Widać, że kolejne stopnie przynoszą zauważalną zmianę w postaci coraz „gładszego” obrazu, co jednak siłą rzeczy odbija się na utracie detali.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z G90 wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, porównania dokonujemy z Nikonem D7500 oraz Sony A6400.

Zestawienie zdjęć w formacie RAW pozwala na znacznie bardziej miarodają ocenę jakości obrazu. I tak widzimy, że Lumix nieco ustępuje Nikonowi i Sony w kwestii odwzorowania detali. Nie jest to jednak różnica drastyczna, także aspekt ten możemy wciąż ocenić pozytywnie.

Jeśli chodzi natomiast o poziom szumu na wyższych nastawch ISO, wizualnie najlepiej w powyższej stawce wypada D7500. Za nim możemy sklasyfikować A6400. Lumix radzi sobie niestety najsłabiej, generując najwięcej cyfrowych zakłóceń. Naszym zdaniem nie warto wykraczać poza nastawę ISO 3200.

Przyjrzyjmy się teraz wynikom pomiarów. Te uzyskaliśmy programem Imatest na podstawie surowych zdjęć tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów.

Do przebiegu wykresu nie mamy zastrzeżeń. Wraz ze wzrostem czułości szum rośnie wykładniczo i nie widzimy niepokojących załamań. Dodatkowo, poszczególne składowe szumu są wyraźnie oddzielone. Nic zatem nie wskazuje na to, by surowe pliki były odszumiane. Przejdźmy więc teraz do porównania składowej luminancji dla testowanego bezlusterkowca i trzech innych aparatów. Odpowiedni wykres prezentujemy poniżej.

Na podstawie powyższego wykresu wyraźnie widać tendencję, o której wspominaliśmy na etapie analizy wycinków zdjęć. Lumix G90 charakteryzuje się niestety najwyższym poziomem szumu. Dla ISO 6400 ustępuje on Sony A6400 o ok. 1/2 EV. Nikon z kolei ma przewagę nad G90 rzędu 1 i 1/2 EV.

Tradycyjnie na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach, prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Poziom prądu ciemnego testujemy na podstawie zdjęć wykonanych z 3-minutową ekspozycją bez dopływu światła. Zdjęcia wykonujemy zarówno w formacie JPEG jak i 12-bitowych RAW-ów. Te pierwsze pokazujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Pliki RAW natomiast wywoływane są programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W przypadku G90 zakres ten wynosi od 0 do 511. Identyczny zakres ma również pozioma oś histogramów wykonanych na podstawie surowych plików. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 500 000 zliczeń.

100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600

Histogramom dość daleko do kształtu rozkładu Poissona. Do ISO 3200 sytuacja wygląda nieźle, bowiem otrzymane rozkłady są dobrze odseparowane od zera. Od ISO 6400 maksimum wypada w zerze, a statystyka się załamuje (wartość odchylenia standardowego przekracza średnią wartość sygnału).

Same darki wyglądają dobrze. Nierównomierności zaszumienia są w zasadzie znikome. Nie widać także oznak bandingu.

Na zakończenie prezentujemy także darki w formacie JPEG.

100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600