EOS M6 Mark II należy do grupy stosunkowo niewielkich bezlusterkowców, takich jak Fujifilm X-A7, czy Olympus E-PL9. Wizualne porównanie obu EOS-ów M6 pokazuje dość wyraźnie, że nowy model urósł względem Mark I. Większy korpus oznacza również przeprojektowany i większy uchwyt, co zaliczamy na plus.

----- R E K L A M A -----

Jeśli chodzi o jakość wykonania nowego bezlusterkowca, to stoi ona na podobnym poziomie jak u poprzednika. Obudowa z tworzywa sztucznego prezentuje się korzystnie, trudno jednak ocenić jej wytrzymałość na dłuższą metę po tak krótkim czasie spędzonym z aparatem. W każdym razie w konstrukcji EOS-a M6 Mark II nie znajdziemy ani elementów z lekkich stopów metali, ani uszczelnień. Gumowa okleina natomiast ma nieco bardziej chropowatą fakturę, dzięki czemu lepiej trzyma się skóry dłoni.

Zasilanie i gniazda

Canon EOS M6 Mark II, tak samo jak jego starszy brat M6, zasilany jest akumulatorem litowo-jonowym LP-E17 o pojemności 1040 mAh i napięciu 7.2 V. Według specyfikacji jego wydajność wynosi ok. 305 zdjęć (410 w trybie ekonomicznym). Podczas testowania aparatu, na w pełni naładowanym akumulatorze byliśmy w stanie wykonać ok. 350 zdjęć. Opcjonalnie aparat można także zasilać kompatybilnym zasilaczem CA-PS700, połączonym z adapterem DR-E17.

EOS M6 Mark II współpracuje z kartami pamięci SD/SDHC oraz SDXC (zgodność z UHS-II). Kieszeń na kartę pamięci znajduje na spodzie aparatu bezpośrednio przy komorze akumulatora.

Na prawej ściance aparatu, pod jedną gumową zaślepką znajdziemy następujące złącza:

• USB-C,
• micro HDMI typu D.

Na lewej ściance natomiast odnajdziemy kolejne dwa gniazda:

• wejście zewnętrznego mikrofonu stereo mini jack 3.5 mm,
• gniazdo na wężyk spustowy RS-60E3.

Warto jeszcze dodać, że EOS-a M6 Mark II możemy obsługiwać zdalnie za pomocą pilota Bluetooth BR-E1.

Przyciski

Omawianie elementów sterujących, w które wyposażono EOS-a M6 Mark II, rozpoczniemy tradycyjnie od górnej ścianki.

Po prawej stronie sanek dla zewnętrznej lampy błyskowej znajdziemy standardowe koło trybów pracy aparatu, a na nim następujące pozycje:

• Inteligentna scena auto,
• Tryb hybrydowy automatyczny,
• Twórcze wspomaganie,
• SCN – tryb zdefiniowanych scen (Autoportret, Portret, Krajobraz, Makro, Sport, Żywność, Panoramowanie, Zdjęcia nocne z ręki, Kontrola podświetlenia HDR),
• Filtry twórcze,
• Tryb Filmu,
• C1, C2 – nastawy własne,
• M – tryb ustawień ręcznych,
• Av – preselekcja przysłony,
• Tv – preselekcja czasu,
• P – tryb półautomatyczny,
• Fv – tryb elastycznej automatyki.

Idąc dalej w prawo widzimy dwa pokrętła sterujące. Wewnątrz dolnego, zamiast kółka kompensacji ekspozycji dostępnego u poprzednika, znajdziemy przycisk DIAL FUNC, który odpowiada za wyświetlenie małego panelu szybkiej regulacji 5 wybranych parametrów (ISO, tryb migawki, tryb AF, balans bieli, kompensacja lampy błyskowej). Z kolei pośrodku górnego pokrętła mamy przycisk spustu migawki. Obok znajduje się programowaly guzik M-Fn. Spójrzmy teraz na tylną ściankę.

