W OM-1 odnajdziemy także funkcję Anti-shock. Działa ona w taki sposób, że przed właściwą ekspozycją opuszczana jest mechaniczna migawka i dopiero po ustalonym czasie wykonywana jest właściwa ekspozycja. Umożliwia to wyeliminowanie drgań mechanicznych wewnętrznych elementów układu. Oczywiście najlepszą metodą uniknięcia tych drgań jest korzystanie z migawki elektronicznej.

Rozdzielczość układu jako całości

Korzystając z obiektywu M.Zuiko Digital 12-100 mm f/4 PRO wyznaczyliśmy rozdzielczość układu aparat+obiektyw (w rozumieniu wartości funkcji MTF50). Pomiary wykonaliśmy za pomocą programu Imatest na zdjęciach tablicy testowej, zapisanych w formacie JPEG, z minimalnym wyostrzaniem, które w przypadku testowanego OM-1 odpowiada ustawieniu −2. Wyniki prezentujemy na poniższym wykresie, a wartości wyrażone są w liniach na wysokość obrazu.

Maksymalne osiągi przekraczają lekko poziom 3000 lw/ph, a zatem stoją na podobnym poziomie jak w Olympusie E-M1X. Bezlusterkowce OM-D przyzwyczaiły nas do wyraźnego wyostrzania na minimalnym poziomie tego parametru. Czy w OM-1 jest podobnie? Rzućmy okiem na poniższe wykresy.

Przedstawiają one przykładowe przebiegi profilu na granicy czerni i bieli (górne) oraz przebieg funkcji MTF (dolne) dla obu składowych, jakie otrzymaliśmy dla jednego z pomiarów wykonanych na JPEG-ach. Widać, że w OM System OM-1 mamy do czynienia z praktycznie takim samym traktowaniem JPEG-ów w aparatach Olympusa. W przebiegach profili widać charakterystyczne lokalne maksima, a funkcje MTF mają całkiem spore wybrzuszenia w górnej części, ponadto przyjmują wartości większe od 1. To jednoznacznie wskazuje, że nawet przy najniższym ustawieniu wyostrzanie JPEG-ów jest bardzo wyraźne.

Rozdzielczość matrycy

Rozdzielczość matrycy wyznaczamy w oparciu o funkcję MTF50, a pomiarów dokonujemy standardowo na niewyostrzonych plikach RAW, które uprzednio konwertujemy do formatu TIFF przy pomocy programu dcraw. Aby uciec od aberracji optycznych, mierzymy wartości MTF50 tylko dla zakresu przysłon f/4.0–f/16, w którym głównym czynnikiem ograniczającym osiągi obiektywu jest dyfrakcja. Warto również przypomnieć, że na każdej przysłonie wykonujemy od kilkunastu do kilkudziesięciu zdjęć (zarówno z autofokusem, jak i z ręcznym ustawianiem ostrości), po czym wybieramy najlepsze. Test zdolności rozdzielczej matrycy OM-1 przeprowadziliśmy z wykorzystaniem trzech obiektywów: M.Zuiko Digital 45 mm f/1.8, Sigma C 30 mm f/1.4 DC DN oraz Voigtlander Nokton 25 mm f/0.95. Najwyższe uzyskane przez nas wyniki prezentujemy na poniższym wykresie.

OM-1 wyraźnie góruje nad konkurentami na powyższym wykresie. Warto jednak pamiętać, że zarówno X-T4 jak i A6600 mają matryce o większej powierzchni oraz liczbie pikseli. Efektem tego, gęstość pikseli jest zauważalnie większa w bezlusterkowcu OM-1, a to przekłada się na wyższe osiągi wyrażone w lpmm. Gdy porównamy zachowanie wybranych aparatów w jednostkach lw/ph dla przysłony f/4, najlepiej wypada aparat Sony, następnie OM System i dopiero Fujifilm.

Tradycyjnie spójrzmy jeszcze na szczegółowe wyniki, jakie na podstawie analizy wybranego pliku RAW wygenerował program Imatest.

