Jak przystało na rasowego flagowca, korpus Z9 wykonano ze stopu magnezu. Daje to wysoką wytrzymałość mechaniczną przy zachowaniu rozsądnej masy aparatu. Nie mogło oczywiście zabraknąć uszczelnień, a wg instrukcji, można bez obaw fotografować przy −10 stopniach Celsjusza (a w praktyce zapewne i niższej).

----- R E K L A M A -----

Zgodnie z oczekiwaniami, Z9 robi świetne wrażenie w kategorii jakości wykonania i spasowania elementów obudowy. Sporą część obudowy pokryto gumową okleiną o bardzo dobrej przyczepności.

Na poniższych zdjęciach można zobaczyć nowego Z9, stojącego obok lustrzanki D6. Producent twierdzi, że nowy bezlusterkowiec jest 20% mniejszy od lustrzanki. Zauważalną różnicę w tej kategorii widać już na pierwszy rzut oka, jak również po wzięciu aparatów do ręki. Jeśli chodzi o różnicę mas, to nie wydaje się ona zbyt duża. Dane ze specyfikacji pokazują, że D6 jest niespełna o 8% cięższy od Z9.

Zasilanie i gniazda

Nikon Z9 zasilany jest akumulatorem EN-EL18d o pojemności 3300 mAh, zachowano także kompatybilność z EN-EL18 (a/b/b). Na ładowanie przez port USB-C pozwalają tylko ogniwa EN-EL18d, warto dodać, że w Z9 jest to możliwe w trakcie pracy. Standardowo natomiast akumulator ładujemy w ładowarce MH-33, mającą funkcję kalibracji akumulatora, która zapewnia dokładne podawanie stanu naładowania przez wskaźniki aparatu i ładowarki. Istnieje również opcja zasilania aparatu za pomocą opcjonalnego zasilacza sieciowego EH-7P. W menu aparatu odnajdziemy opcję pozwalającą na wyświetlenie w procentach dokładnego poziomu naładowania akumulatora, liczbę zdjęć wykonanych od ostatniego ładowania oraz poziom zużycia akumulatora. W pełni naładowane ogniwo powinno wystarczyć do wykonania 700 zdjęć przy wykorzystaniu wizjera i 740 dla LCD. Po aktywacji opcji oszczędzania energii, liczby te wzrastają do odpowiednio 740 i 770. Średni wynik przy kilkudniowym fotografowaniu i mieszanym użyciu celownika i ekranu wyniósł ok. 2100 zdjęć (bez nagrywania filmów).

Nikon Z9 obsługuje dwie karty XQD lub CFexpress typu B (podwójny slot). Funkcje dotyczące zapisu zdjęć na karty oferują możliwość wybrania karty podstawowej i pomocniczej. Dodatkowe opcje obejmują:

• zapis na kartę podstawową i automatyczne przełączanie na kartę pomocniczą w przypadku przepełnienia,
• zapis kopii zapasowej na karcie pomocniczej,
• zapis RAW-ów na karcie podstawowej i JPEG-ów na pomocniczej,
• zapis JPEG-ów w wybranej jakości na karcie podstawowej i JPEG-ów w jakości „basic” na pomocniczej.

Większość gniazd dostępnych w Nikonie Z9 znajdziemy na lewej ściance aparatu. Jest ich tam sześć i zostały zabezpieczone dobrze przylegającymi gumowymi zaślepkami.

• złącze Ethernet,
• wejście mikrofonu zewnętrznego,
• gniazdo słuchawek,
• wyjście HDMI (pełnowymiarowe),
• złącze USB 3.2 typu C.

Dodatkowo na przedniej ściance pod osobnymi zaślepkami znajdują się jeszcze dwa gniazda:

• gniazdo przewodu synchronizacyjnego do lampy błyskowej,
• 10-pinowe złącze wężyka spustowego.

Ostatnie gniazdo – co prawda nie komunikacyjne – to tzw. Kensington Lock, pozwala na zamocowanie stalowej linki zabezpieczającej przed kradzieżą. Znajduje się ono na samym dole prawej ścianki i również ma gumową zaślepkę.

Przyciski

Układ przycisków i pokręteł w Z9 jest swoistym połączeniem tego co oferuje w tej kategorii D6 i Z7/Z6 (II). Opis rozpoczniemy tradycyjnie od górnej ścianki aparatu.

