Niniejsza tabela przedstawia porównanie parametrów Canona EF 85 mm f/1.4L IS USM do innych lustrzankowych obiektywów klasy 1.4/85, a także do trochę ciemniejszego, ale także wyposażonego w stabilizację Tamrona. Najbardziej skomplikowaną konstrukcję ma tutaj Sigma i to pomimo braku stabilizacji. Zarówno Sigma, jak i Zeiss są wyraźnie cięższe i większe od Canona. Najbardziej kompaktowy jest Nikkor, który jest w tym zestawieniu obiektywem o najprostszej konstrukcji optycznej.

Na poniższym zdjęciu Canon 1.4/85 IS stoi obok innej systemowej 85-tki czyli modelu EF 85 mm f/1.8 USM oraz Canona EF 35 mm f/2 IS USM.

Testowany obiektyw rozpoczyna się metalowym bagnetem, który otacza styki i tylną soczewkę o średnicy aż 38 mm. Tutaj jednak nie było potrzeby naklejania styków na soczewkę, jak to było w modelu EF 85 mm f/1.2 USM. Owa tylna soczewka znajduje się na wysokości bagnetu i jest nieruchoma. Jej otoczenie jest czarne i dobrze zmatowione.
----- R E K L A M A -----

Właściwy korpus obiektywu rozpoczyna się nieruchomym i czarnym pierścieniem, na którym znajdziemy czerwoną kropkę ułatwiającą mocowanie obiektywu do aparatu. Idąc dalej natrafimy na znacznik ogniskowej „85mm”. Powyżej niego mamy skalę odległości umieszczoną za szybką i wyrażoną w stopach oraz w metrach. Pod nią umieszczono skalę głębi ostrości, ale mało użyteczną, bo zawierającą znaczniki dla tylko dwóch wartości przysłony: f/11 i f/22.

Po lewej stronie skali znajdziemy przełącznik typu pracy mechanizmu ustawiającego ostrość (AF/MF), a po jej drugiej stronie numer seryjny i informację, że obiektyw wyprodukowano w Japonii; po prawej zaś napis „IMAGE STABILIZER” i „ULTRASONIC”.

Następnym elementem jest pierścień do manualnego ustawiania ostrości, który ma szerokość aż 33 mm. Jego większą część zajmuje gumowane karbowanie, nad którym umieszczono czerwony pasek charakterystyczny dla serii L. Pierścień pracuje płynnie i z należytym oporem, a przebieg całej skali wymaga obrotu nim o kąt około 130 stopni. Za pierścieniem do ustawiania ostrości znajdziemy jeszcze niewielki, nieruchomy pierścień, na który naniesiono napis z nazwą i parametrami obiektywu.

Przednia soczewka testowanego instrumentu ma średnicę 71 mm, jest lekko wypukła i nieruchoma. Otacza ją nierotujące mocowanie filtrów o średnicy 77 mm i bagnet do mocowania osłony przeciwsłonecznej.

Na konstrukcję optyczną testowanego Canona składa się 14 soczewek ustawionych w 10 grupach. Jeśli chodzi o elementy specjalne, mamy tutaj tylko jedną soczewkę asferyczną. To dość skromnie w porównaniu do np. Sigmy A 1.4/85, która miała dodatkowo dwa elementy ze szkła niskodyspersyjnego, czy także stabilizowanego Tamrona 1.8/85 VC, który miał jeden element ze szkła LD i jeden element ze szkła XLD.

Wewnątrz znajdziemy jeszcze kołową przysłonę o dziewięciu listkach, którą możemy domknąć maksymalnie do wartości f/22.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki, osłonę przeciwsłoneczną oraz miękki futerał.

Stabilizacja optyczna

W przypadku Canona EF 85 mm f/1.4L IS USM producent mówi o stabilizacji optycznej o skuteczności 4 EV. Zweryfikowaliśmy te deklaracje wykonując po kilkadziesiąt zdjęć na każdym z czasów ekspozycji od 1/100 do 1/2 sekundy zarówno dla stabilizacji włączonej, jak i wyłączonej. Dla każdego zestawu wyznaczyliśmy odsetek zdjęć poruszonych i wykreśliliśmy go w funkcji czasu ekspozycji wyrażonego w EV (przy czym 0 EV odpowiadało czasowi 1/80 sekundy). Odpowiedni wykres znajduje się poniżej.

Maksymalna odległość obu krzywych od siebie sięga właśnie 4 EV, czyli deklaracje producenta idealnie zgadzają się z naszymi pomiarami. Brawo!