W A7C przewidziano możliwość wyłączenia odszumiania dla plików JPEG. W menu dostępne są trzy opcje intensywności tego procesu: wyłączona, niska i normalna. Na poniższych wycinkach prezentujemy wyniki działania wszystkich trzech ustawień odszumiania dostępnych w A7C, dla ISO 6400 i 12800.

ISO 6400
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie normalne
ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie normalne

Naszym zdaniem odszumianie „niskie” prezentuje sensowny kompromis pomiędzy usuwaniem szumu, a zachowaniem detali. Dla ustawienia „normalne” poziom zakłóceń faktycznie jest jeszcze niższy, podobnie jednak jak szczegółowość.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z A7C wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, dla porównania prezentujemy również wycinki zdjęć z Panasonika S5 i Sigmy fp. Na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne aktualnie w naszej bazie.

Naszym zdaniem, przy porównaniu RAW-ów można się dopatrzeć lekkiej przewagi starszego modelu A7 III nad A7C, w tym drugim bowiem wizualny poziom szumu jest odrobinę wyższy. Jeśli chodzi o konkurencję, to pod względem poziomu zakłóceń najlepiej wypada Lumix S5. Panasonic traci natomiast z uwagi na mocniej widoczny efekt mory, powodujący występowanie specyficznych zakłóceń. Sigma fp natomiast generuje obraz bardziej zaszumiony na wysokich ISO i nie tak szczegółowy jak Panasonic, czy Sony.

Sprawdźmy teraz wyniki pomiarów poziomu szumu, jakie przeprowadziliśmy na surowych plikach. Dzięki nim będziemy mogli zweryfikować poczynione przed chwilą obserwacje.

Szum narasta wykładniczo aż do czułości ISO 51200. Przy kolejnej, dodajmy: rozszerzonej wartości, widzimy załamanie.

Dla uproszczenia porównań poziomu szumu pomiędzy omawianymi aparatami, pokazujemy także wykres z wartościami składowej luminancji.

Najwyższy poziom szumu w naszym zestawieniu generuje Sigma fp. Dla nastawy ISO 6400 jest on o nieco ponad 1 EV wyższy niż w Sony A7C. Alpha ustępuje natomiast Z6 II i S5, odpowiednio o ok. 1/3 i niemal 1 EV.

Tradycyjnie prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Standardowo zdjęcia w tym teście wykonujemy w formacie RAW. Wywołujemy je programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W A7C na najniższych czułościach średni poziom sygnału utrzymuje się na poziomie 512. W poniższych przykładach ograniczyliśmy sygnał do przedziału 254–767. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 500 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400
204800

Histogramy dla nastaw ISO 50–25600 nie budzą większych zastrzeżeń, bowiem swoim kształtem przypominają rozkład Poissona. Dopiero dla nastaw programowych ich charakterystyka zmienia się i rozkłady mocno się wypłaszczają.

Do wyglądu darków można mieć pewne zastrzeżenia. Prawa strona kadru jest jaśniejsza niż lewa, co także było widać w teście filmowania. Na plus należy zaliczyć brak lokalnego „świecenia” w lewej części zdjęcia, zaobserwowane w teście A7 III.

Dla porządku prezentujemy również darki w formacie JPEG.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400
204800