Przy prawym górnym rogu ekranu mamy przełącznik AF/MF, którego nie było u poprzednika. Pośrodku umieszczono przycisk programowalny, pełniący standardowo rolę guzika AF-ON. Poniżej mamy przycisk nagrywania wideo, a obok INFO – wykorzystywany między innymi do zmiany wyświetlanych na ekranie informacji. Pod nimi znajduje się zintegrowany z pokrętłem sterującym wybierak wielofunkcyjny. Jego przyciski kierunkowe obsługują następujące funkcje:

• górny – kompensacja ekspozycji,
• prawy – tryb lampy błyskowej,
• dolny – usuwanie zdjęć,
• lewy – tryb migawki.

Pośrodku wybieraka znajduje się przycisk Q/SET służący do zatwierdzania dokonywanych ustawień i włączający menu podręczne. Na samym dole natomiast mamy jeszcze przycisk uruchamiający tryb odtwarzania oraz guzik MENU.

Na przedniej ściance znajdziemy jedynie standardowy przycisk zwalniający blokadę bagnetu.

Ostatnim przyciskiem, który został do omówienia jest przełącznik podnoszący lampę błyskową, zlokalizowany na lewym boku, ponad portami mikrofonu i wężyka.

W menu ustawień indywidualnych znaleźć można opcje dotyczące programowania wybranych elementów sterujących. Możliwości, które oferuje testowany aparat w tym zakresie, przedstawia poniższy film.

Menu

Pod względem organizacyjnym i graficznym menu w EOS-ie M6 Mark II wygląda tak, jak u poprzednika. Mamy zatem do czynienia z typowym dla aparatów Canona podziałem na 5 kategorii oznaczonych różnymi kolorami: ustawienia fotografowania/filmowania (czerwony), odtwarzanie (niebieski), nastawy aparatu (żółty) ustawienia indywidualne C.Fn (pomarańczowy) oraz Moje menu (zielony). Warto dodać, że menu odtwarzania widoczne jest tylko w trybie przeglądania zdjęć. Z pozostałych kategorii widoczne jest wówczas także menu nastaw. Poniżej prezentujemy filmy przedstawiające zawartość poszczególnych kategorii.

Menu fotografowania

Menu filmowania

Menu odtwarzania

Menu łączności bezprzewodowej

Menu nastaw

Menu ustawień indywidualnych (C.Fn)

Ostatnia, zielona zakładka to tradycyjne Moje Menu, służące do gromadzenia ustawień, po które najczęściej sięgamy. Spośród wszystkich opcji w menu (poza kategorią odtwarzania) możemy wybrać dowolne i wstawić je w tym miejscu. Co więcej, mamy możliwość stworzenia maksymalnie 5 kart (każda może pomieścić maksymalnie 6 elementów) Mojego menu i dodatkowo nadać im własne nazwy. To pozwoli na posegregowanie najczęściej używanych ustawień, w zależności od konkretnych potrzeb użytkownika. Samo kasowanie, bądź dodawanie kolejnych opcji jest przy tym bardzo łatwe. To bardzo praktyczne rozwiązanie, zwłaszcza przy bogatym menu. Dodatkowo mamy opcję, która powoduje, że Moje Menu jest domyślną zakładką, która pojawia się po wciśnięciu przycisku MENU. A jeśli w Moim Menu uda nam się zawrzeć wszystkie potrzebne nam elementy, możemy ustawić, że tylko ono będzie wyświetlane.

Podczas fotografowania przyciskiem Q/SET możemy uruchomić menu szybkich nastaw. Jego zawartość jest konfigurowalna, a wybór pod tym względem obejmuje następujące elementy:

• tryb obszaru AF,
• tryb AF,
• jakość i wielkość zdjęć,
• jakość filmu,
• tryb migawki,
• samowyzwalacz/zdalne wyzwalanie,
• balans bieli,
• styl obrazu,
• tryb pomiaru światła,
• automatyczny optymalizator jasności,
• współczynnik proporcji obrazu.

Wyświetlacz

Canon EOS M6 Mark II został wyposażony w taki sam jak u poprzednika 3-calowy dotykowy wyświetlacz TFT o rozdzielczości 1 040 000 punktów i proporcjach ekranu 3:2. Jest on wyposażony w mechanizm umożliwiający odchylanie w zakresie od 180 stopni w górę do ok. 45 stopni w dół. Jasność obrazu na wyświetlaczu możemy kontrolować ręcznie w 5-stopniowej skali.

