W Z7 II zastosowano matrycę BSI CMOS o rozdzielczości 45.7 Mpix (całkowita liczba pikseli wynosi 46.89 mln). Pozbawiona jest ona filtra dolnoprzepustowego. Jej fizyczny rozmiar to 35.9×23.9 mm. Pliki RAW, mające w systemie Nikona rozszerzenie NEF, charakteryzują się rozdzielczością 8256×5504 pikseli. Mogą być zapisywane jako 12- lub 14-bitowe obrazy w trzech opcjach: nieskompresowane, skompresowane bezstratnie lub stratnie. Zapisywać możemy również pliki RAW w rozmiarze M i S o rozdzielczości, kolejno, 6192×4128 (25.6 Mpix) oraz 4128×2752 (11.4 Mpix).

Rozdzielczość układu jako całości

Używając zdjęć w formacie JPEG, z wyostrzaniem ustawionym na zero (0), wyznaczyliśmy rozdzielczość układu aparat+obiektyw (w rozumieniu wartości funkcji MTF50), obliczając ją w programie Imatest. Wartości zostały wyrażone w liniach na wysokość obrazu. Zdjęcia pomiarowe zostały wykonane z obiektywem Nikkor Z 50 mm f/1.8 S.

----- R E K L A M A -----

W Nikonie Z7 II, tak samo jak u poprzednika, zakres wyostrzania JPEG-ów zaczyna się od −3, a nie jak w starszych modelach od zera. Jak wykazaliśmy w teście Z7, przy −3 obraz jest rozmywany, dlatego korzystaliśmy z ustawienia „0”. Osiągi Z7 II stoją na wyższym poziomie niż u poprzednika, aczkolwiek w jego przypadku dysponowaliśmy obiektywem systemowym 1.8/35. W każdym razie, Z7 II zanotował wyniki najbliższe Lumiksowi S1R. W EOS-ie R5 maksymalne zmierzone wartości były o ok. 600 lw/ph, a w Sony A7R IV 400 lw/ph niższe od Nikona.

Spójrzmy jeszcze na wykresy wygenerowane przez program Imatest (przebiegi funkcji MTF oraz profile na granicy czerni i bieli) dla przykładowego pliku z Nikona Z7 II, dla wyostrzania o wartości 0.

Wprawdzie wartości funkcji MTF50 wznoszą się ponad 1, jest to jednak „kosmetyczne” odbicie. W pionowym profilu na granicy czerni i bieli widać drobne maksimum. Widać zatem, że możemy dopatrzeć się oznak wyostrzania, choć jeśli takowe faktycznie występuje, to ma minimalną siłę.

Rozdzielczość matrycy

Rozdzielczość matrycy wyznaczamy w oparciu o funkcję MTF50, a pomiarów dokonujemy standardowo na niewyostrzonych plikach RAW, które uprzednio konwertujemy do formatu TIFF przy pomocy programu dcraw. Aby uciec od aberracji optycznych, mierzymy wartości MTF50 tylko dla zakresu przysłon f/4.0–f/16, w którym głównym czynnikiem ograniczającym osiągi obiektywu jest dyfrakcja. Warto również przypomnieć, że na każdej przysłonie wykonujemy od kilkunastu do kilkudziesięciu zdjęć (zarówno z autofokusem, jak i z ręcznym ustawianiem ostrości), po czym wybieramy najlepsze. W tej części testu wykorzystaliśmy obiektywy Nikkor Z 50 mm f/1.8 S oraz Sigma A 35 mm f/1.4 (podłączany przez adapter FTZ). Najwyższe otrzymane wyniki prezentujemy na poniższym wykresie.

Zanotowane wyniki stoją na nieco wyższym poziomie niż u poprzednika. Należy jednak wspomnieć, że wówczas nie dysponowaliśmy obiektywem 1.8/50 i stąd najprawdopodobniej wynika różnica pomiędzy tymi niemal bliźniaczymi modelami.

Na tle konkurencji, Z7 II radzi sobie bardzo dobrze, mimo że dla przysłony f/4 ustępuje w niewielkim stopniu Lumiksowi oraz Alphie.

Spójrzmy jeszcze na wykresy z Imatestu, wygenerowane dla przykładowego pliku RAW.

Na powyższych wykresach nie zauważamy niczego niepokojącego, co mogłoby sugerować wyostrzanie RAW-ów. Wysokie wartości odpowiedzi w częstości Nyquista potwierdzają brak wykorzystania w konstrukcji sensora filtra antyaliasingowego.

Na koniec rozdziału warto jeszcze sprawdzić, czy na zdjęciach z testowanego aparatu można dostrzec efekt mory.

Widoczność mory jest w zasadzie minimalna, nie powinna zatem zbytnio przeszkadzać w codziennym użytkowaniu.

Obiektywy Sigma A 35 mm f/1.4 DG HSM wykorzystywane w testach rozdzielczości udostępniła firma Sigma ProCentrum.