Ponieważ pod względem obudowy Lumix GH7 jest praktycznie kopią poprzednika, oba bezlusterkowce charakteryzują się identyczną ergonomią. Wyprofilowany i obszerny uchwyt sprawiają, że aparat bardzo dobrze leży w dłoni, także gumowa okleina sprawdza się świetnie. W zasadzie jedynie osobom o dużych dłoniach może brakować trochę wysokości, a warto o mieć na uwadze, że do GH7 producent nie przewidział dodatkowego uchwytu do zdjęć pionowych. Niemniej, naszym zdaniem nawet przy podpiętym dość ciężkim obiektywie 1.7/25-50 chwyt okazuje się pewny.

Świetnie prezentuje się także zestaw elementów sterujących. Do dyspozycji mamy np. trzy pokrętła nastawcze, dżojstik i 13 fizycznych przycisków, które możemy przemapować wraz z 5-ma dotykowymi. Rezygnując z funkcji kierunkowych wybieraka i dżojstika, te także możemy przeprogramować, zyskując dodatkowych 8 guzików. Nie można zapomnieć o funkcjonalnym, programowalnym menu podręcznym, trzech zakładkach Mojego menu czy trybach użytkownika na kole nastaw: C1, C2, C3 i C4. Do tego dochodzi funkcjonalny interfejs dotykowy, czy możliwość zablokowania wybranych przycisków. Testowany Lumix powinien zatem w tej kategorii zadowolić wymagających użytkowników.

----- R E K L A M A -----

W GH7 znajdziemy funkcję elektronicznej pierwszej kurtyny migawki, a także migawki całkowicie elektronicznej (z czasem naświetlania do 1/32000 s). Należy jednak pamiętać, że mimo dość krótkiego czasu odczytu sensora (9.9 ms) matryca w testowanym Lumiksie nie należy do tych „szybkich” (czyli z wbudowaną pamięcią DRAM). W związku z tym, efekt rolling shutter (czyli zniekształceń wynikających z sekwencyjnego sczytywania danych z matrycy) może wystąpić, coś szansa na to została zredukowana.

Obiektywy

Panasonic Lumix GH7 to korpus należący do systemu Mikro 4/3, co pozwala używać, oprócz modeli Panasonika, produktów zarówno z autofokusem (Olympus, Sigma, Panasonic, czy Tamron), jak również manualnych (7Artisans, Irix, Meike, Mitakon, Samyang, Tokina, TTartisan, Venus Optics, Voigtlander). Samych instrumentów firmowych jest sporo, bo aż 47. Mamy tutaj sporo stałek i zoom-ów, w tym dwa, szczególnie ciekawe: 1.7/10-25 i 1.7/25-50. Pełną listę obiektywów z mocowaniem Mikro 4/3 można obejrzeć w naszej bazie.

Szybkość

Aparat uruchamia się w około 1 sekundę, a zatem bardzo szybko. Przeglądanie menu, czy zdjęć w trybie odtwarzania (również w powiększeniu), przegląd miniaturek odbywa się bez irytujących zwłok czasowych. Ogólnie aparat sprawia wrażenie responsywnego. Formatowanie karty pamięci CFexpress zabiera 3-5 sekund. W największą dozę cierpliwości musimy uzbroić się, gdy chcemy zapisać zdjęcie w trybie wysokiej rozdzielczości – trwa to ok. 13-15 sekund.

Tryb seryjny

Panasonic Lumix GH7 oferuje następujące nastawy trybu seryjnego dla migawki mechanicznej:

• AFS / AFC:
  • H: 14 / 10 kl/s
  • M: 6 kl/s
  • L: 2 kl/s

Wyświetlanie obrazu na żywo wspierane jest przez nastawy M i L.

Oprócz tego mamy jeszcze tryby SH: 75, 60 i 20 kl/s realizowane z wykorzystaniem migawki elektronicznej. Niestety, nie jest dostępny ani live view bez zaciemnienia, a AF ciągły nie pracuje przy 75 kl/s.