Podczas fotografowania do wyboru mamy cztery tryby wyświetlania, pomiędzy którymi przechodzimy przyciskiem INFO:

• własny tryb 1, 2 i 3,
• podgląd kadru bez dodatkowych informacji,
• panel informacyjny z ustawieniami aparatu.

Dostępność poszczególnych trybów możemy ustawić w menu aparatu, przy czym jeden z trzech pierwszych trybów musi pozostać włączony. Ponadto w trybach własnych możemy ustawić widoczność informacji o nastawach fotografowania, histogramu (jasności lub RGB; mały lub duży), siatki kadrowania (3 rodzaje do wyboru), przycisków ekranowych oraz elektronicznej poziomicy.

Po wciśnięciu przycisku Q ów ekran daje możliwość zmiany ustawień kilku parametrów (także w trybie odtwarzania). Pomiędzy kolejnymi elementami przechodzimy za pomocą wybieraka, a zmian dokonujemy dowolnym pokrętłem sterującym. Obsługę możemy też przeprowadzać bezpośrednio na ekranie za pośrednictwem interfejsu dotykowego.

W trybie odtwarzania za pomocą przycisku INFO możemy zmieniać sposób wyświetlania pojedynczego zdjęcia. Do dyspozycji mamy następujące możliwości:

• zdjęcie + podstawowe informacje,
• miniaturka zdjęcia + skrócony EXIF + histogram (Y lub RGB do wyboru w menu),
• miniaturka zdjęcia + histogramy (Y oraz RGB) + dodatkowe informacje (na kolejnych ekranach):
  • o użytym obiektywie,
  • o ustawieniach balansu bieli,
  • o ustawieniach stylu obrazu,
  • o ustawieniach opcji redukcji szumu,
  • o ustawieniach opcji korekcji wad obiektywu,
  • informacje o geolokalizacji (jeśli są zapisane w EXIF-ie).

Poza pierwszym, wyświetlanie pozostałych trybów można aktywować lub dezaktywować w menu odtwarzania. Zdjęcia możemy oczywiście powiększać oraz oglądać w formie indeksów (6, 12, 42 lub 110 miniaturek). Ponadto podczas szybkiego przeglądania pojedynczych zdjęć oraz indeksów można skorzystać z efektów animacji, które uruchamiamy w menu odtwarzania.

Wyświetlacz daje obraz dobrej jakości i zapewnia przyzwoite kąty widzenia. W słoneczny dzień jego czytelność wyraźnie spada, co praktycznie zmusza nas by zwiększyć jego jasność.

Przy omawianiu wyświetlacza należy również poświęcić miejsce na opis funkcji dotykowej obsługi aparatu. Możliwości pod tym względem są bardzo szerokie i większość operacji dokonywanych na elementach sterujących ma swój odpowiednik w interfejsie dotykowym. W pierwszej kolejności w ten sposób możemy obsługiwać menu główne, aktywną tablicę kontrolną oraz menu podręczne, które uruchamiamy albo przyciskiem Q/SET, albo dotykając symbolu Q na ekranie. Dotykowo możemy także powiększać widok kadru w wybranym miejscu (5- lub 10-krotnie) za pomocą ikony lupy. Oczywiście dotykowy interfejs umożliwia również wskazywanie obszaru ustawiania ostrości, które można połączyć z jednoczesnym wyzwalaniem migawki. W trybie odtwarzania natomiast można nie tylko przewijać zdjęcia palcem, ale również powiększać je i pomniejszać, a także włączać widok miniatur.

Filmy

W trybie wideo znajdziemy trzy opcje nagrywania: film automatyczny, ręczny oraz film HDR. W trybie automatycznym z parametrów ekspozycji regulować możemy jedynie kompensację. W trybie manualnym natomiast mamy możliwość regulacji zarówno wartości przysłony, czasu naświetlania, jak i czułości ISO (również w trakcie rejestracji). Co więcej, pomocna w tym przypadku może okazać się dotykowa obsługa z poziomu ekranu, która pozwala na bezgłośne dokonywanie ustawień parametrów. Szkoda jednak, że nie mamy możliwości nagrywania filmów w trybach priorytetu przysłony, czy migawki. Film HDR rejestrowany jest w jakości Full HD (1920×1080 pix) 25p/29.97p.