Profile jasności (górne wykresy) są pozbawione lokalnych maksimów, a funkcje MTF dla poszczególnych składowych utrzymują swoje wartości poniżej 1. Można zatem wysnuć wniosek, że surowe pliki nie podlegają procesowi wyostrzania. Testowany model OM-1, tak jak wcześniejsze bezlusterkowce Olympusa, nie ma filtra antyaliasingowego, co potwierdzają przekraczające 20% odpowiedzi funkcji MTF w częstości Nyquista, które obserwujemy dla obu składowych.

Jak zwykle w przypadku aparatów pozbawionych filtra AA, warto wziąć pod uwagę zwiększoną podatność na wystąpienie efektu mory. Na zdjęciach tablicy do pomiaru zdolności rozdzielczej znajdziemy ją bez problemu, ale tylko na bardzo drobnych wzorach.

Zdjęcia o wysokiej rozdzielczości (High Res Shot)

W OM-1, tak samo jak w zaawansowanych Olympusach, nie zabrakło trybu „High Res”, czyli funkcji pozwalającej na uzyskanie zdjęć o wyraźnie większej rozdzielczości, niż wynika to z dostępnej na matrycy liczby pikseli. Działanie tego trybu opiera się na wykonaniu ośmiu ekspozycji, z wykorzystaniem mikroprzesunięć sensora, a te realizowane są dzięki mechanizmowi stabilizacji matrycy. Z tak pozyskanego materiału aparat automatycznie tworzy jedno zdjęcie.

Omawiając tryb zdjęć w wysokiej rozdzielczości warto wspomnieć, że ma on jednak pewne ograniczenia. Ponieważ proces rejestracji wymaga wykonania ośmiu ekspozycji i zajmuje jednak chwilę, nie nadaje się on do fotografowania dynamicznych scen. W OM-1 funkcja ta działa w dwóch trybach: „statyw” oraz „z ręki”. W pierwszej konieczne jest również użycie statywu lub umieszczenie aparatu na stabilnym podłożu. W drugiej możemy fotografować trzymając aparat w dłoniach, a automatyka zadba o prawidłowe złożenie wynikowej fotografii. Ponadto dla optymalnego wykorzystania możliwości tej funkcji producent zaleca używanie dobrych optycznie obiektywów, w szczególności tych z serii PRO.

W surowym formacie wynikowy plik jest obrazem o rozdzielczości około 80 Mpix (10368×7776 pikseli w przypadku wywołania programem producenta lub 10400×7792 pikseli po wywołaniu programem dcraw) dla trybu „statyw”. Przy opcji „z ręki” rozmiar jest nieco mniejszy i wynosi 8200×6132 pikseli (dcraw) lub 8160×6120 (OM Workspace). W przypadku formatu JPEG, niezależnie od opcji „statyw”, czy „z ręki”, mamy dwa rozmiary do wyboru: 50 Mpix (8160×6120 pikseli) oraz 25 Mpix (5760×4320 pikseli). Warto także dodać, że obok RAW-a w wysokiej rozdzielczości, zapisywany jest także surowy plik w standardowym rozmiarze 20 MPix. Ze względu na tę samą numerację pliku, ma on jednak rozszerzenie .ORI, choć jego format jest taki sam jak pliku z rozszerzeniem .ORF.

Postanowiliśmy zmierzyć rozdzielczość obrazu generowanego w trybie High Res Shot dla plików RAW, zarówno w opcji „statyw”, jak i „z ręki”. W tym celu wykonaliśmy kilkadziesiąt zdjęć na przysłonie f/4, z wykorzystaniem obiektywu Sigma C 30 mm f/1.4 DC DN. Do wywołania pliku kompozytowego ORF wykorzystaliśmy jedynie oprogramowanie producenta, bowiem dcraw nie sobie z nimi nie radził. Pliki wyeksportowaliśmy bez dodatkowej edycji do formatu TIFF.

Po przeanalizowaniu obrazów w Imateście, otrzymaliśmy następujące wyniki:

High Res Shot – tryb „z ręki” (50 MPix)

High Res Shot – tryb „statyw” (80 MPix)

Jest możliwe, że program OM Workspace redukuje kolorowe artefakty, ich widoczność jest znacznie mniejsza program W tej kwestii nie mamy jednak pewności, bowiem trudno to zweryfikować. Można natomiast zauważyć postrzępione krawędzie, czego nie obserwujemy na „zwykłym” zdjęciu, wywołanym w dcraw.