Test szybkości wykonaliśmy z kartą Angelbird AV PRO CFexpress SX Type B 160 GB. Zdjęcia wykonywane były przy czułości ISO 1600 i migawce (mechanicznej) 1/1000 sekundy. Pliki RAW zajmowały 55.7 MB, natomiast pliki JPEG zapisane w najlepszej możliwej jakości: 12.8 MB. W trakcie 30-sekundowego testu trybu H aparat zarejestrował następującą liczbę zdjęć:

• JPEG – 242 zdjęć (8.07 kl/s),
• RAW – 220 zdjęć. (7.33 kl/s).

Zerknijmy na szczegółowe wyniki.

Zarówno przy zapisie JPEG-ów, jak i RAW-ów, aparat osiąga ok. 8-9 kl/s, a zatem trochę brakuje by uzyskać deklarowane tempo 14 kl/s. Widać natomiast, że średnie tempo niewiele ustępuje maksymalnemu, a rozkłady czasowe są równomierne. To w gruncie rzeczy dobra wiadomość, szczególnie dla formatu RAW. Przykładowo, Sony A6700 w tym formacie uzyskał wprawdzie 11 kl/s, ale bufor się zapchał po ok. 1.5 sekundy. W 30-sekundowej serii aparat zarejestrował 147 zdjęć, a zatem dużo mniej niż Lumix.

Oprócz tego, sprawdziliśmy jak wypadają tryby SH. W każdym przypadku aparat uzyskał deklarowaną szybkość fotografowania, a wszystkie serie liczyły po 190 zdjęć (zarówno przy JPEG oraz RAW). Zapis wszystkich zdjęć na kartę w danej serii trwał ok. 28 i 39 sekund, odpowiednio dla formatu JPEG i RAW.

Testy trybu seryjnego przeprowadzamy z wykorzystaniem kart pamięci Angelbird AV PRO, udostępnionych przez firmę Fototechnika.

Stabilizacja obrazu

W Panasoniku GH7 zastosowano system 5-osiowej stabilizacji matrycy, który dodatkowo może współpracować z odpowiednimi obiektywami Panasonika, tworząc system podwójnej stabilizacji obrazu Dual I.S. 2. Japoński producent zapewnia, iż maksymalna stabilizacja osiągana poprzez autorski system ma mieć skuteczność na poziomie 7.5 EV. Drgania mogą być redukowane w 5 stopniach swobody, a także tylko góra-dół lub prawo-lewo, do zastosowań przy np. śledzeniu ruchu (panning).

Testując stabilizację obrazu, dla różnych wartości czasu ekspozycji wykonujemy serię minimum 20 zdjęć, przy czym robimy to zarówno z włączoną jak i wyłączoną stabilizacją. Następnie sprawdzamy, ile zdjęć w danej serii jest poruszonych. Otrzymane wyniki prezentujemy na poniższym wykresie, w formie procentów liczby zdjęć poruszonych do całkowitej liczby zdjęć w serii.

Do przetestowania stabilizacji matrycy wykorzystaliśmy obiektyw Olympus M.Zuiko Digital 45 mm f/1.8, a zero na skali poziomej odpowiada najkrótszej ekspozycji, czyli 1/160 sekundy. Wyniki prezentujemy poniżej:

Maksymalne przesunięcie pomiędzy krzywymi wynosi ok. 3.5 EV i na tyle oceniamy skuteczność stabilizacji. Tyle samo zanotowaliśmy w teście poprzednika. Tym samym, GH7 wypadł trochę lepiej od A6700 (2 i 2/3 EV) i EOS-a R7 (3 i 1/3 EV). Wyższy wynik zmierzyliśmy za to w teście X-T5 (4 EV).

Zdjęcia z przedziałem czasu

Lumiksa GH7 wyposażono w funkcję interwałometru, a odnajdziemy ją na pokrętle trybów migawki. Aby wykonać zdjęcia z wykorzystaniem tej funkcji, należy najpierw określić czas pomiędzy kolejnymi wyzwoleniami migawki (od 1 s do 99 min 59 s) oraz liczbę zdjęć (od 1 do 9999). Mamy możliwość rozpoczęcia wykonywania serii zdjęć o zadanej godzinie lub od razu. Po wykonaniu określonej liczby zdjęć aparat wysyła zapytanie, czy z zarejestrowanego materiału od razu stworzyć film poklatkowy (w maksymalnej jakości 4K 3840×2160 pix).

