W menu dostępne są trzy opcje intensywności odszumiania: wyłączone, niskie i normalne. Na poniższych wycinkach prezentujemy wyniki ich działania dla ISO 6400 i 12800.

ISO 6400
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie normalne
ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie normalne

Różnice pomiędzy kolejnymi stopniami odszumiania są całkiem wyraźne i w gruncie rzeczy dobrze dobrane. Najlepiej naszym zdaniem wypada ustawienie „niskie”, zapewniając korzystny kompromis między poziomem szumu i szczegółowością.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z A6700 wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, dla porównania prezentujemy również wycinki zdjęć z Fujifilm X-S20 oraz Panasonika GH6. Na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne aktualnie w naszej bazie.

Odwzorowanie detali na wycinkach z A6700 stoi na bardzo dobrym, zarazem porównywalnym poziomie jak w X-S20. Jednocześnie, oba te modele radzą sobie odrobinę lepiej w tej kategorii niż Lumix GH6. W aparacie Sony natomiast, najmocniej rzuca się w oczy efekt mory – a warto pamiętać, że tak samo jak w nim, także u pozostałych dwóch wybranych konkurentów nie zastosowano filtra antyaliasingowego. W X-S20 najprawdopodobniej "pomaga" specyficzna struktura matrycy X-Trans CMOS.

Pod względem wizualnego poziomu szumu, dla ISO 3200 aparat Fujifilm wypada odrobinę lepiej od Sony i Panasonika. Różnica jest jednak bardzo subtelna i przy kolejnej nastawie trudniej ją wychwycić. Tak czy inaczej, lepiej nie przekraczać ISO 6400 w A6700, a i nawet po tę wartość sięgać raczej w ostateczności.

Sprawdźmy teraz wyniki pomiarów poziomu szumu, jakie przeprowadziliśmy na surowych plikach. Dzięki nim będziemy mogli zweryfikować poczynione przed chwilą obserwacje.

Szum narasta wykładniczo aż do czułości ISO 12800. Przy kolejnej wartości widzimy załamanie, zatem z pewnością zachodzi pewna redukcja sygnału.

Dla uproszczenia porównań poziomu szumu pomiędzy omawianymi aparatami, pokazujemy także wykres z wartościami składowej luminancji.

Najwyższy szum w naszym zestawieniu generuje Canon EOS R7, natomiast najniższy – Fujifilm X-S20. Widać jednak, że różnice pomiędzy modelami nie są duże. Dla nastawy ISO 6400 szum luminancji w A6700 jest o ok. 1/3 niższy niż w R7. Alpha ustępuje natomiast Lumiksowi GH6 i X-S20, a różnice na ich korzyść wynoszą odpowiednio ok. 1/3 i 2/3 EV.

Tradycyjnie prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Standardowo zdjęcia w tym teście wykonujemy w formacie RAW. Wywołujemy je programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W A6700 na najniższych czułościach średni poziom sygnału utrzymuje się na poziomie ok. 512. W poniższych przykładach ograniczyliśmy sygnał do przedziału 255–767, czyli o szerokości 512. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 200 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400

Histogramy dla nastaw ISO 50–6400 nie budzą większych zastrzeżeń, bowiem swoim kształtem przypominają rozkład Poissona. Dopiero dla wyższych nastaw zaczynają się mocno wypłaszczać. Przy maksymalnej, rozszerzonej nastawie widzimy zupełnie inną charakterystykę, spowodowaną najprawdopodobniej ok. dwukrotnym zwiększeniem biasu.

Darki prezentują się bardzo dobrze. Rozkład szumu jest równomierny, a ewentualne niejednorodności są minimalne.

Dla porządku prezentujemy również darki w formacie JPEG.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400