W Nikonie Z6 III matrycę typu CMOS o całkowitej liczbie 26.79 milionów pikseli i fizycznym rozmiarze 35.9×23.9 mm. Efektywna liczba pikseli wynosi 24.5 miliona. Pliki RAW, mające w systemie Nikona rozszerzenie NEF, charakteryzują się rozdzielczością 6048×4032 pikseli. Mogą być zapisywane jako 14-bitowe obrazy w trzech opcjach: skompresowane bezstratnie, „wysoka wydajność★” lub „wysoka wydajność”.

Rozdzielczość układu jako całości

Zakres wyostrzania w Nikonach serii Z został rozszerzony względem starszych aparatów. Obecnie najniższą możliwą wartością jest −3. W teście Z7 wykazaliśmy, że przy takim ustawieniu obraz jest rozmywany. Z tego względu skorzystaliśmy ze stopnia zerowego i wyznaczyliśmy rozdzielczość układu aparat+obiektyw (w rozumieniu wartości funkcji MTF50), obliczając ją w programie Imatest. Wartości zostały wyrażone w liniach na wysokość obrazu. Zdjęcia pomiarowe zostały wykonane z obiektywem Nikkor Z 50 mm f/1.8 S.

----- R E K L A M A -----

Osiągi zmierzone na JPEG-ach stoją na podobnym poziomie, jak w modelu Zf. To również podobne wartości, zanotowane w teście EOS-a R6 Mark II. W przypadku Lumiksa S5 II oraz Sony A7 IV MTF-y okazały się wyższe, w ich przypadku zauważyliśmy natomiast lekkie wyostrzanie. Sprawdźmy zatem jak sytuacja wygląda w Nikonie Z6 III, oceniając wykresy z Imatestu dla przykładowego zdjęcia testowego.

Funkcja MTF (dolne wykresy) nie przyjmuje co prawda wartości większych od 1, widać jednak niewielkie wybrzuszenia w jej przebiegu. To może oznaczać stosowanie delikatnego wyostrzania. Specjalnych oznak tego procesu nie widać jednak w profilach na granicy czerni i bieli (górne wykresy).

Rozdzielczość matrycy

Rozdzielczość matrycy wyznaczamy w oparciu o funkcję MTF50, a pomiarów dokonujemy standardowo na niewyostrzonych plikach RAW, które uprzednio konwertujemy do formatu TIFF przy pomocy programu dcraw. Aby uciec od aberracji optycznych, mierzymy wartości MTF50 tylko dla zakresu przysłon f/4.0–f/16, w którym głównym czynnikiem ograniczającym osiągi obiektywu jest dyfrakcja. Warto również przypomnieć, że na każdej przysłonie wykonujemy od kilkunastu do kilkudziesięciu zdjęć (zarówno z autofokusem, jak i z ręcznym ustawianiem ostrości), po czym wybieramy najlepsze. W tej części testu wykorzystaliśmy obiektyw Nikkor Z 50 mm f/1.8 S. Najwyższe wyniki otrzymane przy pomocy tych obiektywów prezentujemy na poniższym wykresie.

W tej kategorii, Nikon Z6 III wypada podobnie jak EOS R6 Mark II. Konkurenci od Panasonika i Sony generują wyższe MTF-y. Przewaga bezlusterkowca Sony wynika z wyższej rozdzielczości jego sensora (33M) względem innych aparatów, w Panasoniku z kolei, zrezygnowano w ogóle z filtra antyaliasingowego. Sprawdźmy zatem, jak ta kwestia wygląda w przypadku Nikona Z6 III

Tak samo jak u poprzednika, czy też w Canonie R6 Mark II, zauważamy dużą dysproporcję pomiędzy poszczególnymi składowymi. Wartość odpowiedzi w częstości Nyquista dla składowej poziomej pokazuje, że filtr nie ma własności antyaliasingowych, natomiast dla pionowej pozostaje ona na średnim poziomie, czyli że jego moc została osłabiona. Tak czy inaczej, filtr pozostaje asymetryczny, tak samo jak w aparatach Canona i Sony.

Na koniec rozdziału warto jeszcze sprawdzić, czy na zdjęciach z testowanego aparatu można dostrzec efekt mory.

W przypadku bardzo drobnych wzorów na tablicy testowej, dla składowej poziomej bez trudu dostrzeżemy zakłamania kolorystyczne (false color). Dla składowej pionowej (prawy wycinek) z kolei, widoczność mory pozostaje niewielka.

Tryb wysokiej rozdzielczości

Z6 III, podobnie jak Zf, został wyposażony w tryb zdjęć wysokiej rozdzielczości, opisany w menu "Fotografowanie z przesunięciem piksela". Jego działanie jest analogiczne do funkcji "Hi-Res" znanych z niektórych aparatów Fujifilm, OM System / Olympus, Panasonika, czy Sony. Polega na wykonaniu kilku ekspozycji z odpowiednim przesunięciem matrycy, co jest możliwe dzięki zastosowaniu modułu stabilizacji. Funkcja ta stanowi obejście konieczności interpolacji, bowiem dzięki wielu ekspozycjom, każdy piksel zawiera pełne dane kolorów RGB.

Może ona działać w czterech trybach, różniących się liczbą wykonywanych zdjęć i finalnym efektem:

• 4 ekspozycje - zdjęcie o lepszej reprodukcji kolorów niż standardowo,
• 8 ekspozycji – j.w. plus niższy szum,
• 16 ekspozycji - zdjęcie o wysokiej rozdzielczości oraz lepszej reprodukcji kolorów
• 32 ekspozycje - j.w. plus niższy szum,

Wynikowy obraz kompozytowy musimy złożyć w programie Nikon NX Studio (dostępnym dla systemów Windows i MacOS). W dwóch pierwszych trybach będzie on miał standardowy wymiar 6048×4032 pikseli, natomiast w pozostałych dwóch: 12096×8064 pikseli.

Oprócz tego możemy włączyć tzw. opóźnienie (1, 2, 3 lub 5 sekund), które pełni de facto rolę samowyzwalacza, nieaktywnego w tym trybie. Ostatnia funkcja to interwał między kolejnymi ekspozycjami, regulowany od 0 do 30 sekund z 1-sekundowym krokiem.

Tryb wysokiej rozdzielczości sprawdziliśmy już w teście Nikona Zf, dlatego zapraszamy do lektury odpowiedniego rozdziału. .