Osobno ustawiamy liczbę klatek na sekundę i możemy wybierać między: 50 fps, 25 fps, 12.5 fps, 8.3 fps, 6.25 fps, 5 fps, 2.5 fps, 1 fps. Sekwencja klatek może być normalna lub odwrócona.

Druga wersja funkcji umożliwiającej wykonanie serii zdjęć z zadanym przedziałem czasu to „Animacja poklatkowa”. Różnica pomiędzy nią a wspomnianą wyżej polega na możliwości ustalenia sposobu wyzwalania migawki (automatycznego lub ręcznego) oraz braku opcji wyboru liczby wykonanych zdjęć. Wykonywaną serię przerywamy ręcznie i możemy utworzyć plik wideo od razu lub później, z poziomu menu przeglądania (pozycja „Wideo poklatkowe”). Co więcej, mamy możliwość wykonania kilku serii zdjęć i utworzenia z nich jednego filmu. Opcje dotyczące jakości oraz liczby klatek na sekundę są takie same jak dla funkcji „Zdjęcia poklatkowe”. Warto również dodać, że podczas rejestracji zdjęć wyświetlany jest powidok poprzedniego ujęcia, co jest bardzo przydatne w zastosowaniach animacyjnych. Ponadto, podczas odtwarzania mamy możliwość przeglądania pojedynczych zdjęć z danej serii lub wyświetlenia szybkiego pokazu imitującego film poklatkowy.

Czyszczenie matrycy

W Lumiksie GH7 zastosowano system automatycznego czyszczenia matrycy, wprawiający ją w drgania w celu usunięcia kurzu. Funkcję tę można uruchomić w dowolnej chwili w menu, nie ma natomiast możliwości zautomatyzowania tej czynności np. przy każdym wyłączaniu aparatu. Zdjęcie jednolitej, jasnej powierzchni, wykonane przy wysokiej wartości przysłony, pokazało kilka drobin kurzu. Nie możemy zatem uznać, by system działał w pełni sprawnie.

Wi-Fi

Panasonic GH7 wyposażony został oczywiście w moduły Wi-Fi (bez NFC) oraz Bluetooth. Pozwalają one na bezprzewodową komunikację bezlusterkowca z urządzeniami takimi jak smartfon czy tablet za pomocą aplikacji mobilnej Lumix Sync, dostępnej na platformę Android oraz iOS. Aplikacja pozwala na geotagowanie zdjęć (przy obecności w urządzeniu mobilnym modułu GPS), przesyłanie obrazów do pamięci urządzenia oraz, przede wszystkim, zdalną obsługę aparatu. Mamy możliwość wykonywania zdjęć, a także nagrywania filmów. W obu tych przypadkach możliwe jest sterowanie z poziomu aplikacji wszystkimi parametrami ekspozycji, regulowanie jakości i formatu zdjęć i filmów, wybieranie punktu ostrości, WB, a także wielu innych ustawień, m.in. stylu zdjęć, pomiaru światła, rozdzielczości, formatu i proporcji zdjęć, czy filtrów cyfrowych. Jej możliwości są spore, dzięki czemu robi ona dobre wrażenie.

Istnieje także opcja przeglądania zdjęć i filmów na ekranie urządzenia mobilnego, przy czym mamy możliwość oglądania obrazów zarejestrowanych na konkretnej karcie z dwóch umieszczonych w aparacie. Kopiowanie zdjęć obejmuje zarówno JPEG-i, jak i RAW-y. Nie wiedzieć czemu, nie ma możliwości przesyłania filmów.

Generalnie, do działania aplikacji nie mamy większych zastrzeżeń. Nawiązanie połączenia zaczynamy od sparowania urządzenia mobilnego z aparatem przez Bluetooth, które zapewnia stałą łączność przy aktywnej aplikacji w smartfonie. Uruchomienie połączenia Wi-Fi i opcji zdalnego wyzwalania to ok. 20-30 sekund, choć zdarzało się że i minuta nie wystarczała i trzeba było ponawiać próbę. Kopiowanie zdjęć odbywa się szybko – transfer jednego JPEG-a w pełnej rozdzielczości zabiera ok. 1-2 sekund a RAW-a ok. 3-4 sekundy.