Po lewej stronie mamy typowy dla zaawansowanych lustrzanek Nikona układ czterech przycisków: MODE do zmiany trybu pracy (P, A, S, M), braketingu, lampy błyskowej oraz trybu pracy migawki. Bezpośrednio pod nimi znajduje się pierścień z trybami wyzwalania migawki: zdjęcia pojedyncze (S), seryjne wolne (L), seryjne szybkie (H), samowyzwalacz oraz tzw. szybki wybór trybu wyzwalania migawki. Do przekręcenia pokrętła wymagane jest wciśnięcie niewielkiego przycisku blokady, który znajduje się powyżej. Po dwóch stronach obudowy wizjera mamy jeszcze guzik zmiany trybu wyświetlania obrazu (ekran / celownik) oraz pokrętło służące do regulacji dioptrażu.

Na wysokości rękojeści znajdziemy tradycyjny spust migawki, wokół którego znajduje się włącznik aparatu i podświetlenie monochromatycznego panelu LCD oraz części przycisków. Poniżej znajdziemy trzy przyciski: ISO, przycisk nagrywania filmu i przycisk kompensacji ekspozycji. Na samej górze rękojeści aparatu znajduje się pokrętło sterujące.

Spójrzmy teraz na tylną ściankę aparatu.

W lewym górnym narożniku znajdują się przyciski ochrony zdjęć (Fn4) oraz ich usuwania. Po drugiej stronie wizjera znajduje się przycisk DISP, umieszczony pośrodku przełącznika trybu fotografowania i filmowania. Obok widać także guzik AF-ON i tylne pokrętło nastarcze. Poniżej mamy kolejne elementy: dżojstik AF, przycisk menu podręcznego i oraz wybierak nawigacyjny z guzikiem OK pośrodku. Idąc dalej w dół widzimy kolejne cztery przyciski: powiększania i zmniejszania widoku live view i wykonanych zdjęć, MENU oraz trybu odtwarzania zdjęć.

W dolnej części tylnej ścianki, bezpośrednio pod głównyhm ekranem LCD znaleźć można następujące przyciski: nagrania notatki głosowej i właściwości sieci LAN, QUAL (jakość i wielkość zdjęcia) oraz WB (balansu bieli). W prawym dolnym rogu tylnej ścianki widzimy także zdublowane elementy sterujące, przydatne podczas fotografowania z wykorzystaniem uchwytu pionowego.

Przyjrzyjmy się teraz przedniej ściance.

Po prawej stronie bagnetu mamy na trzy przyciski funkcyjne: Fn1, Fn2, Fn3, które można zaprogramować wedle własnych potrzeb.

Z lewej strony, pod przyciskiem zwalniającym blokadę bagnetu mamy guzik trybu ustawiania ostrości. Za jego pomocą dokonujemy wyboru trybu AF (pojedynczy i ciągły) lub MF oraz trybu obszaru AF (przy pomocy przedniego pokrętła sterującego). Przycisk ten pracuje dość luźno i zachowuje się trochę jak dżojstik. Nie można go jednak przemapować, także sterowanie nastawami autofokusa to wszystko na co pozwala.

Na koniec trzeba jeszcze wspomnieć, że zarówno spust migawki jak i przednie pokrętło sterujące mają oczywiście swoje odpowiedniki dla uchwytu pionowego. Dodatkowy spust otoczony jest pierścieniem stanowiącym przełącznik jego blokady. W bezpośrednim sąsiedztwie odnajdziemy także dodatkowy przycisk funkcyjny.

Nikon Z9 posiada całkiem szerokie opcje programowania przycisków. Odnajdziemy je w menu ustawień własnych w sekcji f. Poza typowo funkcyjnymi przyciskami Fn, zaprogramować można również przycisk AF-ON, OK, dżojstika, filmowania, notatki dźwiękowej i QUAL oraz na obiektywie (jeśli posiada on takowy). W przypadku niektórych przycisków możemy zaprogramować ich funkcję jako oddzielnego przycisku, jak również funkcję przycisku połączoną z jednoczesnym wybieraniem pokrętłem. Część elementów można osobno zaprogramować w trybie nagrywania filmów, a odpowiednie opcje znajdziemy w menu ustawień własnych w sekcji g. Poniższy film pokazuje możliwości aparatu Z9 w tym zakresie.

