Nikon Z50 II nieco urósł względem poprzednika. Zmianę widać przede wszystkim w wielkości uchwytu oraz nieco w wysokości. Zauważalne jest także zwiększenie masy o 100 gramów. Do budowy aparatu nie wykorzystano co prawda elementów metalowych, ale całość sprawia ogólnie naprawdę pozytywne wrażenie. Jakość tworzyw pozostaje na dobrym poziomie, podobnie jak ich spasowanie. Rękojeść pokryto gumową wyściółką, dającą dobrą przyczepność do skóry dłoni. Warto także dodać, że Z50 II został uszczelniony, choć nie jest to poziom zabezpieczeń, jaki oferują konstrukcje bardziej zaawansowane.

----- R E K L A M A -----

Zasilanie i gniazda

Nikon Z50 II zasilany jest akumulatorem EN-EL25a o pojemności 1250 mAh i napięciu 7.6 V, kompatybilne jest także starsze ogniwo EN-EN25. Ładować go możemy przez port USB-C (ładowarką o odpowiednio wysokiej mocy), także w trakcie pracy. Istnieje również opcja zasilania aparatu za pomocą opcjonalnego zasilacza sieciowego EH-5b lub EH-5c (przez adapter EP-5B). W pełni naładowane ogniwo powinno wystarczyć do wykonania 310 zdjęć przy wykorzystaniu wizjera i 360 dla głównego LCD. Przy i mieszanym użyciu celownika i ekranu udawało nam się wykonać ok. 400 zdjęć

Z50 II wyposażono w slot kart standardu SD (obsługa UHS-II), leżący na spodzie korpusu, tuż obok komory baterii – oba zamykane wspólną klapką.

Złącza komunikacyjne zostały umieszczone na lewej ściance korpusu pod gumowymi zaślepkami. Zestaw obejmuje:

• wejście mikrofonu (mini jack 3.5 mm),
• wyjście słuchawkowe (mini jack 3.5 mm) lub wężyka spustowego MC-DC3,
• wyjście HDMI mikro (D),
• złącze USB-C.

Przyciski

Opis układu przycisków i pokręteł rozpoczniemy tradycyjnie od górnej ścianki aparatu.

Z lewej strony sanek lampy błyskowej znajduje się suwak podnoszący wbudowanego flesza. Przechodząc na prawą mamy koło trybów aparatu, wyposażone w standardowe pozycje PASM, trzy tryby użytkownika (U1, U2, U3), tryby scen SCN oraz tryb AUTO. U jego podstawy umieszczono wybierak pozwalający przełączać się pomiędzy fotografowaniem a filmowaniem. Dalej na prawo mamy tylne pokrętło sterujące oraz guzik funkcji Picture Control, czyli ustawień właściwości obrazu (standard, neutralny, żywy itd.). Powyżej widzimy trzy przyciski: rejestracji wideo, czułości ISO oraz kompensacji ekspozycji. Nad nimi mamy jeszcze guzik migawki wraz z włącznikiem aparatu oraz przednie pokrętło sterujące.

Spójrzmy teraz na tylną ściankę.

W lewym górnym rogu mamy guziki trybu pracy migawki oraz kasowania zdjęć i filmów w trybie przeglądania. Na prawej części obudowy wizjera umieszczono pokrętło regulacji dioptrii. Idąc dalej w prawo widzimy przycisk odpowiadający za przełączanie obrazu pomiędzy ekranem a wizjerem oraz DISP, przełączający widok w live view. Nieco niżej umieszczono guzik AE-L / AF-L (lub blokowania zdjęć przed skasowaniem), a następnie przycisk 𝑖, służący do wyświetlania szybkiego menu. Pod nimi mamy wybierak nawigacyjny z guzikiem OK pośrodku. Idąc dalej w dół widzimy kolejne cztery przyciski: powiększania i zmniejszania widoku live view i wykonanych zdjęć, MENU oraz wejścia do trybu przeglądania.

Przyjrzyjmy się jeszcze przedniej ściance.

Patrząc na przód aparatu zobaczymy dwa programowalne guziki Fn1 i Fn2, blokadę bagnetu oraz – ponownie - przednie kółko sterujące.

Opcje programowania przycisków odnajdziemy w menu ustawień własnych w sekcji f. Oprócz typowo programowalnych przycisków Fn, przemapować można także guziki: filmowania, AE-L / AF-L, OK, DISP, funkcji Picture Control, odtwarzania, trybu migawki, ISO, kompensacji ekspozycji oraz na obiektywie (jeśli posiada on takowy). Możliwości są generalnie bogate, mamy bowiem dużą liczbę możliwych opcji do przyporządkowania. Wyjątkiem jest przycisk OK, który oferuje tylko dwie opcje. Poniższy film pokazuje możliwości testowanego aparatu w tym zakresie.

Menu

Menu w Z50 II wygląda tak samo jak np. w Z6 III, a zatem zostało nieco przearanżowane względem poprzednika. Do dyspozycji mamy siedem zakładek menu: fotografowania, filmowania, ustawień osobistych, odtwarzania, ustawień aparatu, sieci i „Moje menu”, które można samemu skomponować z dowolnych pozycji całego menu. Przyjrzyjmy się teraz dokładniej poszczególnym zakładkom.

Menu fotografowania:

Menu filmowania:

Menu ustawień osobistych:

Menu odtwarzania:

Ustawienia aparatu:

Menu sieci:

Ostatnią zakładką jest Moje menu lub Ostatnie ustawienia. To pierwsze umożliwia skomponowanie własnej zakładki poprzez wybór opcji (maksymalnie 20) z całego menu, według własnego uznania i przydatności. Alternatywnie można wyświetlać menu zawierające ostatnio używane opcje.

