FZ1000 II niewiele zmienił się względem poprzednika. Oba aparaty to typowi przedstawiciele klasy „bridge” i z wyglądu przypominają małe lustrzanki. Nowy Lumix waży ok. 810 gramów (z baterią i kartą pamięci), czyli zaledwie 20 gramów mniej niż pierwsza wersja. Prawdę mówiąc, w pierwszej chwili spodziewaliśmy się, że będzie cięższy z uwagi na metalową obudowę. Okazuje się jednak, że większą część korpusu wykonano z tworzyw sztucznych, a tylko tubus obiektywu jest aluminiowy.

Do jakości wykonania nie można mieć zastrzeżeń, bowiem aparat sprawia wrażenie solidnego. Szeroki uchwyt pokryto chropowatą, ale przyjemną w dotyku gumą. Zauważyliśmy jednak, że w dolnej części tylnej ścianki okleina odchodzi. FZ1000 II wzięliśmy do testu po ponad roku od jego premiery i najwyraźniej przez ten czas ta drobna wada dała o sobie znać. Niemniej, poza tym, testowy egzemplarz nie wydawał się wcale wyeksploatowany.

Główne cechy aparatu Panasonic DMC-FZ1000 II:

• matryca MOS o wielkości 1" i rozdzielczości 20 Mpix,
• zakres czułości ISO 80–25600,
• obiektyw f/2.8–f/4 o ekwiwalencie ogniskowych 25–400 mm,
• układ optycznej stabilizacji obrazu,
• obrotowy wyświetlacz LCD o wielkości 3" i rozdzielczości 1.24 miliona punktów,
• stopka lampy błyskowej,
• filmowanie w 4K (100 Mb/s),
• wizjer elektroniczny o rozdzielczości 2.36 mln punktów,
• komunikacja WiFi/Bluetooth.

Obiektyw

Tak samo jak u poprzednika, zastosowany w aparacie obiektyw LEICA DC VARIO-ELMARIT jest zbudowany z 15 elementów zorganizowanych w 11 grup (5 soczewek asferycznych). Charakteryzuje się on zakresem jasności f/2.8–4 i ogniskowych 9.1–146 mm (25–400 mm dla ekwiwalentu małoobrazkowego i formatu obrazu 3:2), czyli o 16-krotnym powiększeniu optycznym. Główni konkurenci testowanego Lumiksa, czyli Canon G3X i Sony RX10 Mark III i IV oferują odpowiednik zakresu 24–600 mm, przy czym ten pierwszy ma zakres przysłon f/2.8–5.6, a para Cyber-shotów: f/2.4–4.

Zastosowana przysłona irysowa pozwala sterować wielkością otworu w zakresie f/2.8 (f/4)–f/11 podczas fotografowania i filmowania. Ogniskową ustawiamy korzystając z szerokiego, karbowanego pierścienia zlokalizowanego wokół obiektywu lub dźwigni otaczającej przycisk spustu migawki: płynnie lub skokowo (wartości 25, 28, 35, 50, 70, 90, 135, 160, 200, 250, 300 i 400 mm). Warto też wspomnieć o gwincie o rozmiarze 62 mm. Dzięki niemu możemy używać filtrów polaryzacyjnych, dodatkowych filtrów ND o dużej gęstości czy też innych – efektowych.

Spójrzmy, jak rozkłada się maksymalny otwór względny w zależności od użytej ogniskowej.

Widzimy wyraźnie, że obiektyw powoli ciemnieje wraz ze zwiększaniem ogniskowej aż do osiągnięcia wartości f/4 dla ekwiwalentu ogniskowej 167 mm. Dalsze zwiększanie ogniskowej nie powoduje już zmiany – możemy cieszyć się tą samą wielkością otworu przysłony.

Poniżej prezentujemy przykładowe zdjęcia wykonane na skrajnych nastawach ogniskowych obiektywu:

Dodatkowo aparat umożliwia jeszcze większe powiększenie dodatkowe (2x, czyli całkowicie aż 32x), gdy wybierzemy format obrazu określony jako EX (czyli w praktyce jest to zoom cyfrowy, bowiem zapisywany plik JPEG jest nie większy niż 10 Mpix dla proporcji boków 3:2).

Dla osób, które chciałyby osiągać większe przybliżenia, producent przewidział opcję cyfrowego powiększania obrazu o krotności do czterech razy większej niż przy użyciu standardowej funkcji zoom. Daje to całkowite powiększenie równe 64x.

Aparat FZ1000 II posiada specjalny tryb makro, który umożliwia fotografowanie obiektów znajdujących się w odległości nie mniejszej niż 3 cm od przedniej soczewki. Skala odwzorowania takiej fotografii to 1:5. Gdy uwzględnimy współczynnik krotności ogniskowej, czyli odniesiemy ją do formatu małoobrazkowego (lub wydruku), powiększenie maksymalne wynosi 1:1.85. Drugim trybem jest „Macro zoom”, który powoduje dodatkowe 3x cyfrowe powiększenie obrazu przy zachowaniu minimalnego dystansu równego 3 cm.

Elementy sterowania

Opis elementów sterowania rozpoczniemy od przedniej ścianki.

Przednia ścianka to miejsce zajmowane w znakomitej większości przez obiektyw. Otoczony jest pierścieniem, który służy do sterowania ostrością lub ogniskową. Po lewej stronie obiektywu znajduje się dioda oświetlająca fotografowany motyw w wypadku niedostatecznej ilości światła zastanego oraz sygnalizująca pracę samowyzwalacza.

Patrząc na aparat od góry, po lewej stronie widzimy pokrętło trybu pracy migawki (zdjęcia pojedyncze, seryjne, seryjne 4K, funkcja „Post Focus”, poklatkowe, samowyzwalacz). Dalej znajduje się pokrywa lampy błyskowej, mikrofon stereofoniczny, a nieopodal – dźwignia podnosząca lampę błyskową. Symetrycznie do koła trybów pracy migawki po drugiej stronie lampy mieści się pokrętło trybów pracy aparatu. Dalej, poczynając od przedniej krawędzi gripa, widzimy spust migawki otoczony dźwignią zmiany ogniskowej, a pod nimi – pokrętło sterujące. Poniżej znajdują się przyciski filmowania oraz Fn4 / kompensacja ekspozycji i Fn5. W prawym dolnym rogu umieszczono drugie pokrętło nastawcze. Dostrzec możemy też mały punkcik (LED) – to wskaźnik ładowania akumulatora oraz kontrolka pracy łącza bezprzewodowego. Przejdźmy teraz do tylnej ścianki.

Po lewej stronie okienka wizjera znajduje się przycisk LVF, także funkcjonujący jako Fn8. Wizjer wyposażony jest w gumową muszlę oczną oraz czujnik zbliżeniowy i regulację dioptrażu. Po prawej stronie wizjera odnajdziemy przycisk AE/AF LOCK otoczony dźwignią trybu ostrości. Poniżej widzimy guziki Fn6 / Q.MENU (menu podręczne), odtwarzania oraz DISP (zmiana elementów wyświetlanych na ekranie lub w wizjerze). Dalej mamy czterokierunkowy przycisk kursora z klawiszem MENU/SET pośrodku. Przyciski kierunkowe kursora mają następujące funkcje:

• góra: ISO,
• prawo: WB,
• dół: tryb AF – makro,
• lewo: tryb pola AF.

Lewy bok aparatu ukazuje wspomnianą już dźwignię otwierającą lampę błyskową oraz pokrętło korekcji dioptrażu. Na obiektywie odnajdziemy trzy programowalne guziki: Fn1, Fn2 i Fn3. Domyślną funkcją tego ostatniego jest „asystent zoomu”. Po jego wciśnięciu i przytrzymaniu obiektyw „cofa się”, tj. zmniejszana jest ogniskowa (kąt widzenia rozszerza się). Jednocześnie na ekranie zobaczymy białą ramkę, zaznaczającą pierwotnie wybrany obszar. Gdy przycisk puścimy, obiektyw wróci do ustawienia wyjściowego. To narzędzie może okazać się przydatne, gdy fotografujemy korzystając z długich ogniskowych i „zgubimy” kadrowany motyw. Nie musimy samodzielnie zmieniać ogniskowej, bowiem aparat zrobi to za nas, po czym wróci do wcześniej wybranej pozycji zoomu. Warto również dodać, że funkcja ta działa na każdej ogniskowej, oprócz oczywiście najszerszego kąta.

Dolna ścianka została wykorzystana na umiejscowienie gwintu statywowego oraz komory akumulatora z przepustem kablowym i slotu karty pamięci. Położenie gwintu statywowego nie jest zgodne z osią obiektywu. Sam gwint jest też umiejscowiony blisko klapki komory baterii, co oznacza, że po przymocowaniu aparatu do statywu nie mamy dostępu do karty pamięci i akumulatora.