Po połączeniu, komunikacja odbywała się stabilnie. Reakcja aparatu na dotknięcie ekranowego przycisku migawki jest odpowiednio szybka. Gdy użyjemy smartfona jako pilota zdalnego sterowania przez Bluetooth, wyzwalanie następuje praktycznie bezzwłocznie, możliwe jest także zablokowanie ekspozycji, przydatne przy długich naświetlaniach (tryb B).

Autofokus

Autofokus w GH7 działa zarówno w oparciu o detekcję fazy, jak również kontrastu i jest on wspierany przez technologię DFD (ang. Depth From Defocus). Polega ona na tym, że oprogramowanie aparatu zna charakterystykę rozmycia konkretnego obiektywu, dzięki czemu moduł autofokusa od razu wie, w którą stronę powinien ustawiać ostrość. Możliwe jest wykrywanie ludzi (postaci, głowy, twarzy i oczu), a także zwierząt. Na liście znalazły się również pojazdy: samochody, motocykle, pociągi, samoloty i helikoptery.

AF w testowanym aparacie charakteryzuje się zakresem detekcji wynoszącym od −4 EV do 18 EV (ISO 100). W trudnych warunkach oświetleniowych może on być wspomagany przez wbudowaną diodę świecącą. System AF w testowanym aparacie może pracować w jednym z następujących trybów:

• AFS (pojedynczy) – dla obiektów nieruchomych,
• AFC (ciągły) – dla obiektów ruchomych,
• MF (manualny).

Tak samo jak w Lumiksach S, także w GH7 znajdziemy regulacje działania autofokusa ciągłego w zależności od rodzaju fotografowanej sceny. Są to podobne ustawienia, jakie spotykamy w zaawansowanych lustrzankach i dotyczą głównie fotografowania dynamicznych scen. W Lumiksie znajdziemy 3 parametry:

• czułość AF – w skali od −2 do +2,
• czułość przełączania obszaru AF – jw.,
• przewidywanie ruchu obiektu (0, 1, 2).

Można je regulować niezależnie, ale dostępne są również 4 zdefiniowane zestawy ustawień dedykowane konkretnym sytuacjom: uniwersalne, dla obiektów poruszających się ze stałą prędkością w jednym kierunku, śledzenie obiektu z ignorowaniem przeszkód oraz dla obiektów o zmiennej prędkości i nieprzewidywalnym kierunku ruchu.

Wybór pól autofokusa może działać w następujących wariantach:

• Śledzenie. Blokowanie ostrości na obiekcie odbywa się poprzez wciśnięcie przycisku migawki do połowy.
• Pełnoobszarowy AF: 779 pól,
• Strefa pion/poziom – ustalamy kształt korzystając z linii (1,3,5 lub 7) pionowych lub poziomych,
• Strefa centralna,
• 1-obszarowy. Pozwala na wybór dowolnego z pola w kadrze, 8 rozmiarów obszaru,
• 1-obszarowy+ – jw. dodatkowo oprócz wybranego pola, używane są także te otaczające go. Dwa rozmiary pola do wyboru,
• Precyzyjny (tylko AF-S). Pozwala na dokładniejszy wybór punktu ostrości niż wariant 1-obszarowy.

W trybach, w których sami ustalamy kształt obszaru, jego wielkość można regulować za pomocą pokręteł, a położenie (również w pozostałych trybach) za pomocą joysticka. Dodatkowo możliwe jest regulowanie położenia pola AF za pomocą ekranu dotykowego, nawet gdy oko przybliżone jest do wizjera. Tryb manualnej ostrości jest obsługiwany za pomocą odpowiedniego pierścienia na obiektywie. Precyzyjna nastawa punktu ostrości jest ułatwiona poprzez:

• Wspieranie MF powiększające fragment obrazu – okienko zajmujące część ekranu lub tryb pełnoekranowy, okno przybliżenia możemy regulować w sposób ciągły od 3.0x do 6x, z krokiem zgrubnym 1.0x (tylne pokrętło) lub dokładnym 0.1x (przednie pokrętło);
• Focus Peaking – o sile podkreślenia konturów obiektu znajdującego się w płaszczyźnie ostrości regulowanej w skali od −2 do +2, 10 kolorów do wyboru;
• Przewodnik MF wyświetlający u dołu skalę odległości wraz z zaznaczonym na niej miejscem aktualnie znajdującej się płaszczyzny ostrości.