Wyświetlacz

W Z50 II zastosowano taki sam jak w Z50 3.2-calowy wyświetlacz TFT LCD, o rozdzielczości wynoszącej 1.04 miliona punktów. Zapewnia on dobry kąt widzenia w zakresie około 170 stopni. W menu ustawień znajdziemy opcje związane z jasnością obrazu, którą możemy regulować w 11-stopniowej skali. Dodatkowo możemy dostosować kolorystykę obrazu, korzystając z podobnego narzędzia jak w przypadku regulacji balansu bieli. Do samej jakości obrazu wyświetlanego na ekranie LCD nie mamy zastrzeżeń, szczegółowość pozostaje na dobrym poziomie. Przy fotografowaniu w ostrym świetle słonecznym warto go oczywiście rozjaśnić, choć odbicia otoczenia nie są wyjątkowo uciążliwe.

Mechanizm odchylania jest taki sam, jak np. w Zfc. Dzięki niemu ekran możemy obracać w dwóch płaszczyznach, co daje szerokie możliwości jego ustawienia.

Pomiędzy kolejnymi widokami w trybie live view przechodzimy przyciskiem DISP. Do dyspozycji mamy następujące podglądy (w każdym z nich, u dołu ekranu wyświetlane są informacje o parametrach ekspozycji, czułości, trybie pomiaru światła i liczbie zdjęć możliwych do wykonania):

• dodatkowe informacje,
• aktualny kadr bez dodatkowych informacji,
• histogram,
• elektroniczna poziomica,
• panel informacyjny.

Dodatkowo w menu znajdziemy opcje pozwalające wyświetlić linie siatki kadrowania (3×3) oraz podkreślenie ostrych krawędzi (focus peaking).

Wciskając przycisk 𝑖 (także na ekranie) otwieramy menu podręczne. Jego zawartość jest w pełni programowalna, domyślnie jednak pozwala nam na ustawianie takich parametrów jak format, jakość i wielkość zdjęcia, tryb AF i pola AF, balans bieli itd.

Ilość informacji wyświetlanych w trybie odtwarzania jest w pełni satysfakcjonująca. Pomiędzy kolejnymi ekranami wyświetlania przechodzimy za pomocą górnego lub dolnego przycisku kierunkowego wybieraka. Wśród informacji, do których mamy dostęp, są między innymi histogramy, skrócony EXIF zdjęcia, najważniejsze parametry ekspozycji lub informacje o przepaleniach obrazu. Ilość tych informacji możemy regulować w menu odtwarzania. Warto jednak pamiętać, że domyślnie aktywny jest tylko jeden ekran informacyjny.

Tradycyjnie, zdjęcia możemy powiększać lub przeglądać z poziomu miniaturek (4, 9 lub 72 zdjęcia).

Ekran w Z50 II wyposażono w funkcję dotykowej obsługi o szerokiej funkcjonalności. W menu głównym oraz podręcznym możemy nawigować oraz zmieniać parametry. W trybie przeglądania zdjęć możemy nie tylko przewijać je palcem, ale również powiększać i pomniejszać. Tych ostatnich czynności dokonujemy przesuwając po ekranie dwa palce, zbliżając je do siebie (pomniejszanie) lub oddalając (powiększanie). Ekran pozwala także wskazać punkt ostrości, a także ustawić ją w wybranym miejscu i automatyczne wyzwolić migawkę. Dotykowo możemy również regulować parametry ekspozycji.

Podczas kadrowania przez wizjer możemy korzystać z ekranu jak z płytki dotykowej do wyboru punktów AF, co nie było możliwe w wypadku poprzednika.

Filmy

Tryb filmowania Nikona Z50 II został przetestowany w tym materiale.

Wizjer

Wizjer w Z50 II to tak samo jak w Zfc układ OLED o rozdzielczości 2 360 000 punktów i wielkości 0.39 cala, co daje powiększenie około 0.68x (w ekwiwalencie dla pełnej klatki). Celownik zapewnia 100-procentowe pokrycie kadru, a korekcja dioptrii jest możliwa w zakresie od −3 do +3. Jasność można regulować ręcznie (w 7-stopniowej skali), bądź zdać się na automatykę aparatu. Informacje i wskaźniki wyświetlane w wizjerze zmieniamy także za pomocą klawisza DISP z wyjątkiem ustawienia „panel informacyjny”, a tryby wyświetlania są takie same, jak na wyświetlaczu. Dodatkowo, możliwe jest włączenie linii pomocniczych.

Bezpośrednio pod okularem wizjera umieszczony został czujnik zbliżeniowy, który po przyłożeniu oka do celownika może wygasić ekran LCD (w zależności od ustawienia w menu). Warto zaznaczyć, że przy korzystaniu z wizjera aktywna jest funkcja przybliżenia części kadru, a także focus peaking, co znacznie usprawnia ręczne ostrzenie. W tej ostatniej mamy do wyboru trzy stopnie intensywności podświetlenia ostrych krawędzie i cztery kolory (czerwony, żółty, niebieski, biały).

W codziennym użytkowaniu, celownik sprawuje się poprawnie. Daleko mu do konstrukcji pełnoklatkowych (np. z modelu Z6), zarówno pod względem powiększenia obrazu, jak i rozdzielczości. Z drugiej strony, konkurenci nie oferują lepszych wizjerów, także trudno zgłaszać tu większe zastrzeżenia. Lekki niedosyt pozostawia także odświeżanie, zwłaszcza w ciemniejszym otoczeniu, a także skromna muszla oczna.

Rejestrator obrazu Atomos Ninja Inferno wykorzystywany do nagrywania ekranu przy demonstracji menu udostępniła firma BEiKS, a współpracujący z nim dysk SSD Angelbird AtomX firma Foto-Technika. Obu firmom uprzejmie dziękujemy.