Testowany aparat umożliwia nagrywanie filmów w następujących trybach zapisu:

• 4K (3840×2160 pix) 25p (PAL), 29.97p, (NTSC),
• Full HD (1920×1080 pix) 50p (PAL), 59.94p (NTSC) (4288 KB/s),
• Full HD (1920×1080 pix) 25p (PAL), 29.97p, 23.98p (NTSC) (2945 KB/s), (standardowa i lekka),
• HD (1280×720 pix) 50p (PAL), 59.94p (NTSC) (1969 KB/s),
• Full HD (1920×1080 pix) 100p (PAL), 120p (NTSC) z „cropem” 1.2x i bez dźwięku.

EOS-a M6 Mark II należy pochwalić za dostępną wreszcie możliwość nagrywania 4K bez przycięcia obrazu. Podejrzewamy jednak, że rejestracja odbywa się z zastosowaniem line skippingu, choć producent nie podaje bezpośrednio takiej informacji.

Filmy zapisywane są z rozszerzeniem MP4 z użyciem kodeka MPEG-4AVC/H.264. Ze względu na ograniczenia systemu plików, rozmiar pojedynczego pliku wideo nie może przekroczyć 4 GB. Wbudowany mikrofon pozwala na nagrywanie dźwięku stereo, dodatkowo istnieje możliwość podłączenia do aparatu opcjonalnego mikrofonu zewnętrznego. Poziom nagrywanego dźwięku może być regulowany automatycznie przez aparat lub ręcznie. W ustawieniach można także znaleźć pozycje filtr wiatru oraz tłumik. Ta pierwsza ogranicza oczywiście specyficzne odgłosy pojawiające się podczas nagrywania filmów przy wietrznej pogodzie, natomiast druga automatycznie blokuje zniekształcenia dźwięku pojawiające się przy jego zbyt dużym natężeniu. Autofokus podczas nagrywania filmów może działać w trybie ciągłym (Filmowy Servo AF) lub pojedynczym, w którym uruchamiamy go wciskając do połowy spust migawki. Trzeba przyznać, że skuteczność AF w typowych sytuacjach jest w pełni zadowalająca. Ostrzenie oparte o detekcję fazy dostępne jest zarówno w jakości Full HD, jak i 4K.
Bardzo dobrze działa także wykrywanie twarzy i oka, co można zobaczyć na poniższym filmie.

Kolejny film demonstruje działanie autofokusa przy zmianie planów.

Manualne ogniskowanie wspomaga funkcja focus-peaking, działająca także w trakcie rejestracji.

Podczas filmowania możemy wykorzystać funkcję 5-osiowej cyfrowej stabilizacji obrazu. Może ona również współpracować z optyczną stabilizacją, o ile oczywiście podłączony do aparatu obiektyw taki system posiada. Funkcja ta może pracować w dwóch trybach: włączona oraz wzmocniona. Należy oczywiście pamiętać, że jej wykorzystanie powoduje zmniejszenie kąta widzenia używanego obiektywu. Jak funkcja ta spisuje się w praktyce można ocenić na podstawie filmów przykładowych, które nagraliśmy z opcją wyłączoną, włączoną i wzmocnioną.

W menu w trybie wideo znajdziemy opcję nagrywania filmów poklatkowych. Do wyboru mamy trzy zdefiniowane ustawienia, przeznaczone dla różnych sytuacji:

• Scena 1 – fotografowanie obiektów w ruchu np. spacerujących ludzi (interwał 3 s / 300 zdjęć),
• Scena 2 – fotografowanie powolnych zmian dotyczących obiektów, np. chmur (interwał 5 s / 240 zdjęć),
• Scena 3 – do fotografowania scen z powolnymi zmianami (interwał 15 s / 240 zdjęć).

Parametry filmu poklatkowego możemy także dobierać ręcznie. Wielkość interwału możemy kontrolować w zakresie od 2 do 30 sekund z krokiem 1 sekundy. Liczbę zdjęć natomiast możemy regulować co 30 w przedziale od 30 do 900. Przy dokonywaniu ustawień na ekranie widzimy podgląd czasu wymaganego do rejestracji materiału oraz długość wynikowego filmu. Dodatkowa opcja pozwala ustalić, czy ekspozycja ma pozostać stała, czy będzie regulowana przy każdym zdjęciu. Ponadto możemy włączyć lub wyłączyć podgląd wykonywanych zdjęć. Filmy poklatkowe zapisywane są w jakości 4K lub Full HD 25p (PAL) lub 29.97p (NTSC).