Praca autofokusa w typowych warunkach nie daje powodów do narzekań. Ustawianie ostrości w trybie pojedynczym (AF-S) jest zarówno szybkie, jak i skuteczne. Nie zauważyliśmy żadnych problemów z wykrywaniem twarzy i oczu u ludzi. Sytuacja pogarsza się, gdy światła zaczyna brakować – pod tym względem aparat zachowuje się nieco poniżej naszych oczekiwań. Przy bardzo skromnym oświetleniu automatyka „walczy” by ustawić ostrość i jeśli dioda wspomagania AF nie wystarcza, ogniskowanie wyraźnie się wydłuża.

Standardowo w teście celności autofokusa wykonujemy serię 40 zdjęć. Przysłonę w obiektywie ustawiamy na f/2.8 i fotografujemy tablicę rozdzielczości, każdorazowo przeogniskowując obiektyw. Wyniki przedstawiamy w postaci histogramu, który prezentuje procentowe wartości odchyłek od najlepszego pomiaru MTF50 w serii.

Celność autofokusa okazała się wyraźnie lepsza ze stałką Olympusa, niż drogim zoom-em Panasonika. O tyle dobrze, że nawet w gorszym przypadku, żadna z odchyłek nie wyszła poza piąty przedział. Konkurenci poradzili sobie lepiej, w szczególności aparat Sony.

Sprawdźmy jeszcze, jak aparat wypadł w świetle żarowym.

Charakterystyka trafień pozostaje na dość podobnym poziomie jak dla światła 5400 K, choć lekkie zmiany są zauważalne. Widać niewielki spadek celności dla stałki i wzrost dla zoom-a. Nadal góruje A6700.

Skuteczność ciągłego AF sprawdziliśmy fotografując w serii 10 kl/s rowerzystę. Wykorzystaliśmy do tego obiektyw 1.7/25–50 ustawiony na maksymalnej ogniskowej. Autofokus pracował w trybie pełnoobszarowym i przy ustawieniu uniwersalnym (U1). Spójrzmy najpierw na animacje złożone ze zdjęć:

Wykrywanie oczu/twarzy:

Wykrywanie oczu/twarzy/ciała:

W pierwszym przypadku, zanotowaliśmy ok. 80% ostrych zdjęć. Wynik ten jest generalnie dobry, choć widać pewne problemy, na szczęście niewielkie. Najwięcej nietrafionych ujęć mamy w skrajnych odległościach śledzonego obiektu od aparatu, lecz bywa, że i w środku ostrość uciekła w kierunku tła. Patrząc na wskaźnik detekcji twarzy i oka, widać że aparat nie ma problemu z ich wskazaniem, jednak nie zawsze zdjęcia są ostre.

Wybranie trybu, gdzie dodatkowo zachodzi wykrywanie sylwetki (druga animacja), zdecydowanie poprawiło skuteczność, która doszła do 93%. To świetny, godny pochwały wynik. W tym przypadku, nieostre zdjęcia widać tylko wtedy, gdy rowerzysta znajduje się najbliżej aparatu. To wprawdzie nadal odległość wyraźnie powyżej minimalnej odległości ogniskowania, mamy jednak tu do czynienia z największym przesunięciem obiektu w obrębie kadru.

Pomiar światła

System pomiaru światła w GH7 działa w oparciu o 1728 stref, w zakresie od 0 do 18 EV (dla f/2.0 i ISO 100). Kompensacji ekspozycji możemy dokonywać w zakresie od −5 EV do +5 EV (w trybie filmowania ±3 EV) z krokiem 1/3 EV. W testowanym aparacie dostępne są 3 standardowe tryby pomiaru światła:

• matrycowy,
• centralnie ważony,
• punktowy,
• punktowy na światła.

Dostępna jest także funkcja bracketingu ekspozycji, która umożliwia wykonanie 3, 5 lub 7 klatek z krokiem 1/3, 2/3 lub 1 EV.

Do pracy pomiaru światła nie mamy zastrzeżeń, bowiem podczas testowania aparatu nie sprawiał on żadnych problemów. Ewentualna kompensacja nie przekraczała wartości 2/3 EV.