Menu

Sam wygląd menu w Z9 jest bardzo podobny jak w innych zaawansowanych aparatach Nikona. Zmieniono jednak organizację poszczególnych sekcji. Do dyspozycji mamy siedem zakładek menu: fotografowania, filmowania, ustawień osobistych, odtwarzania, ustawień aparatu, sieci i „Moje menu”, które można samemu skomponować z dowolnych pozycji całego menu. Przyjrzyjmy się teraz dokładniej poszczególnym zakładkom.

Menu fotografowania:

Menu nagrywania wideo:

Ustawienia osobiste:

Menu odtwarzania:

Menu ustawień:

Menu sieci:

Ostatnią zakładką jest Moje menu, które umożliwia skomponowanie własnej zakładki poprzez wybór opcji (maksymalnie 20) z całego menu, według własnego uznania i przydatności.

Wyświetlacze

W Z9, tak samo jak w Z7 (II) i Z6 (II), zastosowano 3.2-calowy wyświetlacz TFT LCD, o rozdzielczości wynoszącej 2.1 miliona punktów. Zapewnia on dobry kąt widzenia w zakresie około 170 stopni. W menu ustawień znajdziemy opcje związane z jasnością obrazu, którą możemy regulować w 11-stopniowej skali. Dodatkowo możemy dostosować kolorystykę obrazu, korzystając z podobnego narzędzia jak w przypadku regulacji balansu bieli. Jakość wyświetlanego obrazu jest bardzo dobra, zarówno szczegółówość jak i kolorystyka stoją na świetnym poziomie. Zastrzeżenia można mieć natomiast do zdolności do tłumienia odblasków – ta jest niestety słaba i w ostrym świetle słonecznym stosunkowo łatwo zobaczyć na wyświetlaczu odbicia otoczenia. Warto wówczas maksymalnie rozjaśnić ekran lub korzystać z wizjera. Mechanizm zmiany położenia pozwala obrócić LCD w górę lub w dół, a także niezależnie odchylić w prawo. Ten ostatni manewr nie jest może szczególnie wygodny (wymaga wciśnięcia niewielkiego przycisku do odblokowania), ale zwiększa funkcjonalność ekranu.

Pomiędzy kolejnymi widokami w trybie live view przechodzimy przyciskiem DISP. Do dyspozycji mamy pogląd podstawowy (z informacjami o parametrach ekspozycji, czułości, trybie pomiaru światła i AF), panel informacyjny oraz trzy ustawienia użytkownika. W każdym z nich możemy włączyć lub wyłączyć widoczność następujących elementów:

• podstawowe oraz szczegółowe informacje dot. parametrów fotografowania,
• sterowanie dotykowe,
• linie kadrowania,
• histogram,
• elektroniczna poziomica,
• wskaźnik środka kadru.

Dodatkowo w menu znajdziemy opcje pozwalające wyświetlić linie siatki kadrowania (3×3) oraz podkreślenie ostrych krawędzi (focus peaking).

Wciskając przycisk „i” (także na ekranie) otwieramy menu podręczne. Jego zawartość jest w pełni programowalna, domyślnie jednak pozwala nam na ustawianie takich parametrów jak format, jakość i wielkość zdjęcia, tryb AF i pola AF, balans bieli itd.

Podobnie jak np. w Z7, czy D850 znajdziemy funkcję „zoom podzielonego obrazu na wyświetlaczu”. Po jej aktywacji ekran dzielony jest pionowo na dwie części, a w każdej z nich wyświetlany jest fragment kadru po lewej i prawej stronie. Za pomocą przycisków z symbolem lupy widok możemy przybliżać i oddalać, a wybierakiem funkcyjnym przesuwać aktualny fragment obrazu. W danym momencie operujemy tylko lewym lub prawym widokiem, a przejście od jednego do drugiego dokonujemy za pomocą przycisku OK. Funkcja ta może być przydatna podczas precyzyjnego ustawiania położenia aparatu względem fotografowanego obiektu, czy dokładnego ustawiania ostrości z zachowaniem pożądanej głębi (np. przy wykorzystaniu obiektywów typu tilt-shift).