Przy omawianiu filmów warto jeszcze wspomnieć, że dla jakości Full HD 25p możemy aktywować kilka filtrów cyfrowych:

• sen,
• stare filmy,
• wspomnienia,
• dramatyczne B&W,
• efekt miniatury.

W tym ostatnim nagrywamy przyspieszone filmy. Stopień przyspieszenia można ustawić na jedną z trzech wartości 5x, 10x lub 20x.

Przykładowe filmy

Filmy nagraliśmy używając obiektywu EF-M 15–45 mm f/3.5–6.3 IS STM.

• 4K 3840×2160 px, 25p – 218 MB,
• 4K 3840×2160 px, 25p – 291 MB, film nagrany po zmroku,
• Full HD 1920×1080 px, 50p – 94 MB,
• Full HD 1920×1080 px, 25p – 53 MB,
• Full HD 1920×1080 px, 25p (lekka)- 20 MB,
• HD 1280×720 px, 50p – 94 MB,
• Full HD 1920×1080 px, 100p – 64 MB,
• 4K 3840×2160 px, 25p – 80 MB, efekt „galaretki”,
• Full HD 1920×1080 px, 50p – 23 MB, efekt „galaretki”,
• Full HD 1920×1080 px, 25p – 56 MB, filtr: „Stare filmy”,
• Full HD 1920×1080 px, 25p – 69 MB, filtr: „Dramatyczne B&W”,
• Full HD 1920×1080 px, 25p – 44 MB, porównanie filmu HDR i zwykłego (2 ujęcia),
• Full HD 1920×1080 px, 50p – 64 MB, stabilizacja cyfrowa wyłączona,
• Full HD 1920×1080 px, 50p – 44 MB, stabilizacja cyfrowa włączona,
• Full HD 1920×1080 px, 50p – 44 MB, stabilizacja cyfrowa wzmocniona.

Wizjer

Tak samo jak pierwszy M6, Mark II także nie posiada wizjera ani optycznego, ani elektronicznego. Producent przewidział jednak możliwość podłączenia opcjonalnego celownika. M6 II jest kompatybilny zarówno z modelem EVF-DC2, jak i EVF-DC1.

Na rynku dostępny jest zestaw handlowy obejmujący opisywany aparat wraz z obiektywem 15–45 mm oraz wizjerem EVF-DC2 (widoczny na zdjęciu powyżej). Zastosowano w nim wyświetlacz typu OLED o wielkości 0.39 cala i rozdzielczości 2 360 000 punktów. Punkt oczny wizjera wynosi 22 mm. Ponadto wyposażono go w czujnik zbliżeniowy oka. Warto dodać, że odległość, w której czujnik reaguje, wynosi ok. 6 cm i nie mamy niestety możliwości jej ustawienia. W związku z tym, przy automatycznym przełączaniu obrazu, stosunkowo łatwo o sytuację, kiedy obraz znika z ekranu LCD z powodu zbliżenia ręki, czy zbyt małej odległości aparatu od tułowia.

W wizjerze mamy 3 ekrany wyświetlania informacji, pomiędzy którymi przechodzimy przyciskiem INFO. W przypadku pierwszego ekranu nie mamy możliwości żadnej edycji, a podstawowe informacje wyświetlane są bezpośrednio pod kadrem. Wygląd dwóch pozostałych ekranów możemy ustalić pod siebie. Można w ich przypadku włączyć wyświetlanie dodatkowych informacji o nastawach fotografowania, histogramu (jasności lub RGB; mały lub duży), siatki kadrowania (3 rodzaje do wyboru) oraz elektronicznej poziomicy.

Ogólnie jakość wyświetlania stoi na niezłym poziomie. Dobra rozdzielczość i brak efektu tęczy wpływają pozytywnie na wygodę kadrowania. Rozczarowujące jest natomiast powiększenie wizjera. Producent nie podaje konkretnej wartości, szacujemy zatem, że podobnie jak w EOS-ie M50, jest ono mniejsze od 0.6x. Również w gorszych warunkach oświetleniowych jakość obrazu pozostaje zadowalająca i dopiero przy niewielkiej ilości światła daje się zauważyć smużenie.