Zasilanie i złącza

Aparat zasilany jest dedykowanym akumulatorem litowo-jonowym o oznaczeniu DMW-BLC12E i parametrach 7.2 V oraz 1200 mAh i wydajności około 440 zdjęć (bez używania wizjera), czyli o 80 więcej niż u poprzednika. Przy wykorzystaniu wizjera wartość ta spada do 290 zdjęć. Niemniej, podczas testów przy mieszanym korzystaniu z LCD i celownika, bez problemu udało się nam zrobić na jednym ładowaniu 450 zdjęć, co uznajemy za bardzo dobry wynik. Gniazdo baterii jest zabezpieczone przed przypadkową próbą włożenie akumulatora w nieprawidłowy sposób. W zestawie z aparatem znajdziemy ładowarkę (VSK0815K) ze złączem USB, a proces ładowania trwa około 3 godzin. Oczywiście możemy wykorzystać inną ładowarkę (np. od smartfona) lub powerbank. Warto zaznaczyć, że poprzednik nie oferował takiej możliwości.

Kartę pamięci standardu SD (SD, SDHC i SDXC) instaluje się tuż obok akumulatora. Producent nie zadbał niestety o obsługę standardu UHS-II.

• złącze wężyka spustowego 2.5 mm,
• port USB 2.0 typu micro,
• złącze HDMI mikro D.

Wyświetlacz

W aparacie wykorzystano ruchomy 3-calowy wyświetlacz TFT LCD o poprawionej względem poprzednika rozdzielczości 1.24 miliona punktów, który można obracać tak, że możliwe jest kadrowanie nie tylko znad głowy lub z poziomu ziemi, ale także z boku lub nawet przodu aparatu. Możliwe jest także odwrócenie go i zamknięcie, co stanowić może dobre zabezpieczenie ekranu przed porysowaniem.

Dla zapewnienia najlepszego oddania kolorów w różnych warunkach oświetleniowych możemy regulować nie tylko jasność wyświetlacza, ale także kontrast, nasycenie, regulować intensywność czerwonego oraz niebieskiego odcienia. Aparat może także regulować automatycznie intensywność podświetlenia ekranu, która dostosowuje się do otoczenia. Możemy też wybrać jedną z trzech zaproponowanych stałych wartości.

W przeciwieństwie do modelu FZ1000, nowy Lumix został wyposażony w funkcję dotykowej obsługi o szerokiej funkcjonalności. Oznacza to, że mamy możliwość operowania nim praktycznie bez użycia przycisków. W menu głównym oraz Q.MENU możemy nawigować oraz zmieniać parametry. W trybie przeglądania zdjęć możemy nie tylko przewijać je palcem, ale również powiększać i pomniejszać (za pomocą multidotyku). Ekran umożliwia także ustawianie ostrości i automatyczne wyzwalanie migawki po dotknięciu go w wybranym miejscu. Warto również przypomnieć, że poza standardowymi, fizycznymi przyciskami Fn, w ramach dotykowego interfejsu mamy dostęp do kolejnych pięciu wirtualnych. Oczywiście można je konfigurować analogicznie, jak ma to miejsce przy zwykłych przyciskach. Podczas fotografowania z użyciem wizjera natomiast, główny wyświetlacz można wykorzystać do ustawiania położenia punktu ostrości. Przesuwając palec po ekranie automatycznie zmienia się położenie ramki AF widocznej w wizjerze.

Wyświetlacz charakteryzuje się dobrym oddaniem kolorów i kontrastem, szczegółowość także jest satysfakcjonująca. W słoneczny dzień mogą dokuczać odblaski i nawet mimo maksymalnego rozjaśnienia ekranu, może się okazać, że łatwiej będzie nam kadrować przez wizjer.

Wizjer

Aparat wyposażony jest w wizjer elektroniczny wykonany w technologii OLED, o efektywnej liczbie pikseli równej 2.36 mln punktów (takiej samej jak u poprzednika) i wielkości 0.39 cala. Poprawiono powiększenie obrazu i obecnie wynosi ono 0.74x (dla formatu 35 mm). Wizjer jest wyposażony w regulację dioptrażu oraz czujnik zbliżeniowy o regulowanej czułości. Podobnie jak w wypadku wyświetlacza, także wizjer umożliwia regulację parametrów wyświetlanego obrazu. Proporcje wyświetlacza tylnego wynoszą 3:2, a wizjera 4:3. Dodatkowe pasy na górze i dole zostały wykorzystane do wizualizacji istotnych parametrów aparatu. To rozwiązanie typowe dla wizjerów optycznych, które powoduje, że cały czas widzimy pełny obraz z matrycy. Warto jeszcze dodać, że w menu mamy dwie opcje odświeżania obrazu w wizjerze: 30 kl/s (eco) oraz 60 kl/s.

Wizjer jest bez wątpienia mocnym punktem testowanego aparatu. W typowych warunkach prezentuje obraz świetnej jakości, bez irytujących opóźnień, czy efektu tęczy. Gdy światła zaczyna brakować pojawia się smużenie i zaszumienie obrazu, choć to ostatnie ma niską intensywność. Można śmiało polecić korzystanie z wizjera jako głównej metody kadrowania.