Ilość informacji wyświetlanych w trybie odtwarzania jest w pełni satysfakcjonująca. Pomiędzy kolejnymi ekranami wyświetlania przechodzimy za pomocą górnego lub dolnego przycisku kierunkowego wybieraka. Wśród informacji, do których mamy dostęp, są między innymi histogramy, skrócony EXIF zdjęcia, najważniejsze parametry ekspozycji lub informacje o przepaleniach obrazu. Ilość tych informacji możemy regulować w menu odtwarzania. Warto jednak pamiętać, że domyślnie aktywny jest tylko jeden ekran informacyjny.

Tradycyjnie, zdjęcia możemy powiększać lub przeglądać z poziomu miniaturek (4, 9 lub 72 zdjęcia).

Ekran w Z9 wyposażono w funkcję dotykowej obsługi o szerokiej funkcjonalności. W menu głównym oraz podręcznym możemy nawigować oraz zmieniać parametry. W trybie przeglądania zdjęć możemy nie tylko przewijać je palcem, ale również powiększać i pomniejszać (za pomocą multidotyku). Ekran umożliwia także ustawianie ostrości i automatyczne wyzwalanie migawki po dotknięciu go w wybranym miejscu. Dotykowo możemy również regulować parametry ekspozycji. Dotykając ekranu możemy wskazać położenie punktu ostrości, system nie podąża jednak za naszym palcem.

Nie ma niestety możliwości korzystania z ekranu jako swego rodzaju płytki dotykowej do wyboru punktów AF, podczas kadrowania przez wizjer.

Nikon Z9 posiada także monochromatyczny panel OLED umieszczony na górnej ściance aparatu, nieco większy od analogicznego układu np. w Z7 II. Prezentowane są na nim parametry ekspozycji, , tryb autofokusa (pracy oraz pola). czy liczba możliwych do wykonania zdjęć i wskaźnik akumulatora. Obecność monochromatycznego ekranu kwalifikujemy oczywiście do zalet, choć jest niewielki i nie zawiera on tylu przydatnych informacji, co np. w Nikonie D850.

Filmy

Tryb filmowania Nikona Z9 został przetestowany w tym materiale.

Wizjer

Wizjer w Z9, to tak samo jak w Z7 (II) i Z6 (II), układ OLED wysokiej rozdzielczości (3.69 miliona punktów) i bardzo wysokim powiększeniu wynoszącym 0.8x. Celownik zapewnia 100-procentowe pokrycie kadru, a jego punkt oczny znajduje się w odległości 23 mm. Korekcja dioptrii jest możliwa w zakresie od −4 do +3.

Jasność można regulować ręcznie (w 16-stopniowej skali), bądź zdać się na automatykę aparatu. Informacje i wskaźniki wyświetlane w wizjerze zmieniamy także za pomocą klawisza DISP z wyjątkiem ustawienia „panel informacyjny”, widoki są takie same, jak na wyświetlaczu. Dodatkowo, możliwe jest włączenie linii pomocniczych.

Bezpośrednio nad okularem wizjera umieszczony został czujnik zbliżeniowy, który po przyłożeniu oka do celownika może wygasić ekran LCD (w zależności od ustawienia w menu). Warto zaznaczyć, że przy korzystaniu z wizjera aktywna jest funkcja przybliżenia części kadru, a także focus peaking, co znacznie usprawnia ręczne ostrzenie. W tej ostatniej mamy do wyboru trzy stopnie intensywności podświetlenia ostrych krawędzi i cztery kolory (czerwony, żółty, niebieski, biały).

Duże powiększenie obrazu, wraz z wspomnianą rozdzielczością daje podgląd wysokiej jakości i naprawdę dużą wygodę kadrowania. Podobnie jak Z7 (II) i Z6 (II), częstotliwość odświeżania wynosi 60 kl/s i nie da się jej zwiększyć. W statycznym fotografowaniu zupełnie to nie przeszkadza, płynność wyświetlania jest nienaganna. Dopiero gdy przesuwamy szybko aparat, obraz nieco się rozmywa i traci na czytelności, nie jest to jednak szczególnie silny efekt. W gorszych warunkach oświetleniowych widać trochę szumu, nie doskwiera natomiast smużenie. Nie mamy zastrzeżeń odnośnie szybkości przełączania obrazu pomiędzy ekranem a wizjerem.