Voigtlander Apo-Lanthar 65 mm f/2 Aspherical 1:2 Macro - test obiektywu
8. Winietowanie
A7R II, APS-C, f/2.0 | A7R II, APS-C, f/2.8 |
W tym przypadku umiarkowane winietowanie da się zauważyć tylko na maksymalnym otworze względnym, gdzie sięga ono 27% (−0.93 EV). Zastosowanie przysłon f/2.8 i f/4.0 całkowicie likwiduje problem, bo opisywana wada spada tam do odpowiednio 10% (−0.32 EV) i 7% (−0.21 EV).
Po przejściu na większą matrycę pełnoklatkową problemów jest znacznie więcej i wyraźnie widać to na poniższych zdjęciach.
A7R II, FF, f/2.0 | A7R II, FF, f/2.8 |
A7R II, FF, f/4.0 | A7R II, FF, f/5.6 |
Na maksymalnym otworze względnym, w samych rogach kadru, ucieka nam ponad połowa światła – dokładny wynik to 54% (−2.26 EV). Problem wciąż daje się we znaki na przysłonie f/2.8, gdzie sięga wartości 34% (−1.19 EV). O umiarkowanych wartościach możemy mówić dla przysłon f/4.0 i f/5.6, gdzie uzyskane przez nas wyniki to odpowiednio 25% (−0.83 EV) i 20% (−0.66 EV).
Dalsze przymykanie przysłony nie daje już wyraźniejszych efektów. Wyniki uzyskane na otworach względnych f/8 i f/11 sięgają takiej samej wartości 19% (−0.60 EV).
Sony A7R II, JPEG, f/2.0 |
Poniżej pokazujemy uśredniony w koncentrycznych kręgach przebieg spadku jasności wraz z oddalaniem się od centrum kadru. Wartość liczbowa podana w procentach na każdym rysunku mówi nam, jaką powierzchnię ma obszar ograniczony od góry i z prawej strony wartością 100%, a z dołu prezentowaną krzywą. Mówi nam ona tym samym, ile całościowo światła jest traconego przez efekt winietowania. Proszę nie mylić tych procentów z procentami podawanymi na początku niniejszego rozdziału, bo nie są one ze sobą bezpośrednio powiązane.