W Panasoniku G9 II zastosowano matrycę Mikro 4/3 typu Live MOS o całkowitej liczbie 26.52 milionów pikseli i fizycznym rozmiarze 17.3×13 mm. Efektywna liczba pikseli wynosi 25.21 miliona, czyli dokładnie tyle samo, jak w modelu GH6. Pliki RAW, mające w systemie Panasonika rozszerzenie RW2, charakteryzują się rozdzielczością 5776×4336 pikseli.

Rozdzielczość układu jako całości

Rozdzielczość układu aparat+obiektyw (w rozumieniu wartości funkcji MTF50) wyznaczyliśmy w oparciu o zdjęcia zapisane w formacie JPEG z wyostrzaniem ustawionym na minimalną wartość, a pomiary wykonaliśmy przy pomocy programu Imatest. W teście wykorzystaliśmy obiektyw Sigma 30 mm f/1.4 DC DN. Wyniki prezentujemy na poniższym wykresie, a wartości wyrażone są w liniach na wysokość obrazu. Pozwalają one na porównanie z analogicznymi wykresami dla aparatów kompaktowych oraz ocenę stopnia wyostrzania zastosowanego przez producenta.

----- R E K L A M A -----

G9 II notuje nieco niższe osiągi od OM System OM-1, czy Sony A6700. W przypadku tego pierwszego jest to o tyle zaskakujące, że ma on w końcu zauważalnie mniej upakowaną matrycę. Jak jednak pamiętamy z testu OM-1, jego JPEG-i są mocno wyostrzane, co naturalnie podbija wyniki zdolności rozdzielczej. Zobaczmy, jak sytuacja wygląda w przypadku Lumiksa G9 II, a w tym celu spójrzmy na poniższe wykresy.

W profilach na granicy czerni i bieli widzimy niezbyt duże lokalne maksima. Funkcja MTF nie przyjmuje wprawdzie wartości wyższych od 1, ale obserwujemy wyraźne wybrzuszenia. W związku z tym możemy stwierdzić, że wyostrzanie jest obecne, ale jego siła pozostaje raczej umiarkowana.

Rozdzielczość matrycy

Rozdzielczość matrycy wyznaczamy w oparciu o funkcję MTF50, a pomiarów dokonujemy standardowo na niewyostrzonych plikach RAW, które uprzednio konwertujemy do formatu TIFF przy pomocy programu dcraw. Aby uciec od aberracji optycznych, mierzymy wartości MTF50 tylko dla zakresu przysłon f/4.0–f/16, w którym głównym czynnikiem ograniczającym osiągi obiektywu jest dyfrakcja. Warto również przypomnieć, że na każdej przysłonie wykonujemy od kilkunastu do kilkudziesięciu zdjęć (zarówno z autofokusem, jak i z ręcznym ustawianiem ostrości), po czym wybieramy najlepsze. Test zdolności rozdzielczej matrycy G9 II przeprowadziliśmy z wykorzystaniem obiektywów: Sigma C 30 mm f/1.4 DC DN oraz Voigtlander Nokton 25 mm f/0.95. Najwyższe uzyskane przez nas wyniki prezentujemy na poniższym wykresie.

Biorąc pod uwagę wyniki wyrażone w lpmm, G9 II góruje w powyższym zestawieniu, choć jego przewaga nad OM-1, czy A6700 jest raczej skromna. Najniższe wyniki uzyskał model R7, którego sensor ma najwyższą rozdzielczość (32.5 Mpix) w wybranej grupie. Należy jednak odnotować, że to jedyny bezlusterkowiec wyposażony z filtr antyaliasingowy. Gdy wyniki wyrazimy w LW/PH, dla f/4 góruje aparat Sony, a stawkę zamyka OM-1.

Panasonic deklaruje, że G9 II nie ma w swojej budowie filtra antyaliasingowego. Potwierdzenie tego faktu znajdziemy także na poniższych wykresach.

Wysokie wartości częstości Nyquista (blisko 30%), świadczą o tym, że w tym sensorze z filtra zrezygnowano. Ponieważ takie rozwiązanie wiąże się z większym ryzykiem pojawienia się efektu mory, zobaczmy wycinek zdjęcia tablicy testowej i sprawdźmy, czy jest on widoczny.

Tablica ISO 12233 stanowi naturalnie spore wyzwanie w tej kategorii. Nie dziwi zatem, że na bardzo drobnych, powtarzających się wzorach kolorowe artefakty dostrzeżemy bez trudu.

Tryb wysokiej rozdzielczości (High Resolution Mode)

Podobnie jak modele Lumix S, Panasonic wyposażył testowanego GH6 w tryb wysokiej rozdzielczości. Działa on w oparciu o wykonanie 8 ekspozycji z przesunięciem sensora o pół sensela, możliwe do zrealizowania dzięki obecności stabilizacji matrycy. Unikamy w ten sposób potrzeby demozaikowania, a wynikowy obraz charakteryzuje się bardzo dużą rozdzielczością i szczegółowością. Aparat zapisuje zarówno pliki JPEG (w dwóch wielkościach: LL – 50.5 Mpix i XL – 100 Mpix), jak i RAW. Te drugie zawsze mają wielkość 100 Mpix. Z dodatkowych opcji, możemy wybrać równoczesne nagrywanie standardowych zdjęć (też w formacie RAW) oraz ustalać opóźnienie migawki: od 1/8 s do 30 s. Wykorzystywana jest wyłącznie migawka elektroniczna, najdłuższy czas naświetlania jest ograniczony do 1 s, a maksymalna nastawa ISO to 1600. Warto także dodać, że używanie trybu HR wymaga od fotografa trochę cierpliwości – przy krótkich czasach ekspozycji „zamraża” on aparat na ok. 12-13 sekund.

Tryb ten przeznaczony jest generalnie do fotografowania statycznych obiektów ze statywu, choć przewidziano także opcję niwelującą rozmycie obiektów będących w ruchu.

Tryb High Resolution Mode sprawdziliśmy już w teście Lumiksa GH6, toteż zapraszamy do lektury odpowiedniego rozdziału.

Obiektyw Sigma C 30 mm f/1.4 DC DN wykorzystywany w testach rozdzielczości udostępniła firma Sigma ProCentrum.

Obiektyw Voigtländer Nokton 25mm f/0.95 wykorzystywany w testach rozdzielczości udostępniła firma FoxFoto: