Pomiary dotyczące zachowania się automatycznej i manualnej nastawy balansu bieli, dla różnych typów oświetlenia, dokonaliśmy na 24-polowej tablicy kolorów Gretag-Macbeth, wykonując ekspozycje przy czułości ISO 100. Następnie wyliczone zostały parametry dC (odchylenie od właściwej barwy w przestrzeni L*a*b*, czyli wartość błędu, z jakim ocenił barwę aparat) oraz S (nasycenie barwy wyrażone w procentach).

Po tak zaawansowanym kompakcie jak S5 IS spodziewaliśmy się lepszych efektów w tej kategorii. Pomimo tego, że błąd barwy praktycznie dla wszystkich konfiguracji balansu bieli utrzymywany jest na małym poziomie, to kolory są ewidentnie przesycone (wyjątkiem są zdjęcia z użyciem lampy błyskowej).

Niestety zabieg przesycania barw jest dosyć powszechny, gdyż wtedy zazwyczaj zdjęcia lepiej się prezentują dla nieprawnego oka, a kolory wyglądają na żywsze. Kupujący tego typu aparaty często tego efektu oczekują, jednak nie zawsze jest on pożądany. Między innymi dlatego bardziej zaawansowani użytkownicy ucieszyliby się z możliwości zapisu zdjęć w formacie RAW. Niestety Canon go nie udostępnił w tym modelu.

Szczegółowe wyniki naszych pomiarów przedstawione są poniżej:

Balans bieli. Światło.	Tablica kolorów	Przestrzeń kolorów Lab
Balans bieli Auto. Światło lamp o temperaturze barwnej 6300 K.
Balans bieli Auto. Światło mieszane.
Balans bieli Auto. Światło jarzeniowe.
Balans światło jarzeniowe. Światło jarzeniowe.
Balans bieli Słoneczny dzień. Światło 6300 K.
Balans bieli Cień. Światło 6300 K.
Balans bieli Auto. Światło lampy błyskowej aparatu.
Balans lampa błyskowa. Światło lampy błyskowej aparatu.

Szumy

Aparaty z logo firmy Canon słyną z niskich szumów matryc. Nie każdy jednak wie, że dotyczy to jedynie lustrzanek cyfrowych, w których stosowane są matryce CMOS. W aparatach kompaktowych Canon stosuje matryce CCD, które nie mają już tak dobrej renomy. Sytuacja ta zapewne ulegnie zmianie, gdy matryce CMOS będą montowane również w kompaktach cyfrowych (patrz: Matryce CMOS w kompaktach Canona).

Poniżej przedstawiamy wykres prezentujący wyniki osiągnięte przez PowerShot'a S5 IS podczas pomiarów szumów matrycy:

Dla 80 i 100 ISO szumy są bardzo niskie, dzięki czemu zdjęcia wykonane na tych czułościach charakteryzują się naprawdę dobrą jakością. Przy 200 ISO zaczyna już być widoczna gradacja obrazu, choć szumy są niewielkie i czułość tą można często stosować do fotografowania. Przy 400 ISO obraz generowany przez aparat obraz przestaje być czysty i przejrzysty, szumy są już wyraźnie widoczne na zdjęciach a kolory stają się lekko wyblakłe. Jest to ostatnia użyteczna czułość. Dla czułości 800 i 1600 ISO obraz jest bardzo złej jakości i nie polecamy ich stosowania.

Niezależnie od używanej czułości, gdy użyjemy czasów ekspozycji dłuższych niż 1 sekunda, aparat zastosuje odgórnie odszumianie zdjęć, której objawia się wykonaniem drugiej ekspozycji przy zamkniętej przysłonie (czarna klatka czyli tzw. dark) i odjęciu go od właściwego zdjęcia.

Porównując wyniki osiągnięte przez S5 IS i S3 IS widzimy wyraźną poprawę na korzyść nowszego modelu. Trudno powiedzieć czy zasługa leży po stronie dobrej matrycy CCD czy też DIGIC III posiada lepsze algorytmy poprawiające jakość obrazu.

Porównując do konkurencji, PowerShot S5 Is wypada nieznacznie gorzej od Panasonica FZ-50 i Fuji S5700, ale też lepiej od Sony H5 czy Olympusa SP-550 UZ.

Poniżej prezentujemy wycinki planszy testowej, na której można porównać poziom szumów dla różnych czułości:

80 ISO	100 ISO	200 ISO	400 ISO	800 ISO	1600 ISO

Dla każdej dostępnej czułości ISO wykonaliśmy także zdjęcia scenki, zapisując je w najlepszej, na jaką pozwala aparat, jakości JPEG-u. Obrazki zaprezentowane poniżej są wycinkami w skali 1:1, tak aby można było bezpośrednio ocenić jakość wykonywanych zdjęć wraz ze zmianą czułości matrycy.

100 ISO
200 ISO
400 ISO
800 ISO
1600 ISO

Zakres tonalny

Tradycyjnie już na koniec przyjrzymy się zakresowi tonalnemu matrycy. Do jego pomiaru wykorzystujemy 41-polową tablicę szarości Stouffer 4110, po czym na wykres nanosimy dwie wartości: dla stosunku sygnału do szumu wynoszącego (SNR) 10:1 (wysoka jakość) oraz dla SNR=4 (dobra jakość).

Podobnie jak w przypadku szumów, zakres tonalny zmienił sie na lepsze w porównaniu z poprzednim modelem PowerShota serii S. Maksymalny dynamika tonalna zdjęcia osiągana jest oczywiście przy najniższej czułości i dla dobrej jakości obrazu wynosi ona aż 7.6 f-stop, zaś dla wysokiej jakości 5.5 f-stop. Wynik ten uznajemy za bardzo dobry.

W miarę zwiększania czułości zakres tonalny spada i notuje on swoje minimum dla 1600 ISO, kiedy to wynosi on 2.7 f-stop dla dobrej jakości obrazu i zaledwie 0.6 f-stop dla wysokiej jakości.

Zależność zakresu tonalnego od czułości prezentujemy na wykresie poniżej:

Na wykresie brak jest znaczących skoków czy zmiany monotoniczności punktów pomiarowych. świadczy to na korzyść matrycy jak i oprogramowania aparatu.

Porównanie do konkurencji nie jest jednak zbyt dobre dla Canona. Jest on pod względem rozpiętości tonalnej lepszy od Panasonica FZ-50 ale wyraźnie ustępuje Fuji S5700 oraz Olympusowi SP-550 UZ.

Poniżej prezentujemy paski szarości przedstawiające zmianę zakresu tonalnego oraz wpływ szumów na jakość obrazu wraz ze zmianą czułości.

ISO	Tablica szarości
80
100
200
400
800
1000